W ciągu dwóch lat …: przyczynek do dziejów prasy polskiej na Litwie

216 Pages·1908·85.914 MB·Polish

by  Jankowski Czesław

JIB 15
CZESŁAW JANKOWSKI
W CIAGD DWÓCH LAT...
6
PRZYCZYNEK DO DZIEJÓW
PRASY POLSKIEJ NA LITWIE
DRUKOWANO JAKO RĘKOPIS
W 155 EGZEMPLARZACH NUMEROWANYCH
WARSZAWA - 1908 ROKU
-V

W CIĄGU DWÓCH LAT

CZESŁAW JANKOWSKI
W CIĄGU DWÓCH LAT.
L
PRZYCZYNEK DO DZIEJÓW
PRASY POLSKIEJ NA LITWiE
DRUKOWANO JAKO RĘKOPIS
W 155 EGZEMPLARZACH NUMEROWANYCH
WARSZAWA - 1908 ROKU
/3-Ó/Ó-
KRAKÓW — DRUK W. L. ANCZYCA I SPÓŁKI.
NAKŁADEM AUTORA.
W kilku słowach niech powód podam, dla którego
zdecydowałem się utrwalić drukienj rzecz napisaną
quasi pamiętnikowo w drugiej półowie listopada
r. 1907, jeszcze w Wilnie.
Cz\nię to z głęboką przykrością osobistą; wolał­
bym nawet myślą nie wracać do czasów, które więcej
mi goryczy zostawiły po sobie niż przeświadczenia,
żem nie napróżno czas niemały przepracował i prze­
walczył tam na rodzonym zagonie swoim; wolałbym
niedotykać ani myślą ani piórem niejednego faktu
zarejestrowanego w tej relacyi niniejszej.
Lecz obowiązki mam względem dobrego imienia
własnego, względem opinii o mnie, którą nie zawa­
hano się w błąd wprowadzać ustnie i w druku. Są­
dziłem, że wyjazd mój z Wilna kres położy podja­
zdowym insynuacyom nieuczciwym a dziwnie zacie­
kłym.
Ale oto, dla przykładu, — nie dawniej jeszcze jak
dnia 31 stycznia r. b. 1908 w korespondencyi z Wilna
tutejszy warszawski »Goniec« uważał za stosowne
przypomnieć, że moje »ustępowanie z redakcyi »Ku-
rycra Litewskiego« trwało bardzo długo i wydawcy
niemogli się jakoś doczekać (!) wyjazdu p. Jankow­
skiego z Wilna«.
Co to znaczy? Jakiż kamień spadł z serca pp.
wydawcom (?) »Kuryera I„itewskiego« z chwilą mego
wyjazdu z Wilna? Ustąpienie moje z redakcyi było —
natychmiastowe; na odwrót: ja musiałem bez mała
dwa miesiące czekać na wypłacenie mi zaległych
pensyj w ilości kilkuset rubli. I podobnie jak z rze­
telną przykrością odpowiadam niniejszym faktem na
parfidyę »Gońca«, tak też i faktami odpowiadam po­
niżej na resztę rozsiewanych dwuznacznych »pogło-
sek« recie: oszczerstw.
A niemogę tego uczynić nie nazywając rzeczy po
imieniu i nie stawiąc kropek nad literami. Nie zata­
jam tu ani jednego z »grzechów mojego żywota«.
Piszę szczerze i otwarcie całą — prawdę.
Choćby najsurowiej dla mnie wypadł sąd czy­
telnika, będzie on — na podstawie opisanych tu fak­
tów — sprawiedliwym. A o to mi tylko chodzi.
Są, którzy fałsze świadomie rozsiewane oraz
insynuacye pozostawiają bez odpowiedzi, jak przy­
słowiowa karawana. Być może, że broń to bardzo
skuteczna; niestety nie władam nią. Jest zaś aforyzm
łaciński, zdaniem mojem, bardzo trafny: Qui lacet
consenlire videtur...
Rozesłanie niniejszej relacyi (niemającej obiegu
w księgarniach) kilkudziesięciu osobom jest prostem
odparowaniem szpadą natarcia; jest jakby listowną
głośną odpowiedzią prywatną na wszelkie poufne
i publiczne kłamstwa lub choćby tylko niedomó­
wienia.
Warszawa, w lutym 1908.
Cz. J.