Ten - Ted Dekker

405 Pages·2008·1.48 MB·Turkish

by  Ted Dekker

MARTI YAYINCILIK - 63 BESTSELLER - 16

TEN TED DEKKER

ORJİNAL ADI
SKIN
YAYINA HAZIRLAYAN
ŞAHİN GÜÇ
ÇEVİREN
KEREM ÇORBACIOGLU

1.BASIM MART 2008
ISBN: 978-975-8461-99-8
Copyright © TED DEKKER

MARTI YAYINCILIK
Bir Pozitif Turizm Dış. Tic. Ltd. Şti. Markasıdır Cevizlik Mh.
Sakızlıyalı Sk. No:25 Bakırköy / İstanbul Tel: [phone]
50 – Fax: [phone]

TARAMA: MEDES
TEN

TED DEKKER

E-Kitap: Project j.ALL
1

Yağmur bardaktan boşanırcasına yağmasa bile, arabanızın
üstüne tas büyüklüğünde dolu taneleri gibi düşmeye
başladığında, kenara çekmenizin vakti gelmiş demektir.
Sileceklerin ön camdaki nehirlerde kayıtsızca sağa sola
gitmesinden başka bir şey göremiyorsanız, ansızın yolda olup
olmadığınızdan emin olmamaya başlamışsanız ve radyonuzda
parazitten başka ses yoksa kenara çekmenizin vakti gelmiş
demektir. Gökyüzü karardığından beri tek bir araba bile
görmemişseniz ve rüzgâr eski Honda Accord marka
arabanızın ön camına çarparken, parmaklarınız direksiyonu
daha sıkı kavramaya başlamışsa, kesinlikle kenara
çekmenizin vakti gelmiş demektir.
Wendy tek gidiş-gelişli otoyoldan sarı yol çizgilerini seçmeye
çalışırken direksiyona yaslandı. Yaslanabileceği gerçek bir
omuz yoktu. Kenara çektiği anda, diğer arabanın görüş
alanından bile çıkmış olacaktı.
Nevada Çölü'ne doğru gelirken siyah bulutların ufka doğru
hareket ettiklerini görmüştü. Ufkun açıklanamaz bir şekilde
kızarmasından önce radyoda yapılan uyarıları dinlemişti.
Meteoroloji işini hakkıyla yapıyor olmalıydı.
Wendy uyarıları dikkate almadan gecenin içine doğru devam
etti. San Diego'dan Batı Utah'a doğru iki günlük uzun bir
yolculuğu vardı. Annesi ona gelmesini söylediğinde elinde
telefon, on saniye kadar donakalmıştı. Annesinin ısrar ettiği
gün, geçen hafta Perşembeydi. Şu an Salı gecesiydi Wendy
sadece annesini mi, yoksa Tarikat kardeşlerini de mi
göreceğini merak ediyordu. Bu düşüncenin kendisi bile onu
gece boyunca ayakta tutmaya yeterdi.
Bronson adındaki kişinin liderlik ettiği Tarikat, göçebeleri ya
da müritleriyle birlikte, Tanrı’nın onlara gösterdikleri yolda
ilerliyordu. Doğal olarak Tanrı onları Utah - Nevada sınırına
yönlendirmişti.
Wendy bu Tarikat’ın içinde doğmuştu. Bundan sekiz yıl önce
kaçtığında, on sekizinci yaş gününde Torrey Bronson’ın
üçüncü karısı olmak üzereydi. İki defa Tarikat’ın konumunu
ve annesinin durumunu öğrenmek için özel dedektif tutmuştu.
İkisinde de sonuç olumsuz değildi. Ama aslında dedektifler
annesiyle hiç konuşmamışlardı. Dış dünyadan biriyle
konuşmak kesinlikle yasaktı. Sadece göz göze gelmek bile
tecritte en az bir gün geçirmek için yeterliydi. Fiziksel temas
ise cennetten men edilip, çok şiddetli cezalara çarptırılmak
anlamına geliyordu.
Tarikat’ın içinde dokunmak, sarılmak, öpüşmek gibi her türlü
fiziksel temas serbestti. Ama yabacılarla temas kesinlikle
yasaktı. Kardeşliğin seçtiği yol buydu.
Wendy Oklahoma'da bir çukura düştüğünde yedi yaşındaydı
ve ayağını kırmıştı. Bir çiftçi onun ağlayışını duymuş ve onu
oradan çıkararak diğerlerinin yanına götürmüştü. Baba
Bronson kırılan kemiği yerine oturtmadan önce, yabancı
birinin ona dokunmasına izin verdiği için onu çok şiddetli bir
şekilde dövmüştü. Kırbaç, canını kırılan ayağından daha çok
acıtmıştı. Bundan sonra artık hiçbir yabancı, kaçışına kadar
Wendy'ye dokunamayacaktı.
Daha sonraları Tony adında, on üç yaşında, Tarikattan bir
çocuğu öptüğü için Baba Bronson’ın iki baş ve işaret
parkalarını kırması, onun Wendy'i kendisi için istediğini
açıkça ortaya koymuştu.
Tarikattan kaçabilmesine rağmen, ona yapılan şeylerin
anılarından kaçamamıştı. Yapabildiği tek şey, acılarını
yumuşak bakışlarının ve sıradan gülümsemelerinin ardına
saklamak olmuştu. Ama hala erkeklerle fiziksel temas
kurarken cesareti kırılıyordu.
Wendy’nin bu çalkantılı hayatında, onu bundan daha fazla
etkileyebilecek bir şey olamazdı. Dokunmak onun kâbusuydu.
Erkeklerle herhangi bir ilişki yaşamasına izin vermeyen, onu
aşktan, romantizmden mahrum eden, içini kemiren bir
canavar gibiydi dokunmak.
Şimdi tabiatın öfkesine doğru arabasını sürerken kendini
acayip bir şekilde hapsedilmiş gibi hissediyordu. Birdenbire
karanlık bulutlara doğru gitmesinin büyük bir hata olduğunu
anlamıştı.
Tam, havanın onunla oynadığını düşündüğü sırada fırtına
birden hafifledi. Yolu yeniden görebiliyordu.
Gördün mü? Şimdi o kadar da kötü değil... Fırtına'nın
dinmesini beklemek için en yakın Motel'e çekmenin zamanı
gelmişti. Büyük ihtimalle aynı nedenden durmuş başka in-
sanlarla dolup taşan bir Motel.
Artık trafik levhalarını bile görebiliyordu. Biraz evvel
yanından geçtiği yeşil levhada Summerville çıkışının beş mil
sonra olduğunu okumuştu. Çıkış 354. Doksan metre uzakta ki
mavi bir tabelada, bu çıkışın servis dışı olduğunu belirtiyordu.
Fırtına garipti. Ani seller, şiddetli rüzgârlar. Gerçeği söylemek
gerekirse biraz heyecanlıydı. Fırtına boyunca gecikmemiş
olmasından hoşnut görünüyordu.
Arabasının farları, hemen ileride bir aracı aydınlattı. Bu
yağmurlu gecede, sanki gözünü kısmış bir hayvan gibi ona
bakmaktaydı. Hareketsiz, yolun üstünde ölü gibi duran, bir
kamyonet.
Hızla frene bastı.
Akkord’dun arka lastikleri ıslak yolda, yol tutuşunu kaybedip,
sol tarafına doğru kaydılar. Beyaz parmaklarıyla direksiyonu
daha sıkı kavradı. Arabanın farları yol kenarındaki meşe
ağacını aydınlattı birden.
Wendy arabanın yuvarlanacağını düşündüğü anda lastikler
ıslak yolu tekrar kavrayarak arabanın takla atmasını
engellediler.
Ne yazık ki kaygan zemin aynı zamanda durmasına da engel
olduğu için, ancak kamyonete çarparak durabildi.
Wendy ön tarafa doğru savrulurken, kollarını öne uzatarak
çarpmanın şiddetini azaltmıştı.
Kaportanın altından buhar tıslıyordu. Yağmur çiselemekteydi.
Bir iki yara bere dışında yaralanmamıştı. Bir süre kendini
toplayabilmek için sessizce oturdu.
Tuhaf bir şekilde Airbag açılmamıştı. Belki de çarpmanın
açısından dolayı öyle olmuştu. Arabası kayarak, diğer
arabanın ön çamurluğuna çarpmıştı. Böylece sol tamponu
öteki arabanın altına girmeden evvel çarpmanın şiddetini
azaltmıştı.
Cep telefonunu eline alarak açtı. Çekmiyordu.
Bekledi. Yarım saat geçmesine rağmen hala çekmiyordu.
Kapıyı denedi. Biraz gıcırdadıktan sonra, şimdi renginin yeşil
olduğunu anladığı kamyonete çarparak kolayca açıldı. Zar
zor, yağmuru fark ederek dışarı çıktı. Kamyonetin sağ
tekerleği yoktu ve fren aksamının üstüne oturmuştu. Bu,
yolda duran tekerliği de açıklıyordu. Kamyonetin kapısına
doğru baktı. Yan camlar kırılmıştı. Ön cam, sürücü tarafındaki
yumruk büyüklüğünde iki delik dışında sağlam görünüyordu.
Kurşun delikleri.
Elbette bunların kurşun deliği olup olmadığından emin
olamazdı. Ama aklına ilk gelen şey bu olmuştu ki, camdaki o
kusursuz deliklerin bir yumruk tarafından açılmış
olabileceğini düşünemezdi.
Biri sürücüye ateş etmiş olmalıydı.
Etrafta başka bir işaret, araba ya da ateş eden biri olup
olmadığını anlamak için çevresine bakındı. Hiçbir şey
göremedi, ama bu onların orada olmadıkları anlamına
gelmiyordu. Bir an için kaldırım kenarında durdu.
Düşünceleri, yağmur tarafından ıslatılıyor olması ve kurşun
delikleri arasında gidip geliyordu.
Aklına arabasının ön koltukları arasında duran silahı geldi.
Uzun süre önce sığınma evinde, ilk karşılaştıklarında, ona
Louise söylemişti silah satın almasını. Ne onun ayarladığı
eğitimi almış ne de bir kere ateş etmişti. Bu durumda, artık
bunun için zamanı olup olmayacağını kestiremiyordu.
Accord'un kapısını olabildiğince açıp başını eğerek içeri girdi.
Silahı koltuklar arasındaki siyah kutusundan bulup çıkarmak,
eklemlerine acı veren kaygan ve ıslak bir işti. Sonunda
çıkartmayı başardı. Kutunun açılmasını sağlayan
mekanizmayı serbest bıraktı. Silahı soğuk çelik gövdesinden
beceriksizce kavrarken, bir yandan da emniyet kilidinin nasıl
bir şeye benzediğini hatırlamaya çalışıyordu.
Bu arada arabanın dışında kalan kalçası, yağmur altında duş
almaya devam ediyordu. O esnada silah elinden kaydı ve
döşemenin üstüne düşerek tok bir ses çıkardı. İçinden dua etti.
Emniyeti kapalı olmamış olsaydı, arabanın içinde rüzgârın
içeri girebileceği bir delik açılmış olacaktı.
Tanrı'ya güvenlik denen şey için teşekkür etti.
Emniyeti buldu ve açtı. Silahlara yabancı olmasına rağmen
Wendy ne aptaldı ne de korkak.
Kamyonetin içindeki her kimdi ise yaşıyor olmalıydı. Bir
ihtimal yaralı ve fırtınanın içinde bir yerlerdeydi. Yardım
edebilecek tek kişi Wendy'di ve o ateş eden kişi orada olsun
olmasın, yardıma muhtaç birini asla yarı yolda bırakamazdı.
Arabasının kontak anahtarını çevirdi. Motor hafifçe
mırıldandı. Kaputtan buharlar çıkmasına rağmen sonunda
çalıştı.
Derin bir nefes aldıktan sonra arabadan dışarı çıktı. Aceleyle
kamyonetin yolcu kapısına doğru yöneldi. Kafasını aşağıda
tutmaya gayret ediyordu.
Issız otoyola doğru dikkatlice baktı. Filmlerde binlerce kez
gördüğü gibi, silahını iki eliyle yere doğru tutarken başını
kaldırıp camdan içeri doğru baktı.
Daha iyi görebilmek için ayağa kalktı. Şoför camı bir şeyle
sıvanmıştı. Kan. Ama ceset yoktu. Birisi vurulmuş olmalıydı.
Bu olanlardan önce, arabaya başka bir araç tarafından yandan
vurulmuş olmalıydı. Ön tekerlek bu çarpmada kopmuş
olmalıydı.
Wendy kamyonetin içini araştırdı. Kimse yoktu. Hiçbir şey.
Hala ne ateş edenden bir iz vardı ne de başka bir tehlike
belirtisi.
"Merhaba"
Kimse cevap vermedi.
Daha yüksek bir sesle. "Merhaba. Kimse yok mu?"
Yağmurun araç üstünde çıkardığı sesten başka bir şey
duyulmuyordu.
Silahını, artık sırılsıklam olmuş kot pantolonunun arkasına
sokmaya başladı. Tam silah kalçasının üstünde bir şişkinlik
oluşturmaya başlamışken birden durdu.
Eli kalçasının üstünde silahı kavramışken durmasına sebep
olan şey, duyduğu ağlama sesiydi.
Silahı yeniden çekti, sola doğru tutarak etrafı dinledi. Tekrar
duydu. Ses yolun aşağı tarafından karanlığın içinden
geliyordu.
Belli belirsiz bir ağlama sesi. Ya yardım için ya da çekilen acı
yüzünden.
Ya da zaferini ay ışığında kutlayan katilin sesiydi.
Ağlama sesini tekrar duymadı. Wendy elinde silahı eğilmiş
durumda, sesin geldiği yöne, yolun aşağısına doğru koştu.
Bağırmak istedi, fakat bu olağan dışı durumda sesin kim
tarafından çıkarıldığını bilmeden bağırmak, kendini tehlikeye
atmaktan başka bir işe yaramazdı.
Tam arabasının güvenli ortamından karanlık yağmurun içine
doğru koşarken, tanımlayamadığı bir şey saçma bir şekilde
ona çarptı. Ya da o, ona. Hayatını seve seve, sonuçlarını
dikkate almaksızın, çukurların içine düşüp bacaklarını kıran
küçük kızları, oradan çıkarmak için harcayabilirdi.
Minibüs yağmurun içinden çıktığında elli metreden az
koşmuştu. Nefes nefese yavaşlayıp durdu.
Görünüşe göre yoldan çıkmıştı ve şimdi tamamen karanlıkta
kalan sol taraftaki sığ toprak setin aşağısında duruyordu. O
nedenle karanlıkta göremeyip minibüse toslamıştı. Annelerin
çocuklarını futbol maçlarına götürdüğü türden bir minibüs
değildi. Daha çok katillerin kurbanlarını, ürkütücü ormanlarda
boğmadan önce kaçırmakta kullandıkları türden, geniş, köşeli
bir minibüstü.
Korkudan oluşan bir mızrak içinden geçti. Korkaklığı
reddetmek başka bir şeydi, adaleti yerine getirmek için
aptalca davranmak başka bir şey. Şu anda hissetimi şey
tamamen ikincisiydi.