Table Of ContentLars Anderson
Sterke vaders
Hoe overleef ik het vaderschap?
Amsterdam, 2015
Eerste druk 2012
E-boek 2015
© 2012-2015 Lars Anderson
Omslag Zinnebeeld
ISBN 978 946 22 513 80
Uitgeverij Fosfor
Amsterdam
Sterke vaders
verscheen eerder bij Uitgeverij Prometheus
Dank voor de aankoop van dit e-boek van Uitgeverij Fosfor
Wilt u op de hoogte blijven van nieuwe uitgaven van Fosfor?
Meldt u zich dan hier aan voor onze nieuwsbrief.
U mag dit e-boek voor eigen gebruik vrijelijk kopiëren zodat u het op elk apparaat dat u
bezit kunt lezen. Elke andere verspreiding of openbaarmaking zonder voorafgaande
toestemming van de uitgever is verboden.
Heeft u dit e-boek in uw bezit zonder dat u daarvoor heeft betaald? Overweeg het dan
alsnog aan te schaffen. Daarmee steunt u de auteur van dit werk.
Meer informatie over Fosfor vindt u op
uitgeverij-fosfor.nl
Volg ons op twitter of facebook
==
Voor mijn twee grote liefdes
Vaders zijn nog gekker dan minnaars. Zij verlangen niets meer dan midden in de
nacht, in een sneeuwstorm, op een ongetemd paard, naar een afgelegen dorp te rijden
om heilzame kruiden of zelfs maar een dropje te halen voor hun lieveling. Voor
niemand ter wereld zou ik gras maaien, niet voor de goede naam en niet voor de
esthetiek, maar toen Zij ging lopen moest opeens het gras kort zijn, een tapijt voor
haar voetjes.
==
Cornelis Verhoeven, vader en �losoof (1975)
Inleiding
Ben ik een mietje?
Ik zal er niet omheen draaien: dit boek is voor elke man die succesvol een vrouw
hee� bevrucht en de zwangerschap bewust en betrokken wil beleven. Wie een
zwartgallig en ironisch verhaal verwacht, hee� het verkeerde boek te pakken. Die
lezer kan ik wel doorverwijzen. Toen mijn vriendin zwanger was ontdekte ik dat
de schaarse papaliteratuur voornamelijk bestaat uit vaderpockets vol
onderbroekenlol. In deze boeken is de bijna-vader een reactionair die met
verbazing de ontwikkelingen van zijn almaar uitdijende vrouw gadeslaat – een
bijproduct van het fenomeen moederschap. Cynisch wordt hem uitgelegd hoe hij
zijn zwangere vrouw kan behagen om rake klappen door hormoonwisselingen te
voorkomen. Meestal zijn het lange monologen vol zel�eklag over de Porsche en
de avontuurtjes die ze hebben moeten opgeven. Mannen hadden het voor de
emancipatie stukken beter voor elkaar, vinden ze. Een enkeling schrij� zelfs over
‘alles wat u nooit over zwangerschap en baby’s wiIde weten’.
Waarom zou ik een boek willen lezen over iets wat ik niet wil weten? Ik zou als
toekomstig vader liever iets lezen over ‘alles wat u nog niet wist over
zwangerschap en baby’s en wél wilt weten’.
Zo’n boek ben ik tijdens mijn zwangerschap niet tegengekomen. En dat terwijl
ik boordevol vragen zat. Hoe voelt het om vader te worden? Wat maak je als man
door als je voor het eerst dat kleine hartje hoort of voor het eerst een echo ziet?
Hoe lang is veertig weken werkelijk? Vliegt het voorbij of duurt het een
eeuwigheid? Kun je als man contact maken met die schoppende foetus; beweegt
het mee als jouw hand over een zwangere buik dwaalt? Of blij� het afstandelijk?
En als dat zo is, hoe zorg je ervoor dat je je niet buitengesloten voelt en je als een
verbaasde buitenstaander laat wegze�en?
In een persoonlijk verhaal gericht op de toekomstige vader probeer ik met
liefde en humor het geboortetraject van mijn dochter te beschrijven. Gelardeerd
met wetenschappelijke feiten en praktische weetjes vertel ik over mijn bijzondere
momenten; het bevruchtingsritueel, het zwanger raken, de echo, het kloppende
hartje, de eerste lach, het eerste stapje. Helaas ontkom ik er niet aan ook de
pijnlijke situaties op te rakelen. Zo openhartig mogelijk beschrijf ik mijn twijfels
en onzekerheden. Met een gezonde dosis zelfspot: hoe kan ik anders vertellen
over slappe zaadlozingen tijdens de bevruchting, seksloze maanden rond de
geboorte, uitpu�ende marathonbevallingen of ontploffende borsten van mijn
vriendin? Niets blij� onbesproken.
==
Sterke vaders is naast een persoonlijk verhaal ook een pleidooi voor de betrokken
en zorgzame vader. Hoe beleef je als man op een betrokken manier de
zwangerschap? Is het mogelijk jezelf een actieve rol te geven bij de geboorte?
Want toegegeven, daar hebben de cynici een punt. In onze maatschappij is de
vrouw bij alles wat met het gezin te maken hee� nog steeds het stralende
middelpunt. Op een huwelijksdag draait het allemaal om de jurk en de
verbluffende schoonheid van de bruid. De bruidegom hangt er als een losse
schoenveter bij. Bij de zwangerschap is het niet anders. De man in verwachting
slo� als een vrome moslima enkele meters achter zijn zwangere vrouw, richting
verloskundige. Tijdens de bevalling wordt nauwelijks vreemd opgekeken als hij
tussen de weeën door een vloertje legt of nog even wat verslagen nakijkt. En is die
verrimpelde koter eindelijk gescheiden van de navelstreng, moet de newborn-papa
na twee dagen gewoon weer aan het werk.
Hoe geëmancipeerd onze samenleving ook lijkt, alles is tot in de vezel gericht
op de werkende vader en de zorgende moeder. Succesvol zorgvader zijn is nog
niet zo eenvoudig als het lijkt; de weg ernaartoe is bezaaid met obstakels.
Ik heb het zelf ondervonden toen mijn vriendin kort na de geboorte weer ging
werken en ik de eerste drie maanden grotendeels de zorg op me heb genomen. Ik
ontdekte dat de zorgvader nog altijd kampt met een stug imagoprobleem: hij is
en blij� een slapjanus. Hoe komt het toch dat zorg en masculiniteit in de hoofden
van de meeste mensen niet bij elkaar passen. De geijkte combinatie van zorg en
so�ie is niet weg te branden – kortgeleden stond een zorgende vader nog gelijk
aan een GroenLinks-stemmer met zelfgebreide geitenwollen sokken. Maar wat
betekent dat voor mij? Maakt mij dat als zorgpapa een mietje?
Ik voel me geen mietje.
Ik zie mezelf als een ietwat macho man met een gezonde dosis competitiviteit.
Ik voetbal en heb de meest smerige overtredingen gemaakt op dartelende spitsen.
