Table Of ContentSokak Avukatı
John Grisham
Orijinal adı: The Street Lawyer
Çeviren: Enver Günsel
Düzenleme: emrah40
www.eskikitaplarim.com
Remzi Kitapevi
1
Lastik çizmeli adam asansöre benim arkamdan bindi ama,
önce onu görmedim. Ancak kokusunu duydum - sigara, ucuz
şarap ve hiç yıkanmadan sokaklarda geçen yaşamının o
keskin kokusunu. Yukarıya çıkan asansörde ikimiz yalnızdık
ve bir ara başımı çevirip baktığımda, siyah renkli, çamur
içindeki koskoca çizmelerini gördüm. Adamın üzerinde, âdeta
paçavraya dönmüş, eski, diz boyu bir pardesü vardı.
Pardesünün altına birkaç kat eski, leş gibi olmuş giysi
giydiğinden, iriyarı, tombul görünüyordu ama, tombulluğu
hiç kuşkusuz iyi beslenmenin sonucu değildi, kış aylarında
D.C.'de sokak serserileri ne bulurlarsa üzerlerine geçirirler,
üşümemek için her şeyi giyerlerdi.
Adam, orta yaşlı bir zenciydi, saçı sakalı kırlaşmıştı ve
yıllardan beri yıkanıp kesilmedikleri belliydi. Kalın güneş
gözlüğü camlarının arkasından doğruca önüne bakıyor,
benimle hiç ilgilenmiyordu ve ben de bir an için onunla neden
ilgilendiğimi anlayamadım.
Adam buraya ait değildi. Burası onun yaşayacağı bir bina,
onun asansörü olamazdı ve bu pahalı yerde yaşaması
olanaksızdı. Binanın sekiz katında, benim aldığım saat
ücretiyle çalışan avukatlar vardı ve bu saat ücretleri, yedi yıl
sonra bile bana ahlaksızca gelirdi.
Bu adam hiç kuşkusuz, soğuktan kaçan bir sokak serserisiydi.
Böylelerini Washington'da her zaman görürdünüz. Fakat bu
tiplerle uğraşmak için güvenlik elemanlarımız vardı.
Asansör altıncı katta durdu ve ilk kez o zaman bu adamın
hiçbir düğmeye basmadığını, çıkacağı katı seçmediğini fark
ettim. Demek adam beni izliyordu. Aceleyle asansörden çıkıp,
Drake & Sweeney firmasının muhteşem mermer fuayesine
adım atarak biraz yürüdüm. Arkama baktığımda adam hâlâ
asansörün içinde duruyor ve benimle hiç ilgilenmeden
doğruca önüne bakıyordu.
En deneyimli resepsiyon memurlarımızdan biri olan Madam
Devier, o tipik kibirli bakışlarıyla beni selamladı. Ona,
"Asansöre dikkat et," dedim.
"Neden?"
"Sokak serserisi. Güvenliği çağırmak isteyebilirsin."
Madam Devier, hafif Fransız aksanıyla, "Ah şu serseriler,"
dedi. "Biraz da dezenfektan bulsan iyi olur."
Pardesümü çıkarırken yürüdüm ve lastik çizmeli adamı
unuttum. Öğleden sonra hiç durmadan toplantılara katılacak,
önemli kişilerle önemli konularda görüşmeler yapacaktım.
Köşeyi döndüm ve sekreterim Polly'ye bir şey söylemek
üzereydim ki, ilk silah sesini duydum.
Madam Devier masasının arkasında âdeta taş kesilmiş, ayakta
duruyor ve şu bizim sokak serserisinin elindeki uzun namlulu
tabancanın namlusuna korkuyla bakıyordu. Madam
Devier'nin yardımına ilk gelen ben olduğum için, adam
tabancayı bu kez bana doğrulttu ve tabii ben de taş kesildim.
Hemen ellerimi havaya kaldırdım ve, "Ateş etme," dedim.
Böyle durumlarda neler yapmak gerektiğini öğrenecek kadar
film görmüştüm.
Adam gayet sakin bir tavırla, "Kapa çeneni," dedi.
Arkamda, holde bazı sesler duyuyordum. Birisi, "Adamın
silahı var!" diye bağırdı. Bunu duyan herkes geriye çekilip
kaçmaya başladı ve sesler yavaş yavaş kesildi. Onları
neredeyse korkudan pencerelerden atlayıp kaçarken görür gibi
oldum.
Hemen solumda, bir toplantı odasına açılan kalın bir tahta
kapı vardı ve o anda, bu kapının arkasında sekiz dava
avukatımızın çalıştığını biliyordum. Bu korkusuz sekiz avukat
mahkemelerde insanları saatlerce sorguya çeker, canına
okurdu, içlerinden en kavgacı ve çetin ceviz olanı Rafter'dı ve
birden kapıp açıp, "Neler oluyor," diye bağırınca, silahın
namlusu bu kez ona döndü ve lastik çizmeli adamın istediği
de oldu.
Rafter, kapının eşiğinden, "Bırak o silahı," diye emredince,
resepsiyon salonunda ikinci bir silah sesi duyuldu ve mermi,
Rafter'ın başının biraz üzerinden geçip tavana saplanınca, o
da, kolayca ölebileceğim anlamış oldu. Adam namluyu tekrar
bana çevirip başıyla işaret etti. Hemen dediğini yaptım ve
Rafter'ın arkasından toplantı salonuna girdim. Son gördüğüm
şey, başını koltuğunun arkasına yaslayıp, ayaklarını çöp
sepetinin yanına kadar uzatmış, korkudan tirtir titreyen
Madam Devier oldu.
Lastik çizmeli adam arkamdan kapıyı çarparak kapadı ve
içerdeki sekiz avukatın kendisini takdir etmesini ister gibi,
silahını yavaşça havada salladı. İşe yaradığı hemen belli oldu;
barut kokusu adamın pis kokusunu çoktan bastırmıştı.
Odadaki uzun masanın üzerinde, sadece birkaç saniye
öncesine kadar çok önemli olan bir sürü belge, kâğıt
görülüyordu. Aşağıdaki otoparka bakan bir sıra pencere ve
hole açılan iki kapı vardı.
Adam silahını hafifçe bize doğru sallayıp, "Duvara dizilin,"
dedi. Sonra, namluyu benim başıma dayadı ve, "Kapıları
kilitle," diye emretti.
Kuşkusuz, dediğini hemen yerine getirdim.
Sekiz avukat duvara doğru gerilerken hiçbirinden ses
çıkmıyordu. Ben de hiç sesimi çıkarmadım ve kapıları
aceleyle kilitleyip, yaptığımı onaylamasını ister gibi ona
baktım.
Neden bilmiyorum, o anda postanedeki korkunç silah
seslerini düşündüm - bir şeye canı sıkılan bir posta memuru,
öğle yemeğinden elinde bir silahla dönüyor ve on beş
meslektaşını öldürüyordu. Okul bahçesindeki katliam ve self-
servis restoranlarındaki cinayetler aklıma geldi.
Üstelik o olaylardaki kurbanlar masum çocuklar, dürüst
vatandaşlardı. Biz ise, bir araya toplanmış birkaç avukattık!
Adam bir şeyler homurdanıp silahını sallayarak sekiz avukatı
duvara dizdi ve pozisyonlarından tatmin olunca bana döndü.
Ne istiyordu bu adam acaba? Bize bir şeyler soracak mıydı?
Sorduğu sorulara hiç kuşkusuz hemen cevap alacaktı. Güneş
gözlükleri olduğu için gözlerini göremiyordum ama, o
benimkileri rahatça görüyordu. Namlu gözlerime çevrilmişti.
Leş gibi pardesüsünü yavaşça çıkardı, yeniymiş gibi itinayla
katladı ve masanın üzerine bıraktı. Asansörde beni rahatsız
eden koku yine duyuluyordu ama, şimdi bunun önemi yoktu
tabii. Adam masanın bir ucunda durdu ve pardesüden sonra
ikinci katı - kocaman gri hırkayı da çıkardı.
Hırkanın büyük olmasının bir nedeni vardı kuşkusuz.
Hırkanın altına, benim bu konuda eğitimsiz olan gözlerime
dinamit gibi gelen bir dizi kırmızı çubuk bağlanmıştı.
Çubukların uçlarından renkli spagetti gibi kablolar çıkıyordu
ve her şey gümüş renkli bir bantla tuturulmuştu.
O anda ilk düşündüğüm şey, elimi kapının kilidine uzatıp
kendimi dışarıya atmak için koşmak; işi şansa bırakıp, adamın
kurşunlarından kurtularak hole çıkabilmekti. Fakat dizlerim
titriyordu ve kanım âdeta donmuştu. Duvara yaslanan sekiz
avukat durmadan mırıldanıyor, soluyup duruyorlardı ve bu da
bizi rehin alan adamı kızdırıyordu. Bir ara, sabırlı bir
öğretmen edasıyla, "Lütfen sessiz olun," dedi. Adamın
sükûneti beni sinirlendiriyordu. Bellindeki spagetti gibi
kabloları düzeltti ve sonra, geniş pantolonunun bir cebinden
sarı renkli naylon iple bir çakı çıkardı.
Düşündü ve silahını, rehinelerin dehşet ifadeli yüzlerine
doğru sallayıp, "Kimseyi incitmek istemiyorum," diye
konuştu.
Söylediği güzeldi ama, bu sözleri ciddiye almak zordu.
Üzerinde on iki kırmızı çubuk saydım ki, bunlar da herkesi
bir anda, hiç acı duymadan öldürmek için yeterliydi.
Silahı tekrar bana doğrulttu ve, "Bağla şunları," dedi.
Rafter daha fazla dayanamadı. Küçük bir adım attı ve,
"Baksana dostum," dedi. "Ne istediğini söyler misin sen?"
Üçüncü mermi de onun başının üzerinden sıyırıp tavana
saplandı. Tabanca âdeta bir top gibi patlamıştı ve fuayede
Madam Devier ya da başka bir kadının çığlığı duyuldu. Rafter
aniden eğildi ve tekrar doğrulmaya çalışırken, Umstead, kalın
kolunun dirseğiyle onu göğsünden destekleyip duvara yasladı.
Sonra da sıkılmış dişlerinin arasından, "Kapa çeneni," diye
fısıldadı Umstead.
Adam, "Bana dostum demeyin," diye homurdandı ve o anda
dostum kelimesi ona hitap etmek için kullanılacak bir kelime
olmaktan çıktı.
Rehinelerin lideri olmaya başladığımı hissedince, "Sana nasıl
hitap etmemizi istiyorsun?" diye sordum. Bunu gayet
nazikane bir şekilde ve ona karşı saygılı olduğumu göstererek
söylemiştim ve o da bunu böyle değerlendirdi.
"Bana sadece Mister deyin," dedi. Mister adı, odadaki herkese
göre son derece uygundu.
O sırada telefon çaldı ve adamın telefona ateş edeceğini
sandım. Fakat o, telefonu isteyince aleti önüne uzattım.
Masadaki telefonun ahizesini sol eliyle kaldırdı, sağ elindeki
tabanca Rafter'a doğrulmuştu.
Bir oylama yapılsaydı, hiç kuşkusuz hepimiz ilk kurbanın
Rafter olmasını isterdik. Sekize bir.
Adam, "Alo," dedi, bir süre dinledi ve telefonu kapadı. Ağır
ağır masanın ucundaki sandalyeye geriledi ve oturdu.
Sonra bana döndü ve, "Şu ipi al bakalım," dedi.
Sekiz kişinin bileklerini bağlamamı istiyordu, ipi kesip
arkadaşlarımın bileklerini bağlarken, onları ölüme
hazırladığımı biliyor ve yüzlerine bakmamaya çalışıyordum.
Silahın namlusunu sırtımda hissedebiliyordum. Adam onları
çok sıkı bağlamamı istiyordu ve ben de onların bileklerini
iyice sıkar gibi yapıyor, fakat yine de gevşek bırakıyordum.
Rafter yine alçak sesle bir şeyler homurdanmaya çalıştı ve o
anda içimden onu tokatlamak geldi. Umstead bileklerini
büküp kasmış ve bağlama işi bitince ipi iyice gevşemişti.
Malamud ter içindeydi ve hızlı hızlı nefes alıyordu, içimizde
en yaşlı olan oydu, buradaki tek şirket ortağıydı ve iki yıl
kadar önce de bir kalp krizi geçirmişti.
O anda başımı çevirip, sekiz kişinin içinde en samimi
arkadaşım olan Barry Nuzzo'ya baktım, ikimiz de otuz iki
yaşındaydık ve firmaya aynı yıl katılmıştık. O Princeton,
bense Yale mezunuyduk, ikimizin eşleri de Providence'dandı.
Onun evliliği iyi gidiyordu ve dört yılda üç çocukları olmuştu.
Benimkiyse berbat bir haldeydi ve artık işin sonuna gelmiştik.
Birbirimize baktık ve o anda ikimiz de onun çocuklarını
düşündük. Çocuğum olmadığı için şanslı sayılırdım.
O anda sonradan çoğalacak olan sirenlerin ilki duyuldu ve
Mister bana pancurları kapamamı söyledi. Beş büyük
pencerenin pancurlarını itinayla kaparken, aşağıdan görülmek
sanki beni kurtaracakmış gibi otoparka bakıyordum. Aşağıda
ışıkları yanan boş bir polis arabası duruyordu; polisler binaya
dalmışlardı bile.
Biz ise buradaydık. Dokuz beyaz adam ve Mister.
Son duruma göre, Drake & Sweeney firmasının, dünyanın
birçok ülkesinde çalışan sekiz yüz avukatı vardı. Bunların
yarısı D.C.'de, Mister'ın terör estirdiği bu binadaydılar. Adam
bana, 'patron'u aramamı ve ona silahlı olduğunu, üzerinde on
iki dinamit çubuğu taşıdığını söylememi istedi. Bizim
antitröst bölümünün yönetici ortağı olan Rudolph'a telefon
ettim ve durumu ona anlatıp adamın mesajını ilettim.
Rudolph, "Sen iyi misin Mike?" diye sordu. Mister, telefon
hoparlörünü açtırdığı için konuşmaları herkes duyuyordu.
"Çok iyiyim," dedim, "Lütfen onun istediklerini yapın."
"Peki ama ne istiyor?"
"Henüz ben de bilmiyorum."
Mister silahını salladı ve konuşma sona erdi.
