Sittaford Malikanesi'nin Gizemi - Agatha Christie

328 Pages·2008·1.09 MB·Turkish

by  Agatha Christie

Agatha Christie

Sittaford Malikanesi'nin Gizemi

Çeviren: Çiğdem Öztekin

Altın Kitaplar Yayınevi, 2008

Tarama: Kitappiri
Düzenleme: ORXXAN

Sittaford Köşkü'ndeki Olayla İlgili
Kişiler
John Burnaby: Yaşlı bir binbaşı. Çapraz bulmacalara
meraklıydı.
Bayan Willett: Gizemli, zengin bir kadın. Sittaford'a neden
geldiği bilinmiyor.
Violett Willett: Miss Willett'in saf, heyecanlı kızı.
Bay Rycroft: Zeki bir ihtiyar. Kuşlara ve cinayetlere
meraklıydı.
Bay Duke: Köyün yeni, gizemli sakini
Ronald (Ronnie) Garfield: Halasının servetinin peşinde
koşan, geveze, başıboş bir delikanlı.
Caroline Percehouse: Ronnie'nin halası. Yatalak bir kız.
Köyde olupbiten her şeyden haberi olsun istiyordu.
Joseph Trevelyan: Eski bir deniz albayı. Sittaford
Malikânesi'nin sahibi. Çok zengin ve paraya düşkün
biri.
Jennifer Gardner: Trevelyan'ın kız kardeşi.
Robert Gardner: Jennifer'ın kocası. Kötürümdü.
James (Jim) Pearson: Trevelyan'ın büyük yeğeni, saf,
borsa oyunlarına meraklı bir delikanlı.
Emily Trefusis: James'in nişanlısı, akıl ı bir genç kız,
cinayetin gizemini çözmek için her yola başvurmaya
hazırdı.
Sylvia Dering: James’in kız kardeşi.
Martin Dering: Sylvia’nın kocası, ünlü bir yazar
Brian Pearson: James’in Avustralya'da yaşayan küçük
kardeşi
Charles Enderby: Flaş haberler peşinde genç bir gazeteci
Bay Wyatt: Kötürüm, huysuz bir ihtiyar.
Abdül: Wyatt’ın Hintli uşağı.
Henry Evans: Trevelyan'ın sadık uşağı.
Rebecca Evans: Uşak Evans’ın kansı.
Bayan Belling: Three Crowns Oteli'nin işletmecisi, Emily'e
yardımcı olmak istiyordu.
Emler: Nalbant. Sittaford'taki tek arabanın sahibi.
Narracott: Polis müfettişi.
Bölüm 1: Sittaford Malikânesi
Bay Burnaby lastik çizmelerini giydi, paltosunun yakasını
iyice kapattı. Kapının yanındaki raftan fenerini aldı ve küçük
evinin ön kapısını özenle açarak dışarıya bir göz attı.
Karşısında göz alabildiğine uzanan Noel kartlarında ya da
geçmiş dönemlerin melodramlarında görülen türde, tipik bir
İngiliz köy manzarası vardı. Her taraf karla kaplıydı. Öyle
dört beş santim kalınlığında tozan bir kar değildi bu, tepeleme
kar yığınları oluşmuştu. Son dört gündür bütün İngiltere'ye
durmadan kar yağmış ve burada, Dartmoor yakınlarında bir
metreyi bulmuştu. Daha şimdiden İngiltere'nin her tarafında
ev sahipleri patlayan su borularına bakarak homurdanıyorlardı
ve o sıralarda musluk tamircisi bir dostu olmak, (hatta
muslukçunun karısını tanımak bile) en imrenilen şeydi.
Bu durumda zaten dış dünyayla pek ilgisi olmayan küçük
Sittaford Köyü'nün daha şimdiden çevreyle neredeyse tüm
bağlantısı kesilmiş, kışın ağır koşulları Sittaford'ta ağır bir
sorun olarak ortaya çıkmıştı.
Ne var ki Binbaşı Burnaby sağlam, dirençli bir kişiydi. İki
kez burnundan soludu, bir kez homurdandı ve sonra sert
adımlarla dışarı çıktı. Gideceği yer pek uzak değildi.
Binbaşı Burnaby dönemeçli köy yolunda biraz yürüdükten
sonra bir bahçe kapısından içeri girdi ve karları temizlenmiş
bahçe yolundan, granitten yapılma büyük bir binaya doğru
ilerledi.
Üstü başı tertemiz bir orta hizmetçisi ona kapıyı açtı.
Binbaşı kalın yün paltosunu, eskimiş atkısını ve lastik
çizmelerini çıkardı.
Diğer bir kapı açıldı ve Binbaşı Burnaby tiyatro
dekorlarını andıran bir salona girdi.
Henüz saat üç olmasına rağmen perdeler sıkıca kapatılmış
ve ışıklar yakılmıştı.
Şöminede kütükler neşeyle çatırdayarak yanıyordu.
Üzerlerine çay saatine uygun elbiselerini giymiş olan iki
kadın eski güçlü savaşçıyı karşılamak için ayağa kalktılar.
Kadınlardan daha yaşlıca olanı, "Bu havada gelmeniz çok
büyük nezaket Binbaşı Burnaby," dedi. "Bizi çok
sevindirdiniz."
"Rica ederim, Bayan Willett. Rica ederim... Beni
çağırdığınız için asıl siz çok naziksiniz." Binbaşı Burnaby iki
kadınla da el sıkıştı.
Bayan Willett, "Bay Garfield da gelecek," diye ekledi.
"Bay Duke ve Bay Rycroft da geleceklerini söylediler, ama
Bay Rycroft kadar yaşlı birinin bu kadar kötü bir havada
sokağa çıkabileceğini hiç sanmıyorum. Gerçekten de hava
çok kötü. İnsan neşelenmek için bir şeyler yapması
gerektiğini düşünüyor. Violet şömineye bir kütük daha at."
Binbaşı Burnaby nezaket gereği bu görevi üstlenmek üzere
ayağa kalktı.
"İzninizle, Miss Violet."
Kütüğü ustalıkla şömineye yerleştirdi ve yeniden ev
sahibesinin oturması için gösterdiği koltuğa döndü. Belli
etmemeye çalışarak etrafına göz gezdirdi. İki kadının bir
odanın karakterini böylesine değiştirebilmeleri -üstelik de
dikkati çekebilecek önemli bir değişiklik de yapmadan- ne
kadar şaşırtıcıydı.
Sittaford Malikânesi, on yıl önce, deniz kuvvetlerinden
emekli olan kaptan, Albay Joseph Trevelyan tarafından
yaptırılmıştı. Albay hali vakti yerinde bir adamdı ve yaşamı
boyunca hep Dartmoor yakınlarında bir yerde yaşamayı
istemişti. Sonuçta da seçimini küçük Sittaford köyünden yana
kullanmıştı.
Burası diğer köylerin ve çiftliklerin olduğu gibi vadi içinde
değildi, Sittaford tepesinin yamaçlarındaki fundalık
arazideydi. Albay Trevelyan büyük bir arazi satın almış,
buraya kendi elektrik jeneratörü ve su çıkarmakta kolaylık
sağlayan elektrikli pompalı bir kuyusu olan büyük ve rahat bir
ev yaptırmıştı. Albay Trevelyan ayrıca yatırım amaçlı olarak
da evine giden yolun üzerinde, arazisinin dörtte birini
kaplayan bir alana da altı küçük villa yaptırmıştı.
Bunlardan ilkini, kendi evine en yakın olanım eski ve
yakın arkadaşı John Burnaby'e tahsis etmişti. Diğerleri de
sırasıyla ya kişisel seçimleri gereği ya da zorunluluktan
dünyadan uzak yaşamak durumunda olan kişilere satılmıştı.
Köy aslında üç köhne küçük ev, bir demir ocağı ve aynı
zamanda şekerleme de satılan bir postaneden oluşuyordu.
Buraya en yakın şehir altı mil uzaktaki Exhampton'du, bu yol
ise öylesine iniş çıkışlıydı ki motorlu araç sürücüsü için "en
düşük vites" uyarısı konulması zorunlu görülmüştü, aynı şey
Dartmoor'daki yollar için de geçerliydi.
Kaptan Trevelyan söylendiği gibi sağlam, dirençli bir
adamdı. Buna rağmen -belki de bundan dolayı- paraya aşırı
düşkünlüğü olan biriydi. Ekim ayının sonlarında
Exhampton'daki bir emlakçı, Bay Trevelyan'a mektup yazarak
Sittaford Malikânesi'ni kiralamayı düşünüp düşünmediğini
sormuştu. Birisi malikâneyle ilgili sorular sormuş, burayı kış
için tutmayı istediğini belirtmişti.
Albay Trevelyan'ın, ilk tepkisi bunu reddetmek olmuş,
ancak sonradan düşününce emlakçıdan bu olası kiracı
hakkında bilgi istemeye karar vermişti. Malikâneyle ilgilenen
Bayan Willett adında, bir kızı olan, dul bir hanımdı. Bayan
Willett, Güney Afrika'dan yeni dönmüştü ve kışı Dartmoor
yakınlarındaki bir evde geçirmek istiyordu.
Albay Trevelyan, "Kahretsin," dedi. "Bu kadın delirmiş
olmalı. Şey, sen de aynı fikirde değil misin, Burnaby?"
Burnaby de gerçekten aynı şeyi düşünüyordu. Bu fikrini de
arkadaşı kadar sert sözcüklerle açıklamış, sonra da
konuşmasına devam etmişti. "Zaten nasıl olsa sen de evi
kiraya vermek istemiyorsun. O aptal kadın donmak için
istediği herhangi bir başka yere gitsin. Üstelik Güney
Afrika'dan gelmiş."
Ancak tam bu noktada Albay Trevelyan'ın paraya olan
düşkünlüğü galip gelmiş ve malikâneyi kiralamıştı. Kışın
ortasında evini kiralama şansı bulma olasılığı yüzde birin bile
altındaydı. Bu fırsatı ka-çıramazdı. Kiracının eve ne kadar
ödemeye hazır olduğunu sordu.
Haftalık on iki guinea (İngilizlerin yirmi bir şilin
değerindeki eski altın parası, 1.05 pound.) gibi bir kira sorunu
çözdü. Albay Trevelyan. Exhampton'a giderek haftalık iki
guinea karşılığında kendisi için küçük bir ev kiraladı ve kira
bedelinin yarısını peşin ödemek kaydıyla Sittaford
Malikânesi'ni Bayan Willett'e kiraladı.
"Elinde para tutamayacak kadar aptal," diye homurdandı
Albay Trevelyan bu değişimin ardından.
Burnaby o öğleden sonra yavaşça Bayan Willett'i
süzerken, "Bu kadın hiç de aptala benzemiyor," diye düşündü.
Uzun boylu, gülünç davranışları olan bir kadındı Bayan
Willett... yüzündeki ifade aptaldan çok muzip hatta kurnaz
olduğu anlaşılıyordu.
Fazlasıyla süslü, abartılı giysilerden hoşlandığı belliydi.
İngilizceyi, hafif bir Güney Afrika aksanıyla konuşuyordu ve
yaptığı işten çok memnun görünüyordu. İlk bakışta çok
zengin olduğu da anlaşılıyor ve -Burnaby'nin birçok kez ifade
ettiği gibi- bu da duruma çok daha tuhaf bir nitelik
kazandırıyordu. Bayan Willett yalnızlığı seven birine hiç
benzemiyordu.
Kadın bir komşu olarak insanı sıkacak kadar dost
canlısıydı. Herkesi sürekli Sittaford Malikânesi'ne davet
ediyordu. Albay Trevelyan'a ise durmadan,
"Malikâneyi kendi eviymiş gibi kullanabileceğini"
söylüyordu. Ancak Trevelyan kadınlardan hoşlanan bir adam
değildi. Gençliğinde bir kadın tarafından reddedilmiş
olduğuna ilişkin söylentiler vardı. Dolayısıyla o tüm davetleri
ısrarla reddediyordu.
Willettlerin malikâneye yerleşmelerinin üzerinden iki ay
geçmiş ve oraya neden geldiklerini de artık kimse düşünmez
olmuştu.