Seisoen van sonde

2011·1.1 MB·afrikaans

by  Chris Karsten

Seisoen van Sonde
Chris Karsten
Human & Rousseau
Op die hakke van die wykende storm dryf aanlandige winde, nou meer bedaard,
’n lae misbank oor die kus. Uit hierdie newels doem twee oesterplukkers vroeg
die Saterdagoggend op uit die rigting van Swartvlei se monding.
Een kom skielik orent, roep na sy maat. Hy wys na die dynsige figuur teen die
paal by die duin. Hy meen dit is iemand wat op dié vroeë oggend daar rus, met
sy rug teen die paal, gesig na die see. Hulle eerste instink is die hasepad. Maar ’n
inspekteur kan dit nie wees nie, nie met hare wat só lank en blond in die wind
warrel nie. Die stil figuur kan hulle nou uitmaak. ’n Kaal vrou. Haarslierte
gekoek van sand en sout en wind. In hoogwater moes die branders oor haar
gebreek het. Haar vel het die kleur van lood, asof sy aan erge koue blootgestel,
of dood is.
Die polisie soek na ’n reeksmoordenaar. Die eerste lyk, dié van ’n vrou, is na ’n
storm op die rotse gevind – vasgebind aan ’n paal en met haar mond toegewerk.
Die lyke wat volg, is elk op nog meer bisarre wyse agtergelaat. Die moordenaar,
Jack, is sistematies besig om mense te elimineer vir sy enigmatiese meester,
Minos. Die laaste slagoffers op Jack se lys is Wim, ’n skoenlapperboer naby
Wildernis, en sy assistent, Portis. Albei het in die apartheidsjare te doen gehad
met ’n regeringsprojek genaamd Antenor.
Chris Karsten is ’n ervare joernalis en skrywer van twee jeugboeke sowel as
’n Ware misdaad-reeks. Sy debuutroman, Frats, is in 2008 met die ATKV-
Prosaprys bekroon.

Vir Udo en Eric
Inhoud
Toewyding
Ag dae voor Pase
Hoofstuk 1
Hoofstuk 2
Hoofstuk 3
Hoofstuk 4
Hoofstuk 5
Hoofstuk 6
Hoofstuk 7
Hoofstuk 8
Hoofstuk 9
Hoofstuk 10
Hoofstuk 11
Hoofstuk 12
Hoofstuk 13
Hoofstuk 14
Hoofstuk 15
Hoofstuk 16
Hoofstuk 17
Hoofstuk 18
Hoofstuk 19
Hoofstuk 20
Hoofstuk 21
Hoofstuk 22
Hoofstuk 23
Hoofstuk 24
Hoofstuk 25
Hoofstuk 26
Hoofstuk 27
Hoofstuk 28
Notas

AGT DAE VOOR PASE
Sy prooi is op twee foto’s, ’n man, vet en nie meer jonk nie, miskien al sewentig.
Op die gesigskoot oë spletig tussen digte wenkbroue en vlesige wange, rossig
van die lekker lewe. Op die vollyffoto hang ’n swaar buik.
Die gesig en naam van sy prooi is vir die jagter vaag bekend, maar nie
belangrik nie. Wel van belang is adres en gewoontes. Die prooi woon saam met
sy vrou in ’n kompleks van tuinhuise, almal boere-Toskaans. Wat die jagter meer
beïndruk as dié voorkeurstyl van die nouveau riche, is die omheining –
geëlektrifiseerde draad op ’n hoë betonmuur, by die enigste toegang ’n waghuis
met elektroniese hek, 24 uur beman.
Een van die prooi se gewoontes is om soggens sesuur op te staan. Waarvan
die jagter onbewus is, is die ritueel van die opstaan, affektasies van die prooi wat
sy vrou al langer as ’n dekade sedert sy aftrede irriteer. Maar soos dit ’n goeie
vrou betaam, verduur sy dit wanneer hy soggens na die bedlig reik en die nag se
slym uit sy bors kug. Haar kop is weggedraai wanneer sy luister hoe hy steunend
sy logheid uit die bed uitspook, hoe hy kreunend sy bene in die pype insukkel
van die sweetpak waarvan sy die buikmaat met ’n nuwe rek moes vergroot, die
gehyg om die veters van die duur Nikes te knoop. En immer op sy kop die pet,
sy gunsteling, die een met die inskripsie USMC saam met drie sterre outentiek in
goue draad gebosseleer.
Wanneer hy uitslof, wag sy op die geklop van die wandelstaf van geelhout
teen die kapstok in die portaal, ’n teken vir die drie Corgi’s om te begin blaf.
Agter die deur van die motorhuis waarin hulle snags slaap, is hulle hees en
amegtig, want hulle is, soos hulle baas, oud en plomp van bederf. Sy staptog
soggens is op aandrang van sy kardioloog, die drie Corgi’s s’n op aanbeveling
van hulle veearts.
Die jagter dink en skryf en oorweeg sy opdrag. Diep in die nag begin ’n
strategie vorm aanneem. Hy maak ’n inkopielys. Vroegoggend vertrek hy met sy