Sarah Jio - Son Kamelya

333 Pages·2012·6.68 MB·Turkish

a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
SARAH JIO
M
m
yhCan ^jJ)(enekşeleri ve 'Böğürtlen
yasarından
Önce küçük bir tohum,
düşer kalbin odasına
sonra aşkla yeşerir. Kulak verin,
umudun sesini duyabiliyor musunuz?
/A\
ROMAN
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
19401ı yılların Amerikası’nda bir fırıncının kızı olan Flora Lewis, un
kokulu hayatının bir gün çok farklı yöne sürükleneceğini bilmiyordur.
Genç kız bir yandan yaşlı anne babasına yardım ederken, öte yandan
botanik bahçesinde bitkilerin ve çiçeklerin gizemli dünyasıyla
uğraşmaktadır. Ta ki kendini uluslararası çiçek hırsızlığı zincirinin tam
ortasında bulana kadar... Yapacağı iş çok basittir; İngiltere kırsalındaki
Livingston Köşkü’ne gidip Middlebury Pembesi olarak bilinen ender bir
kamelya türünü bulup haber vermek. Köşke dört öksüz çocuğa dadı
olarak sızan Flora, içinde imkânsız bir aşkın tohumlannı büyütürken,
ne tür bir belaya bulaştığını acı bir şekilde öğrenecektir.
Tam elli sene sonra bahçe tasarımıyla uğraşan Addison Sinclair, eşiyle
birlikte Livingston Köşkü’ne gelir. Geçmişindeki hayaletten kurtulmaya
çalışan Addison, aslında burada çok daha sancılı bir gizemin içine düşer.
Bunu çözmeye çalıştıkça dillere destan kamelya bahçesinin kanla
sulandığı gerçeğine de adım adım yaklaşacaktır...
M art Menekşeleri ve hâlâ çoksatanlar listesinde yer alan Böğürtlen Kışı
yazan Sarah Jio’dan muhteşem bir kitap daha.
Son Kamelya, kalbimizdeki geçmişin zehrini umut kırıntısına tutunan
küçük bir tohumla yok edebileceğimizi gösteren bir başyapıt.
617.00
ISBN 978-97S-999-744-1
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
Beni kamelyalarla ve bahçedeki bütün güzel, önemli
çiçeklerle tanıştıran annem, Karen Mitchell için
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
yazarın dfotu.
melyalar, popüler olmayan çiçeklerdendir. Güller kadar
evilmezler. İnsanlar, lalelere ve zambaklara duydukları
özlemi, kamelyalara duymazlar. Gardenyalar kadar güzel koku­
lan ya da yıldızçiçeklerinin gösterişleri onlarda yoktur. Buket­
lerde çok iyi durmaz ve çiçek açtıklarında taçyapraklan kahve­
rengi olmakla beraber hemen dökülür. Yine de ben kamelyaların
bu sakin ve abartısız yapısını hep çekici bulmuşumdur.
Kamelyayı ilk olarak ne zaman fark ettiğimi pek hatırla­
mıyorum. Büyükannemin bahçesinde yetiştiklerini ve bü­
yüdüğüm evin giriş kapısının hemen yanında bir pembe, bir
beyaz renkte çiçek açtıklarını anımsıyorum sadece. Nedense
hayatım boyunca kamelyalar hep orada, rüzgârda salınır hal­
de dururlardı.
Kamelyalar, aslında ağaççık sınıfına giren eski çiçek­
lerdendir. Yaşadığım yer olan Seattle’da, çoğu ev yüzyıl
sonunda inşa edilmiştir ve ön bahçelerinde eski kamelyalar
boy gösterir. Aslında, eşim ve ben 1902 tarihli Victoria
döneminden kalma ilk evimizi aldığımızda, önünde bir adet
kamelyası vardı. Onun o iri gövdesini, uzunluğunu, ikinci kat­
taki yatak odamızın camına değen dallarını hâlâ hatırlarım.
Bahçelerin popüler alternatifleri olan lavantalara, süs çimleri­
ne, açelya ve Japon akçaağaçlanna yer açmak adına, kamelyalar
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
arka planda kalsa da bu görkemli ağaçlan, hali hazırdaki bah­
çelerde ara sıra da olsa görürsününüz. Moda nasıl değişiyorsa,
bahçe tanzimlerindeki tercihler de sürekli değişmektedir. Yine de
benim kamelyalara karşı hâlâ zaafım vardır.
Bu romanı yazmaya başladığımda, çay tabağı büyüklüğün­
de çiçekleri, parlak ve zümrüt yeşili renginde yaprakları olan
tek bir kamelya ağacı gözümün önünde canlanmıştı. Kafamda
oluşturmuş olduğum görüntünün geriye kalan kısmı ise dizi
dizi kamelyalardan, daha doğrusu bir bahçeden oluşuyordu.
Sonrasında ise bu hayali bahçedeki kamelyanın nadir bir
tür ya da türünün son örneği olup olmadığını merak etmeye
başlamıştım. Bunun üzerine ender rastlanan kamelyaların ger­
çek hayatta da var olduğunu, münzevi bir şekilde, kişiye özel
bahçelerde ve seralarda, özellikle de İngiltere’de bulunduğu­
nu öğrendim.
Bu romanı bitirişimin üzerinden aylar geçti ve şimdi göz­
lerimi kapattığımda hâlâ Livingston Köşkü’nün bahçelerini
görebiliyorum. İtiraf etmeliyim ki bu yerin gerçekte var ol­
madığını bilmek beni biraz üzüyor; çünkü orayı ziyaret etme­
yi her şeyden çok isterdim. Bahçesinde oturur, melek figürlü
bahçe heykelinden çiftlik evine kadar uzanan mesafeye bakar,
kamelyalara hayranlık duyardım.
Bu hikâye umarım sizleri, hemen kapınızın dibinde duran
veya yüreğinizin bir yerlerinde saklı olan, güzel ve özel bah­
çenize yakınlaştırır.
SJ
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
Kaderim senin ellerinde...
Victoria çiçek diline göre, kamelya çiçeğinin anlamı
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
18 dfısan 1803
Yaşlı kadının eli, çay fincanını tutarken titriyordu. Nefes
nefese kalmış bir şekilde tırnaklarındaki kiri durmadan
temizlemişti. Bir yandan parmağındaki açık yaraya bakarken,
sobanın önünde durmuş, çaydanlığın kaynamasını bekliyor­
du. Parmağının kenarını bahçe makasıyla kesmesi bir anlık
dalgınlığına gelmişti ve kanlı bandajın olduğu yer hâlâ zonk-
luyordu. Yarasıyla sonra ilgilenecekti. Artık aklının başına
gelmesi gerekiyordu.
Köşesinde incecik bir çatlağı olan porselen demliğe kay­
namış olan suyu döktü ve çayın demlenmesini bekledi. Böyle
bir şey olabilir miydi? Bal gibi de çiçek açmıştı işte. Hem de
pembe kenarlı beyaz bir çiçekti. Bunun Middlebury Pembesi
olduğundan emindi. Huzur içinde yatsın, sevgili kocası yirmi
yıl boyunca bu kamelya ile uğraşmıştı. Bahar aylarında, hatta
ayaz vurduğu zamanlarda zümrüt rengi yaprakları donduğun­
da bile ona şarkılar söylerdi. Adını ‘kıymetli’ koymuştu. Yaşlı
kadın, kocasının özellikle arazinin sürülmesi ve patateslerin
toplanması gereken zamanlarda cılız bir ağaççık için bu kadar
titizlenmesine bir türlü anlam veremezdi.
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
Kocası keşke o ağaççığı bir de şimdi görebilseydi. Çiçek
açmış halini... Ya kasabadan biri bunu fark ederse? Hayır,
bunun olmasına izin veremezdi. Bundan emin olmak onun so­
rumluluğu altındaydı.
Kocası yıllar önce, seramik bir kapta belli belirsiz filizlenen
bir ağaççığa altı peni vermişti. Seyyar satıcı ona, bu türün tek
bir daldan çoğaldığını, Middlebury Pembesi’nin İngiltere’nin,
hatta belki de dünyanın en güzel kamelyası olduğunu söyle­
mişti. En çok tomurcuklanan ve pembe kenarlı beyaz renk­
teki harika çiçekleriyle bilinen bu kültür bitkisi, kraliçenin
sarayının bahçesinde boy gösterirdi. Elbette, kadın bu efsane­
ye inanmamıştı ve yabani bir ot olup olmadığını dahi bilme­
diği bir şeye bu kadar çok para verdiği için kocasını aptallı­
ğından dolayı azarlamıştı. Ama içten içe onu böylesine mutlu
görmek de hoşuna gitmişti. Fidana baktığı an mutlu oluyordu.
Kadın, “Parayı içkiye harcamaktan iyidir herhalde,” demişti.
“Hem olur da çiçek açarsa, belki fidanlarını pazarda satarız.”
Ama ağaç çiçeklenmedi. Ne ilk, ne ikinci, ne üçüncü ne de
dördüncü yılda. On yıl geçtikten sonra kadın umudunu tama­
men yitirmişti. Kocası sabahlan kamelyaya doğru fısıldadığında,
kadın daha da üzülüyordu. Bu tekniği bir bahçe dergisinde oku­
duğunu söylese de, kocasının, ağacı su ve sebze çorbası karışı­
mıyla suladığını gördüğü zamandan beri bu yöntemin haşereleri
yok edip etmeyeceğine aldırmamaya başlamıştı. Artık sabrı taş­
mıştı. Bazen bir yıldırımın bu ağaca düşüp, onun ortadan ikiye
ayrılmasını diliyordu. Böylece kocası onunla bu denli ilgilenme­
yi artık bırakacaktı. Defalarca, ağacın gövdesine bir balta salla­
yıp, yeşil gövdesini parçalamayı bile düşünmüştü. Sinirini ağaç­
tan çıkartmak ona iyi gelebilirdi. Fakat kendini tutmuştu. Kocası
öldüğünde ağaç bahçede kalmaya devam etti. Yıllar geçti, ağacın
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
gövdesinin etrafındaki çimler iyice uzadı. Sarmaşık, kamelyanın
filizlerini dallarından itibaren kaplamıştı. Pembe bir noktanın
gözüne çarptığı o sabaha kadar kamelyayla hiç ilgilenmemiş­
ti. Kocaman açan çiçeği hayal edemeyeceği kadar harikaydı.
Bu zamana kadar gördüğü bütün güllerden de güzeldi. Sabah
rüzgârında adeta ahenkle dans ediyordu. Yaşlı kadın, çiçeğin
karşısında reverans yapmamak için kendini zor tutmuştu.
Çayından bir yudum daha aldı. Zamanlama gerçekten ina­
nılmazdı. Krallık daha birkaç gün önce kraliçenin bahçesinde
nadir bulunan bir kamelyanın fırtınadan dolayı yok olduğunu
bildirmişti. Kraliçe eski bahçıvanının, kamelyasından fide al­
dığını ve sayfiyedeki bir çiftçiye sattığını da öğrenince büyük
üzüntü yaşamıştı. Uşağına, bu çok sevdiği ağacının akıbetinin
ne olduğunu araştırmasını ve yıllarca bu bitkinin ticaretini
yapan kişiyi yakalamasını emretmişti.
Yaşlı kadın uzaklara daldı. Dışarıdan gelen at toynakları­
nın seslerini duyduğunda başını cama çevirdi. Birkaç dakika
sonra kapının çalınmasıyla birlikte çayının üzerinde dalgalar
oluşmuştu. Topuzundan düşen gri saç tellerini düzelterek
derin bir nefes aldı ve kapıyı açtı.
Karşısında duran düzgün giyimli bir adam, “İyi günler,”
dedi. Ses tonu kibar, fakat aceleciydi. “Majestelerinin emri
üzerine, nadir ve değerli bir kamelya arıyoruz.” Kadın, ada­
mın üzerindeki sade ve sıradan giysilere bakıyordu. O bile
adamın dolandırıcı olduğunu anlamıştı. Eşi zamanında onu
bu çiçek hırsızlarına karşı çok uyarmıştı. Tabii ya, Kraliçe’nin
uşağından önce kamelyayı alabilirlerse, karşılığında bir servet
isteyeceklerdi. Adam elinde rulo şeklinde bir kâğıt tutuyordu.
Kâğıdı büyük bir titizlikle açarak üzerine çizilmiş olan pembe
kenarlı beyaz çiçeği gösterdi.
a
y
l
e
m
a
K

n
o
S

-

o
i
J

h
a
r
a
S
Kadının kalbi hızla atmaya başlamış, adeta hiçbir şey du­
yamaz hale gelmişti.
Adam, “Bunun nerede bulunduğunu biliyor musunuz?”
diye sordu. Ardından kadının vereceği cevabı beklemeden
bahçeye bakınmaya başladı.
Bahçede, sıra sıra sebzelerin ve şifalı otların yanından ge­
çerek gezinirken, yeni çözülmeye başlayan toprağın üzerinde
oluşan havuç yapraklarına bastı. Kara toprakta baş gösteren
lalelere bakıyordu. Daha yeşermemiş ve olgunlaşmamış olan
lale soğanını, yere eğilip kopardıktan sonra dikkatlice incele­
meye başladı. Elindeki laleyle oynayarak, “Eğer aradığımız
kamelyayı görecek olursanız bana haber verin,” dedi. “Adım
Harrington.”
Yaşlı kadın başını itaatkâr bir biçimde salladı. Adam ba­
kışlarını kuzeye çevirmişti. Tepenin ardında Livingston Köş­
kü bulunuyordu. Köşkün hanımı onlara kibarlık ederek sebze
bahçesiyle ilgilenmeleri karşılığında çiftliğin yanındaki eski
kır evinde kalmalarına izin vermişti. Adam, “Benim geldiğimi
köşktekilere söylemezseniz iyi olur,” dedi.
Kadın alelacele, “Tabii efendim,” diye yanıt verdi. Adamın
atına doğru gidişini izlerken hareket etmeden duruyordu. Yol­
da yankılanan toynak sesi kesilince, bahçede ilerleyip çitlerin
hemen bitişiğinde bulunan armut ağacının yanından geçerek,
muhteşem çiçeğiyle duran kamelyaya doğru yaklaştı.
Çiçeğe dokunarak, kendi kendine hayır diyordu. Kraliçe
ülkedeki bütün bahçeleri araştırabilir, çiçek hırsızları her çi­
çeği inceleyebilirdi, ama bunu bulmalarına izin vermeyecekti.