Table Of ContentDünyanın en ünlü tarih, aşk, macera ve kahramanlık romanı
Pardayanlar
Pardayanlar 1
Michel Zevaco
Çeviren: Murad Sertoğlu
Baskan Yayınları
Michel Zevaco
1860 yılında Korsika Adası'nın Ajaccio şehrinde dünyaya
gelmiştir. Edebiyat Fakültesi'nde okurken çok parlak bir
öğrenci olan Zevaco, daha sonra Viyana'daki (Isere)
Kolejinde "retorik" (güzel söz söyleme sanatı) profesörü
olmuştur. Fakat devrinin hükümeti, kendisini ilerici
fikirlerinden dolayı vazifeden uzaklaştırınca Zevaco'nun bu
profesörlük hayatı çok kısa sürmüştür. Bunun üzerine Paris'e
giden Zevaco, Jules Roques tarafından idare edilen, o
günlerin anarşist gazetesi L'Egalit'nin yazı işleri müdürü
olarak devrinin ideolojik mücadelelerine girmiştir.
1890 yılından itibaren daha ziyade "Polemik adamı"
vasıflarıyla ününü geliştiren Zevaco, zamanının hükümet
erkanı ve idarecileriyle giriştiği mücadeleler sonucunda
"Sainte-Pelagie" politik mahkûmlar hapishanesinde bir süre
hapis yatmıştır.
Devrinin politikacılarıyla yaptığı söz düellolarında kullandığı
üslûp, ilerde PARDAILLAN romanlarında Şövalye de
Pardaillan'ın ağzından dökülen sözlerde aynen bulunacaktır.
Bir seri mahkeme kararı sonucu "L'Egalite" kapanınca,
Michel Zevaco'yu Courrier Français'in artistik ve edebi kritiği
olarak görüyoruz. Fakat artık kırk yaşına ulaşan Zevaco
hayatının yeni bir dönüm noktasına gelmiştir. Evli ve beş
çocuk babası olan Zevaco'nun artık tek amacı çocuklarını en
iyi şekilde yetiştirmektir. Bunun üzerine Zevaco, tarihi
tefrikalar yazmaya başlamış ve ilk eseri olan "Borgia",
devrinin bir gazetesinde neşredilmiş ve çok büyük bir başarı
elde etmiştir.
Bu başarıyla gazetenin tirajı yükselmiştir.
1901 senesinde gazete, Zevaco'nun yeni bir tefrikasına
başlarken, iftiharla: "Okuyucularımız dün, eskiden sadece,
Feval, Alexandre Dumas ve Eugene Sue gibi yazarların
tefrikalarını okumaya başlayan okuyucuların tattığı bir sevinci
tattılar. Evet okuyucularımız, dün Michel Zevaco'nun yeni bir
tefrikasını okumaya başladılar," demekteydi.
Gazetenin başladığı yeni tefrikanın adı "Le Pont Des Soupirs"
idi. Doç'lar Venediki'nde geçen yeni bir Monte Cristo
hikâyesi...
Bir süre sonra Michel Zevaco'nun tefrikaları, "Le Matin"
isimli meşhur gazetenin en büyük prestiji olmuştu. Bir
müddet sonra burada, genç Jean-Paul Sartre, tefrikalar
arasında Şövalye de Pardaillan'ı bulmuş ve devrin
editörlerinden bir tanesi Pardaillan tefrikalarını ciltler halinde
toplayarak yarım yüzyıl geçen bir süreden beri macera
meraklılarının zevk ve heyecanla okuduğu meşhur 10 ciltlik
Pardayanlar serisini meydana getirmiştir.
Michel Zevaco'nun olgunluk çağının en verimli senelerinde
yazdığı eserleri on sekiz yıllık bir devreye yayılmakta olup
tam otuz adettir.
Pardaillan'ın maceraları, son derece heyecanlı bir tarih devresi
meydana getirmektedir. Zevk, heyecan ve merakla okunan,
her yaşta okuyucuya zevkli dakikalar geçirten bu serinin
başlıkları:
Pardayanlar
Pardayan'ın Aşkı
Pardayan ve Fausta
Pardayan'ın İntikamı
Fausta'nın Entrikaları
Pardayan'ın Zaferi
Pardayan'ın Oğlu
Pardayan'ın Milyonları
Pardayan'ın Kızı
Pardayan'ın Sonu'dur.
Michel Zevaco, en verimli çağında, 8 Ağustos 1918 yılında,
58 yaşında ölmüştür.
Birinci Bölüm
Haksız Bir Karar
İhtiyar Mösyö de Piennes, adliye memurunun okuduğu kararı
büyük bir acı ve ıstırapla dinledi. Altında Kralın imzası
bulunan bu kararda, kendisinin malı bulunan Margency
malikânesi elinden alınarak Kont Anne de Montmorency'nin
arazisine ilave ediliyordu.
İhtiyar de Piennes, bu haksız kararı sonuna kadar sükûnetle
dinledi. Sonra yumruklarını uzaktan görünen Montmorency
Şatosu'na doğru salladı:
"Sana lanet ediyorum," diye haykırdı. "Binlerce defa lanet!
Ey Fransa'nın kutsal şövalyeleri, mezarlarınızdan kalkınız da
kırk muharebe meydanında kanını cömertçe döken, Fransa
için her fedakârlığı severek yapan bu ihtiyar askere nasıl
muamele edildiğini görünüz!"
Adliye memuru korkmuş, hemen oradan sıvışmıştı. Mösyö de
Piennes devam etti:
"Peki, ya kızım ne olacak? Jeanne ne yapacak? O zavallı
hayatını nasıl kazanacak? Ah, doymak bilmez Montmorency,
sana ve bütün soyuna binlerce defa lanet olsun!"
Felaket hakikaten pek büyüktü, XII. Louis zamanından beri
Mösyö de Piennes'e ait olan Margency arazisi, evvelce bütün
Picardie eyaletini idare eden bu zatın elinde kalan son
topraktı. Serveti tükenince buradaki mütevazı eve sığınmış,
bütün varını yoğunu biricik kızı Jeanne'a terk ederek onu
yetiştirmeye kendini vakfetmişti.
Fakat işte bunu da ona çok görmüşlerdi. O da elden
gidiyordu. Esasen bu topraklarda gözü bulunan Kont de
Montmorency ne yapmışsa yapmış, Krala bir kararname
imzalatarak bu toprakları da kendi uçsuz bucaksız çiftliklerine
ilave ettirmeye muvaffak olmuştu. Şimdi bu son varlığı da
elden gidiyor ve zavallı ihtiyar asker Mösyö de Piennes'in
önünde yokluk ve sefaletten ibaret karanlık bir yol açılıyordu.
Fakat onu en çok düşündüren şey kızı; güzel, ince, hassas
Jeanne'ıydı.
Jeanne henüz 16 yaşındaydı; ince, uzun boylu ve son derece
güzel bir genç kızdı. Onu gören bir gencin kendisine kalbini
kaptırmaması ve delice âşık olmaması imkânsız gibi bir şeydi.
1553 senesinin 26 Nisanı'na tesadüf eden bu pazar günü yine
her gün olduğu gibi aynı saatte çıkarak Margency'nin
kenarında bulunan kestane ormanına girdi. Vakit akşama
yaklaşıyor, renkler yavaş yavaş solmaya başlıyordu.
Genç kız, bir eli kalbinin üzerinde olduğu halde ağaçların
altında yavaş yavaş ilerliyor ve kendi kendine şöyle
söyleniyordu:
"Acaba bu akşam her şeyi itiraf edebilecek, ona hakikati
söyleyebilecek miyim? Bu mühim, fakat tatlı sırrı ona
açabilecek miyim?"
Birdenbire ağaçların arasından uzanan iki kuvvetli kol onu
belinden yakaladı. Sıcak ve titrek dudaklar dudaklarını buldu:
"Sen misin sevgilim? Benim biricik meleğim!"
"Sevgili François!"
"Ne kadar da titriyorsun!"
"Korkuyorum François, korkuyorum!"
Genç adam Jeanne'ı o zaman daha kuvvetle kucakladı. Bu
uzun boylu, tatlı bakışlı, yakışıklı genç, Mösyö de Piennes'in
elinden bütün servetini gasp etmeye çalışan Kont de
Montmorency'nin büyük oğlu François de Montmorency idi.
Dudakları böylece belki beş dakika birleşmiş kaldı. Ondan
sonra birbirlerine sarılmış olarak ormanda ilerlemeye
başladılar.
Genç kız birdenbire durdu:
"Bizi takip ediyorlar, gözetliyorlar... Duyuyor musun
François?.."
"Hayır meleğim, bizi takip eden yok. Duyduğun sesler,
yuvalarına dönen kuşların kanat sesleridir."
"Ah François, bilemezsin. Çok korkuyorum."
"Benim kolum seni korudukça hiçbir şeyden korkmamalısın
güzelim."
"En ufak bir olay bile beni titretiyor. Hele son üç aydan beri
ne kadar büyük bir korku içinde bulunduğumu anlatamam
sevgilim."
"Üç aydan beri sen benim dünyada en çok kıymet verdiğim
varlıksın. Yakında da karım olacak ve ismimi taşıyacaksın.
Resmi muameleleri beklemeden bana kendini verdiğin, benim
hakiki karım olduğun andan itibaren de benim tam bir
himayem altındasın. Göreceksin ki, babalarımızı birbirinden
ayıran düşmanlık ve kini de ortadan kaldıracağım. O zaman
mutluluğumuzu gölgeleyecek hiçbir şey kalmayacak..."
"Ah François. Sana inanıyorum. Seni her şeyden fazla
seviyorum. Fakat bilmem neden, içimde bir endişe var...
Manasını anlayamadığım bir endişe. Nasıl diyeyim,
korkuyorum. Mutluluğumuzu kıskananlardan korkuyorum."
"Bütün bunlar kuruntu... Sana yemin ederim ki, evlenmemize
hiçbir kuvvet mâni olamayacaktır!"
Onlardan az ötede kin dolu bir kahkaha duyuldu. François
bunu duymamıştı. Devam etti:
"Eğer gizli bir kederin, bir endişen varsa bunu bana söyle..."
Description:"İnsanlar ikiye ayrılırlar. PARDAYANLAR'ı okuyanlar ve okumayanlar."
Ahmet ALTAN "PARDAYANLAR'dan çok şey öğrendim. Öğrendiklerimin başında birtakım 'değerler' ve 'inançlar' gelir. Bunlar benim yaşamım bakımından son derece önemlidir.'
Emre KONGAR Fransız Edebiyatı & Tarihi Kur
