Table Of ContentALPER CANIGÜZ • Oğullar ve Rencide
Ruhlar
ALPER CANIGÜZ İstanbul'da orta halli bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi.
Baba sının işi nedeniyle, küçük yaşta kırtasiye malzemeleriyle haşır neşir oldu; onları
sevdi. Dârüşşafaka Lisesi ve Boğaziçi Üniversitesi Psikoloji Bölümü'nü bitirdi. Erkek
Japon bıldırcınlarının cinsel hayatı konusunda otoritedir ve orta boyludur. İlk romanı
Tatlı Rüyalar/psiko-absürd romantik komedi İletişim Yayınları tarafından 2000'de
yayımlanmıştır.
İletişim Yayınları 965 • Çağdaş Türkçe Edebiyat 134
ISBN 975-05-0205-l
© 2004 İletişim Yayıncılık A.Ş.
1. BASKI 2004, İstanbul (1000 adet)
EDİTÖRLER Can Soytemiz-Murat Gültekingil
KAPAK Utku Lomlu
KAPAK DESENİ VE TASARIMI Murat Yılmaz
KAPAK FİLMİ 4 Nokta Grafik
UYGULAMA Hüsnü Abbas
DÜZELTİ Serap Yeğen
MONTAJ Şahin Eyilmez
BASKI ve CİLT Sena Ofset
MERİTOKRASİ ADINA EPUB'A CEVIREN Rincewind
İletişim Yayınları
Binbirdirek Meydanı Sokak İletişim Han No. 7 Cağaloğlu 34122 Istanbul
Tel: 212.516 22 60-61-62 • Fax: 212.516 12 58
e-mail: iletisim®iletisim.com.tr • web: www.iletisim.com.tr
ALPER CANIGÜZ
Oğullar ve
Rencide Ruhlar
içindekiler
bir olmak ve de olmamak
iki ne güzel komşumuzdun sen Hicabi Amca
üç ilahi adalet, ömürsün
dört ofisteki sosyopat
beş serin devlet
altı her budist bir faşiste tapar
yedi öcülerin öcü
sekiz sineklerin tanrısı Leviathan'a karşı
dokuz dünyanın merkezine yolculuk
on gerçekler ve hakikatler
onbir böyle uyurdu zerdüşt
oniki kartallar kuantal uçar
onüç mevlitte son tango
ondört mesut ve mutabık
bir
olmak ve de olmamak
Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar.
Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım.
Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını
pencerenin önünde, dışarıdaki insanları izleyerek
geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak
ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan
biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne
yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla
yaşlanıyordum.
Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda
olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama
anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya
çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe
yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde
tepinmek, servis minibüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir
sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti
derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden
utandırıyorlardı.
Aslında anaokuluna başlarken bu kurum hakkında iyi ya da
kötü herhangi bir önyargıya sahip değildim. Ama talihsiz bir
başlangıç yaptım işte. Müdire Hanım'la, sınıf öğretmenimle
ve yuvadaki diğer çocuklarla tek tek tokalaştıktan sonra
kustum. Annem çok utandı ama sınıf öğretmenimiz anlayışlı
davrandı. Anneme ilk gün biraz heyecan duymamın normal
karşılanması gerektiğini, sık sık böyle şeyler yaşandığını falan
açıkladı. Keşke saçını öyle tuhaf bir biçimde topuz
yapmasaydı. Belki o zaman ona ben de inanabilirdim.
Bir şey nasıl başlarsa öyle gidiyor. Bir türlü ısınamadım
anaokuluna. Günün ilk kısmı, genellikle öğretmenimizin bize
yazın ne yetişir, kışın ne pişer türü saçmasapan bilgiler
vermesiyle geçiyordu. İşin kötüsü kadın katılımcı ders işleme
metoduna kafayı takmıştı ve durmadan, açtığı can sıkıcı
konular hakkında bir yorumda bulunmamızı bekliyordu. Bana
bir şey soracak korkusuyla başımı önümden
kaldıramıyordum. Bir de şarkı söyleme muhabbeti vardı.
Repertuarımız, dünyanın en kötü müzisyenleri tarafından,
eğitilebilir küçük embesiller için yazılmış bazı eserlerden
oluşuyordu ve açıkçası sınıf arkadaşlarımın müzikal
yetenekleri heveslerinin çok altındaydı. Ben tabii ki süregiden
kakofoniye katılmayı reddettiğim için, şarkının durak
noktalarında öğretmen adımı bağırarak aklınca beni sanata
teşvik ediyordu. Utancımdan yerin dibine geçecek gibi
oluyordum. Benden, evde Shostakovich dinleyen benden,
"kestane, gürgen, palamut" diye yırtınmam bekleniyordu.
Neyse ki asosyalliğim ve ara ara içimde kopan fırtınaları dışa
vuran mimiklerim sayesinde öğretmen benim bir zihinsel
özürlü olduğuma hükmetti de düştü yakamdan.
İki saatlik öğle uykusu da cehennem azabından farksızdı.
Üç katlı bir ranzanın orta katına yerleştirilmiştim. Bir dakika
bile uyuyamadım orada. Tepemdeki suntanın üzerinde bulup
çıkardığım, benden başka kimsenin görmediği korkunç
suratlarla bakışıp durduk beş ay boyunca. Ayrıca susuzluktan
geberiyordum. Yatağımıza işemeyelim diye öğleden önce su
vermiyorlardı çünkü. Herkes osura osura uyuyor, ben diri diri
gömüldüğüm bu mezarda çile dolduruyordum. İki saat sonra
öğretmen çıngırağını sallayarak odaya girdiğinde gerinerek
uyanıyormuş gibi yapıyordum.
Sonra çocukların en çok bayıldığı faaliyete, oyun
oynamaya geliyordu sıra. Oyun odasının kapısı açılınca
çocuklar gerçekten göz alıcı rengarenk tuğlalar, toplar,
arabalar ve daha bir sürü oyuncakla dolu odaya
saldırıyorlardı. Onlar kurtlarını dökerken sadece ben ve birkaç
sersem kız, elişi masasının başına geçiyorduk. Öğretmen, biz
sakin mizaçlı öğrencilerine, takvim kağıdından kolye yapımı
zanaatını öğretmeye çalışıyordu. Anneler Günü yaklaşırken
iki üç günlüğüne tüm sınıfın elişi dersine girmesi zorunlu
tutuldu. Herkes annesine hediye olarak takvim kağıdından
kolye yapabilsin diye. Sonuçta kolye yapmayı kıvıramayan
tek çocuk bendim. Tabii kimse yadırgamadı bu durumu.
Öğretmen kendi yaptığı örnek kolyeyi verdi bana, anneme
götüreyim diye (sanıyorum bunu baştan planlamıştı) ama ben
bu teklifi kesin bir dille geri çevirdim. Öğretmen de durumu
tüm sınıfa ilan etme gereği duydu. "Arkadaşınız annesine
hediye vermeyecekmiş çocuklar." İşte o zaman ölmek
istedim. Meseleyi daha fazla uzatmasın diye kaptım zımbırtıyı
elinden. Kapadı çenesini sürtük.
Susuzluk problemimi annem ile babama açmıştım ve
bunun üzerine onlar da gelip durumu Müdire Hanım'a
bildirmişlerdi. Bunun üzerine Müdire Hanım ikindi
