Noel'de Cinayet - Agatha Christie

237 Pages·2014·1 MB·Turkish

by  Agatha Christie

Noel’de Cinayet
AGATHA CHRİSTİE
Türkçesi: Gönül SUVEREN
ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ
KİTABIN ORİJİNAL ADI MURDER FOR CHRISTMAS
YAYIN HAKLARI © AKÇALI Telif Haklan Ajansı
© ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ
ve TİCARET A.Ş.
Bu kitabın her türlü yayın hakları Fikir ve Sanat Eserleri
Yasası gereğince ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ ve
TİCARET A.Ş.’ye aittir.
BASKI 3. BASIM / MART 1999
AKDENİZ YAYINCILIK A.Ş. Matbaacılar Sitesi No: 83
Bağcılar - İSTANBUL
ISBN 975 - 405 - 271 - 9 91-34-y-0131-72
ALTIN KİTAPLAR YAYINEVİ
Celâl Ferdi Gökçay Sk. Nebioğlu İşhanı Cağaloğlu -
İstanbul Tel: [phone]-511 32
26 Faks: (0212) 526 80 11 www. altinkitaplar. com info
@altinkitaplar. com. tr.
NOEL İÇİN ESKİ KONAKTA
TOPLANANLAR:
Simeon Lee: Zengin bir ihtiyar. Ortalığı karıştırmaktan
hoşlanıyordu.
Alfred Lee: Simeon’un büyük oğlu. Babasının bütün
huysuzluklarına rağmen onu çok seviyordu.
Lydia Lee: Alfred’in karısı. Son derecede kibar ve
sabırlıydı.
George Lee: Simeon’un oğlu. Oldukça cimri ve paragöz bir
adamdı.
Magdalena Lee: George'un karısı. Bazı sırlarının ortaya
çıkmasını istemiyordu.
David Lee: Simeon’un oğlu. Annesine yaptıklarından
dolayı babasından nefret ediyordu.
Hilda Lee: David'in karısı. David’le babasının barışmasının
iyi olacağını düşünmüştü.
Harry Lee: Simeon Lee’nin oğlu. Maceralı bir yaşamdan
sonra baba evine dönmeye karar vermişti.
Pilar Estaravados: Simeon’un torunu. Kendini
büyükbabasına sevdireceğinden emindi.
Stephen Farr: Simeon'un eski ortağının oğlu. İngiltere onu
düşkırıklığına uğratmıştı.
Tressilian: Yaşlı uşak. Artık her şeyi birbirine karıştırdığını
sanıyordu.
Horbury: Simeon’un hastabakıcısı. Oda kapılarından içeriyi
dinlemeye meraklı, hilekâr bir adamdı.
Walter: Uşak yardımcısı. Servis yapmasını bir türlü
öğrenemiyordu.
Sugden: Başkomiser. Cinayete bir anlam veremiyordu.
Johnson: Polis Müdürü. Poirot’dan yardım istemişti.
ve HERCULE POIROT
OLAYI ÇÖZÜMLEYEBİLMEK İÇİN
HERCULE POIROT’NUN ŞU
SORULARI YANITLAMASI
GEREKTİ:
• Pilar’ın odada bulduğu neydi?
• Tressilian neden o kadar kaygılıydı?
• George telefon ettikten sonra ne yapmıştı?
• Magdalena yemekten sonra neredeydi?
• Stephen konağa niçin gelmişti?
• Horbury neden korkuyordu?
• İhtiyar adam Magdalena hakkında ne biliyordu?
• Piyanoda ölüm Marşı’nı çalan kimdi?
• Kapalı kapının önünde kim duruyordu?
• Elmaslar neredeydi?
HERCULE POIROT’NUN ELİNDE ŞU
İPUÇLARI VARDI:
• Bir portre
• Bir lastik parçası
• Bir telgraf
• İki heykel
• Bir pasaport
• Bir gülle
• Bir tahta parçası
• Bir telefon konuşması
• Üç erkek
• Sodyum sitrit
22 Aralık
I
Stephen peronda hızlı adımlarla ilerlerken, paltosunun
yakasını kaldırdı. Hafif bir sis yüzünden istasyon yarı
aydınlıktı. Dev lokomotiflerden çıkan buharlar soğuk havada
küçük birer bulut halini alıyordu. Her şey kirli ve kurum
içerisindeydi.
Stephen adeta tiksintiyle, "Ne pis memleket," diye
düşündü. "Ne berbat şehir!"
Londra’nın o büyük mağazalarına, lokantalarına, şık, zarif
ve güzel kadınlarına karşı duyduğu ilgi geçmişti. Şimdi bütün
bunları, kararmış montürlere takılmış, yapma pırlantalar gibi
görüyordu.
Kendi kendine, "Şu anda Güney Afrika’da olsaydım..."
derken kalbi ani bir özlemle burkuldu. Pırıl pırıl güneş... Mavi
gök... Bahçeler dolusu çiçek... Masmavi çiçekler... mavi
plumbago’dan meydana gelmiş çitler... en küçük kulübeye
kadar her evi saran mavi kahkahalar...
Stephen bir an, "Keşke gelmeseydim" diye düşündü.
Sonra da gizli amacını hatırlayarak, dudakları öfkeli birer
çizgi halini aldı. "Hayır! Ne olursa olsun başladığım işe
devam edeceğim! Bunu yıllar boyunca planladım! Yapacağım
şeyi çoktan kararlaştırdım! Evet, bu işe devam edeceğim."
O kısa isteksizlik onu bir an, "Neden? Değer mi? Geçmişin
üzerinde durmak neden? Niçin her şeyi unutmuyorsun?" diye
sorguya çekmesi, zayıflıktan başka bir şey değildi. O, geçici
duygular yüzünden durmadan fikir değiştiren genç bir çocuk
muydu ki? Kırk yaşındaydı. Kendinden emin ve güçlükler
karşısında yılmayan biriydi. Onun için yoluna devam edecek,
İngiltere’ye yapmak için geldiği o işi de tamamlayacaktı.
Stephen trene bakarak, koridorda ilerlemeye başladı.
Oturulacak yer arıyordu. Yanına yaklaşan hamalı bir el
işaretiyle uzaklaştırmıştı, kalın deri bavulunu kendisi
taşıyordu. Stephen her kompartımana ayrı ayrı baktı. Ama
tren doluydu. E, ne de olsa Noel’e üç gün kalmıştı.
Stephen Farr, dolu vagonlara tiksintiyle baktı...
"İnsanlar... Karınca sürüsünden farksız insanlar... Üstelik o
kadar o kadar... renksizler ki. Korkunç bir şekilde birbirlerine
benziyorlar. Yüzleri koyunları andırmayanlar da tavşandan
farksız! Kimisi telaşlı telaşlı konuşuyor. Orta yaşlı, şişman
adamlar ise homurdanıyorlar. Onlar daha çok domuza
benziyor. Şu ince, yumurta suratlı, kırmızı dudaklı kızlar da
can sıkacak kadar birbirlerinin aynı..."
Stephen yine büyük bir özlemle güneşin kavurduğu, ıssız
ovaları düşündü...
Sonra da aniden soluğunu tuttu, önünde durduğu
kompartımanda bir kız vardı. Diğerlerinden oldukça farklı bir
kız. Simsiyah, pırıltılı saçlar. Manolya gibi bir ten. Gecenin
karanlık ve derinliğini yansıtan kara gözler. Güney
iklimlerinin hüzünlü, gururlu gözleri...
Bu kız, trendeki biçimsiz, renksiz insanların yanına
yakışmıyor. Onun İngiltere’nin soğuk, tatsız orta bölgelerine
gitmesi de yersiz... Şu anda bir balkonda olması gerekirdi.
Gururlu başını siyah bir dantel örtecek, dişlerinin arasında
kırmızı bir gül olacaktı. Sıcak hava, toz ve kan kokacaktı.
Arenaların o sarhoş edici kokusu yayılmış olacaktı etrafa...
Bu kız, üçüncü mevki bir kompartımanda bir köşeye
sıkışacağı yerde, olağanüstü güzel bir bahçede olmalıydı...
Stephen Farr’ın gözünden hiçbir şey kaçmazdı. Kızın
arkasındaki siyah paltoyla eteğin eski, pamuklu eldivenlerinin
oldukça ucuz, ayakkabılarının tabanlarının ise çok incelmiş
olduğunu hemen farketti. Genç kız eline sanki herkese
meydan okurmuş gibi kıpkırmızı bir çanta almıştı. Buna
rağmen, onu ilk kez gören biri sadece, "Olağanüstü güzel bir
yaratık," diye düşünürdü. Evet, o şahane, çok güzel ve egzotik
bir kızdı.
Stephen, "Onun bu karınca gibi telaşla sağa sola giden
insanların arasında... bu soğuk, sisli memlekette ne işi var?"
diye düşündü. "Onun kim olduğunu, burada ne yaptığını
öğrenmeliyim?.. Evet, bunları bilmem gerek..."
II
Pilar pencerenin önüne sıkışıp kalmıştı. Kendi kendine,
"Bu İngilizler ne garip kokuyorlar," diyordu. İngiltere’de en
çok dikkatini bu kokudaki değişiklik çekmişti. Etraf ne toz, ne
sarmısak ne de parfüm kokuyordu. Şimdi bu kompartımana
da o trenlere özgü kükürt kokusu, sabunların hafif esansı
yayılmıştı. Pilar'ın burnuna pek kötü bir koku daha çarptı.
Galiba bu yanında oturan şişman kadının kürk yakasından
geliyordu. Pilar usul usul naftalin kokusunu içine çekti.
"Doğrusu böyle bir kokuyu sürmek için insanın oldukça garip
olması gerek..."