Miss Marple'ın Son Maceraları - Agatha Christie

244 Pages·2008·0.87 MB·Turkish

by  Agatha Christie

Agatha Christie
Miss Marple'ın Son Maceraları
Çeviren: Çiğdem Öztekin
Tarayan: Kitappiri
Düzenleme: ORXXAN
Tapınak
Rahibin karısı elinde bir demet krizantemle rahip
evinin köşesinden döndü. Kalın, kaba ayakkabılarına
çamur bulaşmış burnuna da biraz toprak yapışmıştı,
ama o bunun farkında bile değildi. Menteşelerinin yarısı
yerinden çıkmış, paslı, sarkık kapıyı açmak için biraz
mücadele etti.
Rüzgârın etkisiyle eski, yıpranmış keçe şapkası
neredeyse başından uçacaktı. "Sıkıntı!" dedi Bunch.
İyimser ebeveynlerinin Diana olarak vaftiz ettirdikleri
Bayan Harmon'a genç yaşlarında, açıkça görünür
nedenlerden dolayı Bunch (Tombul) adı verilmiş, o
zamandan sonra bu isim ona yapışıp kalmıştı.
Krizantem buketini kucakladığı gibi avluyu geçip
kilisenin kapısına doğru ilerledi.
Kasım ayı serin ve nemli geçiyordu. Gökyüzünü
kaplayan bulutların arasında yer yer mavilikler
görünüyordu. Kilisenin içi karanlık ve soğuktu; burası
kullanılmadığı zamanlar hariç ısıtılmıyordu.
"Bırrr!" dedi Bunch anlamlı bir biçimde. "Bu işi bir an
önce halletsem iyi olacak. Yoksa soğuktan ölebilirim.''
Deneyimden kaynaklanan el çabukluğuyla gerekli
donanımları toparladı: vazolar, su, çiçek tutucular.
Keşke zambak olsaydı, diye düşündü Bunch. Bu cılız
krizantemler yüzünden çok yoruldum. Becerikli
parmaklarıyla çiçekleri yerlerine yerleştirdi.
Dekorasyonda özellikle orijinal ya da artistik bir yön
yoktu, zaten Bunch Harmon'un kendisi de orijinal ya da
artistik nitelikleri olan biri değildi, ama yine de kilisenin
düzenlenmesi sade, samimi ve huzur vericiydi. Bunch
elindeki vazoları dikkatle taşıyarak sıraların arasındaki
yolda ilerledi ve mihraba yaklaştı. Bu sırada güneş de
gökyüzünde bulutların arasından sıyrıldı.
Güneş doğu penceresinin vitraylı renkli camlarının
arasından geçerken kırılıyor, içeriye mavi ve kırmızı ışık
yayıyordu -Viktorya döneminin kiliseye düzenli olarak
gelen cemaatinden zengin birinin armağanıydı bu
vitraylar- aslında içeriye birden görkemli bir görünüm
kazandıran ışığın etkisi büyüleyiciydi. Aynen mücevher
gibi, diye düşündü Bunch ve birden gözü ileride bir
noktaya takılıp kaldı. Mihrabın merdivenlerinde karanlık
bir cisim vardı.
Bunch elindeki çiçekleri bir yana bıraktı, oraya doğru
ilerleyerek bu cisme doğru eğildi. Bu bir insandı ve
oracıkta kıvrılıp kalmıştı. Bunch, adamın yanına diz
çöktü ve dikkatli bir şekilde adamın nabzına baktı -zayıf
ve düzensiz nabzı, yüzünün sarı-yeşil rengi her şeyi
açıklıyordu- ve ölmek üzere diye düşündü, Bunch'ın
bundan kuşkusu yoktu.
Adam kırk beş yaşlarındaydı, üzerinde koyu renkli,
eski yıpranmış bir elbise vardı. Bunch, adamın nabzına
baktığı elini serbestçe yanına bıraktı ve diğer eline
baktı. Adam bu elini ise yumruk haline getirmiş,
göğsüne bastırmıştı. Yakından bakınca sımsıkı sıktığı
parmaklarının arasındaki büyük bir bez parçası ya da
mendildi. Adam bunu sıkıca göğsüne bastırmıştı.
Sımsıkı sıkılmış bu elin kenarlarından sızmış kurumuş
kahverengi sıvı lekelerinin kan lekeleri olduğu hemen
anlaşılıyordu.
Bunch ayağa kalkıp kaşlarını çattı. Adamın kapalı
gözleri tam o anda birden açıldı ve bakışlarını Bunch'ın
yüzüne dikti. Bu bakışlarda ne sersemlik ne de şaşkınlık
vardı. Kesinlikle canlı ve bilinçli görünüyorlardı. Adamın
dudakları kıpırdadı, Bunch, adamın söylediği sözcükleri
ya da sözcüğü duymak için öne doğru eğildi
dudaklarının arasından bir sözcük döküldü.
"Tapınak."
Bunch, adamın bu sözcüğü söylerken yüzünde bir an
için belli belirsiz bir gülümseme fark etti ya da öyle
olduğunu düşündü. Bunda yanılmıyordu, adam bir süre
sonra yine aynı sözcüğü yineledi.
"Tapınak..."
Ve hafif, uzun bir iç çekişin ardından gözleri yeniden
kapandı. Bunch'ın parmakları tekrar adamın nabzına
gitti. Hiç hareket yoktu, nabzı şimdi çok daha belirsiz ve
düzensiz atıyordu. Bunch birden ayağa kalktı.
"Hiç kıpırdama” dedi. "Sakın hareket etmeye de
çalışma. Yardım çağırmaya gidiyorum."
Adamın gözleri tekrar açıldı, ancak şimdi tüm dikkatini
doğu penceresinden gelen renkli ışığa yöneltmiş gibi
görünüyordu. Bunch'ın tam olarak algılayamadığı bir
şeyler mırıldandı. Bunch irkilerek bunun kocasının adı
olabileceğini düşündü.
"Julian” dedi. "Buraya Julian'ı bulmaya mı geldiniz?"
Ancak cevap alamadı. Adam gözleri kapalı yatıyor, ağır
ağır, düzensiz, aralıklarla soluk alıyordu.
Bunch arkasını döndü ve hızla kiliseden çıktı. Saatine
baktı ve memnuniyetle başını salladı. Dr.
Griffiths hâlâ muayenehanesinde olmalıydı.
Muayenehane kiliseye yalnızca birkaç dakikalık yürüyüş
mesafesindeydi. Zili çalmak ya da kapıyı tıklatmak için
zaman kaybetmeden içeri girdi, bekleme odasından
geçip doğruca doktorun yanına girdi.
"Hemen gelmelisiniz” dedi Bunch. "Kilisede ölmek
üzere bir adam var."
Birkaç dakika sonra Dr. Griffiths kısa bir muayenenin
ardından dizlerinin üzerinde doğrulup ayağa kalktı ve,
"Onu buradan rahip evine taşıyabilir miyiz? Orada ona
daha iyi bakabilirim... yararı olur mu bilmem ama” dedi.
"Elbette” dedi Bunch. "Ben gidip gerekli hazırlıkları
yapayım. Harper ile Jones'u göndereyim mi?
Onu taşımaya yardımcı olurlar."
"Teşekkürler” dedi doktor. "Rahip evinden telefon edip
ambulans isteyebilirim, ama korkarım...
yetişmeleri oldukça zor..." açıklamasını tamamlamadı.
Bunch, "İç kanama mı?" diye sordu.
Dr. Griffiths başını sallayarak onayladı. "Allah aşkına,
bu adam buraya nasıl geldi ki?"
"Bence bütün geceyi burada geçirmiş olmalı” dedi
Bunch koşullan değerlendirerek. "Harper sabah işe
giderken kilisenin kilitlerini açar ama genelde içeri
girmez."
Yaklaşık beş dakika kadar sonra, Dr. Griffiths
telefonun ahizesini yerine bırakıp yaralı adamın divanın
üzerine alelacele serilen çarşafın üstünde yattığı odaya
döndü. Bunch ise su dolu küveti boşaltmış, doktorun
muayenesinin ardından etrafı temizliyordu.
"Evet, işte hepsi bu” dedi Griffiths. "Ambulans istedim
ve polise haber verdim." Kaşlarını çatmış, orada
duruyor, gözleri kapalı yatan yaralıya bakıyordu.
Adamın sol eli, yan tarafında düzensiz bir şekilde
kasılıyordu.
"Vurulmuş” dedi Griffiths. "Çok yakından ateş edilmiş.
Kanı durdurmak için mendilini top haline getirip yaraya
bastırmış."
"Buraya bu olay olduktan sonra gelmiş olabilir mi?"
dedi Bunch.
"Ah evet, bu kesinlikle mümkün. Öldürücü yara almış
bir adamın bile kendini toplayıp ayağa kalkabildiği ve
hiçbir şey olmamış gibi bir süre yürüdükten sonra
birden, beş ya da on dakika kadar sonra herhangi bir
yere yığılabileceği bilinen bir gerçek. Dolayısıyla kilisede
vurulmuş olması gerekmez. Yoo, hayır. Buraya uzak
sayılabilecek bir yerde de vurulmuş olabilir. Tabii intihar
edip sonra tabancayı atmış ve körlemesine kiliseye
dalmış da olabilir. Neden rahip evine değil de kiliseye
sığınmayı yeğlediğine ise bir anlam veremiyorum."
"Ah, ben bunun nedenini bildiğimi sanıyorum” dedi
Bunch. "Şöyle dedi: Tapınak!"
Doktor dikkatle onun yüzüne baktı.
"Tapınak mı?"
"İşte Julian da geldi” diyen Bunch avluda kocasının
ayak seslerini duyunca başını o tarafa doğru çevirdi.
"Julian! Buraya gelsene!"
Muhterem Peder Julian Harmon odaya girdi. Adamın
vakur, ağırbaşlı davranışları gerçekte olduğundan çok
daha yaşlı görünmesine neden oluyordu. "Tanrım!" dedi
Julian Harmon kanepede yüzükoyun yatan adama ve
tıbbi araç gerece bakarak. Şaşırmıştı, ama yine de
sükûnetini koruyordu.
Bunch, ona her zaman olduğu gibi az ve öz olarak
durumu açıkladı.
"Kilisede ölmek üzereydi. Vurulmuş. Onu tanıyor
musun Julian? Sanırım senin adını söyledi."
Rahip kanepeye yaklaştı ve ölmek üzere olan adama
baktı.
"Zavallı adam” dedi ve başını salladı. "Hayır, onu
tanımıyorum. Onu daha önce hiç görmediğimden
kesinlikle emin olduğumu söyleyebilirim."
O anda ölmekte olan adamın gözleri bir kez daha
açıldı. Bakışları doktordan Julian Harmon'a ve ardından
da karısına kaydı. Ve bu gözler orada, Bunch'ın
yüzünde takılıp kaldı. Griffiths öne doğru bir adım attı.
"Bize olanları anlatırsanız” dedi telaşla.
Adam gözlerini Bunch'tan ayırmadan, zayıf titrek bir
sesle, "Lütfen” dedi. "...lütfen..." Ve son bir titremenin
ardından öldü.
Çavuş Hayes diliyle kurşunkaleminin ucunu ıslattı ve
not defterini açtı.
"Evet, bana anlatabileceğinizin hepsi bu mu, Bayan
Harmon?"
"Hepsi bu” dedi Bunch. "Ceketinin cebinden çıkanlar
da bunlar."
Çavuş Hayes'in dirseğini dayadığı masanın üzerinde
bir cüzdan, üzerine W. S. harfleri kazınmış, eski
yıpranmış bir saat ve Londra'ya dönüş bileti vardı.
Başka da bir şey yoktu.
"Kim olduğunu bulabildiniz mi?" diye sordu Bunch.
"Bay ve Bayan Eccleses adında birileri karakolu
aramış. Söylediklerine göre adamın adı Sandbourne.
Sağlık durumu ve sinirleri bir süredir bozukmuş. Giderek
de kötüleşiyormuş. Önceki gün evden yürüyerek çıkmış
ve bir daha da geri dönmemiş. Yanına da bir tabanca
almış."
"Yani buraya gelip kendini mi vurmuş?" diye sordu
Bunch. "Neden?"
"Bakın, onun depresyondaki biri olduğunu
anlamalısınız..."
Bunch sözünü kesti.
"Bunu kastetmiyorum. Demek istediğim, neden
burada?"
Açıkçası Çavuş Hayes de bu sorunun cevabını
bilmiyordu ve dolambaçlı bir yoldan konuyu geçiştirmeyi
yeğledi. "Buraya beşi on geçe otobüsüyle gelmiş ve
bunu yapmış olmalı."
"Evet” dedi Bunch yeniden. "Peki ama nedeni"