Kız Kardeşim için - Jodi Picoult

287 Pages·2012·1.01 MB·Turkish

by  Jodi Picoult

Jodi Picoult

Kız Kardeşim İçin
Teşekkür
Üç yılda on ameliyat geçirmiş bir çocuğun annesi olarak
öncelikle bir ailenin en zor anlarını kolaylaştırmayı görev
edinmiş doktorlara ve hemşirelere teşekkür etmek istiyorum:
Dr. Roland Eavey ve Mass’teki pediatri bölümü
hemşirelerine. Göz ve Kulak Bölümü’ne - gerçek hayattaki
mutlu son için teşekkürler. Kız Kardeşim İçin'i yazarken, her
zaman olduğu gibi, aslında ne kadar az şey bildiğimi ve
başkalarının deneyimlerine ve bilgilerine ne kadar çok
dayandığımı bir kez daha hatırladım. Kişisel ya da mesleki
yaşamlarından kesitler ödünç almama izin verdikleri ya da
katıksız yazarlık dehası olarak nitelendirilebilecek önerileri
için: teşekkürler, Jennifer Sternick, Sherry Fritzsche,
Giancarlo Cicchetti, Greg Kachejian, Dr. Vincent Guarerra,
Dr. Richard Stone, Dr. Farid Boulad, Dr. Eric Terman, Dr.
James Umlas, VVyatt Fox, Andrea Grene ve Dr. Michael
Goldman, Lori Thompson, Synthia Follensbee, Robin Kail,
Mary Ann McKenney, Harriet St. Laurent, April Murdoch,
Aidan Curan, Jane Picoult ve Jo-Ann Mapson. Beni bir
geceliğine ekibin bir adamı ve gerçek bir itfaiye ekibinin bir
parçası yaptıkları için: teşekkürler Michael Clark, Dave
Hautanemi, Richard “Pokey” Low ve Jim Belanger (ayrıca
benim hatalarımı düzelttiği için bir de yıldızlı pekiyi). Çok
değerli desteklerini esirgemedikleri için Carolyn Reidy, Judith
Curr, Camile McDuffie, Laura Mullen, Sarah Branham,
Karen Mender, Shannon McKenna, Paolo Pepe, Seale
Ballenger, Anne Haris ve yılmaz Atria satış ekibine
teşekkürler. En başta bana inandığı için Laura Gross’a tek
kelimeyle minnettarım» Çok değerli kılavuzluğu ve bana
verdiği kendi kanatlarımla uçma özgürlüğü için Emily
Bestler’aen içten teşekkürlerimi sunuyorum. İnsan hayatını
tehdit eden bir hastalıkla iç içe yaşamanın beraberinde
getirdiği trajedileri ve mutlulukları yakından tanımamı
sağlayan Scott ve Amanda MacLellan’a cömertlikleri için
teşekkür ediyorum ve uzun ve sağlıklı bir yaşam diliyorum.
Ve her zaman olduğu gibi Kyle, Jake, Sammy ve
özellikle Tim’e hayatımın en önemlileri oldukları için
teşekkürler.
İLK SÖZ
Kimse bu vesileyle başarmayı amaçladığı şeyi ve bunu
nasıl yürüteceğini kafasında açıklığa kavuşturmadan bir
savaş başlatmaz - daha doğrusu aklı başında olan kimse bunu
yapmamalıdır.
CARL YON CLAUSEWITZ, Vom Kriege
Hatırladığım en eski hatıramda üç yaşındayım ve kız
kardeşimi öldürmeye çalışıyorum. Bazen o kadar net
hatırlayabiliyorum ki elimin altındaki yastığın dokusunu,
burnunun ucunun avucumun altındaki çıkıntısını
hissedebiliyorum. Bana karşı hiçbir şansı olamazdı tabii, ama
yine de başaramadım. Babam bizi yatırmak üzere odaya girdi
ve onu kurtardı. Beni kendi yatağıma götürdü. "Bunu," dedi,
"görmemiş olayım."
Büyüdükçe ben sanki yokmuş gibiydim; onunla
ilişkilendirildiğim zamanların haricinde. Odanın diğer
tarafında uyumasını izlerdim, uzun bir gölge yataklarımızı
birleştirirdi ve ben aklımdan yöntemleri geçirirdim. Zehir,
kahvaltı gevreğinin üstüne dökülebilir. Plajın açıklarında
meşum bir dip akıntısı. Yıldırım düşmesi.
Ne var ki sonunda kardeşimi öldürmedim. Bunu kendi
başına yaptı.
Ya da en azından ben kendime böyle söylüyorum.
PAZARTESİ
Kardeşim, ben yangınım Okyanus tabanından kaynayan.
Seninle hiç buluşmayacağım kardeşim –
Yıllar boyu, hiçbir surette;
Belki de binlerce yıl, kardeşim.
Sonra seni ısıtacağım,
Sıkıca sarılacağım, sarıp sarmalayacağım
Seni kullanacağım ve değiştireceğim –
Belki de binlerce yıl, kardeşim.
CARLSANDBURG, “Kin”
Anna
Küçükken bana en anlaşılmaz gelen şey, bebeklerin nasıl
yapıldığı değil, neden yapıldığıydı? Yöntemi anlamıştım;
ağabeyim Jesse beni yeterince bilgilendirmişti - gerçi o
zamanlar anlattıklarının yarısını kesin yanlış duymuştur diye
düşünürdüm. Yaşıtım olan diğer çocuklar sınıfta öğretmen
arkasını döndüğü an sözlüğü açıp penis ve vajina kelimelerine
bakarlardı, ama ben başka ayrıntılara dikkat ederdim. Örneğin
bazı anneler tek çocuk sahibi olurken, diğer ailelerin
gözünüzün önünde çoğalması ya da okula yeni gelen kız
Sedona’nın oturup kendisini dinleyen herkese, adının
annesiyle babasının tatilde kendisini yaptıkları yerden
geldiğini anlatması (Babam hep “İyi ki tatile Jersey City'ye
gitmemişler," derdi bu konu açıldığında).
Bugün on üç yaşındayım ve değişen tek şey, fark
ettiklerimin daha da karmaşıklaşması: başı derde girdiği için
okulu bırakan sekizinci sınıf öğrencisi: kocası belki kendisini
boşamaz umuduyla hamile kalan komşu kadın. Size
söylüyorum, uzaylılar dünyaya inecek ve bebeklerin neden
doğduğunu şöyle adamakıllı inceleyecek olsalar, çoğu insanın
kazayla ya da bir gece içkiyi fazla kaçırdıkları için ya da
doğum kontrolü yüzde yüz etkili olmadığından veya hiçbiri
akla yatkın olmayan binlerce sebepten dolayı çocuk sahibi
oldukları sonucuna varırlardı.
Öte yandan ben, çok özel bir amaç için doğmuşum. Ben,
ucuz bir şişe şarabın, dolunayın ya da bir anlık gaza gelmenin
sonucu değilim. Benim doğumum bir bilim adamının değerli
bir genetik malzeme kombinasyonu yaratmak için annemin
yumurtalarıyla babamın spermini birleştirmeyi başarması ile
gerçekleşmiş. Aslında, Jesse bana bebeklerin nasıl yapıldığını
anlattığında ve ben, iflah olmaz şüpheci, annemle babama
gerçeği sormaya karar verdiğimde, beklediğimden de
fazlasını içeren bir yanıt almıştım. Beni karşılarına oturttular
ve tabii ki bildiğimiz hikayeyi anlattılar - ama bir yandan da
ablam Kate’i kurtarabilmem için henüz küçük bir
embriyoyken beni özellikle seçtiklerini söylediler. “Seni daha
da fazla seviyorduk,” diye teskin etti beni annem, “çünkü
karşımıza tam olarak nasıl bir çocuk çıkacağını iyi
biliyorduk.”
Ancak bu açıklamalar bende Kate sağlıklı olsaydı ne
olurdu şeklinde bir merak uyandırdı. Büyük ihtimalle hala
Cennet’te ya da herhangi bir yerde, boşlukta süzülüp
Dünya’da biraz vakit geçirebilmek için bir bedene sahip
olmayı bekliyor olacaktım. Kesinlikle bu ailenin bir parçası
olmayacaktım. Görüyor musunuz? Özgür dünyanın geri
kalanının aksine ben buraya kazayla gelmedim. Eğer sizin
ebeveynleriniz de sizi belirli bir nedenle dünyaya
getirmişlerse, umarım o neden hala geçerliliğini koruyordur.
Çünkü bir kez ortadan kayboldu mu, siz de kayboluyorsunuz.
Rehinci dükkanları ıvır zıvırla dolu olabilir, ama bana
sorarsanız, ki sorduğunuzdan da değil ya, buralardan güzel
hikayeler çıkar. Bir insana Hiç Kullanılmamış Tek Taş
Pırlantasını elden çıkarttıran ne olabilir? Bir gözü olmayan
oyuncak ayısını satacak kadar paraya ihtiyacı olan kimdi?
Tezgaha doğru yürürken birileri birazdan bırakacağım
kolyeye bakıp da aynı soruları sorar mı diye düşünüyorum.
Kasadaki adamın burnu tıpkı bir şalgama benziyor ve
gözleri de o kadar derine çökmüş ki insan nasıl olup da önünü
görebiliyor diye merak ediyor. "Bir şey mi lazımdı?” diye
soruyor.
İçeri yanlışlıkla girmişim gibi arkamı dönüp kapıdan
çıkmamak için kendimi zor tutuyorum. Olduğum yerde
kalmamı sağlayan yegane şey, dünyada vazgeçemeyeceğimi
düşündüğüm tek eşyamı elimde tutarken o tezgahın önünde
duran ilk kişi olmadığımı bilmek.
“Bir şey satmak istiyorum da,” diyorum adama.
“Ne olduğunu görebilmem için illa tahmin mi etmem
gerekiyor?”
“A, pardon.” Güç bela yutkunarak kolyemi kotumun
cebinden çıkarıyorum. Uzun zincirine dolanmış kalp, cam
tezgahın üzerine iniveriyor. “On dört ayar altındır,” diyorum.
“Neredeyse hiç kullanmadım.” Bu tam bir yalan işte; bu
sabaha dek yedi yıl boyunca bunu boynumdan hiç
çıkarmadım çünkü. Babam bunu bana altı yaşındayken kemik
iliği naklinden sonra hediye etmiş ve ablasına bu kadar
değerli bir hediye veren bir çocuğun aynı değerde bir
hediyeyi hak ettiğini söylemişti. Şimdi ise onu öylece
tezgahın üstünde görünce boynumun çıplak kaldığını
hissediyorum ve ensemden aşağı bir titreme iniyor.
Dükkan sahibi gözüne bir büyüteç takıyor; gözü de
böylelikle az çok normal büyüklükte görünüyor. "Sana yirmi
kağıt veririm."
“Dolar mı?”
“Yok pezo. Ne zannettin?"
“En az beş katı eder bu!" Atıyorum tabii.
Adam omuzlarını silkiyor. "Paraya ihtiyacı olan ben
değilim."