Table Of ContentSUNUŞ
"Semavi Dinlerin Kutsal Bilinen Kitapları" altbaşlığıyla yayımlanan Kur'an'ın Eleştirisi
1-2'nin devamı olan bu kitapta eleştirel akim ışığında Kur'an incelenmektedir.
Bu çalışma Yahudilik, Hıristiyanlık ve Müslümanlık gibi semavi dinlerin saliklerince "kutsal"
bilinen kitapların eleştirisi niteliğindedir.
Prof. Dr. İlhan Arsel, "kutsal" bilinen kitaplarda anlatılan akıl ve bilim dışı olguları inceleyip
tartışmakta ve eleştirilerini bu kaynaklara dayandırmaktadır.
Yazar, vahiy ile aklın her konuda çatıştığı saptamasında bulunuyor ve "bu çatışma insan
sorunları alanında olduğu kadar evren ve doğayı kapsayan tüm sorunlar bakımından kendini
belli eder" diyor.
Kur'an ayetlerinin büyük bir kısmının aklı dışlayan efsane niteliğindeki hikaye ve masallardan
oluştuğunu tespit eden yazar, "Kur'an gerek biçimsellik yönünden ve gerek içeriktik
(muhteva) açısından tam manasıyla akılcı düşünceye meydan okur nitelikte bir kitaptır"
saptamasında bulunuyor ve "apaçık" olduğu söylenen Kur'an'ın "apaçık" olmayan yönlerini
gözler önüne seriyor.
Kaynak Yayınları
"Milletlerin tüm felaketlerinin nedeni akılsızlıktır... Tarih başlangıcından beri düzelmeye yüz tutmamış bu
köklü akılsızlığın yanında tüm siyasi ve iktisadi açıklamalar birer edebi süs mesabesinde (derecesinde)
kalır."
(Maurice Maeterlinck)
"Böylece ... derin bir dinselliğe yöneldim, (fakat bu yönelmişliğim) ani olarak on iki yaşımda iken sona
erdi. Okuduğum bilimsel kitaplar sayesinde az geçmeden şu inanca eriştim ki, Tevrat ve incil'de
anlatılanların çoğu) asla doğru olamaz... Her türlü otoriteye karşı şüpheciliğim bundan doğdu ve bu tutum
beni, o tarihten bu yana asla terk etmedi..."*
(Einstein)
* The Quotahle Einstein, Collected and Edited by Alice Calaprice, s.159, Princeton University Press, 1996.
BİRİNCİ BÖLÜM
MUHAMMED'İN GÜNLÜK SİYASET VE YAŞAM
GEREKSİNİMLERİNİN KİTABI OLARAK KUR'AN
"Ma era (ura) rabbeke illa yusariu fi hevake"
(Görüyorum da senin Rabbin, yalnızca senin heva'nı
(şeyi'nin keyfini) yerine getirmek için koşuyor)*
(Ayşe'nin Muhammed'e hatırlatması)
*Ayşe'nin Muhammed'e, hitaben söylediği bu sözler, din bilimcileri tarafından Türkçeye: "Senin Tanrı'm,
yalnızca senin hevan için koşuyor görüyorum"; "Rabbin, kadınların değil, ancak senin arzunun
tahakkukuna musaraat ediyor"; "Rabbin şüphesiz senin dilek ve arzunu geciktirmeden derhal
gerçekleştirir" şeklinde ya da "Vallahi Rabbinin, senin arzunu hemen yerine getirdiğini görüyorum"
olarak, ya da hatta "Bakıyorum da senin Rabbin, yalnızca senin cinsel isteğini (hevan'ı) yerine getirmek
için koşuyor" diye çevrilmekte.
GİRİŞ
KUR'AN'IN KİMLERE YÖNELİK OLMAK ÜZERE
HAZIRLANDIĞI KONUSUNDA!
Her ne kadar İslamcılar Kur'an'ın tüm insanlara yönelik ve onların yararına olmak üzere indirildiğini
söyleseler de doğru değildir. Şu bakımdan ki, Kur'an, esas itibariyle Muhammed'in günlük siyaset ve yaşam
gereksinimlerinin kitabı olarak hazırlanmıştır. İlerideki sayfalarda bunun böyle olduğu sergilenecektir.
Fakat önce şu bir iki hususu kısaca özetlemekte yarar var:
Kur'an'ın Eleştirisi adlı bu çalışmamızın ilk iki cildinde değindiğimiz gibi, Kur'an'daki bazı ayetlere göre bu
kitap, "Mekke ve çevresine"; bazı ayetlere göre "Arap kavmine"; bazı ayetlere göre "Tanrı tarafından
gönülleri İslama açılmış olanlara"; bazı ayetlere göre de "tüm insanlara" gönderilmiş görünmektedir.
Örneğin En'am Suresi'nde Kur'an'ın Mekkelilere ve Mekke civarında yaşayanlara indirildiğini bildiren şöyle
bir ayet var:
"Bu indirdiğimiz... Mekkelileri ve etrafındakileri uyaran mübarek Kitab'dır..." (Enam Suresi, ayet 92.)
Buna benzer bir ayet Şura Suresi'nde şöyle diyor:
"Ey Muhammed! Böylece şehirlerin anası olan Mekke'de ve çevresinde bulunanları uyarman... için sana
arabça okunan bir kitab vahyettik... " (Şura Suresi, ayet 7.)
Öte yandan Kureyş Suresi'nde, Mekke'de yaşayan Kureyş kabilesinin ihtiyaçlarının karşılandığına dair şu
yazılı:
"Kureyş kabilesinin yaz ve kış yolculuklarında uzlaşması ve anlaşması sağlanmıştır. Öyleyse kendilerini
açken doyuran ve korku içindeyken güven veren bu Kabe'nin Rabbine kulluk etsinler" (Kureyş Sueyş, ayet
1-4).
Görüldüğü gibi bu tür ayetlere göre Kur'an, Mekkelilere ya da Mekke'nin en tanınmış kabilelerinden biri
olan Kureyşlilere indirilmiş gibidir. Ancak Kur'an'da, bu kitabın Arap kavmine (Arap toplumu) gönderilmiş
olduğuna dair ayetler de var. Örneğin Zuhruf Suresi'nde şöyle deniyor:
"(Ey Muhammed!) Sen hemen o sana vahy olunana tutun!... Muhakkak ki, o (Kur'an) hem senin için, hem
kavmin için bir şereftir..." (Zuhruf Suresi, ayet 43-44.)
Secde Suresi'nde, kendilerine daha önce "peygamber" gönderilmemiş olan Arap kavminden söz edilerek şu
bildiriliyor:
"(Ey Muhammed.!) Şüphe götürmeyen (bu) Kitab... Rabbinin indirdiğidir. 'Onu Peygamber'in kendisi
uydurdu' diyorlar öyle mi? Hayır; ey Muhammed! O senden önce (kendilerine) peygamber gönderilmemiş
olan bir milleti uyarman için sana Rabbinden gelen bir gerçektir. Belki artık doğru yolu bulurlar..." (Secde
Suresi, ayet 2-3.)
Buna benzer bir anlatış Yasin Suresi'nde şöyle diyor:
"Bu, babaları uyarılmadığından gafil kalmış bir milleti uyarman için... Allah'ın indirdiği Kur'an'dır..."
(Yasin Suresi, ayet 5-6.)
İbrahim Suresi'nde, her kavme, o kavmin kendi dilinden olmak üzere kitap indirildiği belirtiliyor (bkz.
İbrahim Suresi, ayet 4), Fussilet Suresi'nde de bu kitabın, Arapların anlayabilmeleri için Arapça olarak
indirildiği bildirmiyor:
"Eğer bil onu, yabancı dilden bir Kur'an kılsaydık. diyeceklerdi ki: '... Bir Araba yabancı bir dilden (kitap)
olur mu?'..." (Fussilet Suresi, ayet 44.)
Bunlara eklenebilecek daha birçok ayet var Kur'an 'da.' Bu tür ayetlerin (ve destekleyici hadislerin) ifade
ettikleri anlam şu ki, Kur'an Arap kavmi'ne indirilmiş bir kitaptır.
Öte yandan bu aynı Kur'an'da, Tanrı'nın bütün insanları Müslüman yapmak istemediği, daha doğrusu
insanlardan sadece bir kısmının gönüllerini İslama açtığı ve buna karşılık bir kısım insanları da "müşrik" ya
da "kafir" kıldığı yazılı. Örneğin Nahl Suresi'nde şunu okuyoruz:
"Allah dileseydi sizi tek bir ümmet yapardı, ama o istediğini saptırır, istediğini doğru yola (Islama)
eriştirir..." (Nahl Suresi, ayet 93; ayrıca bkz. Fatır, 8; Müddessir 31, 42; Ra'd 31; Secde 13 vd.)
En'am Suresi'nde de şöyle yazılı:
"Allah kimi doğru yola koymak isterse, onun kalbini İslamiyete açar. Kimi de saptırmak isterse... kalbini
dar ve sıkıntılı kılar..." (En'am Suresi, ayet 125; ayrıca bkz. A'raf Suresi, ayet 178; Zümer Suresi, ayet 22,
vs.)
Bu tür ayetlerden anlaşılan o ki, Kur'an, Tanrı'nın Müslüman olarak yarattığı, yani "gönüllerini açıp İslama
eriştirdiği" kullarına gönderilmiştir.
Ve nihayet Kur'an'ın birçok yerinde, bu kitabın "tüm insanlara" gönderildiğine dair ayetler de var. Bir iki
örnek şöyle:
"Ey insanlar! Rabbinizden size açık bir delil geldi; size apaçık bir nur, Kur'an indirdik..." (Nisa Suresi, ayet
174.)
1 Bu konuda bkz. İlhan Arsel, Arap Milliyetçiliği ve Türkler, Kaynak Yayınlan, İstanbul 1999, 6. basım,
s.337 vd.
"Ya Muhammed! De ki: 'Ey insanlar! Doğrusu ben göklerin ve yerin hükümdarı, ondan başka tanrı
bulunmayan, dirilten ve öldüren Allah'ın hepiniz için gönderdiği Peygamberiyim... ona uyun ki, doğru yolu
bulaşınız...'" (A'raf Suresi, ayet 158.)
"(Ey Muhammed!) Kur'an'ı, insanlara ağır ağır okuman için bölüm bölüm indirdik..." (İsra Suresi, ayet
106.)
"Ey insanlar! Peygamber Rabbinizden size gerçekle geldi. İnanmanız sizin haynmzadır... " (Nisa Suresi,
ayet 170.)
Bunlara benzer ayetler pek çok Kur'an'da.2 Hemen ekleyelim ki, bu ayetlerde yer alan "insanlar"
sözcüğünün Arapça aslı "nas"tır. Ne var ki bu "nas" deyimi, biraz yukarıda değindiğimiz gibi, Kur'an'ın
birçok yerinde "tüm insanlar" için değil fakat insanların sadece bir kesimi (örneğin Kureyşliler, Mekkeliler,
Mekke ve çevresindekiler ya da Araplar) için dahi kullanılmış bulunmaktadır.
Görülüyor ki, Kur'an'ın kimlere yönelik olarak gönderildiğine dair Kur'an'da çelişme var! Çünkü kimi
ayetlere göre Kureyş kabilesine, kimi ayetlere göre Mekkelilere, kimi ayetlere göre Arap kavmine ve
nihayet kimi ayetlere göre de bütün insanlara indirildiği yazılı! Nereden geliyor bu çelişme? "Yüce", "alim"
ve "asla yanılmaz" olduğu kabul edilen bir Tanrı'nın böyle bir çelişmeye düşebileceğini ve örneğin "Ben
Kur'an'ı Mekkelilere gönderdim!" derken, fikir değiştirip: "Kur'an'ı Arap kavmine gönderdim!" demesi ve
sonra bütün bu söylediklerini yalanlarcasına: "Hayır! Ben Kur'an'ı tüm insanlara indirdim!" diye konuşması
mümkün olamayacağına göre, çelişmenin kaynağını başka yerde aramak gerekiyor. Gerek bu kitabımızın
ilk cildinde ve gerek diğer yayınlarımızda belirttiğimiz gibi3 bu çelişki Muhammed'in yaşam hikayesiyle
ilgilidir. Şu nedenle ki, kendisini peygamber olarak ilan ettiği ilk başlar-
2 Bkz. Turan Dursun, Kur'an Ansiklopedisi, Kaynak Yayınları, İstanbul 1994, c.VII, s.250vd.
3 Bu konuda bkz, İlhan Arsel, Arap Milliyetçiliği ve Türkler ve Aydın ve "Aydın".
da Kur'an'ın Kureyşlilere, yani kendi mensup bulunduğu kabileye ya da Mekke ve çevresinde yaşayanlara
gönderildiğini söylemiştir. O an için aklının kenarından tüm insanlara, hatta Arapların tümüne peygamber
olmak gibi bir fikir geçmemiştir. Fakat zamanla amacını genişletmiş ve Tanrı'nın Araplar arasından
kendisini seçip Arapça Kur'an ile Arap kavmine, yani tüm Araplara gönderdiğini bildirmiştir. Fakat
Mekke'den Medine'ye geçipte çete saldırıları ve savaşlar sayesinde ganimetler edinmeye ve bu sayede
taraftarlarının sayısını çoğaltmaya başlamış, yavaş yavaş güçlenmiş, güçlendikçe yeni saldırı ve savaşlara
girişmiş, bu sayede kendisini Yahudilere ve Hıristiyanlara ve dolayısıyla tüm insanlara gönderilmiş
peygamber olarak kabul ettirme yolunu seçmiştir. Bu maksatla Kur'an'a:
"Ey insanlar! Rabbinizden size açık bir delil geldi; size apaçık bir nur, Kur'an indirdik..." (Nisa Suresi, ayet
174.)
şeklinde ya da biraz yukarıda verdiğimiz örneklere benzer ayetler koymuştur. Ne var ki buna rağmen
Kur'an'ı, ne Arapların, ne tüm insanların (ya da insanlardan bir kısmının) yararına değil, fakat esas itibariyle
kendi günlük siyasetinin ve yaşam gereksinimlerinin yararına olacak şekilde hazırlamıştır. Başka bir
deyimle izlediği temel amaç, insanları, tıpkı Tanrı'ya baş eğermiş gibi, kendisine mutlak şekilde baş
eğdirtmek olmuştur: Her ne kadar kendisini, Tanrı buyruklarına en büyük bir sadakatle bağlı bir kul gibi
göstermiş olmakla beraber, bunu temel amaca ulaşmanın taktiği bilmiştir. Nitekim Kur'an'a yerleştirdiği
ayetler arasında:
"Ey Muhammed! Şüphesiz sana baş eğerek ellerini verenler, Allah'a baş eğip el vermiş sayılırlar..." (Fetih
Suresi, ayet 10.)
şeklinde olanları vardır ki, kendisini Tanrı ile eşdeğerde göstermeye yeterlidir. Fakat yine evvelce
belirttiğimiz gibi Muhammed, insanların kendisine, tıpkı Tanrı'ya baş eğer gibi baş eğmeleri, yani
teslimiyet göstermeleri gerektiğini söylemekle yetinmemiş, bir de Tanrı'yı kendisine salavat getirir durumda
kılmak maksadıyla Kur'an'a şu tür ayetler koymuştur:
"AIIah ve melekleri, Peygamber'e çok salevat getirirler. Ey müminler! Siz de ona salevat getirin ve tam bir
teslimiyetle selam verin" (Ahzab Suresi,ayet 56).
Tanrı'yı melekleriyle birlikte Muhammed'e salavat getirir şekilde tanımlayan ve müminleri de tam bir
teslimiyetle ona selam verdirten ve baş eğdirten bir kitap olarak Kur'an'ı, her şeyden önce Muhammed'in
günlük siyasetinin ve yaşam gereksinimlerinin yararına hazırlanmış saymak gerekir. İlerideki sayfalarda,
bunun böyle olduğunu kanıtlayıcı örneklerden bazılarını göreceğiz.
I
"ELÇİ"LİK İŞİNİN MUHAMMED'E KAZANDIRDIKLARI:
".. .BEN (KUR'AN'I TEBLİĞE) KARŞILIK SİZDEN...
ÜCRET İSTEMİYORUM. .."*
Kendisini "Tanrı elçisi" olarak kabul ettirmek suretiyle Muhammed, sınırsız bir iktidar ve itibara, maddi ve
manevi çıkarlara sahip olma olasılığına kavuşmuştur. Her ne kadar "Peygamberliğini ilan ettiği andan
itibaren hiçbir maddi kazanç, hiçbir ücret peşinde koşmadığını, kişisel ve bencil duygulara kapılmadığını
tekrarlamış ve kendisini, sadece Tanrı'nın buyruklarını bildirmekle görevli bir elçi, "ulvi" ve "kudsi" bir
davaya terk etmiş kimse olarak tanıtmaya çalışmışsa da, bunu "mahviyyet" (alçak gönüllülük) duygusuyla
değil, fakat sırf bu yoldan Arapların güvenini kazanacağını ve onları Tanrı'ya ve dolayısıyla kendisine
kolaylıkla boyun eğdirtebileceği-ni düşündüğü için yapmıştır. Çünkü Tevrat'ı ve İncil'i bilenlerden
öğenmiştir ki, geçmişteki "peygamber"ler de hizmet karşılığında hiçbir ücret beklemediklerini söyleyerek
işe başlamışlardır. Onlardan örnek vermek üzere Kur'an'a koyduğu ayetler arasında Ad kavmine
gönderildiği söylenen Hud peygamberle ilgili şu var:
"Ad (kavmi) de Peygamberleri yalanlamışlardı. Kardeşlen Hud onlara şöyle demişti: '... bilin ki, ben size
gönderilmiş güvenilir bir elçisiyim. Artık Allah'a karşı gelmekten sakının ve bana itaat edin. Buna karşı
sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim ecrimi verecek olan ancak alemlerin Rabbidir'..." (K. 26, Şuara
Suresi, ayet 123-127.) * K. 42, Şura Suresi, ayet 23: ayrıca bkz, Yasin Suresi, ayet 21.
Yine bunun gibi Salih "peygamber" hakkında şunu koymuştur:
"... Kardeşleri Salih onlara demişti: '... Bilin ki, ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim. Artık Allah'a
karşı gelmekten sakının ve bana itaat edin. Buna karşı sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim ecrimi
verecek olan, ancak alemlerin Rabbidir...'" (K. 26, Şuara Suresi, ayet 142-145.)
Bu doğrultuda olmak üzere Kehf Suresi'ne koyduğu ayetlerle Zül-Karneyn'i dahi Tanrı emirlerini ücretsiz
olarak yerine getiren bir kimse olarak tanıtmıştır (bkz. Kehf Suresi, ayet 83-99). Gerçekten de bu ayetlere
göre güya Tanrı Zül-Karneyn'i,1 yeryüzünde iktidar ve kudret sahibi kılar ve güneşin battığı ve doğduğu
bölgelerde yaşayan halkları imana getirmek için gönderir; gönderirken de:
"Onlara ya azap edecek veya haklarında iyilik etme yolunu seçeceksin..." der
(K. 18, Kehf Suresi, ayet 84-86).
Zül-Karneyn Tanrı'nın dediği gibi yapar ve nihayet iki dağ arasında söz dinlemeyen bir kavme rastlar.
Bunlar Zül-Karneyn'e dertlerini anlatırlar ve bozgunculuk yapan bir kavimden (Ye'cuc ve Me'cu'clardan)
yakınarak yardım dilerler; yardım karşılığında ona vergi vereceklerini, maddi kazanç sağlayacaklarını
bildirirler. Fakat Zül-Karneyn, onların para teklifini geri çevirir; maddi kazanç peşinde koşmadığını
belirterek:
"Rabbimin beni içinde bulundurduğu nimet ve kudret daha hayırlıdır..." der ve onlardan sadece kendisine
destek olmalarını ister. Ve onların desteğiyle büyük bir set meydana getirir, ki bozguncu kavim onu ne
aşabilecek ve ne de delebilecektir (Kehf Suresi, ayet 94-97). Bütün bu işleri ücretsiz olarak ve sadece
Tanrı'dan bir rahmet olarak yaptığını anlatmak üzere şöyle der:
l Kaynaklara göre Zül-Karneyn, eski çağların fatihlerinden Büyük İskender'dir. Konuyu ileride kısaca tekrar
ele alacağız. Daha geniş bilgi için bkz. İlhan Arsel, Arap Milliyetçiliği ve Türkler.
"Bu Rabhimden bir rahmettir..." (Kehf Suresi, ayet 98.)
Ve işte Muhammed, geçmişteki buna benzer örnekleri kendisine destek edinerek her vesileyle şunu
tekrarlardı ki, "elçilik" görevi karşılığında hiç kimselerden ücret ya da maddi herhangi bir kazanç diye bir
şey beklememektedir. Bu konuda Tanrı'nın kendisine seslendiğini söyleyerek Kur'an'a koyduğu ayetlerden
biri şöyle:
"(Ey Muhammed!) ...De ki: Ben buna (Allah'ın müjdesini tebliğe) karşılık sizden akrabalık sevgisinden
başka bir ücret istemiyorum. .," (K. 42, Şura Suresi, ayet, 23; ayrıca bkz. Yasin Suresi, ayet 21.)
Burada geçen "akrabalık sevgisinden başka" deyimiyle ne anlatılmak istendiği kesin olarak bilinmez. Kimi
yorumculara göre "akraba" sözcüğünden maksat Muhammed'in yakın akrabalarıdır; kimi yorumculara göre
sadece kızı Fatma ile kocası Ali ve onların çocuklarıdır; kimi yorumculara göre Allah'a yakınlıktır.2 Fakat
her ne olursa olsun, yukarıdaki ayet ile anlatılmak istenen şey, Tanrı'nın buyruklarını ve müjdelerini
bildirmek karşılığı olarak Muhammed'in herhangi bir ücret istemediğidir.
Ne var ki, bunları söylerken Muhammed, "peygamber"lik mesleğinin kendisine her hususta kazanç
sağlayacağından emindi. Nitekim maddi ve manevi nimetlere erişmesi, insanları kendisine baş eğdirt-mesi,
Tanrısal bir iktidara sahip olarak onlara hükmetmesi, çete saldırıları ve savaşlar yoluyla ganimetler,
araziler, köleler, cariyeler ve güzel kadınlar edinmesi, kin ve düşmanlık beslediği kişilerden intikam
alabilmesi, hep bu meslek sayesinde mümkün olmuştur.
Gerçekten de İslami kaynaklardan öğrenmekteyiz ki, Muhammed, yirmi beş yaşma gelinceye kadar
Mekke'de çobanlıkla meşguldü; ömrünü koyun sürüleri güderek yoksulluk, sıkıntı içerisinde
2 Buhari, Müslim, Tirmizi gibi kaynaklara ve İbn Abbas, Said İbn Cubeyr ya da Abd İbni Harnid gibi
kişilerin rivayetlerine göre farklı görüşler için bkz. Elmalılı H. Yazır, Hak Dini Kur'an Dili, Bedir Yayınevi,
İstanbul 1993, c.V, s.4240 vd.
geçirirdi. Yirmi beş yaşına bastığında, zengin, saygın ve itibar sahibi bir kadın olan Hatice ile evlenir;
evlendikten sonra yaşamında büyük değişiklikler olur; Harice sayesinde refah ve itibara kavuşur.
Kur'an'a, koyduğu ayetlerle bunu Tanrı'nın bir lütfü olarak gösterir:
"Ey Muhammed! (Rabbin)... seni şaşırmış bulup da yol göstermedi mi? Seni fakir bulup zengin
etmedi mi? ..." (K. 93, Duha Suresi, ayet 7-8.)
Fakat şu muhakkak ki, Muhammed için asıl "izzet ve saadet devri", kendisini Tanrı'nın "son" ve "en
sevgili" elçisi olarak ilan edip de peygamberlik "mesleğini" seçmesinden sonra başlar. Bu meslek ona
zamanla, iktidar, ihtişam, itibar ve maddi olanaklar yanında, bir de "...Bana cinsi münasebette 40
erkek gücü verildi" diyerek çok sayıda kadın edinme olasılığını sağlamak bakımdan da yararlı
olmuştur. Her ne kadar "ücret" karşılığında iş yapmadığını söylemekle beraber, Medine'ye geçip de
çete saldırıları ve savaşlar yoluyla ganimetler almaya ve ganimetin beşte birini kendisine ayırmaya
başladıktan sonra oldukça varlıklı bir duruma geçmiştir; arazilere, hurmalıklara, kölelere sahip olmuş,
bu arazilerinde köleler çalıştırmıştır. Kölelerinin sayısının sekseni bulduğu söylenir. Bedir Savaşı'nda
ve daha sonra Yahudilere karşı giriştiği savaşlarda (örneğin Hayber'de) kendisine ganimet payı olarak
düşen varlıklar yanında, savaşsız olarak ele geçirdiği arazilerin ve hurmalıkların tamamına sahip
olmuştur (örneğin Benu Nadir ve Fedek gibi).3 Öte yandan kendisine özgü ayrıcalıklar ve maddi
olasılıklar sağlamanın başkaca yollarından da yararlanmaktan geri kalmamıştır; hem de öylesine ki,
düğün masraflarını bile halka yüklediği olmuştur. Örneğin İslam kaynaklarından öğrenmekteyiz ki,
Safiye ile evlendiğinde, "Kimde bir şey varsa getirsin" diye emretmiş ve halktan kişiler yağ, hurma
cinsi şeyler getirip vermişler ve Muhammed bu getirilen şeyleri
3 Sahih-i Buharı Muhtasarı..., c.VIIL s.235-6. İbn İshak ve İbn Hişam'ın Siret'i, İbn-i Sa'd'ın Tabakat'ı
gibi islam kaynaklanma hemen hepsinde bu konuda bilgi bulunmakta.
kendi "velimesi" olarak düğün merasimine katılanlara dağıtmıştır; daha başka bir deyimle halktan aldığı
şeylerle halka düğün ziyafeti çekmiştir.4 Yine bunun gibi, evlendiği kadınlara mehir verme zorun-
luluğundan kurtulmak maksadıyla ve sırf kendisine özgü olmak üzere hükümler getirmiştir. İlerideki
sayfalarda bu hususları ayrıca ele alacağız. Fakat Muhammed bu seçtiği "meslek" sayesinde sadece mal.
mülk gibi şeyler bakımından varlıklı olmakla kalmamış, bir de aynı zamanda cinsel ihtiyacını gidermek
bakımından sınırsız olasılıklara kavuşmuştur. Örneğin Tanrı'nın kendisine çok büyük bir şehvet gücü
sağladığını anlatmak için şöyle derdi:
"Cebrail bana bir çömlek getirdi ve ben ondan içtim ve bunun üzerine bana cinsi münasebette kırk erkek
gücü verildi. "5
Ve işte bu güç sayesindedir ki, altmış üç yıllık yaşamının "peygamberlikle geçen 23 yılı içerisinde,
birbirinden genç ve güzel iki düzineye yakın kadınla (ayrıca cariyelerle) yaşama mutluluğuna erişmiştir.
Başka erkeklere dört kadınla evlenme olasılığım tanırken kendisini bu sınırlamanın dışında tutmuştur.
Ve işte kendi çıkarlarına yatkın bütün bu işleri Muhammed, "vahiy" şeklinde Tanrı'dan geldiğini söylediği
hükümlerle sağlamasını bilmiştir. Başka bir deyimle Tanrı fikrini o, günlük siyasetinin gereksinimlerini en
bereketli şekilde karşılayacak bir ustalıkla işlemiştir. Bundan dolayı şunu söylemek yanlış olmayacaktır.
Muhammed, İslamiyet adım verdiği dinsel kuruluşu, bu tür bir siyaset üzerine bina etmiştir. Bu kuruluşun
temeli, onun Kur'an şeklinde ya da Kur'an olmayarak6 yerleştirdiği hükümlerdir. Dostluklarına, düş-
manlıklarına, kindarlıklarına, kıskançlıklarına, maddi ve manevi ya da şehevi ihtiyaçlarına varıncaya kadar
kendi günlük yaşam gereksinimleriyle ilgili olarak akla gelebilecek ne varsa her şeyi "Tan-
4 Sahih-i Buhari Muhtasarı.... c.II, s.309-310.
5 İbn-i Sa'd, et-Tahakaatu'l- Kühra, c.I, s.374, Beyrut 1960. Bu alıntı için bkz. Y.N. Özturk, Kendi Dilinde
Son Peygamber, İstanbul 1984, s.59.
6 Kur'an olmayarak yerleştirdiği hükümler "hadis", "sünnet" hükümleri şeklinde bilinen hükümlerdir.
rı'dan vahiy olundu" diyerek, yerleştirdiği bu hükümlerle sağlamıştır. Her ne kadar Tanrı'yı konuşuyormuş
gibi göstermekle beraber gerçekte konuşan bizzat kendisidir. Bundan dolayıdır ki, Kur'an dili, tıpkı
Arapların konuştuğu türde bir dildir; Kur'an'daki Tanrı, tıpkı Araplar gibi, her söylediğini yeminlerle
kanıtlamak ister; tıpkı Araplar gibi, her vesileyle hakir kılıcı laflar eder, örneğin kullarına "yabani eşekler",
"susamış develer", "dilini sarkıtıp soluyan köpekler" ya da "alçak zorbalar" şeklinde sözler sarf eder; tıpkı
Araplar gibi kin ve intikam besler, kıskançlıklarını belli eder ve kendisinden beklenmeyen tutum ve
davranışları seçer!
Muhammed'in Tanrı'dan geldiğini söylediği "vahiyler", genellikle kendi günlük siyasetinin ve
geksinimlerinin ürünü niteliğinde şeyler olduğu için çelişkilerle doludur. Şu bakımdan ki, belli bir çıkar
vesilesiyle koyduğu hükmü, bir başka çıkar vesilesiyle farklı şekle soktuğu çok olmuştur. Bu konuyu
Kur'an'ın Eleştirisi I başlıklı kitabımızda ayrıca incelemiş olmakla beraber, tipik bir örnek olmak üzere
Ahkaf Suresi'nin 19. ayeti ile Enfal Suresi'nin 125. (ve benzeri olan Şura Suresi'nin 24.) ayetlerini kısaca
hatırlatmakta yarar var. Ahkaf Suresi'nin 19. ayetinde kişinin davranışlarının (örneğin İslam olmasının)
