Karadelik Güncesi - Ali Teoman

679 Pages·2007·2.37 MB·Turkish

by  Ali Teoman

KARADELİK GÜNCESİ
Ali Teoman
Roman
* SEL YAYINCILIK
Piyerloti Cad. 11 / 3 Çemberlitaş - İstanbul
Tel.: [phone] Faks: (212) 516 97 26
http://www.selyayincilik.com
E-mail: [email protected]
KARADELİK GÜNCESİ*
ALİ TEOMAN 1962 yılında İstanbul’da doğdu. Orta
öğrenimini İstanbul Alman Lisesi’nde, yüksek
öğrenimini ise İTÜ Mimarlık Fakültesi ve Sorbonne
Üniversitesi Plastik Sanatlar Fakültesi’nde tamamladı.
1989-1993 yılları arasında iş ve öğrenim nedenleriyle
Londra, Milano ve Paris’te bulundu. Bu dönemde, diğer
uğraşlarının yanısıra sokak müzisyenliği de yaptı. 1993
yılında İstanbul’a döndükten sonra, yazı çalışmalarına
daha çok zaman ayırabilmek amacıyla mimarlığı bıraktı
ve çeşitli üniversitelerde İngilizce okutmanı olarak
çalıştı. Halen Boğaziçi Üniversitesi Yabancı Diller
Yüksekokulu’nda İngilizce okutmanlığı görevini
yürütmektedir. Evlidir.
Karadelik Güncesi Ali Teoman’ın Uykuda Çocuk
Ölümleri (Yapı Kredi Yayınları, 2002) ile başladığı
Konstantiniye Üçlemesi’nin ikinci kitabıdır. Bu romanlar
farklı karakterlerin öykülerini anlattıkları için
birbirlerinin devamı sayılamazlar, ama aynı gerçeküstü,
fantastik, grotesk atmosfere, zaman ötesi bir İstanbul’a
konumlanmış olmaları nedeniyle, olayların üzerinde
geçtiği benzer bir artalan oluştururlar. Bu İstanbul hem
altın ve gümüş paralarla alışveriş edilen, hem bilgisayar
kullanılan, hem hamamlara gidilen, hem çelik strüktürlü
gökdelenlerde çalışılan, hem atlı kupa arabalarına
binilen, hem giri� bir metro ağıyla kaplı, değişik
dönemler, yapılar, buluşlar ve olayların iç içe geçtiği
tuhaf bir İstanbul’dur. Bir romandaki karakterler ve
öyküler, diğerinde arka planda görünebilir. Üçlemeyi
oluşturan romanların herbiri aynı konuya
odaklanmamakla birlikte, sanki aynı nesneye değişik bir
yönden yaklaşmaktadır.
D. için.
Senin yalnızca KAMIŞ olmana karşılık gelen
bir GARİP ÇUKUR’um: Karanlığı vazife edinmiş,
uzun ve ıssız bir çukur.
[“İt Cazı”, küçük İskender]
Bizi kuşatan kirli sesin dibinden erişecek haber yok.
Yalnızca daha kötü bir Zaman’a erişmek için
beklettiğimiz güç tutuyor bizi burada.
[“Ağırlaştırıcı Sebepler Divanı”, Enis Batur]
İçlerinde toprak vardı,
ve kazıyorlardı.
[“Hiçkimsenin Gülü”, Paul Celan]
Sedef kakma konsolun üzerindeki Çin malı dijital
saat pazartesi sabahı tam 6’da kısa aralıklarla çalmaya
başladığında, Dava Vekili İbrahim Nemrûd boğuntulu
karabasanlarla delik deşik rahatsız bir uykudan çoktan
uyanmış, yatakta gözleri kapalı olarak sırtüstü yatıyor,
ha�asonu uyuşukluğundan sıyrılmaya çabalayan dev
metropolün huzursuz sabah gürültülerini dinliyordu.
Çocukluğundan kalma bir alışkanlıktı bu. Sabah
karanlığına uyanmaktan hep nefret etmişti. Henüz
küçük bir çocukken, okula gitmek için sabah erkenden
kalkması gereken günlerde, annesinin onu kahvaltıya
çağıran sesini duymazdan gelir, hiç olmazsa birkaç
dakika daha yatağının koruyucu sıcaklığından
kopmamak için gözlerini sımsıkı yumup uyurmuş gibi
yaparak çevresini dinlerdi. Annesinin sabrı taşıp söylene
söylene odasına gelmesine dek sürerdi bu tatlı
ımızganma anları ve genellikle sertçe azarlanması,
üzerindeki yorganın hışımla sıyrılıp alınması ve, eğer bu
anlamsız bilmezden gelme oyununu sürdürmekte
direnirse, saçı ya da kulağı çekilerek, hatta kimi kez
tokatlanarak yataktan kaldırılmasıyla sonuçlanırdı. Kimi
kez hayli tatsız sonuçlar doğurabilen bu tuhaf
alışkanlığını, üniversitede hukuk öğrenimi görürken üç
sınıf arkadaşıyla aynı evi paylaştığı yıllarda, daha sonra
uzak bir taşra kentinde geçirdiği yedeksubaylığı
döneminde ve nihayet evlilik yaşamında da tüm
güçlüklere göğüs gererek sürdürmüştü. İlk dersleri
kaçırması ona avukatlık diplomasına mal olmuş
olabilirdi. Pek başarılı sayılamayacak zahmetli ve
uzatmalı bir öğrenimin sonunda mezuniyet sınavını
veremeyip, avukatlık yerine dava vekilliğiyle yetinmek
zorunda kalmıştı. Sabah içtimalarına hep geç kalması
yüzünden, askerliği boyunca aşağı yukarı tüm ha�asonu
tatillerini cezalı olarak garnizonda geçirmişti. Bu sıradışı
sabah keyi�erinin evliliği üzerinde de olumsuz bir etkisi
olup olmadığını sormaya başlamıştı kendi kendisine bir
süredir. Ne var ki bu uyku ile uyanıklık arası sabah
nöbetlerinin hiçbir yararını görmediği de söylenemezdi.
Kırk yaşını yeni doldurmuştu ve bu kırk yıl süresince
belki de en iyi öğrendiği şey, insanlar, hayvanlar ve
taşıtları çıkardıkları seslerden ayırdetmekti. Bir körün
olağanüstü gelişmiş duyma yetisiyle karşılaştırılabilecek
bir beceriydi bu. Az önce duyduğu boğuk homurtu,
sokağın birkaç kulaç altından geçen metronun sesi
olmalıydı sözgelimi. Ondan hemen sonra, tekerlek
gıcırtıları ve nal takırtılarıyla saka gelmiş, bakkala bir
düzine büyük boy damacana bırakıp boşları alarak
gitmişti. Gözlerini açmakla açmamak arasında kararsız
kaldığı tam şu anda, birkaç sokak ötedeki Bozdoğan
Kemeri’nin ana caddedeye bakan her iki cephesine
kurulmuş dev mültivizyon ekranlarından yükselmekte
olan iç gıcıklayıcı koto ezgisi eşliğinde, mahallenin topal
attarı Hüseyin Efendi, elinde gergedan boynuzu
bastonuyla sokağın aşınmış parke taşları üzerinde ağır
aksak sekerek küçük ve izbe dükkânına doğru yürüyordu.
İbrahim Nemrûd bu gri ve soğuk temmuz pazartesisine
uyanmamak için dijital saatin sinir bozucu bir
tekdüzelikle yinelenen tiz sinyallerine çocukça bir
bekiniyle elinden geldiğince direnmeye çalıştı. Nihayet
sonu başından belli bu savaştan yorulup gözlerini
isteksizce açtığında, perdeleri sımsıkı çekili yatak
odasının na�alin ve lavanta kokulu loşluğu oldu onu
karşılayan. Her sabah yaptığı gibi gözlerini tavana
dikerek, son depremin ardından iyice belirginleşmiş olan
tavan sıvasındaki kirli çatlakları izledi bir süre yattığı
yerden bezgin bakışlarla. Eski bir coğrafya atlasındaki
ırmaklar gibi dallanıp budaklanarak bütün tavanı
kaplayan inceli kalınlı bu çatlakları artık ezberlemişti
neredeyse; eline bir kâğıt alıp, hiç bakmadan tavanın
ayrıntılı bir haritasını çizebilirdi. Çatlaklardan biri
özellikle dikkatini çekmeye başlamıştı son zamanlarda.
Perde kornişinin hemen üzerinden başlayan bu kılcal
çatlak, bitkisel moti�i kartonpiyeri yarıp gitgide
derinleşerek tavanı bir uçtan bir uca çaprazlama kat
ediyor ve yılankavî bir kıvrımla karşı duvardan aşağıya
inip ahşap süpürgeliğin altında gözden yitiyordu. Bir
gece geç saat ya da bir sabah tanyeri henüz ağarmadan,
derinlerden gelen bir sarsıntıyla odanın bu çatlaktan
yarılıp ikiye bölünüvereceği ve onun da yatağıyla
birlikte, döşemede açılan bu geniş yarıktan aşağı, dipsiz,
karanlık bir uçuruma yuvarlanacağı duygusuna
kapılıyordu nedense kimi zaman ve bu tuhaf düşünce
onu ürpertiyordu. Gayrı ihtiyarî bir hareketle elini uzatıp
yatağın boş duran sağ tarafını yokladı. O zaman
anımsadı karısının üç ay kadar önce evi terketmiş
olduğunu. Giderken, on bir yaşındaki oğullarını da
yanında götürmüştü kadın. Bu ayrılığın üzerinden onca
zaman geçmiş olmasına karşın, iki kişilik büyük bronz
karyolada tek başına yatmaya hâlâ alışamamıştı İbrahim
Nemrûd; on beş yıllık birliktelikleri süresince olduğu
gibi, ona ayrılmış olan bölgenin sınırlarını aşmıyor,
yatağın bir süre öncesine dek karısına ait olan sağ
tarafına geçmemeye özen gösteriyordu. Elinde değildi,