Kantian aesthetics in a time of dark ecology ter verkrijging van de graad van doctor aan de ...

303 Pages·2013·1.97 MB·Dutch

Building Beauty:
Kantian aesthetics in a time of dark ecology
ter verkrijging van de graad van doctor
aan de Technische Universiteit Delft,
op gezag van de Rector Magnificus Prof. ir. K.C.A.M Luyben,
voorzitter van het College voor Promoties,
in het openbaar te verdedigen op maandag
2 december 2013 om 12.30 uur
Karan AUGUST
Master of Architecture with Honors, University of Victoria, Wellington
Bachelor of Arts in Philosophy, University of California, Berkeley
Dit proefschrift is goedgekeurd door de promotor:
Prof. em. dr. Graafland
Copromotor:
dr. ir. Schrijver
Samenstelling promotiecommissie:
Rector Magnificus, voorzitter
Prof. em. dr. Graafland, Technische Universiteit Delft, promotor
Assoc. Prof. dr. ir. Schrijver, Technische Universiteit Delft, copromotor
Prof. dr. M. Jarzombek, MIT, USA
Prof. dr. P. Rawes, The Bartlett, U. College of London
Prof. dr. R. Braidotti, U. Utrecht
Prof. dr. J. Hale, U. Nottingham
Prof. ir. M. Riedijk, Technische Universiteit Delft
Prof. ir. H.C. Bekkering Technische Universiteit Delft reservelid
Patrick Healy has provided substantial guidance and support in the preparation of this
thesis.
Patrick Healy heeft als begeleider in belangrijke mate aan de totstandkoming van het
proefschrift bijgedragen.
i
Propositions
1. Cultivating nimbleness is to willfully gather together one’s self in the
wake of a formative force far richer than the derivative web of living power
relationships of human embeddness within a horizon of social, economical,
political and historical subjectivating power relations.
2. For an ethical society it is necessary to provide elective spaces. The term,
elective space, conveys the type of area, space, structure, building, or venue,
that an individual has no requirement to consume, conduct labor within or
reside, i.e., it is not a place where one must go, it is a non-market-led place
one may choose to go.
3. Kantseeksameansbywhichhecouldpersonallycontributetotheprogress
of humankind via the Critiques, which together strategically compose a di-
dactical theory for the cultivation of the self.
4. The materiality of the building needs to be considered as its dynamic
system of material parts. Steel, brick, concrete, people, insects, plant life,
bacteria are all part of it. The attempted sterilization of the non-human life
forms is highly dysfunctional. Architects need to study biology as they are
composers of living systems.
5. Badarchitecturemanifestsuni-directional(descending)systemsofvibrant
matter, condemning them to false hierarchies which exhaust gracelessly. De-
voured parts expire, others that once intertwined with them are left without
reference or bridge and languish in a confused manner. Stockpiled parts
corrode without movement. Such structures afford very thin and limited en-
gagement; they are spaces that present an immediate and unalterable hier-
archy of perception and that can be labeled, identified and classified without
playful compositions.
6. Human beings are parts of nature and when a human being is able to
act in both the relation to their free intentionality and the larger context of
nature, then Kantian art is created.
7. The habits of cultivating aesthetic judgment distill as: (a) a willingness
to postpone an immediate identification of the object by the understanding,
(b) a habit of identifying false complexities which trick the imagination into
unbalanced or uni-directional causalities, (c) a familiarity with the feeling of
pleasure arising from an event of Beauty which encourages one’s recognition
of and appetite for it.
8. The closest we can come to lifting the veil of Iris is in the event of Beauty,
which is the experience of mirroring the hermeneutical loops of teleology
whereby means ￿ ends via reflecting upon aesthetic objects and horizons.
ii
9. There-prioritizingofthematerialpresenceisameansofresistancetocur-
rent normalizing practices particularly manifest in the standardizing effects
of bad architecture. The dominant problem with the current form of nor-
malizing practices is that it de-values material presence, while it prioritizes
categorization and an abstract and determinate world.
10. The clearest quality assessment of pure beauty that may be teased out
of Kant’s critical period is that of the causal nexus. The object, if it is to be
judged beautiful, cannot be merely the inert, silent matter of artifacts. The
quality of the object therefore is assessed on the manner of its matter.
iii
Stellingen
1. Hetcultiverenvanlichtvoetigesensibiliteitbetekenthetintentioneelsamen-
brengen van het zelf in de nasleep van een kracht die veel rijker is dan het
afgeleide web van dagelijkse machtsverhoudingen in ons menselijk bestaan;
een bestaan dat verbonden is met een horizon van sociale, economische, poli-
tieke en historische machtsrelaties die ons tot subject maken.
2. Voor een ethische maatschappij is het van het grootste belang om te
voorzien in electieve ruimtes. De term electieve ruimte betekent het soort
gebied, de soort ruimte, structuur, het gebouw of de voorziening die niet in
bezit genomen kan worden door een individu, er kan geen arbeid in verricht
worden en je kunt er niet wonen; het is ook geen plaats waar men per se heen
moet, het is geen plek voor de markt economie.
3. Kant zoekt een middel waarbij hij persoonlijk kan bijdragen aan de
vooruitgang van de mensheid via zijn drie Kritieken, tezamen vormen ze
op strategische wijze een didactische theorie voor het cultiveren van het zelf.
4. De materialiteit van een gebouw moet gezien worden als een dynamisch
systeem van materile delen. Staal, stenen, beton, mensen, insecten, flora,
bacterin zijn er allemaal een onderdeel van. De sterilisatie van niet-menselijk
levenisuiterstdisfunctioneel. Architectenzoudendebiologiemoetenbestud-
eren omdat zij ook samenstellers van levende systemen zijn.
5. Mislukte architectuur manifesteert zich in systemen van dynamische ma-
terialiteitdiemaaropeenmanierfunctioneren,enzeopdiemanieruitleveren
aan valse hirarchien die de lichtvoetigheid als het ware uitputten. Losger-
aakte delen hebben geen betekenis meer, andere delen die er mee verbon-
den waren blijven zonder referentie of verbinding op een verwarrende manier
achter. Opgeslagen delen roesten weg. Dergelijke structuren leveren een erg
beperkte mogelijkheid tot interactie; het zijn ruimtes die een onbemiddelde
en onveranderlijke hirarchie in onze perceptie achterlaten. Je kunt ze identi-
ficeren en classificeren zonder het lichtvoetige spel van de compositie.
6. De menselijke soort is deel van de natuur en wanneer een mens in staat
is te handelen in relatie tot vrije intentionaliteit en de relatie tot de wijdere
context van de natuur, dan wordt op dat moment een ethische kunstvorm
geschapen.
7. De cultivering van een ethisch oordeel betekent het volgende: (a) een
bereidheid om een directe identificatie van het object door middel van be-
grip uit te stellen, (b) het vermogen om valse complexiteit te zien die de
iv
verbeelding misleidt tot ongebalanceerde en eenzijdige causaliteiten, (c) een
bekendheid met het gevoel van plezier dat voortkomt uit de ervaring van
schoonheid en die aanzet tot verdere exploratie.
8. In de ervaring van schoonheid ligt het optillen van de sluier van Iris
besloten, het is de ervaring van het weerspiegelen van de hermeneutische
cirkel waarbij middel en doel weerkaatst worden op het esthetisch object en
zijn horizon.
9. Het opnieuw prioriteren van de materile werkelijkheid is een mogelijkheid
omweerstandtebiedenaandenormaliserendepraktijkendieinhetbijzonder
aanwezig zijn in de gestandaardiseerde effecten in mislukte architectuur.
10. De duidelijkste kwalitatieve beoordeling van pure schoonheid die we
kunnen ontlenen aan Kants werk is die van de causale nexus. Het object is
geen inerte stilgelegde materie van artefacten, als we het tenminste als mooi
willen beoordelen. De kwaliteit van het object wordt daarom beoordeeld
volgens haar materialiteit.
Abstract
In the aftermath of a normalized Foucaultian world with an all encom-
passing web of biopower, one remaining hope is to cultivate nimbleness.
Nimbleness is an embodied aesthetic sensitivity to the material presence.
Cultivating nimbleness is a particular style of cultivation; it is to willfully
gather together one’s self in the wake of a formative force far richer than the
derivative web of living power relationships of human embeddness within a
horizon of social, economical, political and historical subjectivating power
relations; which are chronicled and labeled by Michel Foucault as the nor-
malizing practices of biopower. In other words to have freedom, one must
start by rejecting the categories and labels normally internalized in order
to relearn to learn from the material presence. Such a style of cultivation
is a means of resisting normalizing power relations which co-opt cultivating
practices to engross their own dominance which has had the by-product of
an impotence to negate the gross material injustices present. This normaliz-
ing style of cultivation is a prevalent, corrupted, semblance which denies the
importance of beauty for that of efficiency, rejects non-human purposiveness,
and limits its measure of ethics to short term economical pragmatism.
The thesis acknowledges that something is awry with the world and that
giving care to beauty might help. The aim is to examine the event of Beauty
as depicted by the philosopher Immanuel Kant and to apply this characteri-
zation to elective architectural spaces such that it may motivate individuals
to cultivate their own nimbleness in relation to a formative force of nature.
However given the revealed need for sensitivity to the particular material
presence, the thesis can not be a rule book or catalog for beautiful design.
Rather it is a rehabilitation for architects who are already heterospatially
curious, with the desired outcome of architects cultivating their own nimble-
ness to reflectively judge as a ground up, multi-node, rhizomatic means of
resistance to normalizing power practices as manifest in bad architecture.
v
vi
Abstract
In de nasleep van een genormaliseerde Foucauldiaanse wereld, met een
allesomvattend netwerk van bio-macht, bestaat er een overgebleven hoop
om lichtvoetigheid te cultiveren. Lichtvoetige sensitiviteit is een materi¨ele
aesthetisch sensitiviteit. Het cultiveren van lichtvoetige sensitiviteit is een
bepaaldestijlvancultiveren: hetisdeintentionaliteitvanhetzelfinhetkiel-
zog van een vormende kracht die veel meer omvat dan het afgeleide netwerk
van levende machtsverhoudingen van menselijke inbedding binnen de hori-
zon van sociale, economische, politieke en historisch subjectieve machtsbe-
trekkingen die zijn opgetekend en gelabeld door Michel Foucault als nor-
maliserende praktijken van bio-macht. Met andere woorden: om vrijheid
te hebben moet men beginnen met het verwerpen van de categorie¨en en
labels die ge¨ınternaliseerd zijn als normaal om opnieuw te leren van materi-
aliteit. Een dergelijke stijl te cultiveren betekent een manier om weerstand
te bieden aan genormaliseerde machtsverhoudingen die samenwerken met
cultiverende praktijken die op hun eigen dominantie uit zijn, en die in een
bijproduct resulteren van onmacht om schromelijk onrechtvaardige materi¨ele
omstandighedenhethoofdtebieden. Dezegenormaliseerdestijlvancultiver-
ingiseenwijdverspreideendegecorrumpeerdeschijnvertoningdiehetbelang
van schoonheid inruilt voor dat van efficiency, het verwerpt niet-menselijke
doelgerichtheid en het beperkt de mate van ethiek tot de korte termijn van
het economisch pragmatisme.
Het proefschrift erkent dat er iets mis is met de wereld en dat het aan-
dacht besteden aan schoonheid zou kunnen helpen. Het doel is om het er-
varen van schoonheid te onderzoeken, zoals het door de filosoof Immanuel
Kant is beschreven, en deze definitie toe te passen op electieve architectonis-
che ruimten, zodat individuen gemotiveerd kunnen worden om hun eigen
lichtvoetigheid te cultiveren in relatie tot de vormende kracht van de natuur.
Echter gezien de gebleken behoefte aan lichtvoetige sensitiviteit voor een
specifiekematerialiteitkanditproefschriftnietgebruiktwordenalseenhand-
boek of catalogus voor mooie vormgeving. Het is eerder het in ere herstellen
van architecten die reeds een meervoudige interesse hebben in het concept
ruimte, met als gewenst resultaat het cultiveren van hun eigen lichtvoetige
sensitiviteitteneindereflectieftekunnenoordelenvanuitmeervoudigeenrhi-
zomatische mogelijkheden van verzet vis a vis de normaliserende praktijken
die tot uitdrukking komen in de mislukte vormen van architectuur.
vii
Acknowledgments
The process of writing the following thesis has been a joy I was able to share with
others. My appreciation is extended to my former DSD colleagues, in particular Tahl
Kaminer, Gregory Bracken, Deborah Hauptmann and Andrej Radman whom embodied
the gumption of Kantian sublime. Within the wider academic structure, I would like to
thank Debbie Rietdijk for her tried and proven efficiencies, Stefan Koller for his positive
critical outlook, and Peg Rawes for her motivating and perceptive critique.
My gratitude is equally present for the generosity of patience over the years while ideas
gatheredmomentumaswitnessedwithinthefriendshipsofDymphVroegh,InezBarents,
Shoshannah Hausmann, Jessica Robaire, Abel Erwteman, Michael Hogle, and Ponty.
Likewise I would like to thank those who vastly contributed to my overall respect of life
and means by with it is engaged, to my parents Carolyn and Ju¨rgen Kasprik and my
formative professors whose voices still guide my choices, Hans Sulga and Hubert Dreyfus
who taught me to always engage with the challenge at its most interesting rendering,
and that one could never wear too much purple.
Finally without the opportunities and encouragement bestowed by my advisory team,
this collection of ideas would not exist. Many sincere thanks to Lara Schrijver and
Arie Graafland for welcoming me into their worlds and sharing their understanding, for
their generosity and good taste. Most of all my gratitude for Patrick Healy is present
through this text which arose from shared moments of mirth and insight, whose care of
scholarship inspires lifelong habits.
Building Beauty:
Kantian aesthetics in a time of dark ecology
Karan August
Supervisor:
Professor Emeritus dr. Arie Graafland
TU Delft