Table Of ContentB I B L I O T H E CA
SCRIPTORVM GRAECORVM ET ROMANORVM
T E V B N E R I A NA
THEOGNIS
. - PYTHAGORAS · PS. - PHOCYLIDES
CHARES·ANONYMIAVLODIA
FRAGMENTVM TELIAMBICVM
POST
ERNESTVM DIEHL
EDIDIT
DOVGLAS YOVNG
INDICIBVS AD THEOGNIDEM ADIECTIS
EDITIO STEREOTYPA
EDITIONIS SECVNDAE (MCMLXXI)
STVTGARDIAE ET LIPSIAE
IN AEDIBVS B.G.TEVBNERI MCMXCVIII
ADMONEBVNTVR, QVl HVNC LIBRVM LECENT,
VT ADDENDA CONSVLANT
LATERCVLO • IN MARGINE APPICTO
Die Deutsche Bibliothek — CIP-Einheitsaufnahme
Theognie <MegareneU>:
Theognis : indicibus ad Theognidem adiectis /
post Ernestum Diehl iterum ed. Douglas Young. -
Ed. stereotype ed. 2 (1971). -
Stutgardiae ; Lipsiae : Teubner, 1998
(Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana)
Enth. u.a.: Ps.-Pythagoras. Ps.-Phocyclides
ISBN 3-519-01036-4
Das Werk einschließlich aller seiner Teile ist urheberrechtlich geschützt. Jede
Verwertung außerhalb der engen Grenzen des Urheberrechtsgesetzes ist ohne
Zustimmung des Verlages unzulässig und strafbar. Das gilt besonders für
Vervielfältigungen, Übersetzungen, Mikroverfilmungen und die Einspeicherung und
Verarbeitung in elektronischen Systemen.
© 1998 B. G. Teubner Stuttgart und Leipzig
Printed in Germany
Druck und Buchbinderei: druckhaus köthen GmbH
MEMORIAE
W.M. LINDSAY
MAGI STRI CARISSIMI
ΡRAEFAT IO
DE CODICIBVS THEOGNIDEIS
Theognidia reliquias cum. edendas susciperem, libros
manu scriptos quotquot exstant ab integro recensere
operae pretium duxi. codicum quadraginta quinqué quos
adire contigerat singulis uniuscuiusque lectionibus per-
pensisnovellos saec. XV/XVI quadraginta eliminare potui :
de quibue videat lector benevolus opusculum meum
A Codicological Inventory of Theognis Manuscripts, with
some remarks on Janus Lascaris' contamination and the
Aldine Editio Princeps, Scriptorium 7, Bruxelles 1953,
3-36.
Sid iuris remanent codices quinqué, qui qua ratione
inter se cohaereant fusius in La Parola del Passato 42,
Napoli 1955, 197—214 disserui, hic breviter exponam.
A — codex Parisinus Bibl. National. Supplementi Grae-
ci 388 (olim Veronensis vetustissimae Bibl. Capitularis,
a Bekkero 'Mutinensis' perperam nominatus), membra-
naceus, in 8°, saec. X ineuntis, fol. 46r—75v. solus w. 332
ab, 1231—1389 praebet, omittit 985s. Theognidis elegías
sequuntur if. 75v—80r Phocylidea ab eodem librario de-
scripta (M), ad Theognidea w. 1-256, 269-74, 1231-6,
et ad Phocylidea versio interlinearis continua addita est
a manu Latina, ca. a. 1200 (teste E. A. Lowe), quae manus
(A2, M2) passim spiritus accentusque addidit vel mutavit,
Graeca hic illic emendavit vel (ut verbo insolentius utar)
immendavit. postprimameditionemBekkerianam, a. 1815,
litterae aliquot erasae sunt, quae nunc deesse non semper
notantur. in Theognideis librarius saec. X bonum exem-
plar fideliter deseripsisse videtur, quod exemplar nescio
an primus codex translitteratus aetatis Photianae fuerit,
VII
PRAEFATIO
qua aetate litteris humanioribus renascentibus μεταχαρα-
κτηρισμός librorum vetustiorum in scripturam minus-
culam cursivam quam vocant factus est. testium longe
optimus exstat cod. A atque eat editionis quasi funda-
mentum.
0 — codex Vaticanus gr. 915, chartaceus, formae
maximae, ante a. 1311 scriptus, ff. 25v— 34r. apographum
esse hunc apparet codicis deperditi qui circa a. 1300 in
monasterio της Χώρας conservabatur, quem Chorensem
deperditum aut gemellum codicis A aut proxime affinem
fuisse puto, in Chorensi exscribendo codicis O librarius
circiter triginta locis lectiones descripsit quas vel Maximus
Planudes abbas vel vir doctus alius nescioquis aetatis
Palaeologorum hic illic coniectura inseruerat.
Notandum est hunc Vatican, gr. 915 inventum esse in
Theocrito (ubi M nominatur) magna ex parte codicem
Planudeum (teste C. Gallavotti, Stud. Ital. Filol. Class.,
η. s. 11,1934, 300). recte monuit autem Guil. Studemund,
in Ind. lect., Vratislav. 1889, codicem O ab eo quiexaravit
'aut suum in usum aut pauperis alicuius hominis docti in
usum' esse descriptum, ab exemplari satis bono exscriptus
festinanter et minus accurate scatet ineptiis codex O et
longe minoris quam cod. A auctoritatis est aestimandus.
X— codex Londinensis Musei Britannici inter Addi-
ticios 16409, chartaceus, formae maximae, ff. 76v—85r,
testis diu neglectus. descriptus est X ex apographo nunc
deperdito quod Maximus Planudes ipse manu sua exa-
raverat in foliis membranaceis aliquot quae postea avulsa
sunt ex codice celeberrimo Venet. Marcian. 481, in quo
Anthologiam Planudeam quae vocatur editor scripserat.
codicem X ante mortem Planudis, ca. a. 1305, descriptum
esse demonstravi. ex eodem Planudis exemplari deperdito
derivati sunt duo απόγονοι, momenti quidem minoris sed
non omnino abiciendi, Ur et I.
Ur — cod. Vatican. Urbinas gr. 95, chartaceus, in 8°,
ff. 81r—83r, w. 1—276 tantum continens, ca. a. 1430 exa-
ratus, fort, manu Ioannis Eugenici.
1 - cod. Venet. Marcian. 774, chartaceus, in 4°, ff.
210v—234v, ca. a. 1450, fort, manu Ioannis Doceani,
VIII
PRAEFATIO
Familiae Planudeae X ür I minima est auctoritas,
cum Planudes suo Marte, vel saepius pingui Minerva,
plurima immutasse videatur. simul qua erat doctrina
errores aliquot leviores facili coniectura correxit. binis
columnis scripti sunt 0 X Ur. sententias varie distinguunt
X Ur I. codicis 0 apographum est Κ (Ven. Marc. 317),
librarli coniecturis scatena, codicis Ur apographum est
cod. U (Monacens. gr. 495), nullius pretii. ceteri quotquot
contuli, nec non editio princeps Aldina, a. 1495/6, a co-
dice X pendent, de quibus videas infra conspectum siglo-
rum et codicum stemma, ceterorum testium in primis
audiendus est Ioannes Stobaeus, qui lectiones variantes
praebet plurimas, epigrammata quaedam solus servavit,
nec non versiones alteras epigrammatum quasdam, quas
inter fragmenta dubia imprimendaa curavi (p. 84s).
In rebus lubricis ad dialectum et orthographiam perti-
nentibus plerumque vel consensum codicum vel optimi
codicis A auctoritatem secutus sum. nam dubito an certis
regulis sibi constare solitus sit Megarensis poeta.
DE THEOGNIDIS MEGARENSIS SCRIPTIS
ET VITAE MEMORIA
De reliquiis quae exstant Theognidis Megarensis alii
alia disputaverunt viri docti et indocti atque usque dis-
putabunt. mihi quidem veri similius videtur poetam ipsum
plures scriptorum suorum libros sive delectus diversis
temporibus in lucem edidisse, sicut fecerunt Horatius,
Martialis, sescenti (inter quos et ego, qui complura ver-
suum a me scriptorum florilegia edidi, non sine lectionum
variationibus).
De variis Theognidis scriptis vel scriptorum delectibus
perpendas, precor, quae refert ή Σοϋδα s. v. Θέογνις : —
Θέογνις, Μεγαρενς των εν Σικελίαι Μεγάρων, γεγονώς
εν τηι νϋ·' Όλνμπιάδι (544—1 a. Chr. η.) εγραψεν (1) έλε-
γείαν εις τους σω&έντας των Σνρακονσίων εν τηι πολιορ-
κίαι, (2) γνώμας δι' ελεγείας ώς επη βω', και (3) προς
Κϋρον (Κνρνον editores vulgo) τον αντον έρώμενον γνω-
μολογίαν δι ελεγείων και (4) ετέρας ύποϋήκας παραινετι-
IX
