Het Boek Van Morgen

300 Pages·2011·0.89 MB·German

by  Ahern Cecelia

Cecelia Ahern
Het boek van morgen
Vertaald door Dennis Keesmaat
2010 Prometheus Amsterdam
Voor Marianne
die rustig haar gang gaat maar toch gezellig druk is
Voor mijn lezers
bedankt voor jullie vertrouwen
Oorspronkelijke titel The Book ofTomorrow
© 2009 Cecelia Ahern
© 2010 Nederlandse vertaling Uitgeverij Prometheus en Dennis Keesmaat
Omslagontwerp Janine Jansen
Omslagillustratie Cloudniners/iStockphoto
Foto auteur Kieran Harnett
Zetwerk Mat-Zet bv, Soest
www.uitgeverijprometheus.nl
ISBN978 90446 1625 5
1 Naar de knoppen
Ze zeggen dat een verhaal elke keer dat het wordt verteld iets verliest. Als
dat zo is, heeft dit verhaal nog niets verloren, want het is de eerste keer dat het
wordt verteld.
Dit is een verhaal waarvoor sommige mensen bereid moeten zijn iets te
geloven. Als ik niet degene was die dit overkomen was, zou ik daar ook moeite
mee hebben.
Maar er zullen ook velen zijn die het direct geloven, omdat zij openstaan,
hoe dat dan ook werkt. Die mensen zijn zo geboren, of toen hun babyhersentjes
nog kleine knoppen waren, hebben ze die gekoesterd tot hun blaadjes zich
langzaam openvouwden om zich te laten voeden door het leven. Of het nu regent
of zonnig is, ze blijven maar groeien, het zijn hersens die dusdanig voor alles
openstaan dat ze zich overal bewust van zijn en bijna alles accepteren. Ze zien
het licht als het donker is, zien mogelijkheden in uitzichtloze situaties, proeven
de overwinning waar anderen hun wonden likken, stellen vragen waar anderen
alles maar accepteren. Ze zijn gewoon iets minder afgestompt, iets minder
cynisch. Iets minder geneigd de handdoek in de ring te gooien. Sommige mensen
doen er wat langer over om zich open te stellen, door een tragedie of een triomf,
die beide kunnen fungeren als de sleutel die de doos met alle kennis opent,
waarna ze het onbekende omarmen en afscheid nemen van zakelijkheid en
rechtlijnigheid.
Dan zijn er nog mensen van wie de hersens een boeket van stengels zijn die
ontspruiten als ze nieuwe informatie krijgen - bij elk nieuw feit een nieuw
knopje -, maar die verder nooit opengaan en tot bloei komen. Dat zijn de mensen
van de hoofdletters en punten, maar nooit van de vraagtekens of puntjes...
Mijn ouders waren zulke mensen. Het soort dat alles beter weet. Het soort
dat zegt: 'Als het niet in een boek staat of als ik het niet ergens anders heb
gehoord, stel je dan niet zo aan.' Rechtlijnige denkers met hoofden vol knopjes
gehoord, stel je dan niet zo aan.' Rechtlijnige denkers met hoofden vol knopjes
in de prachtigste kleuren, keurig verzorgd en zoet geurend, die echter nooit open
zijn gegaan, nooit licht of sierlijk genoeg waren om te dansen in een briesje.
Kaarsrecht en rigide, zo nuchter dat ze tot aan hun sterfdag knopjes blijven.
Nou ja, mijn moeder is niet dood.
Nog niet. Medisch gezien dan, maar ook al is ze niet dood, ze lééft ook niet.
Ze is een wandelend lijk dat zo nu en dan even neuriet om te kijken of ze nog
leeft. Van een afstandje zou je denken dat het goed met haar ging. Maar als je
dichtbij komt, zie je dat de felroze lippenstift een beetje slordig is aangebracht en
haar ogen moe en lusteloos zijn, als zo'n huis in een televisiestudio: een facade
met niets erachter. Ze beweegt zich voort door het huis, ze zweeft van de ene
kamer naar de andere in een ochtendjas met flapperende klokmouwen, alsof ze
een zuidelijke schoonheid is op een landgoed in Gone with the Wind die zich er
nu al zorgen over maakt dat ze zich morgen zo'n zorgen gaat maken. Hoewel ze
elegant als een zwaan van kamer naar kamer glijdt, schopt ze vanbinnen als een
bezetene heen en weer en probeert ze het hoofd boven water te houden. Af en
toe schenkt ze ons een paniekerig lachje om ons te laten weten dat ze er nog is,
hoewel wij ons daar absoluut niet door laten overtuigen.
O, ik kan het haar niet kwalijk nemen. Wat moet het een luxe zijn om te
verdwijnen zoals zij dat heeft gedaan en alle anderen de troep op te laten ruimen
van de flarden leven die nog over zijn.
Ik heb je nog helemaal niks verteld, je zult de draad inmiddels wel een beetje
kwijt zijn.
Ik heet Tamara Goodwin. Goodwin, wat een rare naam eigenlijk, goede
winst. Je wint of je verliest, maar nu klinkt het dubbelop, als 'slecht verlies', 'hete
zon' of' heel erg dood'. Woorden die onnodig samen gebruikt worden, om uit te
drukken wat met alleen het laatste woord ook prima zou lukken. Als ik mensen
vertel hoe ik heet, laat ik soms een lettergreep achterwege: Tamara Good - wat
ironisch is, want ik ben nog nooit een goed, braaf meisje geweest of Tamara
Win, waardoor je misschien zou denken dat ik heel veel geluk heb, maar niets is
minder waar.
Ik ben zestien jaar, dat zeggen ze tenminste. Ik betwijfel het, want ik voel me
twee keer zo oud. Op mijn veertiende voelde ik me veertien. Ik gedroeg me alsof
ik elf was en wilde achttien zijn. Maar de afgelopen maanden ben ik een paar
ik elf was en wilde achttien zijn. Maar de afgelopen maanden ben ik een paar
jaar ouder geworden. Kan dat? Dichte knopjes zouden hun hoofd schudden,
mensen die openstaan zouden zeggen dat het mogelijk was. Alles is mogelijk,
zouden ze zeggen. Nou, dat is niet zo. Niet alles.
Het is onmogelijk om mijn vader weer tot leven te wekken. Ik heb het
geprobeerd toen ik hem in zijn studeerkamer dood op de grond zag liggen, met
naast zich een leeg potje pillen en op het bureau een lege fles whisky. Ik wist
niet wat ik moest doen, maar ik drukte mijn lippen op de zijne en pompte
verwoed zijn borst op en neer. Dat hielp niet.
Het hielp ook niet toen mijn moeder zich tijdens de begrafenis op zijn
doodskist stortte en luidkeels jammerend over het gelakte hout kraste toen hij de
grond in zakte, grond die trouwens heel kinderachtig was bedekt met groen
nepgras, alsof ze ons wijs wilden maken dat het iets anders was dan de grond vol
maden waarin hij tot in de eeuwigheid zou blijven liggen. Hoewel ik mijn
moeder bewonder om haar poging, bracht haar zenuwinzinking bij het graf hem
niet terug.
Net zomin als de eindeloze verhalen over mijn vader na afloop. We hielden
een wedstrijdje 'Wie kent George het best?', waarbij vrienden en familie hun
hand op de knop hielden: 'Vind je dat al grappig? Moet je deze horen...'Of:
'George en ik waren een keer...' Of: 'Ik zal nooit die keer vergeten dat George
zei...' Ze waren allemaal zo enthousiast dat ze dwars door elkaar heen praatten en
tranen en rode wijn vergoten over het nieuwe Perzische tapijt. Ze deden hun
best, dat kon je wel merken, en op een bepaalde manier was het bijna alsof hij er
was, maar toch brachten hun verhalen hem niet terug.
Wat ook niet hielp was dat mam erachter kwam dat mijn vaders persoonlijke
financiën ongeveer net zo gezond waren als hijzelf. Hij was failliet. De bank
legde beslag op ons huis en de andere gebouwen die hij bezat, waardoor mam al
onze andere bezittingen moest verkopen - alles - om de schulden af te lossen.
Zelfs toen kwam hij niet terug om ons te helpen. Dus toen wist ik dat hij weg
was. Hij was echt weg. Ik bedacht dat als hij ons dit allemaal alleen liet
ondergaan - ik die lucht in zijn dode lichaam blies, mam die aan zijn doodskist
klauwde, en hijzelf die vervolgens toekeek hoe alles wat we ooit hadden bezeten
van ons werd afgepakt ik er toch wel vrij zeker van kon zijn dat hij voorgoed
weg was.
Het was slim van hem om het allemaal niet af te wachten. Het was net zo erg
Het was slim van hem om het allemaal niet af te wachten. Het was net zo erg
en vernederend als hij ongetwijfeld al gevreesd had.
Als mijn ouders ontluikende knopjes waren geweest, hadden ze dit
misschien, heel misschien, allemaal kunnen voorkomen. Maar dat waren ze niet.
Er was geen licht aan het eind van de tunnel, en als het er al was, dan was het
afkomstig van een trein die op hen af denderde. Er waren geen andere
mogelijkheden, geen andere manieren om de zaken aan te pakken. Ze waren
praktisch ingesteld en er was geen praktische oplossing. Alleen met hoop en
vertrouwen of een of andere vorm van geloof zou mijn vader het hebben
aangekund. Maar die had hij niet, en zodoende trok hij ons met wat hij had
gedaan eigenlijk allemaal mee het graf in.
Het intrigeert me hoe de dood, zo duister en onomkeerbaar, het karakter van
een persoon aan het licht kan brengen. Ik hoorde die weken eindeloos veel
prachtige en ontroerende verhalen over mijn vader. Die boden troost en ik
verloor me er maar wat graag in, maar als ik heel eerlijk ben betwijfelde ik of ze
waar waren. Pap was geen lieve man. Ik hield natuurlijk van hem, maar ik weet
dat hij geen lieve man was. Hij en ik spraken elkaar nauwelijks, en als we dat
wel deden, was het om ruzie te zoeken over iets, of hij gaf me geld om van me af
te komen. Hij was prikkelbaar, snauwde vaak, had een grillig humeur, drong
anderen zijn mening op en was nogal arrogant. Hij maakte dat anderen zich
slecht op hun gemak voelden, minderwaardig, en daar genoot hij van. In een
restaurant stuurde hij zijn steak drie of vier keer terug, alleen maar om de kelner
te zien zweten. Hij bestelde de duurste fles wijn en zei dan dat hij naar kurk
smaakte, alleen maar om de eigenaar van het restaurant te irriteren. Hij klaagde
bij de politie over herrie van feestjes in onze straat die we niet eens konden
horen, en liet er een eind aan maken, alleen maar omdat we niet waren
uitgenodigd.
Ik zei niets van dit alles tijdens zijn begrafenis of tijdens de bijeenkomst na
afloop bij ons thuis. Sterker nog: ik zei helemaal niets. Ik dronk in mijn eentje
een fles rode wijn leeg en kotste uiteindelijk bij het bureau van pap, op de plek
waar hij was doodgegaan. Mam trof me daar aan en gaf me een klap in mijn
gezicht. Ze zei dat ik het verpest had. Ik weet niet of ze het over het kleed had of
over de herinnering aan pap, maar ik wist hoe dan ook zeker dat hij die allebei
zelf naar de knoppen had geholpen.
Mijn vader was trouwens niet de enige die schuld had aan de haatgevoelens.
Ik was vreselijk. Ik was de ergste dochter die je je maar kunt voorstellen. Ze
Ik was vreselijk. Ik was de ergste dochter die je je maar kunt voorstellen. Ze
gaven me alles en ik bedankte ze bijna nooit. En als ik het al deed, geloof ik niet
dat ik het meende. Volgens mij wist ik niet eens wat het woord 'bedankt'
betekende. Het is een vorm van waardering uiten. Pap en mam hadden het altijd
over Afrikaanse baby's die doodgingen, alsof ik daardoor opeens overal
waardering voor zou krijgen. Achteraf bezien besef ik dat ze me waarschijnlijk
niet zoveel hadden moeten geven.
We woonden in een modern herenhuis van 650 vierkante meter met zes
slaapkamers, een zwembad, een tennisbaan en een privéstrand in Killiney, in het
graafschap Dublin in Ierland. Mijn kamer lag aan de andere kant van het huis
dan die van mijn ouders en had een balkon dat uitkeek over het strand. Volgens
mij heb ik er nooit een blik op geworpen. De kamer had een eigen badkamer met
een douche en een jacuzzi, met daarboven een plasma-tv. Ik had een kast vol
designerhandtassen, een computer, een PlayStation en een hemelbed. Wat een
geluksvogel.
Goed, nog een waarheid: als dochter was ik een nachtmerrie. Ik was grof,
ikwas brutaal, ik vond dat ik alles zomaar moest krijgen, en erger nog: ik vond
dat ik dat verdiende omdat iedereen die ik kende ook alles had. Het kwam geen
moment bij me op dat zij dat allemaal ook niet echt verdienden. Ik verzon een
manier om 's nachts weg te glippen uit mijn slaapkamer om naar mijn vrienden
te gaan. Ik klom dan van het balkon van mijn slaapkamer langs de regenpijp naar
beneden, het dak van het zwembad op, en dan was het nog maar een klein stukje
naar de grond. Ons privéstrand had een stukje waar mijn vrienden en ik dan
gingen drinken. De meisjes dronken voornamelijk beetjes uit de drankkast van
onze ouders, vermengd in één plastic fles. Op die manier konden we uit elke fles
een flinke scheut halen zonder dat ze iets doorhadden. De jongens dronken alle
cider die ze maar te pakken konden krijgen. Ze namen ook elk meisje dat ze
maar te pakken konden krijgen. Meestal was ik dat. Er was een jongen, Fiachra,
die ik had afgepakt van mijn beste vriendin, Zoey. Zijn vader was een beroemd
acteur en dus, ik zal het maar eerlijk toegeven, liet ik hem alleen daarom al elke
avond ongeveer een halfuur zijn hand onder mijn rokje steken. Ik ging ervan uit
dat ik op een dag voorgesteld zou worden aan zijn vader, maar dat is nooit
gebeurd.
Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik zou zien hoe de wereld in elkaar
stak en hoe andere mensen leefden. Ze vertelden me voortdurend hoeveel geluk
ik wel niet had dat ik in mijn grote huis bij de zee woonde, en om me waardering
voor de wereld bij te brengen, brachten we de andere zomers door in onze villa
voor de wereld bij te brengen, brachten we de andere zomers door in onze villa
in Marbella, de kerstvakanties in ons chalet in Verbier en Pasen in het Ritz in
New York, waar we heen gingen om te winkelen. Op mijn zeventiende kreeg ik
een roze Mini Cooper convertible met mijn naam erop, en een vriend van mijn
vader, die een opnamestudio had, wilde me horen zingen en misschien wel een
contract aanbieden, maar nadat hij zijn hand op mijn kont legde ben ik nooit
meer alleen met hem in één ruimte geweest. Dat had ik er niet voor over om
beroemd te worden.
Pap en mam gingen het hele jaar door naar liefdadigheidsbijeenkomsten.
Mam besteedde meer geld aan haar jurken dan dat de tafels kostten, en twee keer
per jaar gaf ze de impulsaankopen die ze nooit droeg aan haar schoonzus
Rosaleen, die op het platteland woonde, voor het geval ze ooit de behoefte zou
voelen de koeien te melken in een zomerjurk van Pucci.
Nu we niet langer in die wereld leven, weet ik dat we niet echt leuke mensen
waren. En ik denk dat mijn moeder dat ergens onder haar ondoordringbare
pantser ook weet. We waren geen slechte mensen, maar we waren gewoon niet
leuk. We boden niemand iets aan, maar we eigenden onszelf wel vreselijk veel
toe.
Dat verdienden we echter niet.
Vroeger dacht ik nooit aan de volgende dag. Ik leefde in het hier en nu. Ik
wilde dit nu, ik wilde dat nu. De laatste keer dat ik mijn vader zag, schreeuwde
ik tegen hem dat ik hem haatte, waarna ik de deur voor zijn gezicht dichtsloeg.
Ik deed nooit eens een stapje naar achteren of buiten mijn kleine wereldje om na
te denken over waar ik in vredesnaam mee bezig was of wat ik allemaal zei, en
hoe dat iedereen kwetste. Ik zei tegen mijn vader dat ik hem nooit meer wilde
zien, en ik heb hem ook nooit meer gezien. Ik dacht nooit na over de volgende
dag of over de mogelijkheid dat dat mijn laatste woorden tegen hem zouden
kunnen zijn en dat dat mijn laatste moment met hem was. Dat is heel veel om te
moeten verwerken. Ik heb mezelf heel wat te vergeven. Dat kost tijd.
Maar nu, door de dood van mijn vader en door dat wat ik je nog moet
vertellen, zit er niets anders op: ik moet wel aan morgen denken en aan alle
mensen op wie morgen invloed zal hebben. Nu ben ik als ik 's ochtends wakker
word blij dat er een ochtend is.
Ik ben mijn vader kwijtgeraakt. Voor hem is er geen morgen meer, en ik heb
Ik ben mijn vader kwijtgeraakt. Voor hem is er geen morgen meer, en ik heb
geen morgen meer met hem. Je zou kunnen zeggen dat ik nu waardering voor
een nieuwe dag heb. Nu wil ik alles halen uit de dagen die nog komen.