Hayalet Öyküleri - Alice

171 Pages·2010·1.39 MB·Turkish

HAYALET ÖYKÜLERİ
Klasik Süpernatürel Korku Dizisi: I
Alice & Claude Askew
HAYALET ÖYKÜLERİ
İngilizce’den çeviren:
İBRAHİM ŞENER
Mitra Yayınları
© Mitra Yayınları
HAYALET ÖYKÜLERİ
Orijinal Adı: Alymer Vance: Ghost-Seer
Mitra Yayınları
1. Basım: Ağustos 2010
Yayıncı: Ali Öztürk
Çeviren: İbrahim Şener
Kapak Tasarımı: Y. Bora Ülke
Sayfa Tasarımı: Adem Şenel
Yayıncı Sertifika No: 16231
ISBN: 978-605-5752-09-5
Baskı ve Cilt: Anadolu Ofset – 0212 567 13 89
Davutpaşa Cad. Emintaş Kazım Dinçol San. Sit. No: 81/87
Topkapı – İstanbul
Yayın Hakları Mitra Yayınları’na aittir. Yayıncını izni olmaksızın çoğaltılamaz.
Kaynak göstermek koşuluyla alıntı yapılabilir.
© Mitra Yayınları
Selamiali Mah. Şetaret Sok. No: 4/A
Üsküdar / İstanbul
Tel: [phone]
e-mail: [email protected]
İSTİLACI
---
‘Ne mükemmel bir mehtaplı gece!’ sözcükleri döküldü
Alymer Vance’in dudaklarından, ardından döndü ve bana
tuhaf tuhaf baktı.
Biz Surrey’de aynı küçük handa konuklardık ve hoş
kokuların olduğu serin ve güzel bahçede oturuyorduk.
‘Ay ışığı olması seni etkiler mi?’ diye sordu Vance. ‘Böyle
bir gece seni belirsiz arzularla doldurur mu? Evrenin sırrını
keşfetmek için yüreğin bir özlemle dolar mı?—Ya da belki de
geleceği öğrenebilmek için.’
‘Evet,’ diye yanıtladım yavaşça, ardından ona döndüm. ‘Sen
derin bir spiritüel fenomen çalışması içindesin değil mi
Vance? “Hayalet Dairesi” adına yıllardır araştırma
yürüttüğünü duymuştum.’
Vance başını salladı. ‘Hayır, hayır’ diye yanıtladı alelacele.
‘Sen bununla gerçekten ilgilenmiyorsun, Dexter. Sen bir
avukatsın. Bu tür şeylere, hortlaklara veya hayaletlere
inanmazsın.’
‘Sen burada yanılıyorsun’ diye karşılık verdim. Konu beni
derinden ilgilendiriyor ve bu gece tam da bir hayalet
öyküsüne uygun bir gece. Gökyüzünde beyaz, büyülü bir ay
var. Ağaçlar uzaktan acayip görünüyor ve rüzgar onların
dallarını tuhaf bir şekilde sallıyor.
Aylmer Vance gülümsedi. O meraklı bir adamdı. Uzun
boyluydu, solgun fakat sıradışı ilginç bir yüzü vardı. Gözleri
parlak maviydi, çok keskin bir bakışı vardı. Elleri ince ve
uzundu. Yüzünde genellikle sert bir ifade görünüyordu. Bu
rahatsız edici olmayan bir sertlikti. Ancak sesi, tarzı ile tuhaf
bir tezatlık oluşturacak şekilde esnekti. Ve ben onun insanı
kendine esir eden kişiliğinin etkisi altındaydım.
Biz yaklaşık iki ay önce bir akşam yemeği partisinde ilk kez
karşılaşmıştık. O bana bir hayalet-habercisi olarak tanıtılmıştı.
Hayalet avcılığı onun ilgi alanıydı. Ve tesadüfen şimdi
Surrey’de aynı handa bulunuyorduk. Ben buraya balık avlama
amacıyla gelmiştim. Fakat Aylmer Vance ile karşılaştığım için
tüm vaktimi Magpie Hanında geçirmeye karar vermiştim.
Biz karşılaştığımızda birbirimizi tanımıştık. Aynı yuvarlak
masada karşılıklı olarak akşam yemeği yemiştik. Şimdi ise
sigara içmek amacıyla hanın bahçesine çıkmıştık ve
konuşarak dostluğumuzu ilerletmeye çalışıyorduk. Amacımız
aramızda gerçek bir dostluk oluşturabilmekti. Ancak bana
Vance’ın çok nadir olarak dost edindiği söylenmişti. O
genelde yalnız yaşayan ve her konuda kendi kendine
yetebilen biriydi. Essex’te bir yerde eski bir Gregoryen eve
sahipti, fakat İngiltere’de çok fazla durmuyordu. O tam bir
gezgindi –doğuştan bir gezgin– ve söylemeye gerek bile yok
ki o bekardı.
‘Eğer gerçekten ilgileniyorsan sana yaşadığım üç veya dört
tuhaf deneyimi anlatabilirim. Spritüel fenomenlerle ilgili
olduğum araştırmalarım boyunca birkaç tane sıradışı olay
yaşadım.’
Aylmer Vance konuşurken sigarasını kendinden
uzaklaştırmıştı. Yüzünde tuhaf bir ifade vardı.
‘Bazı büyüleyici gezilerde bulundum,’ diye devam etti.
Bunlar sırasında her türden garip insanlarla karşılaştım.
Birkaç tane sahtekarlık durumu ile karşı karşıya geldim.
“Medyum” olarak kendini tanıtan bazı kişilerle görüştüm.
Onlar çeşitli evlerde hayalet olduğunu öne sürüyorlardı ve
bunların “avlanması” yönünde telkinde bulunuyorlardı. Ben
de bir veya iki kez buna kesin olarak inanma noktasına
geldiğimi kabul etmeliyim—ancak benim kendi gözlerimle
gördüğüm veya kendi kulaklarımla işittiğim herhangi bir şey
olmadı.’
Vance konuşmasına ara verdi ve uzun ince elini benim
kolumun üzerine koydu.
‘Gidelim ve bahçenin sonundaki yazlık bölümde oturalım ve
sana altı yıl önce en sevdiğim iki arkadaşımın başına gelen
şeyi anlatayım. Bunlar Annie Sinclair ve onun kocasıydı. Ben
Sinclair trajedisinden çok etkilenmiştim. Aslında benim psişik
araştırmalara ilgi duymama sebep olan Sinclair vakası
olmuştu. Bu konu tamamıyla gizem yüklüydü ve benim
kendime bile açıklayamadığım gizemli durumlar söz
konusuydu. Ben gerçekte ne olup bittiği konusunda hâlâ
karanlık bir noktadayım.’
Alymer Vance’in ses tonunda son sözcüklerini söylerken bir
vurgu vardı. Gözleri uzaklara dalıp gitmişti.
‘Evet, sana Sindair’lara ne olduğunu söyleyeceğim,’ diye
yineledi. ‘Benim öyküm bunu sana kesin olarak kanıtlayacak.
Bizim çok az şey bildiğimiz güçler ile haşır neşir olmanın ne
denli tehlikeli bir şey olabileceğini de kanıtlamış olacak.’
Elini hâlâ benim omzumun üzerinde tutarak beni yazlık
bölüme doğru yönlendirdi. Burası bahçenin hemen altında
olan bir yerdi. Ağaçlarının kokusunun nasıl olduğunu
hatırladım—havada hafif hafif esen tatlı bir rüzgar vardı ve
bunun etkisiyle ağaçların dalları sallanıyordu.
Yazlık bölüme gidince oturduk ve ben bir sigara yaktım. Ay
ışığı bu gece her zaman olduğundan daha parlak
görünüyordu. Tüm bahçe ışıklandırılmıştı. Ancak ağaçlar
uzakta belli belirsiz görülüyordu. Kendimi biraz tedirgin
hissettim. Hâlâ yanımdaki dostumun öyküye başlamasını
bekliyordum. Onu dinlemek için sabırsızlanıyordum.
‘George Sinclair biz Oxford’da iken benim en iyi
arkadaşımdı,’ diye başladı Vance, ‘ve Magdalen’den
ayrıldıktan sonra bizim dostluğumuz devam etti, biz arada
sırada birbirimizi görmeye devam ediyorduk. Ardından ben
iki veya üç yıllığına yurtdışına gittim. İngiltere’ye geri
döndüğümde George’un benim için büyük bir haberi vardı. O
İskoç bir kızla nişanlanmıştı. Kızın adı Annie Riddell idi.’
‘Düğün için İskoçya’ya gittim. Aslında ben George’un en
iyi dostuydum ve onu gelinden kıskandığımı itiraf etmeliyim,
Annie düğün gününde genç bir tanrıça gibi görünüyordu.
Uzun boylu ve sarışındı. Çok sevimli bir yüzü ve çok tatlı
mavi gözleri vardı; yüzünde çok dingin bir görünüm vardı.
George ise bunun tam tersiydi—o çok kayıtsız biriydi. Zayıf,
çelimsiz bir hali vardı. Ancak ona delicesine aşıktı, her ikisi
de birbirlerini çok seviyorlardı—aralarındaki aşk bir kadın ile
bir erkeğin olabilecek en yüksek yoğunlukta birbirlerine sevgi
beslemesi seviyesindeydi. Ben altı ay boyunca onlarla birlikte
kalmak için Wiltshire’daki evlerine gittim. Bu dönemde
benim orada bulunmamdan kaynaklanan herhangi bir
memnuniyetsizlik ile karşılaşmadım. Onlar birbirlerine çok