Güvercin Kayalıkları - Osman Aysu

561 Pages·2014·1.67 MB·Turkish

by  Osman Aysu

BİRİNCİ BÖLÜM
1
LÜKS Lincoln koyu kırmızı renkte ve üstü açıktı.
Caddeden kıvrılarak sert bir frenle benzin istasyonundaki
araba kuyruğuna girdi. Yaptığı acı fren orada bulunanların
dikkatini çekmişti. Bakışlar arabaya çevrildi.
Pompa kuyruğunda bekleyen Tolga Yazıcı da fren sesi
üzerine, dönerek arabaya baktı. Kırmızı spor Lincoln, araba
kuyruğunun sonunda mücevher gibi ışıldıyordu. Parlak,
harika bir arabaydı. Ön camı koyu renkti. Tolga, bu son
model arabayı hoyratça frenleyen sürücüyü görmek istedi
ama göremedi.
Evli ve iki çocuk sahibi, mühendis-müteahhitti Tolga.
Lincoln'ü dikkatle inceliyordu. Karısı Nur her zaman böyle
üstü açık bir arabaya sahip olmayı hayal eder dururdu.
Elindeki son inşaatı bir hale yola koyarsa ona istediği biçimde
bir araba almayı zaten kafasına koymuştu, ama şimdilik bu
olanaksızdı. Yakın bir tarihte umduğu satışlar gerçekleşirse,
böyle bir Lincoln dahi alabilir-di. Gerçi Nur bu kadar lüksünü
hayal etmiyordu, fakat ona her şey lâyıktı, hatta daha
güzelleri bile.
Tolga, Lincoln'ün sahibine haset etmiyordu, ama o arabayı
şu anda karısına götürmeyi çok isterdi. Arabayı uzun uzun, içi
giderek incelemeye devam etti. Hatta bir ara galerilere gidip
bu modeli aramak gibi bir çılgınlığı da düşündü. Fakat çok
yanlış bir tasarruf olurdu bu. Şimdi elindeki inşaatın
tamamlanmasına ayırdığı efektiften, araba alışına tahsis
yapamazdı. Yüreğinde bir eziklik hissetti. Karısının şimdi
kullandığı Honda'yı satıp, alacağı arabanın bedelini biraz
hafifletmeyi dahi aklından geçirdi, sonra vazgeçti bu fikirden
de, biraz daha beklemesi daha doğru olacaktı. İki ay sonra
Nur'un doğum günü vardı, kendisine alacağı en iyi hediyenin
bu tip bir spor araba olacağına kanaat getirdi; Allah kerimdi,
o zamana kadar yaptığı lüks villalardan birini satardı belki..
Gri formalı servis istasyonu elemanlarından biri elindeki
hortumla arabasına yaklaştı. Gülerek, "İyi günler ağabey,"
dedi. Genellikle bu istasyondan benzin aldığı için çalışanların
çoğu kendisini tanırdı. Genç, "Depoyu fullayayım mı?" diye
sordu.
"Doldur," dedi Tolga.
Arabadan çıkarak anahtarı servis elemanına teslim etti ve
istasyonun büro olarak kullanılan kısmına doğru yürüdü.
İstasyon sahibi Mehmet Ziya Bey kapıda duruyordu. Kırk
yaşlarında, ince ve zayıf bir adamdı. Her gelişinde ayaküstü
sohbet etmeyi alışkanlık haline getirmişti Tolga onunla.
"Hoş geldiniz beyefendi," dedi benzin istasyonu sahibi.
Yüzü ışıldamıştı. Saçları siyahtı ve biraz demode bıyığı
dikkatle düzeltilmişti. Daima itinalı giyinirdi.
Tolga'nın yanındaki şantiye şefi mühendis Niyazi Oyman
da arabadan çıkmış ağır ağır yanlarına yaklaşıyordu.
Tolga'dan on yaş daha büyük, şişman, babacan ve hayat dolu
bir adamdı. Tolga'ya bir işaret çakarak arkadaki tuvalete
gideceğini anlattı. Genç müteahhit 'anladım', diye başını
salladı şantiye şefine.
Tolga benzin istasyonunun gölgeli serinliğinde ağır ağır
adama yaklaştı. Hava çok sıcaktı ve İstanbul'un insanı
kahreden trafiğinde bir saatten beri direksiyon salladığından
sırtı ter içinde kalmıştı. İçindeki atlet, kısa kollu gömleğinin
sırtı ve keten ceketi adeta dertop olmuş bedenine yapışmıştı.
Valilik izniyle taşıdığı ruhsatlı tabancasını etraftan
görünmemesi için ceketini çıkarmazdı sırtından. İş hayatında
birkaç kere tatsız olaylar yaşadığından silah taşımayı âdet
haline getirmişti. Silah taşımak bilgi, kültür ve deneyim
meselesiydi. Silah onu ancak hakkıyla taşıması gerekenlere
verilmeliydi, ama son yıllardaki yanlış ve hatalı uygulamayla,
her önüne gelene silah verilmesi, tehlikeli boyutlara varmıştı.
Silah taşımak Tolga'da bir alışkanlıktı, uzun yıllar koltuk
altında bulundurduğu silahını şimdiye kadar hiç kullanmak
gereğini duymamıştı, ama silahın kendisine verdiği güven
duygusu, zaman içinde onu adeta kendisinin vazgeçilmez bir
parçası haline getirmişti. Ne var ki yaz aylarında üstünde
taşımak gerçekten sorun oluyor ve ceketsiz dışarı
çıkamıyordu.
"Nasılsınız?" diye sordu Mehmet Rıza'ya.
İstasyon sahibi başını iki yana sallayarak şikâyetçi oldu.
"Vallahi beyefendi şu namussuz veletlerin yaptıkları beni
illet ediyor."
Tolga gülümseyerek adama baktı. Neyi kastettiğini
anlamamıştı.
"Hangi veletlerin?" diye sordu.
Mehmet Rıza koluyla bir yarım daire çizerek benzin
istasyonunun yan tarafındaki alüminyum levhaları, tuğla
duvarı ve reklam panolarını işaret etti. "Baksanıza şunları
yeni temizlettim, dün gece o hergeleler yine gelip boyalarla
etrafı rezil ettiler. İster çocuk çeteleri deyin, ister ahmak
serseriler, sabaha doğru kimseler yokken gelip pis ve iğrenç
lafları duvarlara yazıyorlar. Temizleyip kazımak sorun oluyor.
Kaç kere polise şikâyet ettim, bir netice alamadım."
Tolga duvarlardaki yazılara dikkat etmemişti. Başını
çevirip etrafa baktı.
"Pompa başındaki adamlarınız engel olamıyorlar mı
onlara?"
"Dün gece gelenlerden bir serseri bıçak çekip tehdit etmiş
adamımı. Zaten iki kişi bırakıyoruz gece on ikiden sonra.
Onlar da haklı, çoluk çocuk sahibi insanlar. Kimse bir hiç
uğruna bıçaklanmayı göze alamaz tabii. Ama kafaya koydum,
haftaya gece kalıp bekleyeceğim onları."
Tolga gülümsedi.
"Boş verin canım. Belâ cana değil, mala gelsin. Allah
korusun itlerden biri size de saldırırsa ne olur, değer mi
başınızı derde sokmaya."
"Öyle demeyin beyefendi, inanın kafamın tası fena atıyor."
Sonra sinirlenerek homurdandı.
"Biliyor musunuz, geçenlerde bir gazetede okumuştum, bu
rezillikten sokak sanatı diye bahsedenler var. İnsanın inanası
gelmiyor. Eskiden bunları umumi helalara da yaparlardı. Ne
ayıp şey yahu!"
Şantiye şefi Niyazi tuvaletten çıkmış yanlarına gelmişti.
"Haklısınız," diye mırıldandı. "Arkadaki tuvaletleri de abuk
sucuk yazılarla mahvetmişler."
"Ne demezsiniz beyim? Bıktım usandım vallahi. Biz
temizletiyoruz, iki gün sonra yerden mantar biter gibi gelip
berbat ediyorlar yine."
Tolga adamı onaylarcasına başını salladı. Gerçekten de
toplumdaki yozlaşmanın bir örneğiydi bu. Gayesiz, amaçsız,
eğitilmemiş çocukların başıboşluğunun, birbirlerinden destek
alarak daha bu yaşlarda yaşadıkları topluma başkaldırışlarının
göstergesiydi. Yakın bir gelecekte muhtemelen hepsi tipik bir
suçlu olarak sabıkalanacaklardı.
Tolga alıcı gözüyle etrafa bir daha baktı. Hakikaten
Mehmet Rıza Bey benlin istasyonunu daha özel ve bakımlı
bir hale sokmak için çabalamıştı. Buraya çok para yatırdığı
belli oluyordu. Arsasının arabaların giriş çıkışları dışındaki
yerleri betondan yapılmış, üçgenimsi ve kare şeklindeki
saksılıklarda çiçeklerle süslemişti. İçlerinde salkım salkım
kırmızı çiçekli açalyalar, pembeli morlu cam güzelleri ve
rengârenk menekşeler vardı. Yerler tertemizdi. Arabalardan
akan yağ izleri bile asfaltı kirletmemişti. Ama cam duvarlar
ve pompaların üstünde çirkin ve galiz yazılar duruyordu.
Şehrin göbeğindeki bir benzin istasyonu için görüntü çok
çirkindi.
Mehmet Rıza Bey'in çok dertli olduğu aşikardı.
"Şu reyona bakın lütfen" diye, eliyle para tahsil edilen
bürosunun yanındaki camlı bölmeyi işaret etti. İçerde güneş
gözlüklerinden bisküvilere kadar çeşitli şeyler satılan
mağazaya baktılar. Cam duvarlar boya ile kirletilmişti. Genç
bir görevli yazıları camdan kazıyarak temizlemeye
çalışıyordu.
Tolga güneş altında gözlerini kısarak baktı. Adama tekrar
hak verdi içinden. Bu gün Mehmet Rıza ile sohbet
edemeyecekti anlaşılan. Adamcağız fazla dertliydi.
Bakışları yine gördüğünden beri aklını çelen kırmızı
Lincoln'a takıldı. Özel bir plakası vardı, üstüne kabartma ile
ALKAN yazılmıştı. Sahibinin soyadı olmalıydı. Yasa belirli
bir harç karşılığında plakalarda bu tür isimlerin
kullanılmasına olanak veriyordu. Bu Tolga'ya bir tür züppelik,
gösteriş gibi gelirdi. Adeta teşhircilikti. Burun kıvırdı.
Araba çok hoştu, ama onu kullanan için düşünceleri birden
değişti. Sahibini şimdiden küçümsediğini duyumsadı.
Görgüsüz, diye fısıldadı kendi kendine. Yine de araba
müthişti. Amerikan otomobil sanayiinin en büyük deviydi.
Acaba sıfırdan yüz kilometreye kaç saniyede erişirdi?
Amerikan arabası olduğuna göre bunu mil üzerinden
hesaplamalıydı.
Tolga sürat meraklısıydı.
Sekiz saniye mi, yoksa yedi saniye mi, diye düşündü.
Kullanışı rüya gibi olmalıydı.
Sürücüsü şimdi arabadan inmiş, Lincoln'ün yanında
duruyordu. Tolga genç irisi adama şöyle bir baktı. Yirmi beş
yaşlarında olmalıydı. Kara yağız bir delikanlıydı. Saçları
kısacık kesilmişti. Siyah bıyıkları gürdü. Sırtında çok bol,
bedenine uymayan sarı bir ceket vardı. Siyah pantolonu,
pantolondan çok şalvara benziyordu. Bileklerinde daralan
üstü bol garip bir şey. İçine yeşil bir tişört giymişti. Tam
göğsü hizasında da kocaman altın bir kolye sallanıyordu. Tam
bir zevksizlik abidesi.
Delikanlının taşralı olduğu kuşkusuzdu. Yeni yetme,
babasının milyarlarını har vurup harman savuran biri
olmalıydı.
Tolga tekrar Lincoln'a baktı. Bakışlarını arabadan
alamıyordu. Çelik tabanlı lastikler ve nikelajlar üzerinde
güneş ışınları yansıyor, mücevher kırmızısı derinliklerinde
dumanlı, esrarlı şekiller çiziyordu. Gözleri kamaştı Tolga'nın.
Güneşten müteessir olmuştu. Ani bir kararla yandaki
mağazadan bir güneş gözlüğü almaya karar verdi. Mehmet
Rıza'nın yakınmalarından da sıkılmıştı artık.
Gözlüklerin bulunduğu reyona doğru yürüdü. Pompanın
başındaki servis elemanı arabayı doldurduktan sonra sıranın
ilerlemesi için hızla kendi BMW'sini yan tarafa çekmeye
hazırlanıyordu. Nasıl olsa anahtarı getirirdi. Şantiye şefi ile
birlikte ilerledi.
Mehmet Rıza şimdi yeni ve tanıdık bir müşterisine aynı
şikâyetleri anlatmaya başlamıştı. Adam haklı, diye mırıldandı
Niyazi'ye. Şantiye şefi de, "Doğru" dedi. "Tam bir rezalet bu.
Polis nasıl olur da bu sokak serserileri ile baş edemez
anlamıyorum."
Mağazanın içi soğuktu. Klima çalışıyordu ve tatlı bir
serinlik bedenlerini sardı.
İçerisi kalabalıktı da. Benzin almaya, ya da arabalarına
bakım yaptırmaya gelenler dışarının kavurucu sıcağından
kaçarak buraya sığınmışlardı. Sol köşede taze sandviçler,
kutularda meyve suları, kolalar satılıyordu.
Tolga şantiye şefine, "Karnım acıktı, gel şuradan birer
sandviç alalım" dedi.
"Tamam patron. Daha yolumuz uzun. Buz gibi bir de kola
içelim. İçim yandı."
Önce yiyecek satan reyona gittiler. Salamlı, kaşarlı jelatin
kâğıtlarına sarılı taze sandviçleri aldılar. Tolga
gülümseyerek," Nur böyle fast food tarzı şeyler yememe fena
bozuluyor" diye mırıldandı.
"Neden?"
"Sağlığa zararlıymış."
"Sen yengenin dediğine boş ver patron. Ben bayılıyorum.
Hamburgeri de seviyorum, hele lahmacunu... Bu yaşta bir şey
olmaz, maşallah demir gibisin, senin gibi adama ne olur?
Hele kırkı bir geç, sonra düşünürsün."
Tolga gülümsemeye devam etti ama karşılık vermedi.
Gözlük seçimini sandviçleri yedikten sonra yapacaktı.
İşte, dışardaki ilk gürültü patırtıyı da o sırada duydular.
Pompaların olduğu yerden bağırmalar aksediyordu. Az sonra
bağırıp çağırmalar içeriye kadar akseden küfürlere dönüştü.
İçerde koşuşmalar başladı. Meraklılar bulundukları yerin
pencerelerine üşüştüler.
Şantiye şefi, "Ne oluyor, yahu?" diye sordu.
Tolga omuz silkti, "Her halde dışarda bir kavga var" diye
mırıldandı. "Sıcak milletin başına vurdu. Belki bir sıra ve
öncelik ihtilafıdır, boş ver."
Şantiye şefi meraklanmıştı. İskemlesinden kalkarak camlı
bölmenin önüne doğru yürüdü, meraklı kalabalığın arasına
karıştı, dışarıyı seyretmeye başladı.
Dışardaki kavga Tolga'yı hiç ilgilendirmiyordu, biraz
bağırışır çağırışır sonra sakinleşirlerdi. Olup biteni anlamaya
bile üşendi. Soğuk kolasından bir yudum aldı. Kola buz
gibiydi. Nasıl olsa Niyazi dönünce çıkan olayı anlatırdı.
Ama aynı anda kulakları sağır eden silah sesleri duyulmaya
başladı.
Tolga dehşete kapıldı birden. Elindeki teneke kola kutusu
heyecandan sarsılmış ve birkaç damla üstüne sıçramıştı.
Sandviç lokmasını yutamadı.
Başını silah seslerinin geldiği yöne çevirdiğinde gördüğü
manzara dehşet vericiydi. Kalabalığın arkasında toplandığı
geniş cam bir anda tuzla buz olmuş, parçacıklar etrafa
saçılmaya başlamıştı. Bunu acı feryatlar takip etti.
Tolga olanları neden sonra anlayabildi. Dışardaki tarraka
devam ediyordu. Ancak bir manyağın işi olabilirdi bu.
Camın arkasından dışardaki olayları seyredenler çil
yavrusu gibi bilinçsizce kaçışmaya başladılar. Genç müteahhit
gözlerine inanamıyordu, en az üç dört kişi kanlar içinde yere
yuvarlanmıştı. Hem de serseri kurşunlarla... Öyle olması
gerekirdi. Çünkü kimse kasıtlı olarak dışardaki arbedeyi
seyreden bir yığın insanın üzerine ateş açamazdı.
Kısa bir şaşkınlıktan sonra ayağa fırladı.
Kaçışan kalabalık arasında şantiye şefini görememişti.
"Niyazi!" diye bağırdı korkuyla. Ama sesinin kimse
tarafından duyulmadığına emindi. Bulundukları yeri
insanların bağırtı ve çığlıkları kaplamıştı. Adeta emniyetli yer
kalmamış gibiydi. Kaçışanlar nereye saklanacaklarını
bilememenin telaşı içinde kendilerini yere veya masaların