Table Of ContentSAMMLUNG TUSCULUM
Wissenschaftliche Beratung:
Gerhard Fink, Niklas Holzberg,
Joachim Latacz, Rainer Nickel
ÄSOP
FABELN
Griechisch-deutsch
Herausgegeben und übersetzt
von Rainer Nickel
Artemis & Winkler
Titelvignette:
Äsop als Professor mit Zuhörern und einem Schreiber.
Aus der Oktavausgabe des »Esopus moralisatus«,
herausgegeben von Manfredus Bonellis, Venedig 1491
Bibliographische Information der Deutschen Bibliothek
Die Deutsche Bibliothek verzeichnet diese Publikation
in der Deutschen Nationalbibliographie;
detaillierte bibliographische Daten sind im Internet
unter http://dnb.ddb.de abrufbar.
© 2005 Patmos Verlag GmbH & Co. KG
Artemis & Winkler Verlag, Düsseldorf/Zürich
Alle Rechte vorbehalten.
Druck und Verarbeitung: Pustet, Regensburg
ISBN 3-7608-1744-0
www.patmos.de
INHALT
TEXT UND ÜBERSETZUNG 8
ANHANG
Zum Text 229
Anmerkungen 231
Einfuhrung 263
Literaturhinweise 267
Register 269
ΑΙΣΩΠΟΥ
ΜΥΘΩΝ ΣΥΝΑΓΩΓΗ
ÄSOP
FABELN
ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΩΝ ΣΥΝΑΓΩΓΗ
I. 'Αετός καΐ άλώπηξ
Αετός και άλώπηξ φιλίαν πρός αλλήλους ποιησάμε-
νοι πλησίον εαυτών οίκεΐν διέγνωσαν, βεβαίωσιν φιλί-
ας την συνήθειαν ποιούμενοι, και δή ó μέν άναβάς έπί
τι περίμηκες δένδρον ενεοττοποιήσατο· ή δέ είσ-
ελθοϋσα εις τον ύποκείμενον θάμνον ετεκεν.
έξελθούσης δέ ποτε αυτής έπί νομήν, ó άετός άπο-
ρών τροφής, καταπτάς είς τόν θάμνον και τά γεννή-
ματα άναρπάσας, μετά τών έαυτοϋ νεοττών κατεθοι-
νήσατο.
ή δέ άλώπηξ έπανελθοϋσα, ώς έγνω τό πραχθέν, ου
μάλλον έπΙ τω τών νεοττών θανάτφ έλυπήθη οσον έπΙ
τή άμύνη· χερσαία γαρ ουσα πτηνόν διώκειν ήδυνά-
τει. διόπερ πόρρωθεν στασα, ο μόνον τοις άδυνάτοις
και άσθενέσιν υπολείπεται, τω έχθρώ κατηρατο.
συνέβη δ' αύτω τής είς τήν φιλίαν άσεβείας ουκ είς
μακράν δίκην ύποσχειν θυόντων γάρ τίνων αίγα έπ'
άγροΰ, καταπτάς άπό του βωμοϋ σπλάγχνον εμπυρον
άνήνεγκεν οΰ κομισθέντος έπί τήν καλιάν, σφοδρός
έμπεσών άνεμος έκ λεπτοί) και παλαιού κόρφους λαμ-
πράν φλόγα άνή'ψε. και διά τοϋτο καταφλεχθέντες οί
νεοττοί - και γάρ ήσαν ετι πτήναι άτελεΐς - έπί τήν γήν
κατέπεσον. και ή άλώπηξ προσδραμοϋσα έν όψει του
άετοΰ πάντας αυτούς κατέφαγεν.
FABELN DES ÄSOP
1-231 der Collectio Augustana
I. DER ADLER UND DER FUCHS
Adler und Fuchs schlossen Freundschaft miteinander. Sie
entschieden sich, nahe beieinander zu wohnen. Das gemein-
same Leben sollte die Vertrautheit festigen. Der Adler flog
auf einen sehr hohen Baum und brütete dort seine Jungen
aus; der Fuchs kroch in ein darunter liegendes Gebüsch und
brachte dort seine Kinder zur Welt.
Aber eines Tages ging der Fuchs auf Nahrungssuche. Da
stieß der Adler, weil er kein Futter hatte, in das Gebüsch
hinab, raubte die Jungen und verzehrte sie gemeinsam mit sei-
nen eigenen Jungen.
Als der Fuchs zurückkam und sah, was passiert war, war er
über den Tod seiner Kinder genauso verbittert wie über seine
Hilflosigkeit; denn weil er am Boden lebte, konnte er einen
Vogel nicht verfolgen. Deshalb trat er von dem Baum weit zu-
rück und verfluchte den Feind, was den Schwachen und
Machtlosen als einzige Möglichkeit bleibt.
Doch es traf sich, dass er auf die Bestrafung für den Verrat
der Freundschaft nicht lange warten musste. Denn als irgend-
welche Leute auf dem Feld eine Ziege opferten, stieß der Adler
herab, nahm vom Altar ein noch glimmendes Stück der Ein-
geweide des Opfertieres und trug es zu sich hinauf Als er es in
sein Nest geschafft hatte, kam plötzlich ein heftiger Wind auf
und entfachte aus dem leichten und dürren Reisig eine heile
Flamme. Daraufhin verbrannten die Jungen - denn sie waren
noch nicht flügge - und fielen auf die Erde. Der Fuchs lief her-
bei und verzehrte sie alle vor den Augen des Adlers.
ΜΥΘΩΝ ΣΥΝΑΓΩΓΗ
Ό λόγος δήλοι δτι οΐ φιλίαν παρασπονδοϋντες, καν
την έκ των ήδικημένων έκφύγωσι κόλασιν δι' άσθένει-
αν, άλλ' οΰν γε τήν έκ θεοϋ τιμωρίαν ου διακρούον-
ται.
2. Αετός, κολοιός και ποιμήν
'Αετός καταπτάς άπό τίνος ύψηλης πέτρας άρνα ήρ-
πασε- κολοιός δέ τούτον θεαοάμενος δια ζήλον [τού-
τον] μιμήσασθαι ηθέλησε, και δη καθείς έαυτόν μετά
πολλοί) ροίζου έπΙ κριόν ήνέχθη. έμπαρέντων δ' αύτφ
τών ονύχων τοις μαλοις, έξαρθήναι μη δυνάμενος έπ-
τερύσοετο, εως ó ποιμήν, τό γεγονός αισθόμενος,
προσδραμών συνέλαβεν αυτόν και περικόψας αύτοΰ
τα όξύπτερα, ως έσπέρα κατέλαβε, τοις έαυτοϋ παι-
σίν έκόμισε. το&ν δέ πυνθανομένων τί εϊη τό ορνεον,
έφη- »ώς μέν εγώ σαφώς οΐδα, κολοιός, ώς δέ αύτός
βοΰλεται, άετός.«
Οΰτως ή πρός τους υπερέχοντας άμιλλα, πρός τω
μηδέν άνύειν και έπί συμφοραΐς προσκτάται γέλωτα.
3· Αετός και κάνθαρος
Αετός λαγωόν έδίωκεν ó δέ έν έρημία τών βο-
ηθησόντων υπάρχων, δν μόνον ó καιρός παρέσχε,
κάνθαρον ιδών, τούτον ίκέτευεν. ó δέ παραθαρσΰνας
αυτόν, ώς εγγύς έλθόντα τόν άετόν έθεάσατο, παρε-
κάλει μή άπάγειν αυτού τόν ικέτην. κάκεΐνος ύπερ-
ιδών τήν σμικρότητα έν όψει του κανθάρου τόν λα-
γωόν κατεθοινήσατο. ó δέ άπ' έκείνου μνησικακών
διετέλει παρατηρούμενος του άετού τάς καλιάς καί, εϊ
ποτε εκείνος ετικτε, μετά^σιος αΙρόμενος έκύλιε τά
ώά και κατέασσε, μέχρις ου πανταχόθεν έλαυνόμενος
