Table Of ContentAKADEMIE DE R WISSENSCHAFTE N DE R DD R
ZENTRALINSTITUT
FÜR ALT E GESCHICHT E UN D ARCHÄOLOGIE
BIBLIOTHECA
SCRIPTORVM GRAECORV M E T ROMANORV M
TEVBNERIANA
LEIPZIG
BSB B.G.TEUBNE R VERLAGSGESELLSCHAF T
1988
EVRIPIDES
IPHIGENIA AVLIDENSI S
EDIDIT
HANS CHRISTIA N GÜNTHE R
BSB B.C . TEUBNER VERLAGSGESELLSCHAF T
1988
Bibliotheca
sciiptorum Graecorum et Ronianorum
Teubneriana
ISSN 0233-1160
Redaktor: Günther Christian Hansen
Redaktor diese s Bandes: Günther Christian Hansen
ISBN 3-322-00458-9
© BS B B. C. Teubner Verlagsgesellschaft, Leipzig, 1988
1. Auflage
VLN 294 · 375/15/88 · LSV 0886
Lektor: Manfred Strümpfe!
Printed in the German Democratic Republic
Gesamtherstellung: INTERDRUCK Graphischer Großbetrieb Leipzig,
Betrieb der ausgezeichneten Qualitätsarbeit, 111/18/97
Bestell-Nr. 6664507
02850
W. Kullmann
sexagenario
PRAEFATIO
Pendet Iphigenia c textus , s i fragment a papyrace a testimoniaqu e
nonnulla excipias, ex codice Laurentiano pl. 32, 2 (L) eiusque apographo
Palatino gr. 287 (P), quorum ille1) initio saeculi XIV descriptus continet
Iphigeniam nostram argumenti expertem2) personarumque indice tan-
tum instructam3) foliis 144V —154r. ultima est fabula in ea codicis parte,
quam exaravit Nicolaos quidam Triclines4), Demetrii, ut videtur, illius
consanguineus. correctoris vice cum functus est librarius ipse (Lc)5), turn
exstat Demetrii Triclinii manus (Tr), nunc textum emendantis6), nunc vel
in margin e ve l inte r cohunnas 7) ve l etia m supr a lineam 8) nonnull a
adnotantis. se d illas Demetrii Triclinii et correctiones et adnotatione s
apparet non eodem omnes tempore additas esse, sed ter perlustravisse
textum videtu r vi r doctu s Byzantinus.9) prim o (Tr 1) atrament o fer e
nigro usus litteris satis spatiosis ductuque sane eleganti cum textum sive
ad exemplaris fidem redegit sive suo ipsius M rte interdum emendavit1 °),
1) Codicis L pleniorem descriptione m s i requiras, vide Turyn (1957 ) 222sqq.,
Zuntz 126sqq.; cf. etiam Irigoin (1958) 323, Collard (1963), Turyn (1972) I 209sq.,
II pl. 170, Matthiessen (1974) 39sq., Wilson (1978).
2) Sed cf. quae ad locum adnotavi.
3) Praeter notam γνωμικο iνnterdu m adscriptam ac quaedam supra lineam ad-
notata (cf. vv. 389, 543, 848, 1373. 1502) scholium exstat a prima manu scriptum
ad v. 587 (εριν έλλάδα): τη ν έριστικήν έλλάδα ως που και πόλεμον εριν εφη rov έρι-
στικόν.
4) Nicolai Triclinii manum exhibent folia 119Γ —154Γ (Rhes., Ion, IT, IA); folium
154Γ (Ι Α vv. 1578sqq. ) sicut Iphigeniae vv. 1570—1572 (usqu e ad ΰώμα.) i n folio
praecedenti ab ali a quada m man u scripta m esse contendit Hinck (cf. Wecklei n
[1899] 310, Mason 65, Wecklein et Murray inapparatu; vv. 1570—1629 aliae manui
vindicavit Irigoin [1974] 207). ad hanc sententiam. quam silentio presserunt Turyn
et Zuntz, cf. West (1981) 74; ad Iphigeniae finem in P cf. p. IX adn. 3.
5) Κωλομετρίαν quoqu e attigisse videtur Lc, cf. w. 177/8, 198/9, 1279/80 .
6) Ad Triclinium codicis L emendatorem vide Zuntz 193sqq., Kannicht I 99sqq.,
Collard (1975) I 36sqq.; ad Triclinii operis rationem cf. etiam Smith (1975), praeci-
pue 74 sqq.
7) A d Triclini i adnotationes metrica s cf . Zuntz 6sqq. , Smith (1975 ) 74sqq.;
praeterea interdu m πημείωααι \rel ooct vel etiam γνωμικόν adscripsit.
8) Cf. vv. 456, 667, 754, 872.
9) Cf. Zuntz 6, 38, 51 sqq., passim.
10) Non est cur correctiones e. g. vv. 1, 39, 72, 317, 824 noil a Triclinio ipso inven-
tas esse putes; praesertim emendatio v. 317, quae non Tr3 sed potius Tr1 attri-
buenda esse videtur (vide infra), non exemplaris auctoritatem sed Triclinii artem
redolet.
V
PRAEFATIO
turn versuu m genus adscripsit ve l etiam coloru m distributione m non-
numquam mutavit.1) post illam autem primam retractationem Triclinius
bis denuo se eontulit ad emendandi opus (Tr 2/Tr3), nun c quidem non
iam exemplaris ope, sed totus suo , ut videtur . ipsius ingenio fretus.2)
indicat Tr2 atramentum quod est colore quodam pallido3), quern exhibent
imprimis litterae illae capitales, qua e dialogi ac carminum initia siv e
capita quaeda m distinguun t intra dialogu m ipsum. 4) u t duct u minus
eleganti stiloque sane tenui effecta it a fulvo vel interdum colore paene
subrubicundo sunt ea, quae a Tr3 profecta sunt. sed atramenti colorem,
quamquam in manibus Triclinii internescendis indicium praebet maxime
fortasse manifestum, caveas ne solum putes in hoc opere ductorem.5)
quasdam enim invenies correctiones plane nigras, quas nihilo minus Tr2
vel Tr3 attribuendas ess e docent aliae quaedam vicinae sicut eodem quo
illae ductu ita aperte quo Tr2 vel Tr3 est usus atramento scriptae.6) haec
interdum coloris μονοτον dίαistinctione m saepe reddit valde lubricam, vel,
l)Cf. p.VIIIadn. 1.
2) Aliter Zuntz 193sqq., sed cf. Kannicht I 10217, Collard (1975) I 36sq.
3) In IA raro quidem plane est cinereus, plerumque apparet subfuscus.
4) Litterae capitales i n canticis sicut notae στροφή, αντιστροφή, επωδός fere a
Tr3 effectae sunt (exceptis vv. 164, 185, ub i responsionem agnoscere videtur iam
Tr2). i n textu Tr2 imprimis in anapaestis invenies siv e versuum distributione m
rescribentem (cf. vv. 2, 3, 16, 126/7, 590, ?594/5) sive numeros restituentem (v. 599
[bis] δια τ ο μέτρον adscripto , cf . etiam nota s σννίζησις vv . 8, 15, 134, 591. 596,
602 et παρατέλευτον vv . 47, 162). interpolations qua e dimetro s pleno s efficiunt
(cf. vv. 149, 150, 151, 597, 600, 603) fere a Tr3 ortae sunt, Tr2 κωλομετρίαν quoqu e
lyricorum attigisse conicias ex us locis, quibus consentit Ρ cum versuum distribu-
tione quam habuit L et quae primum mutata, deinde restituta est a Tr3 (in ana-
paestis quoque Tr2 divisiones saepe irritas fecit Tr3, sed Tr2 plerumque satis certe
internoscitur); u s i n loci s Tr< 2> indicav i (cf . vv. 185/6,204/5,219-221,279/8 0
etc.).
5) Ad rationem quam adhibuit Garzya (1972), idem (1974) 275 - 290, cf. Matthies-
sen (1979) 233.
6) E. g. Triclinii correctiones vv. 149 et 151 (145V L) rutilum trahunt colorem. cum
correctio v. 150 eodem ductu eademque de causa effecta appareat plan e nigra. idem
perspicies infr a i n eode m folio , nota e στροφή, αντιστροφή, επωδός vel etia m
συνίζησις e t αντί μιας, quamquam exceptis vv. 164, 185. 187s (Tr2) eodem tempore
effectae sunt, nunc rutilo suffusae s'.mt colore, nunc exstant plane nigrae. etiam ea,
quae scripsi t Tr2, interdum nigr a apparere conicias , si ad vv. 590sqq. respicias;
indicat enim color pallidus quem exhibet nota σννίζησις v. 591s (147V L) satis certe
Tr2 (cf . μεγάλαι Tr 3ras = fulvum) , se d nota e σνί'ίζησις vv . 596s et 602s in foli o
sequenti (148r L), eodem scilicet tempore scriptae, nigrae sunt sicu t correctiones
quae metrum restituunt vv. 594/5, 599 et quas non habet P, cum interpolations a
Tr3 effectae vv. 597 et 600 rursus fulvae sint (cf . adn. 4). haec omni a nigra Tr2
attribuenda ess e confirma t sicu t litter a capitali s v . 607 plane nigra it a eade m
inter Tr 3 (fulvum) e t Tr2 (nigrum) conflictio in ceteris correctionibus huius folii
(correctio v . 653 nigra interdu m cinereu m quenda m colore m traher e videtur),
quae omnes absunt a P.
VI
PRAEFATIO
si orrmino desunt quibus conferas, distinctio plane adhiberi nequit.1) sed
sint iustissimae in quibusdam dubitationes — neque aliter exspectabi s
in re tarn difficili quam est manuum distinctio — , tarnen si rem omnem
spectas, neque de hac divisione trifaria neque de huius distinctionis fid e
licebit dubitare.2)
Hac patefacta Triclini i in corrigend o ratione contigit vir o illi doctis-
simo G. Zuntz illam quoque controversiam diuturnam denique ut diri-
meret, qnanam necessitudine cum L coniunctus esset Palatinus gr. 287
(P). plerisque hodie constat codicem P3), quod quidem attinet ad fabulas
quae alphabetica e vocantur4), descriptu m ess e de L post prima m se d
ante posteras Triclinii curas. attamen prorsus neglegi ille nequit; saepius
enim fit , ut codici s L testetur lectionem a Tr 2 ve l a Tr3 erasa m ve l
oblitteratam [L*/Lac(P)]. haec inter L et P affinitas perpensis us, quae de
Triclinii manibu s distinguendi s supra dixi , post nova m qua m confec i
Iphigeniae collationem 5) denu o confirmatur . ubicumqu e d e Triclini i
manu no n est cur dubites, P fere6) consenti t cu m Tr1 aut dissentit a
Tr2 vel a Tr3. liceat mihi exempla hie perpauca adiungere7) :
P = Tr1 : L
1 δόμων τώνδε Tr'P : T. . L
39 πέόω πενκην Tr'P : πενκην πέόω L
909 προς μητέρος L* : π. <τε> μ. Tr1?
1491 ώΤι^Ριοιη . L
1499 ΰεράπαι L : rat super αϊ scr. Tr1. ΰεοάπαιναι Ρ
Ρ = L : Tr2/Tr3
653 ΐίς οίκτοι1 μ' Tr2 : μ 'ει ς οι. L*(P)
902 απονδαστέον μοι Tr3 : μ. σπ. LP
1064 ό' ό φοϊβα μοϋαα νL*P : ό' ο φοίβος ό μοϋσαΐ1 τ" 1 Tr3
1251/2 pos t εύχεται νν. dist . Tr2 : post ftavelr LP
1416 τάδε LP : τάό' ονδεν ουδέν εύλαβονμένη Tr 3
1616 ό' ου LP : Οέ Tr3
1) Praecipu e foli o 150 Γ/ν, quod undique plane nigrum est; ide m saepe fit, si
quacdam in rasura scripta sunt. in isto genere siglum Tr nude positum usurpavi; in
us, quae codicis P testimonio Tr1 attribuenda sunt , Tr(1) indicavi.
2) Extremas dubitationes expressit post Tuilier 196sqq. Hunger 129; item Irigoin
(1967) 144,Sansone 239sqq.;sed cf. Collard (1975)I36l40,Matthiessen (1979) 2339.
3) Ad codicis P descriptionem cf. Turyn (1957) 258sqq.. Zuntz 135sqq., Matthies-
sen (1974) 41.
4) Quibu s num Rhesus quoque adnumerandus sit (si c Zuntz 144sqq.) post ea
quae disseruit Tuilier adhuc incertum est, cf. Matthiessen (1971) 153.
5) Codices contuli ex imaginibus quas in lucem emisit Spranger et ex imaginibus
ab 1RHT paratis, deinde Romam (mense Septembri A. D. MCMLXXXV) Floren-
tiamque (mens e Septembri A. D. MCMLXXXIV) profectus codices inspexi ipsos.
6) De loci s clubiis vide infra.
7) E x ingent i numero locorum ubi P correctione m a Tr3 effectam ignora t ea
tantum selegi exempla, in quibus emendatio Triclinii ita scripta est ut millo modo
neglegi potuerit a P, sed tarnen de lectione codicis L* nihil restat dubii.
VII
PRAEFATIO
maximi denique momenti est κωλομετρίαν a Tr1 vel etiam a Lc effectam
undique reperiri in P1), cum divisiones a Tr2/Tr3 ortae omnes absint.2)
Hac de re aliquanto fusius hie exponere necesse erat; nam attulit in-
signi qua est diligenti a G. Zuntz ipse quosdam ex Iphigenia loco s qui
necessitudinem P/Tr1 in dubium vocare videntur.3) inter eos de v. 109
idem iam satis disseruit4); quern autem attulit versum 317 optime con-
venit, si modo lectionem codicis P recte interpretaris.5)
L* haec videtur habuisse
εα. τις δήποτ' εν πύλαισι( !ν)
&όρυβος εστί και λόγων άκοσμία·
duobus versibus transverse scriptis . trochaeos restituitTriclinius, φιϊάρχή — τέλοζ
super τις — άκοσμία lineolaqu e inter πύλαις et θόρυβος scriptis versum ita rescrip-
sit
εα. τις δήτ' εν πύλαις
θόρυβος και λόγων άκοσμία·
haec eadem invenies in P, nisi quod pro πύλαις legit πύλαισιν. hiat sane etiam in Ρ
intervallum ut inter ε α et τι ς ita inter θόρυβος et και, sed nihil erasum. quae enim
invenit spatia a Triclinio relicta in L diligenter reddit scriba codicis P. emendationes
δήτ' pr o δήποτ' sicu t &όρνβος pr o ΰόρνβος εστί non Tr3 sed codicis P testimonio
potius Tr 1 attribuendae 6), quipp e qui etiam τροχαϊκοί i n margine adnotaverit.
πύλαις autem pro πύλαισι( ?v) a Tr2/Tr3 denique ortum esse videtur.7)
restat v. 4 a G. Zuntz allatus8) et accedit vero ad hunc versus 508, ubi
interpolationem Tr2 attribuendam, ut videtur, legisse videtur P.9) quos
1) Cf. w. 226, 226, 286/6, 290/1, 582/3, 1316/7 , 1323/4 , 1330/1 , 1477/8 , 1497/ 8
(Tr1); vv. 177/8, 198/9, 1279/80 (Lc).
2) E.g. 248/9, 1039/40, 1064/5 , 1318 , 1507/8 , 1516/ 7 (Tr 3); ad Tr2 cf . p . VI
adn. 4.
3) 96sqq.
4) Quae scripsit 98 post αντοψίαν prorsu s confirmare possum.
5) Veritatem invenies iam apud Wecklein et Murray in apparatu (cf . etiam Wila-
mowitz [1875] 45); ex imaginibus phototypicis facile decipiaris.
6) Indiciis palaeographicis Triclinii manus non internoscitur.
7) i. e. ϋ-όρϋβος voluit Tr3.
8) 96; μάλα γήρας vi x coniectura Triclinii sed lectio tradita esse videtur (cf.
Zuntz 100 cum adn. ff). conicio exemplar codicis L μάλα γήρας habuisse, το autem in
textum recepisse L. hoc το iam a Tr1, quippe qui lectionem exemplaris restituerit,
fortasse supra lineam relegatum et a Tr3 tantum rescriptum est. utcumque se habet
res, Tr 3 μαλα τ ο γήρας legisse vix credendum est; dimetrum plenum si restituere
voluisset, δη vel simile quid, non το inseruisset.
9) "ίδια L * : δι" Tr 1 : <ye> δι' Tr 2P; praetere a subtiliu s contemplandu s es t
v. 1369. consentio cum Vitelli (1877) 72 in L non λόγων (sic Wecklein, Murray in
apparatu) se d των έμών postmod o additum esse (utrum a Lc an a Tr1 non satis
liquet). P cum exhibeat των έμών μάτην (λόγων a Ρ2 additum est), non possis quiii
conicias hoc eodem versu fortuito λόγων (quod quidem -ων pe r compendium supra
lineam script o spatium satis exiguum explet in L) a P omissu m esse, scribam
codicis P lacunam ante μάτην in L non invenisse apparet ex eo, quod P non solum
spatium inter έμών e t μάτην nullu m reliquit, sed etiam notam λείπει (in L non a
manu qua e των έμών supplevi t sed a Tr3 denique deletam) non v. 1369 sed in fine
v. 1368 (super εισακούσατε) adscripsit .
VIII
PKAEFATIO
locos posita affinitate P/Tr 1 vix satis expediri posse concedendum est,
sed si consensum inter P et L/Tr1 respicias tarn crebrum et tarn mani-
festum, vi x tantu m hi s exempli s pondu s attribueris , u t Iphigenia m
excipias ex numero fabularum quas ex L hauserit P.
Postquam ex L descriptus est P, rubricator (Pr), cui nomen erat loannes
Catrares1), atrament o rubr o personaru m nota s a c initiale s quasda m
capitales, turn addidit duabus quidem Iphigeniis plerasque Tr1 adnota-
tionum metricarum.2) idem et Iphigeniae Aulidensis finem (vv . 1570 —
1629) a P omissum et Danaae argumentum atque vv. 1—35 addidisse
videtur.3) textus correctus et κωλομετρία rescript a est ab aliis quibns-
dam manibus (P2)4) magna ex parte secundum Tr2/Tr3. et in Supplicibus
et i n duabu s Iphigenii s exstant adnotatione s quoqu e metricae illis a
Tr3 in L effectis persimile s sed aliquanto pleniores5) vel etia m paul o
discrepantes.6) haec omnia saeculo XVI in Italia demum orta esse adhuc
creditum est7), sed recte scholia et emendationes metricas Triclinii aetati
atque circulo vindicavit 0. L. Smith8) allatis quibusdam in Supplicibus
locis ubi responsionem metricam a Tr3 neglectam agnoscere videtur P2.
haec sententi a nonnulli s quoqu e e x Iphigeni a exempli s comprobari
potest. satis mihi sit unum hie tantum afferre. caret v. 773 in L adnota-
tione Triclini i (exspectaveri s επωδός). Ρ 2 aute m hui c v . adscripsi t
στροφή ετέρα κώλων t,a u t v . 784 αντιστροφή κώλων ,responsione m
1) Cf. Turyn (1964) 127sq.
2) Cf. Zuntz 6sqq.
3) Zuntz 139, Turyn 1. c.; cf. etiam Mason 65sqq., Turyn (1957) 259244. Iphigeniae
finem cum etiam in L postmodo additum esse crederent multi (cf. p. V adn. 4). hi
vv. vitiis metricis abundantes infima e aetati, immo vero Marco Musuro attributi
sunt (sic W nsch , cf. etiam Murray, Page 197), et nuper Catrari ipsi eos vindicavit
Horandner 211 sqq. (utrum de Danaa tantu m an de Ι Α 1570sqq. quoque agatur
non sati s intellego ) collat e quoda m tragoediae fragment o i n cod . Esc. Φ-ΙΙ-1 9
reperto, quod fortasse re vera Catrari attribuenda est. totius rei finem fecit West
(1981) 73sqq. (cf . etiam Wilson [1983] 255), qui satis comprobavit hos vv. inter
saecula IV et VII composites esse, quod attinet ad ea, quae de codicum l· et P
affinitate disseruit Irigoin (1974) 207sqq., re vera conspicuum est, quod post v. 1569
deficit P duobus vv. in fine paginae (f. 146V) vacuis relictis, cum v. 1570 et fortasse
etiam 1571 primitus omissus esse videatur in L. haud scio an v. 1570 (et 1571?) in L
postquam descriptus est P, sed antequam ad opus suum se contulit Catrares (i. e.
post Tr1 sed ante Tr2) addiderit ? LC.
4) IA certe pluribus quam una manu correcta atque adnotata est, sed manus lias
correctrices distinguere satis difficile est et plerumque fieri nequit (cf. iam England
XXXII). conicias eas correctiones, quae non solum a Triclinii more sed omnino ab
illius aetate abhorrent, recentior e manu (siv e manibus) effecta s ess e quam illas
Triclinianas (vide infra), sed indicia palaeographica quibus nitaris fere desunt.
o) E. g. numerus colorum in unaquaque stropha carminum indicatus est.
6) Cf. ad vv. 543, 1279, 1310/1, 1510, 1627.
7) Turyn (1957) 260, Zuntz 140, Kannicht I 103.
8) Cf. Smith (1982), probante N. G. AVilson (per litteras).
IX
PRAEFATIO
inter vv . 773 — 783 et 784sqq . efficere conatu s est P 2 v . 775 φοινίω e t
v. 776 λαιμητόμους scriptis , coloru m distribution e v . 786/7 e t 788/ 9
mutata.1) hi s emendationibu s non sun t qua e respondeant i n L . cum
κωλομετρία qua m vv . 784, 793 , 795 effecera t Tr 3 responsione m no n
respiciens neglecta sit a P2, haud dubie Tr3 v. 773 ideo notam non affixit,
quod dubitabat d e horum vv. responsione. quam restituere etiam P2 non
omni ex parte contigit. non possis quin conicias, quod quidem attinet ad
Supplices atque duas Iphigenias, praeter L et aliam quandam exstitisse
Triclinii editione m paul o emendatiore m qua m Tr 3, se d han c quoque
nondum perfectam, cuius solum nobis testimonium praebet P2.
Priusquam a d papyros transeam d e huius editionis apparatu pauca
dicam. monendu m es t minutia s qua e a d accentu s pertinent2) e t a d
verborum distinctionem vel etiam scriptionem plenam, quam interdum
servavit L3), m e saepe omisisse, nisi quid aliqua de causa memorabile
esse duxi . nequ e propri e renuntiav i κλνταιμνήστρα, γίνομαι, αντις,
οϊκτείρο), etc. , qualia exhibent fere codices, qua de re plura hie disserere
supersedeo, quoniam de hac codicis L natura satis dixerunt iam alii. 4)
praeterea formam vetere m restitui i n ηύ-jev-5) e t φαρκ-/φρακ-6). se d
vestigia codici s press i quo d attine t a d ξνν/cvv1) e t ές/εΙς. Β) Triclini i
lectiones commemoravi fere omnes us tantum omissis quae spectant a d
res orthographica s omnin o i n apparat u suppressas . plerasqu e aute m
1) κυκλώσας άρει φοινίω, / λαιμητόμους κεφάλας (775/6 ) ~ οΐαν αί πολύχρυσοι
λν-l ai και φρυγών αλοχοι (786/7), σπάσας πόλισμα τροίας / πέρσας κατάκρας πάλιν
(777/8) ~ στήσονσι παρ' ίστοϊς μν-Ι'&ενσαι τάΟ' ε ς άλλήλας (788/9).
2ι) Oxytonoru m elisorum accentus non retraxi, i. e. ταμ' εγ ώ non ταμ' εγώ (L)
etc. scripsi , cf . Laum 422sqq. , Schwyzer 387 Zusatz 2, ad κλνών pr o κλύων cf .
West (1984) 172sqq .
3) Cf. Kannicht I 106sq. (1), Collard (1975) I 42d; scriptionem continuam fere
effecit Tr1. scriptionem plena m us tantum in locis retinui, qui inter duas personas
divisi sunt, cf. Murray in praefatione vol. Ill p. IVsq.. Zuntz 233sq.
4) Cf. Kannicht I 106sqq., Coliard (1975) I 42sqq.
5) Cf. Kannicht I 108 (e).
6) Cf. Lautensach lOOsq., Threatte 477.
7) Cf. Kannicht I 108 (g), Threatte 553sqq.
8) ες restituunt fere editores, cf. Kannicht I 108 (d), qui fortasse recte coniecit
hanc rationem iam editionem Alexandrinam consecutam esse, nobis ες an κις scri-
bendum si t s i quaeris, non tarn d e orthographia vetere sed potitis de locutione
agitur. secundum morem quern sequimur nos, qui iibique pro e scribimus ει, pro e
tantum ε usurpamus, ές/εις nihil aliud nisi es/es indicare potest. sermonem autem
Atticum saeculi V si respicis, in quo ες non reperiri videtur (cf. Threatte 178), in
dialogo quidem, si fieri potuit, es potius quam es protulisse illius temporis histriones
conicics. ii — sive Alexandrini sive alii quidam grammatici — , qui contra morem
contemporaneum ες in traditione manuscripta retinuerunt, potius formam quandam
poeticam restituere voluerunt quam ut ex traditione quadam viva locutionis indc
ab Euripidis tempore in spectaculis conservatae hausissent.
X
