Table Of ContentFedde en Noëlla Krijgsman
DOOR TWEE
Uitgave: Uitgeverij Doortwee
facebook: facebook.com/Doortwee
Omslag en boekverzorging: Theo de Grood
Druk: Pumbo.nl
Eerste druk oktober 2020
ISBN 978-94-6406-323-3
NUR 285
Fedde en Noëlla Krijgsman
DOOR
T W E E
Het verhaal van een gespleten gezin
Truth is always strange, stranger than fiction
(Lord George Byron)
Proloog
Het was een enorme schok die nog heel lang heeft nagedreund, de
scheiding van onze ouders. We zijn er heel redelijk uitgekomen
hoor, Fedde en ik, maar dat ging niet vanzelf, oh nee. Dat Fedde
en ik nog aardig op onze pootjes terecht zouden komen heb ik
lang niet durven hopen, na alles wat wij hebben meegemaakt. Het
was verschrikkelijk toen, in 2009. Ik was nog maar vijftien. Ik wist
nog niks, nog helemaal noppes, al dacht ik toen als een typische
puber dat ik perfect in de gaten had hoe de wereld werkte. Maar ik
was eigenlijk nog lang niet droog achter de oren, achteraf gezien.
Ouders blijven altijd bij elkaar, dacht ik toen, zeker die van ons.
Bij ons was alles rustig, alles stabiel. Nooit ruzie. Zolang pap
gewoon deed wat mam vroeg was er niks aan de hand. Pap ging
nooit in discussie, ik heb hem nooit zijn stem horen verheffen,
nooit weerwoord horen geven. Alles was oké, misschien een beetje
saai zelfs. Maar oké, gewoon. Toen ik vijftien was leefde ik in een
kleine, veilige wereld. Mam was altijd thuis, er is geen dag voorbij
gegaan dat ik geen kopje kruidenthee kreeg, meteen als ik uit
school thuiskwam. Ze was lief: hoe was je dag schat, dat soort
dingen. Mijn moeder was zo’n oermoeder: spiritueel en krachtig,
ik was altijd zó trots op haar met haar bijzondere kleding en haar
uitgesproken meningen. Ze wist gewoon álles! Mijn moeder had
de wereld goed door, hoor. Pap had dat minder. Een beetje een
typische man was hij vroeger, altijd in de weer met werk of met
iets technisch of zo. Hij was echt zo’n achtergrondfiguur. Maar
wel heel rustig en betrouwbaar, zo’n rots was hij zeg maar, iemand
die er altijd voor ons was. Niets was hem teveel. Zo van: ketting
6
van je fiets? Pap regelde het. Ritje naar de dansschool? Kom maar.
Mijn hele zolderkamer heeft hij verbouwd tot aan een inloopkast
toe, ik hoefde maar te zeggen hoe ik het graag had en hij maakte
het, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om avond aan
avond te timmeren en te metselen en te zagen voor je dochter.
Het was goed, thuis. We hadden het getroffen, Fedde en ik. Een
warm, veilig nest, dat hadden we. Zo leek het, althans. Tot die ene
naargeestige, donkere dag in januari 2009, toen dat nest ineens
met een donderende snelheid in elkaar stortte. Toen mijn
onschuld in één klap wegviel en mij duidelijk werd dat niets is wat
het lijkt. Wég was mijn blinde vertrouwen in mijn vader, nooit
meer zou ik nog onbevangen kunnen omgaan met het hele
fenomeen ‘man’. Mijn vader bleek iets akeligs te hebben gedaan:
de politie had hem op klaarlichte dag gearresteerd. In een park. Ik
snapte er helemaal niks van, maar mam heeft me toen meteen al
uitgelegd dat het beter was om verder héél ver uit de buurt van
pap te blijven, dus het moest toch echt wel vreselijk zijn geweest,
wat hij daar aan het doen was. Mam legde uit dat sommige
mannen simpelweg slecht zijn. Gek. Gevaarlijk. Vooral voor
vrouwen en meisjes. Dus ook al ging het om pap en ook al had hij
vast wel zijn goede kanten gehad, ooit, het was zaak dat ik leerde
omgaan met de harde waarheid, vond mam, en die waarheid was
dat pap gestoord was. Ze zei het niet graag, echt niet, maar ik
moest en zou het weten. Voor mijn eigen bestwil, voor mijn eigen
veiligheid. U kunt zich vast wel voorstellen hoe schokkend het
was dat mijn vader een enge man bleek te zijn. Mijn eigen vader
die nooit een vlieg kwaad had gedaan, die had daar gestaan, in dat
park, met iets heel naars in de zin. Het was pap, die boem-pats in
de boeien was geslagen. Weg was mijn held, mijn rustige, kalme
7
rots in de branding. Meteen toen mam het hoorde van de politie
is ze met Fedde en mij weggegaan. Groot gelijk: wie wil er nu
getrouwd zijn met zo’n griezelige kerel? Bovendien: mijn moeder
had hoe dan ook áltijd gelijk, toch? Als mijn moeder eenmaal
ergens iets van vond of iets in de gaten had of als ze wist hoe
iemand in elkaar zat, dan veranderde ze daarna nooit meer van
mening. Dat vond ik moedig en sterk. Ze heeft me beschermd,
jaren- en jarenlang. Pap werd weliswaar al gauw vrijgelaten bleek
later, maar mam vertelde dat de politie echt héél veel blunders
maakt, ‘eens verdacht is altijd verdacht’ vond ze, ‘waar rook is, is
vuur’ en dat soort dingen. Pap heb ik dus niet meer durven zien.
En áls ik het al had gedurfd, dan had ik vast en zeker een
probleem met mam gekregen. Dan zou ik haar het idee hebben
gegeven dat ik haar in de steek liet, of dat ik haar toch niet
helemaal geloofde. Ik keek dus wel uit. Ik was alert op wat ik deed
en zei, ik lette goed op dat mam niet nóg meer verdriet kreeg. Ik
zorgde goed voor mam, zoals mam ook prima voor mij zorgde: ze
deed er alles aan om te zorgen dat pap niet in mijn buurt kon
komen. Andere school, ander adres, dat soort dingen. Maar al
werd ik nog zo goed beschermd, gelukkig was ik niet. Gek hè? Ik
was voortdurend gespannen en ik ontwikkelde een heleboel
angsten en fobieën. Niet alleen voor muizen en spinnen, daar was
ik altijd al bang voor. Maar mannen, die vond ik eng. Nu nóg,
soms, al heb ik inmiddels fantastische vrienden om me heen. Gay
vrienden vooral, ik werk tenslotte in de wereld van de musicals.
Dus van mijn vrienden heb ik niets te vrezen, maar ik houd
afstand naar mannen als ik merk dat ze iets van me willen. Dan
raak ik nog steeds behoorlijk in paniek. Het heeft mijn
therapeuten en psychologen bérgen werk opgeleverd, dat ik zo
8
angstig werd na mijn vijftiende. Jarenlang is er aan mij gesleuteld
met cognitieve therapieën en met allerhande praatsessies en dat
soort dingen. Ik ben er nog niet helemaal. Net zomin als mijn
broer. Maar toch, zoals ik al zei aan het begin van dit stukje, mijn
broer en ik hebben het best gered, ondanks alles. We leven nog.
We hebben allebei een passie: hij houdt van techniek, ik hou van
zingen en dansen. Het is geweldig dat we werk hebben kunnen
vinden waarin we elke dag opnieuw ons ei kwijt kunnen. We
hebben een fantastische groep mensen om ons heen, onze
nepfamilie zeg maar: friends are the family you choose, toch? Het
is goed, nu. Goed genoeg, althans. We zijn doorgegaan, we zijn
blijven ademen. Maar genoeg over Fedde en over mij. We gaan
terug in de tijd: vanaf de volgende bladzijde ga ik je meenemen
naar het jaar 2009, het jaar waarin alles op zijn kop stond. Mijn
ouders hebben zonder dat ze het wisten een heus boek
geschreven, al hebben ze vast nooit kunnen vermoeden dat het zo
zou lopen. Het is bij toeval, dat hun spullen in onze handen
terecht zijn gekomen. Het was aan het begin van dit jaar dat we
hun e-mails ontdekten, Fedde en ik. Dat was toen we aan het
verhuizen waren naar onze studio in Utrecht, waar wij inmiddels
een huishouden runnen samen met vier van onze vrienden uit het
wereldje. We hadden tussen het slepen en sjouwen door even tijd,
en dus maakten we uit een soort nieuwsgierigheid een
archiefdoos open: een rode kartonnen doos van mam, waarin niet
alleen een map met mails zat, maar ook een paar dagboeken en
wat oude briefjes en nog wat andere persoonlijke rommeltjes. We
hebben erg gelachen, vooral de dagboeken waren grappig met al
die verliefdheden en al die keren ‘hij is het hélemááááál!!!!!!!’ en
dan kwam er wéér een andere naam, om de paar weken. Soms
9
zelfs om de paar dagen. En dan haar schrijfstijl: een overvloed aan
vraagtekens en uitroeptekens, taalfouten zonder lijn of logica,
totaal willekeurige spelfouten en stijlfouten. Die mam, in haar
jonge jaren! Het lachen verging ons niettemin bij het lezen van
haar mailwisseling met Annebeth. Fedde en ik werden hóp
teruggeworpen naar de tijd waarin onze ouders nog maar net
gescheiden waren. Het is eigenlijk gek, dat ik de geprinte
mailwisseling tussen mam en haar therapeute niet eerder heb
ontdekt. Ze gaf de rode archiefdoos jaren geleden al aan mij,
voordat we afscheid van elkaar namen, net voordat zij begon aan
haar ‘grote, enkele reis’. Later vond Fedde bij het leeghalen van
paps huis al net zo toevallig de mails die pap aan zijn advocate
heeft geschreven. Voor je ligt nu dus de bundeling van deze mails.
Wie weet wordt dit boek een bestseller, grapje hoor. Maar het is
goed, denk ik, dat Fedde en ik nu weten dat niet alleen wijzelf zo
ontzettend veel last hebben gehad van de scheiding. Pap en mam
hebben ook geleden, dat spreekt vast vanzelf maar dat hebben
Fedde en ik ons kort geleden pas echt gerealiseerd. Maar goed, het
is tijd: ik neem je mee naar 2009, het jaar waarin alles op zijn kop
stond. Van daaruit gaan we zelfs terug naar 1988, toen mijn
ouders elkaar leerden kennen. Ik neem je mee naar het verhaal
van Sebastiaan en Michelle, de twee mensen waaraan Fedde en ik
ons leven te danken hebben. Om het maar even theatraal uit te
drukken.
Liefs,
Noëlla Krijgsman
10
