Doğum Günü 15 Aralık - Osman Aysu

464 Pages·2014·1.38 MB·Turkish

by  Osman Aysu

Birinci Bölüm
1
İÇİMDEKİ karamsarlık belki de havadandı; üç günden beri
durmaksızın yağan yağmur nedeniyle hafakanlar basıyordu
ruhumu. Hızlı adımlarla yürüyordum sahil yolunda.
Sırılsıklam ıslanmıştım, ama hiç umurumda değildi, saçlarım
birbirine yapışmıştı, yağmur damlacıkları uzayan sakalımdan
tanecikler halinde süzülüyordu, ince yağmurluğum su
geçirmeye başlamış, giysilerim içimdeki atlete kadar
ıslanmıştı. Karayelden, tam karşımdan esen sert rüzgâr içime
işliyordu ve ben kaç saatten beri bu halde, sokaklarda,
başıboş, serseri bir mayın gibi dolaştığımın farkında dahi
değildim. Bu mevsim, hele yağış ve rüzgâr karayelden ise,
soğuk dondurucu olurdu Arnavutköy'de.
Deniz kenarındaki kaldırımda durdum birden.
Yağmur altında ıslanan yalnız ben değildim. Biri yaşlı, biri
genç iki gariban, ya da balık tutma hastalığına tutulmuş iki
amatör, ellerindeki oltaları denize sallandırmış o geceki
nafakalarını temine çalışıyorlardı. Sanki ilk defa farkına
varıyormuş gibi hayretle irkildim. Boğaz çocuğu olmama
rağmen, hayatımda hiç balık tutmaya niyetlenmemiştim. Bu
zevki kavrayamazdım bir türlü.
Doğma büyüme Arnavutköylü'yümdür, yani Mega
Revmalı. Buraya semtte yaşayan eski Rumlar böyle derlerdi,
ama şimdi bu ismi kullanan semt sakini pek kalmamıştı. Yaşlı
balıkçıya doğru yaklaştım biraz. Sırtında sarı bir yağmurluk
vardı, oltayı tutan parmakları soğuktan kıpkırmızı kesilmişti.
Yandan yüzünü görmeye çalıştım; herhalde yetmişini aşmış
olmalıydı. Öylesine işine dalmış, kendinden geçmişti ki
varlığımı hissetmedi bile.
"Rasgele!" dedim.
Yüzüme bakmadan, "Eyvallah" diye karşılık verdi.
Yüzünün derisi kırış kırış, çatlaklar ve rüzgârın oluşturduğu
mor harelerle kaplıydı.
Biraz daha yaklaştım yanına. Sanki onu tanıyor gibiydim,
dikkatle bir kere daha baktım profiline. Fakat kafam o kadar
dağınıktı ki, çıkarmamın, bana aşina gelen o yüzü bulanık
anılarımın arasından çekip almamın imkânı yok gibi geldi.
Zorladım kendimi, ama nafile; hatırlayamıyordum.
Adamı hatırlamam, kim olduğunu çıkarmam önemli miydi?
Hayır, kesinlikle değildi. Hatta yanında o kadar durmam bile.
Yürüyüp gitmeliydim, ama yapamadım, az gerisinde
bekleyip, adamın yeni bir balık daha tutmasını seyre devam
ettim anlamsızca.
Islanıyor ve üşüyordum.
O an bana garip bir şey oldu. Konuşmak istediğimi
sezinledim. Oysa üç gündür, belki de daha fazla bir süredir
tek bir Allah'ın kuluna kelam etmemiştim. Bu gariban
balıkçıda beni çeken bir şey vardı.
Duruyor ve bekliyordum. Neyi beklediğimi bilmeden.
Adam bir kerecik olsun, merak saikiyle bile başını çevirip
bakmamıştı bana. Eski blucini sırılsıklamdı. Partal botları da
su alıyor olmalıydı.
Onu tanıdığıma emindim. Ama nereden?
Başına geçirdiği beyzbol kepinin yanlarından yaşına göre
oldukça gür ak saçları görünüyordu. Uzun zamandır tıraş
olmadığı, ensesindeki uzayan saçlardan belliydi, yüzündeki
sakal da en az benimki kadar, yani üç dört günlüktü.
Emekli bir memurdu belki. Ya da ahir ömrünü nasıl
geçireceğini bilmeyen, bol vakti olan semt esnaflarından biri
ya da çevreye tamamen yabancı, balık uğruna uzaklardan
günübirlik gelip burayı seçmiş rasgele bir ihtiyar.
Ama onu tanıdığıma emindim. En azından daha evvel bir
yerlerden görmüşlüğüm vardı. Lanet hafızam çıkaramıyordu
bir türlü...
Yoksa yanılıyor muydum? Adam bana çok ilgisiz
davranmıştı. Tanıdık veya göz aşinası olsa, bana bir merhaba
demez ya da en azından gülümsemez miydi?
Yanılıyordum tabii, yine simaları, çevremdeki kişileri
karıştırıyor, yüz yüze geldiğim insanları tanıdığım gafletine
kapılıyordum. Bu ilk değildi; özellikle şu sıralar bu his daha
da yoğunlaşmıştı içimde. Beynimin oyunuydu. Aşırı
yorgunluktan...
Epeydir içki de içmiyordum, neden alkol olamazdı.
Anımsamaya çalıştım, son üç gündür ağzıma bir dirhem
içki girmemişti. Dayının Yeri'ne uzun zamandır
uğramamıştım, yanılmıyorsam evdeki son şarap şişesini de
pazartesi gecesi bitirmiştim.
Bugünün günlerden hangisi olduğunu bulmaya çalıştım.
Perşembe veya cuma olmalıydı; öyle ya, bu bitmek tükenmek
bilmeyen şekilde yağan yağmurla salı sabahı karşılaşmamış
mıydım? Emin değildim, ama öyle sanıyordum.
Sanki yağmur hızını daha da artırmıştı.
Yüzümü sıvazlayıp su damlacıklarını sildim. Uzaklaşmak
istiyordum oradan. Fakat nedense burada beni çeken bir şey
vardı, içimden bir his bunun ihtiyar balıkçı olduğunu
söylüyordu bana.
Derin derin nefes aldım. Havanın oksijenini çekerken
ciğerlerim yanar gibi oldu. Güçsüz olmam gerekiyordu, ama
içimde inanılmaz bir enerjinin varlığını duyumsuyordum. Ne
yapacağımı bilemeden orada durmaya devam ediyordum.
Deniz trafiği her zamanki gibi hareketliydi. Az ilerimden bir
kuru yük şilebi Akıntıburnu'nun hareketli sularından
geçiyordu.
Boş gözlerle bakıyordum geminin suları yararken çıkardığı
dalgalara.
Kıpır kıpırdı içim. Tarifinde acze düştüğüm bir ruhsal
durum; bilmediğim, anlamadığım bir heyecan, ümit ve şevk
dalgası kaplıyordu benliğimi. Uzun süredir hasretini çektiğim
ruh haletime dönüşümün müjdesi sanki. Aslında pek
yabancısı olduğum bir durum sayılmazdı bu; geçirdiğim her
bunalımdan sonra birden, hiç ummadığım bir anda sıyrılırdım
o bezdirici kâbustan. Belki yine aynı şey oluyordu, ama
genellikle o durumlardan uzun bir gecenin ve istirahatın
sonunda sıyrılırdım. Oysa şimdi yağmur altında ve üç günlük
kısa sayılacak bir devrenin nihayetinde kurtulmak üzere
olduğumu hissediyordum. Galiba bu kez bunalım sürem kısa
olacaktı.
Yeniden o yaşlı balıkçıya baktım.
Sanki tılsım o adamdaydı. Beni yeniden huzura ve
dinginliğime kavuşturacak kişi oydu. Bunun saçma bir
faraziye olduğunu biliyordum tabii; ruhsal durumumun o
kişiyle hiçbir alakası olamazdı, bunu bilmeme rağmen beni
ona çeken bir gücün varlığını da inkâr edemezdim.
Adama biraz daha yaklaştım. "Nasıl gidiyor?" dedim.
Anlamsız bir soruydu tabii. Ama adam ilk defa bakışlarını
bana çevirdi, bir süre gözlerimin içine baktı sessizce.
İçimdeki elektriklenme daha da arttı. Bu yaşlı amatör
balıkçıyı tanıyordum, mutlaka tanıyordum, beni ona çeken bir
şey vardı, ama ne, bir türlü çıkaramıyordum.
"İyi," diye mırıldandı. "Deniz her zaman bereketlidir. Bana
nafakamı verir."
Sesi gür ve yaşından umulmayacak kadar da sertti. Yan
tarafta duran deniz suyu ile doldurulmuş kovasının içine bir
göz attım. Çırpınan bir istavritten başka bir şey yoktu henüz
içinde.
"Bugünün bereketli geçeceğine emin misin?" dedim.
"Tanrı'dan ümit kesilmez. Sabırlı olmayı bilmek gerekir,"
diye karşılık verdi.
İster istemez gülümsedim. Dudaklarımda alaycı, adamın
tevekkülüne isyan eden bir gülücüğün oluştuğunu biliyordum.
Tanrı'dan ümit kesilmeyeceği dillere pelesenk olmuş bir laftı,
ama ben pek inanmazdım. Tanrı beni çoktan unutmuştu ve
ben uzun zamandan beri artık ona bel bağlamıyordum.
Tebessümüm gözünden kaçmamıştı. Manidar bir şekilde
süzdü beni.
"İnanmadın mı?"
Boş kovayı işaret ettim.
"Bu gidişle çok sabırlı olman gerekecek," diye
mırıldandım.
"Sabırlıyımdır. İnsanoğlu beklemeyi bilmeli."
Yaşlı balıkçı filozofça laf etmeyi seviyordu galiba. Donuk
mavi gözlerinin içine bakarak sordum:
"Yüzün hiç yabancı gelmiyor bana, daha evvel karşılaşmış
mıydık?"
"Sanmıyorum," dedi.
"Buralı mısın?"
"Buradan kastın nedir evlat?"
"Yani Arnavutköylü müsün?"
Sanki cevaplaması zor bir soru sormuşum gibi uzun uzun
düşündü. Neden sonra ağır ağır başını salladı.
"Evet, öyle sayılır," diye karşılık verdi.
"Sayılır da ne demek? Ya buralısındır ya da değilsindir,"
dedim.
"Merak ediyorsan söyleyeyim. Yetmiş dört sene evvel
Arnavutköy'de doğdum."
"Tahmin etmiştim. Seni gözüm ısırıyor, daha evvel
görmüşlüğüm var. Ben de doğma büyüme buralıyım."
"Öyle mi?" diye mırıldandı isteksizce. "Ama ben seni
tanımıyorum."
Hâlâ anımsamaya çalışıyordum.
"Olabilir," dedim. "Buranın esnafından mısın?"
Düşündü bir an, sonra, "Hayır, sarrafım ben," diye karşılık
verdi.
"Sarraf mı? Ne sarrafı?"
O donuk mavi gözlerindeki delici bakışları ilk defa o
zaman yakaladım. Hafif müstehzi, sanki ruhumun
derinliklerini okur gibi bakıyordu ıslak yüzüme.
"İnsan sarrafı."
Böyle bir cevap beklemiyordum, ama ilgim daha da
artmıştı. Kısa bir şaşkınlık geçirdiğimi anlarcasına devam etti:
"Derdin nedir evlat? Birine içini mi dökmek istiyorsun?"
Durakladım. Garip bir durum olduğunu tahmin etmeliydim.
Üç günden beri devam eden geçici bunalımımdan kurtulmak
üzere olduğumun farkındaydım, ama bu alıştığım ve her
zaman olagelen sıyrılma ortamı değildi. Bu kez farklı bir şey
oluyordu. Uykusuzluk ve yorgunluğumun devam etmesine
karşın kendimi zinde ve dinç hissediyordum, en ilginci ise
yaşlı adama duyduğum ilgi ve onunla konuşmak arzusuydu.
Bunun hiçbir anlamı yoktu ve neden böyle bir istek
duyduğumu hâlâ anlamıyordum.
Yüzüne bakakaldım.
"Aşık mısın?"
Bu defa ürperdim.
Adam ruhumu okuyordu sanki.
Adamda bir gariplik vardı. Beni kendisine çeken mıknatıs
misali esrarengiz bir güç...
Yağmur altındaki yürüyüşümü neden birden kesip onunla
ilgilenmeye başladığımı düşündüm. Hiçbir açıklama
gelmiyordu aklıma. Ayrıca geçici bunalımlarım sırasında
kimseyle konuşmak istemez, kabuğuma çekilir, yaşamdan
kopardım. Bazen evden hiç çıkmaz, bazen de saat ve zaman
kavramını unutarak tıpkı bugün yaptığım gibi sokaklarda
başıboş, serseri köpekler gibi dolaşır dururdum, ta ki
yorgunluktan ayaklarım beni çekmeyinceye kadar.
"Neden cevap vermiyorsun? İsteğin dertleşmek değil mi?"
Tasdik anlamında başımı salladım bilinçsizce.
"Âşıksın değil mi?"
"Evet," diye fısıldadım.
Beni tepeden tırnağa süzdü. Hatları derinleşmiş, yaşlılık
kırışıklıklarının çevrelediği yüzünde anlayışlı ve sevecen bir
ifade oluşmuştu, ya da bana öyle geliyordu.
"Tam adamını buldun," dedi. "İyi bir dinleyiciyimdir."
Bilinçsiz davranışlarıma rağmen hâlâ beynimin bir
köşesindeki mantığımın son zerrecikleri yaptığım anlamsız
girişimi sorgular gibiydi. Yabancısı olduğum balıkçıya ne
anlatacaktım? Hayat hikâyemi mi, ruhumdaki acıyı mı,
kadere küskünlüğümü mü, yoksa tedaviyi gerektirecek kadar
ilerlemiş hastalığımı mı?
Mantığımla içgüdülerim çatışmaya başladı birden. Daha
sağlıklı düşünmek zorunda olduğumu biliyordum; aklı
başında olan her insan, herhalde durmaz, kaçarak uzaklaşırdı
bu durumdan. Ne var ki benim aklım başımda değildi ve
içimdeki balıkçıyla yakınlaşmak isteği gittikçe dozunu
artırarak yoğunlaşıyordu.
"Acaba... " diye mırıldandım.
"Tamam, tamam," dedi. "Bir dakika izin ver de takımları
toplayayım."
Hiç sesimi çıkaramadım. Yerime çakılı öylece bekledim.
Yaşlı adam oltasını aldı, içindeki canlı istavritin hâlâ
çırpındığı kovadaki suyu denize boşalttı, malzemelerini eline
alıp yüzüme baktı.
"Nereye gideceğiz?"
Şaşkın şaşkın yüzüne baktım. Hiçbir fikrim yoktu. Saatten
ve zamandan da. Açlığımı ve susuzluğumu yeni yeni
hissetmeye başlıyordum, içki içmeliydim. İçimdeki harareti
ancak içki söndürebilirdi. Kurgulu bir makine gibi fısıldadım.
"Dayının Yeri'ne."
"Hadi, gidelim," dedi balıkçı.
İnanılmaz bir davranıştı, ama yaşlı adam kırk yıllık baba
dostummuş gibi koluma girmiş ve beni adeta sürükleyerek o
eski Rum meyhanesine doğru yürütmeye başlamıştı.
İçerisi sıcak ve sigara dumanıyla kaplıydı.
Bir an boğulur gibi oldum. Oysa ortam iki senedir en aşina
olduğum mekânlardan biriydi. Sık sık gelirdim buraya.
Bugün pek kalabalık da sayılmazdı. Hatta ufak meyhanenin
cam önünde denize bakan üç masası da boştu. Neden sonra
irkilerek saate bir göz attım. Daha sabahın on biriydi, ama