Czarna magia w XX wieku

256 Pages·1991·5.785 MB·Polish

by  José Luis Barceló

Tytuł oryginału:
Magia negra en el siglo XX
Przekład i opracowanie: ZOFIA SIEWAK-SOJKA
Opracowanie graficzne:
ANDRZEJ ARCIMOWICZ I KRZYSZTOF TYSZKIEWICZ
Na okładce fragment obrazu Claudea Verlinde'a, zamieszczonego w magazynie Penthouse
nr 34 z listopada 1987 r.
Josś Luis Barceló, Editorial Planeta Barcelona, 1976 Wydawnictwo 4 & F,
Warszawa 1991
Jose Luis Barcelo
CZARNA
MAGIA W XX
WIEKU
Wydawnictwo 4&F
,:
CZARNA MAGIA W XX WIEKU
Przełożyła Zofia Siewak-Sojka
LEKSYKON MAGICZNY
Opracowała Zofia Siewak-Sojka
WPROWADZENIE W ŚWIAT CZARNEJ
t
MAGII
Choć nauki zwane ścisłymi wciąż postępują naprzód i
człowiek współczesny zgłębia strukturę atomów, ge-nów,
komórek mózgowych, opanowując coraz szersze rejony
natury, życie duchowe istoty ludzkiej zawsze było, jest i
będzie pełne tajemnic i niewiadomych. W tym fascynującym
wewnętrznym świecie już w zaraniach zorganizowanego
życia człowieka, najważniejszą rolę pełniła magia,
przenoszona z pokolenia na pokolenie wraz z
przemijającymi narodami. Jak bardzo była ważna, wystarczy
sobie przypomnieć, że nie istniała taka kultura, ani taka
cywilizacja, która by nie posiadała własnej magii — mieli ją
Babilończycy, Egipcjanie, Celtowie, Persowie, Majowie,
Polinezyjczycy, Indianie Ameryki Północnej i Południowej. I
jakkolwiek by nazywali się członkowie elity praktykujący
Wielką Magię — czarownicy, szamani, magowie,
czarnoksiężnicy czy guślarze, zawsze zaznaczała ona swoją
obecność na wszystkich kontynentach i pod każdą
szerokością geograficzną.
Co to jest magia? Słowniki najczęściej podają na-
stępującą definicję: „Jest to sztuka polegająca na stoso-
waniu pewnego systemu praktyk osiągających efekty
5
znajdujące się w sprzeczności z prawami natury." I jeśli
mamy użyć tej definicji, nazbyt wyczerpującej, nazbyt
konkretnej i nazbyt jednostronnej, musimy uznać, iż magia
jest antagonistyczna w stosunku do religii. Ponadto magię,
zarówno jej wykonawcy czy twórcy jak i uczeni, dzielą na
wiele klas, a więc na białą i czarną, praktyczną i
teoretyczną, teurgię i geocję oraz naturalną.
My zajmiemy się tutaj wyłącznie tym, co powszechnie
nazywa się czarną magią oraz jej istnieniem we współ-
czesnym świecie; ustalmy wobec tego granice pomiędzy
magią czarną i białą.
Biała magia uważana jest za tę, która „czyni dobro" i
ogranicza się do niewinnych doświadczeń i eksperymentów,
pozostających w zgodzie z prawami natury*, i w obecnym
świecie używana jest przez iluzjonistów, kuglarzy
cyrkowych, w rozmaitych modnych grach itp.
Natomiast czarna magia przeciwnie, usiłuje podporząd-
kować swym celom moce tajemne, używając mniej lub
bardziej skomplikowanych formuł, obrzędów oraz zaklęć.
Zwykle uważana jest jako antyreligijna i przeciwna naturze,
w związku z powyższym nazywa się ją geocką, a schodząc
kategorię niżej — znachorską, guślarską itp.
Przez całe wieki na temat czarnej magii powstawały i
ucierały się najrozmaitsze sądy. W kulturach starożytnych
magia trwała w najściślejszej symbiozie z religią, tak że
nadzwyczaj trudno byłoby ustanowić pomiędzy nimi ścisłe
granice i ustalić, gdzie kończyła się ta pierwsza,
* Zapewne znawcy przedmiotu mają gotowe definicje określające
granice magii białej i czarnej. Natomiast ci, który praktykują tę
pierwszą z oburzeniem przyjęliby wypowiedź J.L. Barceló, bowiem
w swych eksperymentach, jak twierdzą, odwołują się do pomocy
Boga oraz dobrych istot z zaświatów, a więc czy efekty ich
działania (które nazywają białą magią) pozostają w zgodzie z
prawami natury? (przyp. tłum.).
6
a zaczynała druga. Nieco później, wraz z umacnianiem się
religii chrześcijańskiej, poszczególne koncepcje znacznie się
zmieniały i tak różni autorzy orzekli, iż czarna magia jest
sztuką satanistyczną i antyreligijną, osiągającą swoje cele
dzięki współudziałowi demonów. Tę kategoryczną opinię
między innymi wydał w swoim dziele Apologetica w 203
r.n.e. Tertulian.
Już w wieku X Bizantyńczyk Psellos bardziej konkretyzuje
temat: dzieli magię na białą i czarną i wyjaśnia, że ta
pierwsza nie pozostaje w sprzeczności z naturą i nie
zasługuje na potępienie, natomiast ostro atakuje tę drugą.
Natomiast w świetle autorytetu definitywnie klasyfikuje
magię słynny opat z Tritheim, Johann von Heidenberg:
Wszelka wiedza sama w sobie jest dobroczynna, choć
można jej użyć tak dla dobra jak i dla zła, zależy od celu,
jakiego się szuka. Możemy z tego wyciągnąć dwie kon-
kluzje: pierwszą, że magia nie jest zabroniona ani też nie
czyni zła, bowiem z jej osnowy można odrzucić zło i można
czynić dobro, a drugą, niech się ocenia rzeczy podług
otrzymanych wyników i że czasem nie można oceniać danej
wiedzy, iż jest dobroczynna, bowiem nie wiedzie ku
dobremu, ku cnocie. Zatem każda wiedza może być dobra
albo zła i to samo tyczy się magii, która daje poznania dobro
czyniące, choć niebezpieczne, jeśli nie stosuje się ich jak
należy."
Snując te niezbyt skomplikowane rozważania, opat z
Tritheim wetknął kij w mrowisko, szczególnie wówczas gdy
stwierdził: „W magii niebezpieczna jest nie wiedza, tylko jej
zastosowanie praktyczne."
Niezwykle trafna i mądra uwaga, z jaką tu się całkowicie
zgadzamy. To tak, jakby naszym współczesnym uczonym,
na przykład fizykom jądrowym, ktoś dał zbawienną radę:
„Bawcie się dalej chłopcy waszymi wzorami i studiujcie
sobie po nocach, tylko nie wyprodukujcie nam Hiro-shimy..."
Już w pierwszych latach naszej ery dokonywano zaklęć przy pomocy
zhczynnych rysunków, takich jak przedstawiony na rycinie; używano go w
Rzymie w obrzędach magicznych.
8
Kontynuując linię owych pionierów, oddających pod sąd
magię, późniejsi autorzy traktatów rozwijali coraz
konkretniejsze koncepta, i tak De Plancy w swym słynnym
Dictionnaire Infernal (Słownik Piekielny) twierdzi: „Magia jest
sztuką dokonywania rzeczy znajdujących się poza
zasięgiem ludzkich możliwości, bądź to z pomocą demonów,
bądź to przy zastosowaniu innych obrzędów, zabronionych
przez religię."
Natomiast Fraenkel oznajmia: „Dążenie człowieka do
poznawania i praktykowania magii w żadnym wypadku nie
zasługuje na potępienie. Magia walczy z cierpieniem i
słabościami ciała, powoduje jego rozkwit i radość życia.
Może i musi oddać się w służbę ludzi z całego świata. Ale
ściśle należy określić, w jakich okolicznościach i warunkach
użytkowane sposoby magiczne staną się przychylne dla
człowieka."
Jeśli idzie o magów, czyli rzeczywistych praktyków tej
wielkiej sztuki, to jak wiadomo, w starożytności byli oni
ludźmi szanowanymi, budzili lęk i uważano ich za ważne
osobistości. W końcu słowo mag pochodzi z perskiego
„magu" i znaczy „kapłan". Kościół Katolicki walczył z nimi od
początków swojego istnienia, ekskomunikując ich podczas
wielu swoich konsyliów, na przykład w Ag-dzie (506 r.),
Orleanie (511), Auxerre (586), Narbonne (589), Reims (625),
Tours (813), Paryżu (829), Angers (1294), Valladolid (1322),
Kolonii (1367), w Rouen (1445). W rezultacie tych
potępiających wyroków w europejskim średniowieczu wielu
czarnoksiężników przypłaciło życiem swoje praktyki
magiczne.
Oczywiście w ciągu wieków działalności rozmaitych
magów powstawało mnóstwo utworów, które uzyskały
wielką popularność, a nawet zasłużone poważanie. Po-
dajmy tytuły najbardziej znanych od czasów antycznych po
obecne: Hermesa Trismegistosa Szmaragdowa Tablica,
Asclepios, Pymander, Minerva Mundis; Porfiriusza