Çöl Akrebi - Osman Aysu

604 Pages·2012·1.89 MB·Turkish

by  Osman Aysu

OSMAN AYSU

ÇÖL AKREBİ
BÖLÜM 1
1
ATAKÖY
Engin Mert duşun musluğunu kapatarak soğuk suyun
bedeninde yarattığı ferahlığı iliklerine kadar hissetti. Duş,
yorgunluğunu biraz olsun almıştı. Hemen hemen bütün geceyi
sevişerek geçirmişti.
Küvetten dışarıya çıkarken, sırım gibi adaleli vücudundan
su damlacıkları süzülerek banyonun seramik kaplı zeminini
ıslattı. Küçük bir havluyla uzun dalgalı saçlarını kuruladı.
Hava öylesine sıcaktı ki, vücudundaki su zerrecikleri daha
şimdiden buharlaşıp kuruyordu adeta.
Islak ayaklarıyla yatak odasına geçti.
Bu pazar da gecikmişti. Konsolun üzerindeki Rolex saatini
bileğine geçirirken, dün gece aceleyle çıkarıp iskemlenin
üzerine fırlattığı gömleğine uzandı. Yan gözle yataktaki
sevgilisine bir göz attı.
Hürriyet gazetesinin yıldız falını okuyan Gamze'nin dolgun
dudakları yan aralıktı. Üzerinde sadece koyu meme uçlarını
ve bacak arasındaki kıllarını güçlükle örten beyaz iç
çamaşırları vardı. Kara gözlerine pek uymayan, açık sarı
saçlı, uzun boylu bir kızdı. Engin, saçlarını boyamasa, asıl saç
renginin kendisine daha yakışacağı görüşündeydi. Ne var ki
Gamze, sarışınların on bin metre yükseklikte daha
sakinleştirici ve etkileyici bir imaj yarattıkları palavrasına
inanan hosteslerdendi. Vücudu bir mankeninki kadar
mütenasip ve bir kadında olması gerekli tüm çarpıcı
yuvarlaklıklara sahipti. Zarafet ve çarpıcılığını korumak için
boş vakitlerinde tenis oynar, dans eder, sabahları formunu
korumak için koşar ve beğendiği her erkekle de yatardı. Allah
bilir, kendisiyle tanıştıktan sonra da hayatına giren erkekler
olmuştu. Ama bu Engin'in hiç umurunda değildi.
İki ay önce Ankara'dan dönerken uçakta tanışmıştı onunla.
Temyiz Mahkemesi'nden kazanılmış bir davanın huzuru ve
sevinci içinde dönüyordu. İşte, o seferin görevli
hosteslerinden biriydi Gamze Pekcan.
Bir saat boyunca uçakta bakışıp kesişmişlerdi. Genç
avukat, kızın kendisine ilgi duyduğunu sezinlemişti. Devamlı
gülümseyen, mavi üniformalı, tatlı ve davetkâr bir hostesti...
Atatürk Havalimanı'na indikten sonra Engin kızın
terminaldeki uçuş ekibine ait bölümden çıkmasını beklemiş,
onu yalnız görünce de yanına yaklaşarak akşam yemeğini
birlikte yemeyi teklif etmişti.
Kız hiç nazlanmadan ya da buluşmayı başka bir güne
ertelemek gibi bahaneler aramadan, hemen kabul etmişti
teklifini. Havaalanına en yakın otellerden biri olan Polat
Renaissance'a götürmüştü.
Kendine özgü bir kızdı Gamze.
Engin'in o zamana kadar hiç rastlamadığı, değişik bir
karakteri vardı. Yemekten sonra kahvelerini içerlerken, altı
yıllık hosteslik yaşantısında karşılaştığı ilginç yolcuları
anlatmıştı. Hikâyelerini anlatırken, büyük bir pervasızlıkla,
cinsel ilişkilerini canlı fantezilerle süslemesini beceriyordu.
Böyle birine ömründe rastlamamıştı. Hiç fartası furtası yoktu.
Engin biraz şaşırmakla beraber kızın bu açık sözlülüğüne
hayret etmekten kendini alamamıştı.
Otelin lokantasından çıkınca doğru kızın yalnız yaşadığı
evine gitmişlerdi. Hem de teklif ondan gelmişti. Kız kendini
övdüğü kadar da vardı doğrusu; o gece uykuya daldıklarında
şafak sökmek üzereydi.
O günden sonra genellikle hafta sonlarını beraber
geçirmeye başlamışlardı. Gamze'nin seferde olmadığı
zamanlarda bazen hafta arası da kaçamak yapıyorlardı. Yani
Engin, ayrıldığı karısının velayetinde kalan sekiz yaşındaki
oğlunu almaya gitmemiş ve Gamze de o hafta sonu başka bir
kente uçmamışsa.
Bazen Engin'in bazen de Gamze'nin evinde buluşuyorlardı.
Buna rağmen, iki ay içinde ilişkilerinin zayıfladığını,
başlangıçtaki heyecanın kalmadığını hissetmeye başlamıştı
Engin. Belki yatakta hâlâ birbirlerinden zevk alıyorlardı fakat
ruhsal yakınlaşma olmuyordu bir türlü. Olmaması da
normaldi. Duygusal yanı zayıf, dümdüz, sıradan bir kızdı
Gamze. Hayata son derece objektif bir açıdan bakardı,
hisliliği, romantik yanı hemen hemen hiç gelişmemişti. Asla
kıskanç bir tip olmamakla beraber çok meraklıydı. Kendisi ile
ilgili olsun olmasın çok soru sorardı. Bir de hayatı hep
cinsellik ekseni etrafında döndürmesi, genç adamda yavaş
yavaş bezginlik emareleri yaratmaya başlamıştı.
Engin yeni bir yüz, yeni bir kişilik ihtiyacı duymaya
başlamıştı. Fakat bunu asla beceremeyeceğini de biliyordu.
Eski karısı Selda'yı hâlâ unutamamıştı. Evliliğinin
yürümemesinin asıl suçlusu Selda idi. Dırdırları, küçük
görmeleri, yerli yersiz iğnelemeleri çekilmez olmuştu ama o
yine de bambaşkaydı. Hayatının hiçbir döneminde onun kadar
etkileyici ve fiziksel cazibeye sahip birine rastlamamıştı.
Genç adam, gömleğinin düğmelerini ilikleyip pantolonunu
ayağına geçirdi. Yatağın kenarına oturarak çoraplarını
giyerken, kız gazeteyi bırakarak sevgilisine döndü.
"Sinemalarda Kevin Costner'ın yeni filmi oynuyor, haberin
var mı?"
Engin bu sorunun nereye varacağını sezinlemişti.
Anlamamış görünerek, "Öyle mi?" dedi.
"Gitmek ister miydin?" "Ne zaman?"
"Bugün olabilir. Uçuşum yok."
Kızın maksadının ne olduğunu hemen anlayıverdi Engin.
Sıkıcı bir münakaşaya hazır olmalıydı.
"Oğlumdan erken ayrılırsam gidebiliriz." Gamze
gülümsedi. Dişleri inci gibiydi. "Bu lafın ne anlama geldiğini
iyi bilirim ben. Y ani bugün sinemaya gidemeyiz demek
istiyorsun." Tahrik edici bir şekilde dolgun dudaklarını büzdü.
"Bu hikâyeleri çok dinledim. Sen ilişkide bulunduğum
üçüncü boşanmış erkeksin. Hepsinin çocukları vardı. Bilirim,
pazar günleri hep çocuklara ayrılır. Ya maça gidilir ya da
sinemaya. Genellikle bir et lokantasında karın doyurulur,
sonra da çocukların isteği yerine getirilir. Olan da hep bana
olur. Yalnız kalırım. Terkedilmişlik gibi boktan bir duygu
işte." Engin hiç sesini çıkarmamıştı. "Ama seni anlıyorum,"
diye mırıldandı Gamze. "Öyle olmalı. Tıpkı benim de senin
bazen birden zuhur eden pazar seferlerini anladığım gibi."
Gamze, sitem dolu bir bakış fırlattı sevgilisine. Gerçekte
neyi kasdettiğini gayet iyi anlamıştı. Küskün bir çocukçasına
surat astı.
Engin giyinmiş olarak ayağa kalktı. Sırtını k ıza dönerek
geniş camdan manzaraya baktı. Canı hiç didişmek
istemiyordu. Bu pazarı oğluna ayırmakta kararlıydı. Gamze,
birden yataktan fırlayarak yanına koştu, yarı çıplak vücudunu
erkeğin bedenine yaslayarak, içindeki ihtirası ona yeniden
taşımak isterken:
"Gücendin mi bana?" diye sordu. "Yalnız kalmaktan nefret
ediyorum. Tek isteğim seninle beraber olmaktı. Suç mu bu?
Şimdi gitmen ille de gerekli mi? Akşama gidemez misin?"
"Üzgünüm ama gitmem lazım. Okan'ı özledim. Evime
uğrayıp kıyafetimi de değiştirmeliyim. Sonra da telefon
ederek geleceğimi bildireceğim." Kız suratını ekşiterek:
"Oğlunu buradan arasana," dedi. "Belki cici babası ile özel
bir programı olabilir. Sana ihtiyacı yoktur."
Engin, eski karısının evini Gamze'nin yanından aramak
istemiyordu.
Geçen ay iki kez bu hatayı yapmıştı. Telefon sırasında
Gamze, her türlü dişiliğini kullanmış, onu çıldırtacak
derecede tahrik etmiş ve oğluyla buluşmasını başka zamana
ertelemeyi başarmıştı. Anlaşılan aynı oyunu yeniden
sergilemek niyetindeydi.
Gamze'nin yanından telefon etmeyecekti. Fakat kız, kedi
çevikliğiyle komodinin üzerindeki telefonu kapmış, cihazı
Engin'e uzatmıştı bile. Genç adam kaşlarını çatarak, istemeye
istemeye numaralan tuşlarken, kız yeniden sırtüstü yatağa
uzanmış, yarı çıplak vücuduyla sevgilisini kararından
caydırabilmek için bacağını uzatarak kırmızı oje sürülmüş,
bakımlı ayak parmaklarıyla pantolonunun fermuarının
bulunduğu bölgeyi hafif tazyiklerle okşamaya başlamıştı.
Kız bu numaranın daha evvel işe yaradığını biliyordu.
Engin yataktaki kadına bir göz attı. Sol memesi daracık
sutyenden fırlamış, bütün diriliğiyle meydana çıkmıştı. Genç
adam gözlerini kızın çıplaklığından alamazken, içinden de
inşallah telefonu Selda açmaz, diye dua ediyordu. O açarsa
her zamanki takaza, iğneleyici lafları başlayacaktı yine.
Emindi; ilk sözü "Yine mazeretin mi var? Çocuğu almayacak
mısın?" sorusu olacaktı. Arkasından da, "Bunu oğluna nasıl
yaparsın? Çocuk o kadar heyecanlı ki, dün gece babamla
buluşacağım diye gözünü bile kırpmadı" demek olacaktı.
Suçluluk duygusunu Engin'in içine yerleştirinceye kadar da
konuşurdu ondan sonra, ihmalkârlığından dem vuracaktı. Çok
haksız bir ithamdı bu ama ne yazık ki hep böyle olmuştu.
Evliliklerini de bu haksız ithamlar ve Selda'nın davranışları
yıkmamış mıydı zaten?
O ilk yıllar çok mutlu geçmişti. Engin yetim olarak
büyümüş bir insandı. Ailesi ve yakını yoktu. Kazancı da azdı.
Selda ile üniversite yıllarında tanışmışlardı. Çok zengin bir
ailenin tek çocuğu olan Selda için maddiyat problemi yoktu,
ilk yıllarda ailesi ona alışılmışın dışında destek sağlıyordu.
Önceleri bu durum pek bir sorun olmamıştı. Fakat yıllar
geçtikçe Engin ezilmeye, karısının parasal baskısından
bunalmaya başlamıştı. Bu durum genç avukatın ruhunda
aşağılık kompleksi yaratmış, ciddi münakaşalara
başlamışlardı ve sonuç boşanmaya kadar gitmişti. Engin
mesleğinde ilerleyip bol para kazanmaya başlarken Selda da
iki yıl sonra ünlü bir doktorla evlenmişti. Bu sabah şanslıydı.
Telefonu oğlu Okan açmıştı. Bir süre şakalaştılar.
Oğlunun ses tonunda nedense hafif bir burukluk, mahzun
bir ifade sezinler gibi oldu. Karşılaştıklarında nedenini
sormaya karar verdi.
Gerçekten de çocuğuyla yeteri kadar ilgilenemediğini
düşünmeye başladı.
MacDonalds'da bir şeyler atıştırmaya, sonra da
Akmerkez'deki sinemalardan birinde oynayan "Evde Tek
Başına" türünden bir komediye gitmeye karar verdiler. Engin
bu tür komedilerden hiç hoşlanmazdı ama oğlunun hatırı için
katlanacaktı artık.
Baba oğul anlaştılar; saat on ikiye doğru onu, Selda'nın
şimdi oturduğu Etiler'deki evinden alacaktı. Engin'in acele
etmesi gerekiyordu. Kılık kıyafetini değiştirmesi için,
Erenköy'deki evine gitmeliydi. Saatine telaşla bir göz attı.
Hemen çıkarsa ancak yetişebilirdi.
Telefondaki konuşmayı dinleyen Gamze, ayağını Engin'in
pantolonunun önünden çekti. Onun gideceğini anladı. Tahrik
numarası bu kez yutmamıştı.
Sesini çıkarmadı.
Ağır ağır uzandığı yataktan kalktı, salınarak onu kapıya
kadar geçirdi. Engin giderayak, akşama doğru telefon
edebileceğini, ancak başka bir planı varsa uygulamakta
serbest olduğunu söyledi. Kız, şimdilik bilmiyorum, demekle
yetindi. Sevgilisini hafifçe yanağından öptü ve kapıyı
ardından kapattı.
Somurtuk bir yüzle yatak odasına döndü. Çarşafın üstüne
yayılmış gazete sayfalarını iterek kendine yer açtı. Bir süre
dalgın ve düşünceli yattı. Neden sonra komodinin üzerindeki
telefonu kavrayarak bir numara çevirdi. Karşı tarafın zili
çalıyordu.
Telefonu açan adamın sesini tanıyınca, "Gitti," dedi. "Bu
sabah onu evde tutamadım." Bir süre adamı dinledi. Sonra,
"Nasıl istersen, hiç de fena fikir değil sevgilim," diye
mırıldandı. "Ben de seni özlemiştim."
Telefonu kapatıp yerine bırakırken, yatağın içinde uzun
uzun gerindi.
Pazar gününü boş geçirmeye hiç niyeti yoktu.
Engin asansörden inince kavurucu temmuz güneşi altında
park yerinde bıraktığı Honda'sına doğru yürüdü. Arabanın içi
hamam gibi sıcaktı.
Torpido gözünü açarak, güneş gözlüğünü aradı. Aklına
geldi, gözlüğünü evrak çantasının içinde bırakmıştı. Arka
koltukta duran deri çantasına uzandı. Çantayı çekip öne aldı.
Tuhaf bir şey dikkatini çekti.
Çantada dört dava dosyası vardı. Yazıhaneden çıkarken
kendi elleriyle yerleştirmişti içine. Sanki biri dosyaları
kurcalamış, yerlerini değiştirmişti.
Dikkatle dosyaları inceledi. Hatta içlerinden herhangi bir
evrakın alınıp alınmadığına baktı. Eksik yoktu. Hem kilitli
arabanın içindeki çantasını kim kurcalayabilirdi ki?
Anlamsızdı bu. Başını salladı, dudağını büzdü. "Yanılıyorum
herhalde," diye söylendi. Kontağı çevirip, gaza bastı.