Cinayet Alfabesi - Agatha Christie

309 Pages·2012·2.33 MB·Turkish

by  Yasar Mutlu

Agatha Christie _ Cinayet Alfabesi

CİNAYET ALFABESİYLE İLGİSİ OLANLAR:

Alice Asher : Yaşlı bir kadın. Küçük bir tütüncü

dükkânı vardı.

Franz Asher : Alice Asher'in kocası. Ayyaşın biriydi.

Mary Drovver : Alice Asher'in yeğeni. Teyzesine

çok bağlıydı.

Beth Bernard : Garson kız. Eğlenceye fazla düşkündü.

Megan Bernard : Beth'in ablası. Kardeşinin aptallık

ettiğini düşünüyordu.

Bayan Bernard : Beth'in annesi. Kızına hediye almıştı.

Bay Bernard : Beth'in babası. Olaylar onu çok

sarsmıştı.

Donald Frazer : Beth'in sevgilisi. Çok kıskanç bir

gençti.

Sir Carmichael Clark : Zengin bir adam. Eski Çin eserlerine

meraklıydı.

Ron Clark : Sir CarmichaePın kardeşi. Yolculuktan

dönmüştü.
Charlotte Clark : Sir Carmichael'ın karısı. Bazı şüpheleri

vardı.

Thora Grey : Sir Carmichael'ın sekreteri. Muhteşem

güzellikte bir sarışındı.

Alexander B. Cust

Bayan Bury

Lily Bury

Tom Harding

Müfettiş Japp

Thompson

Hastings

: Acayip, yalnız bir adam. Başağrısı

çekiyordu.

: Pansiyoncu kadın. Bay Cust'a acıyordu.

: Bayan Bury'nin kızı. Bazı şeyler

dikkatini çekmişti.

: Lily'nin nişanlısı. Cust'tan pek hoşlanmıyordu.

: Scotland Yard'dan. Poirot'nun beynini

çalıştırmasını istiyordu.

: Ruh doktoru. ABC'nin manyak olduğundan

emindi.

: Poirot'nun yakın arkadaşı. Ondan
çok şey bekliyordu.

HERCULE POlROT'nun elinde şu ipuçları vardı:

• ABC imzalı mektuplar...

• ABC denilen tren tarifeleri...

• Yeni çoraplar...

• Bir yarış...

• 'Bir Serçe Değil' filmi...

• Kanlı bir bıçak...

• Hasta bir kadının sözleri...

• Bir komşunun anlattıkları...

• Su dolu bir lavabo...

Cinayetlerin esrarını çözebilmek için POlROT'nun şu
sorulan

cevaplandırması gerekiyordu:

• ABC kimdi?

• Katil gerçekten bir manyak mıydı?

• Kurbanlarını neye göre seçiyordu?

• Canide bir alfabe kompleksi mi vardı?

• Neden Poirot'ya zaman zaman katil iki ruhluymuş gibi

geliyordu?

• Çorap firmasının bu işlerle ne ilgisi vardı?

• Dördüncü cinayet nerede işlenecekti?
• İmzasız mektuplardaki acayiplik neydi?

Adres neden yanlış yazılmıştı?

• Grome neden yanılıyordu?

1. Mektup

Haziran ayında Güney Amerika'daki çiftliğimden vatanıma

döndüm. İngiltere'de altı ay kadar kalmak istiyordum.
Yapılması

gereken bazı işler vardı. Bunları ancak kendim
çözümleyebilirdim.

Karım çiftliği idare etmek için Güney Amerika'da kalmıştı.

Londra'ya varır varmaz, ilk iş olarak eski dostum Hercule

Poirot'yu aradığımı söylememe gerek yok.

Poirot şehirde yapılan yeni apartmanlardan birine
yerleşmişti.

Arkadaşıma o binayı düzgün geometrik şekli yüzünden

seçmiş olduğundan şüphelendiğimi söyledim. Poirot bunun
doğru

olduğunu hemen itiraf etti.

"Bina insanın gözünü okşayacak bir simetriye sahip," dedi.

"Sen aynı düşüncede değil misin?"

"Bazen fazla düzgünlük insanı sıkar," diye cevap verdim.

Sonra da eski bir şakayı hatırlayarak sordum. "E, bu süper
modern
apartmanın sahipleri tavukları küp şeklinde yumurtalar
yumurtlamaya

razı edebildiler mi bari?"

Poirot neşeyle güldü. "Ah, onu hatırlıyorsun demek? Dostum,

ne yazık ki bilim henüz tavukları modern zevklere uymaları

için razı edemedi. Tavuklar hâlâ değişik biçim ve renklerde
yumurtalar

yumurtluyorlar."

Sevgi dolu gözlerle arkadaşımı süzdüm. Görünüşü çok

iyiydi. Son gördüğümden beri de hemen hiç değişmemişti.
"Sağlıklı

görünüyorsun, Poirot," dedim. "Hiç yaş/anmamışsın. Hatta

saçlarındaki aklar bana eskisinden daha da azmış gibi
geldi.

Ama tabii bu imkânsız bir şey."

Poirot tatlı tatlı gülümsedi. "Neden imkânsız olsun?
Söylediğin

doğru."

"Yani... saçların kırlaşacağı yerde, akları siyahlaşıyor
mu?"

"Evet."

"Ama bu bilim bakımından imkânsız bir şey!"

"Hiç de değil."

"Çok garip... Doğaya aykırı bir şey bu."
"Hastings hiçbir şeyden şüphelenmeyen, tertemiz bir
insansın.

Yıllar geçse de bu bakımdan yine hiç değişmeyeceksin.

Bir gerçeği fark ediyor, aynı anda bunun çözüm noktasına
parmağını

bastırıyorsun, yine de durumu anlamıyorsun."

Ona şaşkın şaşkın baktım. Poirot hiç sesini çıkarmadan

kalktı, yatak odasına gitti. Geri döndüğü zaman elinde bir
şişe

vardı. Bunu bana uzattı. Bir an anlamaz gözlerle şişeye
baktım.

Sonra üzerindeki yazıyı okudum.

"REVIVIT-Saçlara doğal rengini verir. REVIVIT bir boya
değildir."

"Poirot!" diye bağırdım. "Saçlarını boyamışsın!"

"Hah sonunda anladın."

"Demek saçlarının geçen seferkinden daha siyah durmasının

sebebi bu."

"Evet."

Şaşkınlığım biraz geçmişti. "Allah Allah. Sanırım gelecek

sefer İngiltere'ye döndüğüm zaman seni takma bıyıkla
dolaşır

bulacağım. Yoksa bıyığın da takma mı?"

Poirot yüzünü buruşturdu. Bıyığı en hassas tarafıydı onun.
Arkadaşım bununla gereğinden fazla öğünürdü. Sözierim
kendisine

çok dokunmuştu. "Ne münasebet! O günün çok uzaklarda

olmasını Tanrı'dan dilerim. Takma bıyık! Ne felaket!" Takma
olmadığını

kanıtlamak için bıyığını iyice çekiştirdi.

"Ama bıyığın hâlâ pek gür."

"Orası öyle. Bütün Londra'da benim bıyığım gibisi yok."

Senin işin gibisi de, diye düşündüm. Ama bunu söyleyerek

Poitot'yu incitmek istemiyordum. Onun yerine kendisine
hâlâ

dedektiflik yapıp yapmadığını sordum. "Tabii, yıllar önce
emekliye

ayrıldığını söylemiştin ama..."

"Orası öyle. Kabak yetiştirecektim. Ama, o sırada bir
cinayet

işlendi. Ben de kabaklarla ilgilenmekten vazgeçtim. Ben
tıpkı

veda konseri veren şarkıcılara benziyorum. Onlar da
dayanamayarak

tekrar tekrar veda konserleri verirler."

Güldüm.

Poirot, "Benim durumum gerçekten böyle," dedi. "Her
seferinde,

'Eh bu seferki sondu," diyorum. Ama o sırada başka bir
şey çıkıyor. Aslına bakarsan kendimi emekli sayıp bir
kenara çekilmeyi

de hiç istemiyorum. Beyindeki gri hücreler
çalıştırılmazsa,

paslanırlar."

"Anlıyorum," diye mırıldandım. "Kafanı istediğin zaman
çalıştırıyorsun."

"Evet. İlgileneceğim konuyu kendim seçiyorum. Artık
Hercule

Poirot cinayetlerin en çözülmez görünenlerini inceliyor."

"Böyle cinayetler çok mu?"

"Maalesef. Kısa zaman önce az kalsın mahvoluyordum."

"Başarısızlığa mı uğramak üzereydin?"

"Ne münasebet!" Poirot bu sözlerime şaşmıştı. "Hayır...
beni...

Hercule Poirot'yu az kalsın öldürüyorlardı."

"Katil çok ustaymış anlaşılan."

Poirot, "Usta değil, dikkatsizdi," diye cevap verdi.
"Neyse...

O olaydan söz etmeyelim artık. Biliyor musun Hastings, sen
birçok

bakımdan benim maskotumsun."

"Sahi mi?" dedim. "Ne bakımdan?"

Poirot bu soruyu cevaplandırmadı, onun yerine, "Senin
İngiltere'ye

geleceğini duyar duymaz," diye mırıldandı. "Kendi
kendime, 'Mutlaka bir olayla karşılaşacağız,' dedim.
Eskiden

Hastings'le katil avına çıkardık. Şimdi de öyle olacak. Ama
bu

seferki olayın öyle sıradan bir şey olmaması gerek. Bu..."
Elini

heyecanla salladı. "Güç rastlanılan, nefis, ince bir şey
olmalı..."

"Poirot," diye güldüm. "Seni duyan da Ritz'de akşam yemeği

ısmarladığını sanır."

"Oysaki insan istediği gibi bir cinayet ısmarlayamaz, değil

mi? Doğru..." İçini çekti. "Fakat ben şansa, kadere
inanırım. Senin

kaderin de benim yanımda bulunmak ve benim affedilemeyecek

bir hata işlememe engel olmak."

"Affedilmeyecek bir hatadan söylemek istediğin nedir?"

"Belirgin şeylere aldırmamak."

Ne demek istediğini pek anlamamıştım. Biraz düşündüm.

Sonra, "E, bu üstün cinayet işlendi mi?" diye sordum.

"Hayır... Veya belki de..." Durdu. Biraz şaşkın bir tavırla

kaşlarını çattı. Ağır ağır, "Bilmiyorum," dedi.

Sesi o kadar acayipti ki, başımı kaldırarak hayretle ona
baktım. Kaşları hâlâ çatıktı. Birdenbire kesin bir tavırla
başını

sallayarak ayağa kalktı. Pencerenin yanındaki yazı
masasına

gitti. Elinde bir mektupla ağır ağır yanıma döndü. Buna bir
göz

attıktan sonra kâğıdı bana uzattı. "Söyle, dostum. Buna ne
dersin?"

Mektubu ilgiyle aldım. Kalın bir kâğıda kitap harfleriyle
yazılmıştı

bu.

"Bay Hercule Poirot,

Bizim zavallı kalın kafalı ingiliz polisinin çözemediği

cinayetleri çözümlemekle öğünüyorsunuz, değil mi? Eh, ne

kadar zeki olduğunuzu anlayalım bakalım zeki Bay Poirot.

Belki bu esrarı da kolaylıkla çözersiniz. Ayın 21'inde
Andover'le

ilgilenin.

Selamlar

ABC."

Zarfa bir göz attım. Bu da matbaa harfleriyle yazılmıştı.

Poirot tekrarladı. "Buna ne dersin?"

Mektubu ona geri verirken omzumu silktim. "Herhalde bunu

yazan bir deli."

"Söyleyeceklerin bu kadar mı?"