Charles Bukowski

327 Pages·2014·6.88 MB·Turkish

Charles Bukowski
KADINLAR
ARION 3 BASKT
YAYINEVİ J .U /I O I V I
Charles Bukowski
K A D IN LA R
Roman: Ol
ARION YAYINEVİ
©Bu çevirinin tüm yayın haklan ARION YAYINEVİ Ltd. Şii'ne aittir
AĞUSTOS - 1994 (1. Basım - İST.)
EYLÜL - 1994 (2.Basım - İST.)
KASIM - 1994 (3. Basım - İST.)
Kitabın Orijinal Adı : Women
Yazan : Charles Bukowski
Çeviren : Mukaddes Ilgün
Düzeltme : Selahattin Ozpalabıyıklar
Ali Engin
Dizgi : Tango Tanıtım
Kapak Resmi : Pablo Picasso
Iç Baskı : Yaylacık Matbaası
Adres
Babıâli Cad. No: 8
Cağaloğlu / 1ST.
Tel. : [phone]
Fax: [phone]
ISBN - 975-571-005-1
CHARLES BUKOWSKI
KADINLAR
Çeviren:
MUKADDES İLGÜN
ARION
YAYINEVİ
Pekçok iyi adam bir kadın tarafından
köprü altına düşünülmüştür.
1
- -
5 O yaşındaydım ve dört yıldır bir kadınla yatmamıştım.
Hiç kadın arkadaşım yoktu. Sokakta yanımdan geçerken ya
da bir yerlerde gördüğümde öylesine bakardım onlara, ama
özlem dolu bakışlar değildi bunlar, daha çok onların bir işe
yaramadıklarını düşünürdüm. Düzenli olarak otuzbir çeker­
dim, bir kadınla ilişki kurma düşüncesi — cinselliğin dışında
bile — hayal gücümün çok ötesindeydi. Evlilik dışı doğmuş 6
yaşında bir kızım vardı. Annesiyle birlikte yaşıyordu ve ben
de çoçuk yardımı gönderiyordum. Yıllar önce 35 yaşındayken
evlenmiştim. Evliliğim iki buçuk yıl sürdü. Karım beni boşa­
dı. Sadece bir kere âşık olmuştum. O da akut alkolizmden
ölmüştü. Karım benden 12 yaş gençti. Belki şimdi o da öl­
müştür, kimbilir. Boşandıktan sonra 6 yıl boyunca her Noel'­
de bana uzun mektuplar yazdı. Hiçbirini cevaplamadım....
Lydia Vance'i ilk ne zaman gördüğümden tam olarak
emin değilim. 6 yıl kadar önceydi ve on iki yıldır çalıştığım
posta memurluğu işinden ayrılmış, yazar olmaya çalışıyor­
dum. Korkuyordum ve eskisinden daha çok içiyordum. İlk
romanımı yazıyordum. Yazarken her gece yarım şişe viski ve
altılık iki koli birayı hallediyordum. Şafak sökene kadar
ucuz sigaralarımı içiyor, yazıyor ve klasik müzik dinliyor­
dum. Her gece on sayfa yazma hedefi koymuştum kendime,
ne var ki ertesi güne kadar o gece kaç sayfa yazmış olduğu­
mu bilmiyordum. Sabahları kalkar kalkmaz kusar, sonra ön
odaya gidip kaç sayfa yazmış olduğuma bakardım. On sayfa
hedefimi her zaman aşardım. Bazen 17, 18, 23, 25 sayfa yaz­
dığım olurdu. Tabii her gece yazdığım bu yazıların ayıklan­
ması ya da bir kenara atılması gerekirdi. İlk romanımı yaz­
mam yirmi bir gecemi aldı.
O zamanlar kaldığım evin arkasında oturan ev sahiple­
rim kaçık olduğumu düşünüyorlardı. Her sabah uyandığım­
7
da avluda kahverengi büyük bir kesekâğıdı olurdu. İçindeki­
ler arasıra değişse de çoğunlukla domates, turp, portakal,
yeşil soğan, konserve çorba, kırmızı soğan bulunurdu. Gün
aşırı 4'lere 5'lere kadar içerdim onlarla. Yaşlı adam dışarı
çıktıktan sonra ihtiyar karısıyla elele tutuşur, ara sıra da
öpüşürdük, ama asıl öpücüğü kapıda verirdim her zaman.
Kadın bumburuşuk olmuştu ama ne yapsın. Katolikti ve Pa­
zar sabahları pembe şapkasını giyip kiliseye gittiğinde pek
sevimli görünürdü.
Sanırım Lydia Vance ile ilk şiir dinletimde tanışmıştık.
Drawbridge'de Kenmore Caddesindeki bir kitapçıdaydık.
Her zamanki gibi korkuyordum. Üstün yetenekli ama kor­
kak. İçerde sadece ayakta durulan bir oda vardı. Dükkanı iş­
leten Peter'in — zenci bir kızla yaşıyordu — önünde bir to­
mar para vardı. "Şu işe bak" dedi bana "Onları her zaman
böyle kafesleyebilsem Hindistan'a bir tur daha yapacak pa­
rayı toplamam işten bile değil!" İçeri girdiğimde alkışlamaya
başladılar. Şiir okuma işini kıvırmak üzereydim..
30 dakika okuduktan sonra ara verdim. Hâlâ ayıktım ve
karanlıkta bana dikilen gözleri hissedebiliyordum. Bir iki ki­
şi gelip konuştu benimle. Derken molalardan birinde Lydia
Vance geldi yanıma. Bir masada oturmuş bira içiyordum. El­
lerini masanın kenarına koyup eğildi ve yüzüme baktı. Ol­
dukça uzun kahverengi saçları, çıkık bir burnu vardı ve hafif
şaşıydı. Ama herşeye rağmen yaşam doluydu — orada oldu­
ğunu farkediyordunuz. Aramızdaki titreşimleri hissedebili­
yordum. Titreşimlerin bazısı karışıktı ve pek iyi türden de­
ğildi ama oradaydı. Bana baktı, ben de ona. Lydia Vance
boynunun etrafında püskülleri olan süet bir kovboy ceketi
giymişti. Göğüsleri güzeldi. "Ceketinden püskülleri yırtmak
isterdim — oradan başlayabiliriz!" dedim ona. Lydia uzak­
laştı. İşe yaramamıştı. Kadınlara ne söylemem gerektiğini
hiç bir zaman kestiremezdim. Neyse ki bir de poposu vardı.
Yürürken o güzel poposunu seyrettim. Blucini ne yazık ki bu
güzel parçayı örtmüştü. Uzaklaşırken seyrettim onu.
Okumanın ikinci kısmını bitirdim ve sokakta yanımdan
geçen kadınlar gibi Lydia'yı da unutuverdim. Paramı aldım,
bazı peçeteleri, kâğıtları imzaladım ve oradan ayrılıp evime
yollandım.
Hâlâ her gece ilk romanım üzerinde çalışıyordum. Akşam
6.18'den önce çalışmaya başladığım olmuyordu. Terminal
Annex Postanesinde çalışırken kirişi kırdığım saatti bu. Gel­
diklerinde saat 6'ydı: Lydia ve Peter. Kapıyı açtım. "Bak,
Henry, bak ne getirdim sana!" dedi Peter.
Lydia kahve masasının üzerine sıçradı. Blucini öncekin­
den daha dardı. Uzun kahverengi saçlarını bir sağa bir sola
savuruyordu. Kaçığın biriydi; mucizeviydi. İlk defa gerçekten
onunla sevişme olasılığını düşünmeye başladım. Şiir okuma­
ya başladı. Kendininkileri. Çok kötüydü. Peter onu durdur­
maya çalıştı, "Hayır! Hayır! Henry Chinaski'nin evinde kafi­
yeli şiir okunamaz!"
"Bırak okusun, Peter!"
Kalçalarını seyretmek istiyordum. Eski kahve masasının
üzerinde bir aşağı bir yukarı gidip geliyordu. Sonra dansetti.
Kollarını salladı. Şiir berbat olsa da vücudu ve çılgınlığı
müthişti.
Lydia aşağı atladı.
"Nasıl buldun Henry?"
"Neyi?"
"Şiiri.”
"Zor."
Lydia elinde kâğıtlarla orada duruyordu. Pete1* ona sarıl­
dı. "Hadi sevişelim" dedi ona. "Hadi gel sevişelim!"
İterek uzaklaştırdı Peter’i.
"Pekâlâ" dedi Peter. "Gidiyorum o zaman!”
"Nasıl istersen. Arabam var," dedi Lydia. Peter kapıya
doğru yürüdü. Durdu ve dönerek "Pekala, Chinaski! Sana ne
getirdiğimi sakın unutma!"
Kapıyı çarpıp çıktı. Lydia kapının yanındaki koltuğa otur­
du. Ben de yarım metre kadar uzağında oturmuştum. Ona
9
baktım. Harika görünüyordu. Korktum. Uzanıp uzun saçla­
rına dokundum. Sinirliydi sanki saçları. Elimi çektim. "Bü­
tün bu saçlar gerçekten senin mi?" diye sordum. Öyle oldu­
ğunu biliyordum. "Evet" dedi. Elimi çenesine koyup becerik­
sizce başını kendime doğru çevirmeye çalıştım. Bu gibi du­
rumlarda kendime güvenimi kaybederdim. Hafifçe öptüm
onu.
Lydia zıpladı. "Gitmeliyim. Çoçuk bakıcısına para ödüyo­
rum."
"Bak," dedim "Kal. Ben öderim. Biraz daha kal."
"Hayır, kalamam,” dedi, "Gitmeliyim."
Kapıya doğru yürüdü. Arkasından gittim. Kapıyı açtı.
Sonra döndü. Son bir defa uzandım ona. Başını kaldırıp bana
minicik bir öpücük kondurdu. Sonra elime daktiloyla yazıl­
mış birtakım kâğıtlar tutuşturarak uzaklaştı. Kapı kapandı.
Elimde kâğıtlarla divanda oturdum ve arabasının sesini din­
ledim.
Şiirleri teksir makinasıyla çoğaltılmış, zımbalanmıştı ve
ONUNNNN diye başlık atılmıştı. Birkaçını okudum. İlginç,
mizah ve cinsellik dolu şiirlerdi bunlar ama çok kötü yazıl­
mışlardı. Lydia ve üç kızkardeşine aittiler — hepsi de son
derece neşeli, cesur ve seksiydi. Kâğıtları bir kenara koyup
viskimi açtım. Dışarısı karanlıktı. Radyoda en çok Mozart,
Brahms ve Bee çalıyordu.
2
- -
Bir iki gün sonra postadan Lydia'nm gönderdiği bir şiir
aldım. Uzun bir şiirdi ve şöyle başlıyordu:
Çık artık devler devi
Çık karanlık kovuğundan
Gel çıkalım gün ışığına birlikte
Saçlarına papatyalar takalım....
10
Şiir bana neşe ve gerçek bilgiyi taşıyan dişi yaratıklarla
kırlarda dansetme isteği uyandırıyordu. Mektubu çekmeceye
koydum.
Ertesi sabah ön kapının camına vurularak uyandırıldım.
Saat 10.30'du.
"Git başımdan," diye bağırdım.
"Ben Lydia."
"Tamam, bekle bir dakika."
Üzerime gömlek ve pantalonumu geçirerek kapıyı açtım.
Arkasından doğru banyoya koşup kustum. Dişlerimi fırçala­
maya çalıştımsa da yapamadım, yeniden kustum — tatlımsı
diş macunu midemi ayağa kaldırdı. Çıktım banyodan.
"Rahatsızsın galiba," dedi Lydia. "Gitmemi ister misin?"
"O, hayır. İyiyim. Her sabah böyle kalkarım."
Lydia güzel görünüyordu. Perdelerden sızan ışık yüzüne
yansıyordu. Elindeki portakalı yuvarlayarak atıyordu. Porta­
kal sabah ışığının aydınlığında fırıldak gibi görünüyordu.
"Fazla kalmayacağım," dedi, "ama sana bir şey sormak is­
tiyorum."
"Ee, sor bakalım."
"Ben heykeltıraşım. Senin başını çalışmak istiyorum."
"Hay hay."
"Oturduğum yere gelmen gerekecek. Henüz bir stüdyom
olmadığı için evde çalışmak zorundayız. Senin için bir sakın­
cası var mı bunun?"
"Hayır."
Adresini ve evine giden yolun tarifini aldım.
"Sabah ll'den önce gelmeye çalış. Akşamüstüne doğru ço­
cuklar geliyor okuldan, dikkatimizi dağıtabilirler."
"ll'de orada olacağım," dedim ona.
Odanın kahvaltı edilen bölümünde Lydia’nın karşısında
oturuyordum. Aramızda koca bir kil kütlesi duruyordu. So­
rularına başladı.
"Ailen hayatta mı?"
11