Beni Uzaklarda Arama

395 Pages·2015·8.3 MB·Turkish

Kieran Kramer - Beni Uzaklarda Arama
www.CepSitesi.Net
fiiriş
IHOS
Dıd, Nuıloıı Kımııı oun on (İç yılgındaki kızı I.aıly Mıuy “Molly”
I nırbııııks, iliklerini lırçalarken. kahvaltı iyin yııımırla kırarken
ya ılıı ala binerken, duygularla dolup takıyordu. Kimsenin onun
gibi ilerin duygular yııkiıınııılıgına emindi konu ne olursa olsun
İşte hu yüzden Mallan Dllkü’nUn her yıl düzenlediği Noel balo
sunda hırkese tutkularım açıklamalıydı.
Açıklamazsa, (lltlrdü.
fin azından ruhu (Hürdü.
Bu geleneğin tarihi yüzyıl öncesine uzanıyordu. Yetişkinler
balo salonuna çekilmeden önce onlara bir bilmece, şaka veya şiir
sunan ilk çocuk o olmazdı herhalde. Ama Dük’Un en büyük oğlu
Roderick’e beslediği derin, ateşli aşkı gösteren orijinal bir dizeyi
ilk kez o okuyacaktı.
Şiirde adını Robert olarak değiştirmişti. Şiiri yazmak biraz
ustalık gerektiriyordu; diğer türlü Roderick, ablası Peııelope’yle
olan nişanını baloda, hemen oracıkta atabilirdi ve bu hiç iyi ol­
mazdı.
Roderick balo bitene kadar beklemeliydi. Molly o zamana
5
Ki er an Kramer
kadar uyuyakalmamayı umdu çünkü eğer Roderick babasının
malikanesine gelip gece yarısından sonra, yani Noel Giinii ona
evlenme teklifi ederse bunu kaçırmamalıydı.
Penelope bunu umursamazdı. Zaten kuytulara çekilip
Roderick 'in erkek kardeşi Harry ile öpüşüyordu. Bütün bunlar
da şiirde yazmalıydı. Çünkü aşık bir kadın gerçeği söylemeliydi,
değil mi?
Ama elbette Molly’nin şiirinde Penelope, Persephone; Harry
de Bany olmuştu. Kimse bu vefasızlığı anlamayacaktı.
Molly dışında. Ve o harika dörtlük sayesinde Roderick iki­
sinin birbirleri için yaratılmış olduğunu tahmin edecekti - yani
Molly biraz daha büyüyüp Londra’daki Miss Monroe Genç Ha­
nımefendiler Akademisi’ni dört yılda tamamladıktan sonra. Pe­
nelope o okulda kızların her sabah çikolata ve çörek yediklerini
ve canlan ne zaman isterse ince danteller ve yeni şapkalar alma­
ya teşvik edildiklerini sanıyordu.
Molly, Londra’ya gitmek için sabırsızlanıyordu!
Sıra ondaydı. Kalabalık, saçma bir bilmece okuyan küçük bir
çocuğu alkışlıyordu. Molly ellerini yeşil kuşaklı, kenarları oyalı
yeni beyaz elbisesine sildi ve heyecanlanmamak için önünde top­
lanmış kalabalığı iç çamaşırlarıyla hayal etmeye çalıştı.
Derin bir nefes aldı ve hayatını, iyi yönde değiştireceğine
emin olduğu şiiri ezberden okumaya başladı.
TRAJİK BOYUTLARDAKİ AŞK DÖRTGENİ
Robert, Robert, neden Robert?
Persephone kuytularda,
Genç Barry 'yi öperken,
Sen onun alyansını takacaksın.
Beni Uzaklarda Arama
Persephone, Persephone neden Robert 'ı
Bu kadar incitiyorsun?
Robert güneşken, Barry sadece bir ay.
Barry hiçbir şeyken,
Robert 'm her şey olduğunu görmüyor musun?
Barry, ah, Barry,
Neden kendi gerçek aşkını bulmuyorsun?
Ablam senin değil, başkasının.
Ama onu çalarsan,
Belki de ben ağabeyinle evlenirim!
İşte.
Molly kağıdını katladı ve balo salonunda bir sessizlik oldu­
ğunu fark etti. İyi bir şair olduğunu biliyordu ama gerçekten bu
kadar iyi miydi?
Kafasını kaldırıp Roderick’e baktı ve ağzının açık olduğunu
fark etti. Penelope’nin de öyle. Harry’nin de.
Aslında herkesin ağzı açık kalmıştı.
Boğazındaki yumruyu sevinçle temizledi.
Aşk onu şiirle kanatlandırmıştı.
Birkaç kez gözlerini açıp kapattı. Hâlâ kimse konuşmuyordu.
Kimse alkışlamıyordu da.
Roderick, Harry’ye baktı. Dudakları ince bir çizgi halini al­
mıştı. Sessizce, “Seni alçak pislik,” dedi.
Harry geriye doğru bir adım attı. “Roderick-”
Penelope gözlerini Molly’ye dikti. “Bunu nasıl yaparsın?”
dedi boğulurcasına. Sonra yüzü pancar gibi kızardı ve yüksek
sesle, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
Roderick masanın üzerinden atladı. Yumruklarını sıkmış,
7
Kieran Kramer
gözü dönmüş bir şekilde Harry’ye “Seni öldüreceğim!” diye
kükredi. Ve Harry'nin üzerine allayıp ona vurmaya başladı.
Harry de onun çenesine yumruk attı.
Tüııı kadınlar çığlık atmaya başladı. Düşes bayılarak yere
düştü. Hizmetlilerden biri onu hemen kaldırdı ve balo odasından
dışarı çıkarmak üzere kucağına aldı.
Düşes kafasını kaldırdı. Güçsüz bir sesle, “Çocuklar, lütfen
olay çıkarmayın. Özellikle de Noel’de,” dedi.
Molly boğazını tuttu. Neler oluyordu? Neden? Neden?
Dük, “Roderick! Harry!” diye bağırdı. “Hemen kesin şunu!”
Ama durmadılar. Güreşerek, yumruklaşarak ve dövüşerek bü­
yük masanın çevresinde itişmeye devam ettiler.
Kalbi hızla çarpan Molly, “Roderick!” diye bağırdı. “Aşkım!”
Ama sesini duyuramadı. Salon çok gürültülüydü. Konuşma­
lar, bağırmalar,ağlamalar, çığlıklar, kırılan bardaklar... İnsan ka­
labalığı kavganın etrafını sarmıştı.
Molly kalabalığı yardı ve Harry’yi yerde sırt üstü yatarken
gördü. Etrafında kırılmış Çin porselenleri ve kadehler vardı. Ro­
derick dengesiz bir şekilde sallanıyordu. İkisi de hızlı hızlı nefes
alıyordu.
Sutton Kontu masadan kalktı. “Leydi Mary!”
Alı, hayır, Mary. Babası onun resmi ismini kullandığında başı
belada demekti. Kont büyük koridora çıkan kapıyı işaret ederek
“Odana git!” diye bağırdı.
“Ama ben burada yaşamıyorum, baba!” diye haykırdı Molly.
Sutton Kontu’nun yüzü bembeyazdı. “Umurumda değil. Bir
odaya git işte. Burası hariç herhangi bir odaya!”
Molly’nin gözleri yaşlarla doldu. Gözlerini kırpıştırarak ağla-
mamaya çalıştı ve yavaşça arka tarafa doğru yürümeye başladı.
Fakat o sırada Harry ayağa kalktı ve Roderick’i omuzlarından
tuttu. Kalabalığı yararak Roderick’i ittirdi ve onu duvara yapış­
tırdı.
Beni Uzaklarda Arama
Molly salonun öbür ucuna doğru koşarken ayaklarını hisset­
miyordu bile. I larry’nin sırtına atladı, ayaklarını beline doladı ve
gözleri tersten de olsa, onun gözlerine bakana kadar saçını çekti
Molly haykırarak “Seni yaratık!” dedi ve Harry’nin saçlarını
daha da sert bir şekilde çekti. “Bırak onu!”
Harry sola doğru sendeledi, gövdesini şöyle bir salladı ve
Molly yere düştü.
Off. Canı acımıştı. Gerçekten çok acıdı. Ama Molly’nin ya­
ralarım sarmaya vakti olmadı. Roderick, Harry’nin arkasından
geldi, yumruğunu kaldırdı ve Harry’nin burnuna bir yumruk attı.
Molly çatırdama sesi duydu. Her yere kan sıçradı.
Harry burnunu tutarak öne doğru eğildi “Seni asla-” diye so­
luk soluğa konuştu, sonra yavaşça Roderick’e baktı. “Seni asla
incitmek istemedim,” dedi.
Sessizlik oldu
“Hayıııır!” Penelope yakın arkadaşlarıyla beraber bir köşeye
sinmiş, ağlıyordu. “Roderick, lütfen. Dur.” Gözyaşları yanakla­
rından süzülürken ellerini ovuşturdu. “Seni seviyorum.”
Roderick bağırarak, “Öyle mi?” dedi. “Gerçekten seviyor
musun?”
Penelope kafasını salladı. Sesi titreyerek, “Evet,” dedi. “Hem
de çok.”
Roderick’in yumrukları gevşedi. Kardeşine tiksinerek ve bi­
raz da acıyarak baktı.
Penelope’nin yanına giderken Molly’ye bakmadı bile. Pene­
lope kollarını onun boynuna doladı ve sımsıkı sarıldılar. Rode­
rick daha temkinli sarılıyordu ama Molly, Penelope’nin gözlerin­
deki saf sevinçten onu affettiğini anlamıştı.
Molly’nin kalbi sıkıştı. Herkes Penelope’yi atfetmişti. Ne de
olsa o mükemmeldi.
Dük, yorgun ve... üzgün bir sesle, “Sen orduya katılacaksın,
\ M O't
ll.ııı , dedi I‘m, *! k*-« *ml‘tk,tlltı mıhımı II c, İli*' ,İlinim ,,.(t
it, mm,in -tllr«lı„- olun »m,m>,l«h,kl,<n (|*v,
Um, ■ . WI*1» ''Oinnılnlnklmımı blllıoınm ,,,
l • i • >ı t İM** \>**^
>V,-IK y»ıt,„, »yıl «v* Ivumndmı kolkllt
mt^ıOv *'-»•»:' djlvmevvkh'IİU l;U." »*i\ V* «'-İlimli »>M,I İllin
İn \,Um m, ı**dıtıK v'ğı vn men grit'keule, I Oğıt-ııdlkUm «omu m
k-s* ırkım teıiıHHifııMi' 11 emmtmı kadın burada mmIii ı-nJt
♦övl'dv bile 'i" Hat" ««i Mmuklnımdnkl kmı lek®*lhirt
dı,ıt\k< \ ,ı^l Ivmlv'«•* olmuştu Orn-e NıtmsmÎK somiı ıijjjtb*> ine
baktı
tistvıs, ıciui cvketvk. "Kv'ikm* ö\ le. es lal Ya, m burada İm
|«ı,m,w lıeıhesm nesim ila*,a ,1a nıtıracnk. değil mi 1 dedi
**a,ı\ elme tur kadeh şarap aldı. kafasına dikti s e tekrar ııuısa-
'*k\',\lv Kodeıivk'elVnelot'e se "Mutluluğunuza." dcd’ İkisi
ıW oes «ş- \vrmedi
İlana sonra Mo<b >< baktı V sen. her şeşe bunumu sokan
«tâkhk Umatım sobanınız bir ilaha hiç kesişmez "
Lord SuttvMi. \akn zamanda kesısmeseceği muhakkak."
dedi "Hugün burada olan ola' lar. kızımın c\ de \ es a Londra'da
k> Miss \iomve Akademisi'ndc alacalından daha sıkı bir eğin
mc ihtisas ı okluğunu gösterdi. O da uzağa gönderilecek. Yarın­
dan sonra. \orkshire‘a "
Uzağa mı-11 ondra'sa değiI de Yorkshirea mı1'
Noel'den bir gün sonra mı*
\*o*tş "Hayır1" dişe haş kırdı Seni nasıl Yorkshire'a gönde­
rirsin" Orası soğuk, rüzgarlı ve
“En i>isi bu.“ dedi Lord Sutton sert bir tonda. Yanındakiler de
haslarım sa' adı.
MolK'nin gözlerinden ş aşlar akmasa başladı. “Ama - ama
neden hemen Noel'den sonra?"
Lord Suttco hiçbir şeş sövlemed.. sadece kaşlarını çattı.
Ilrttl I '‘tlHltt llıt İl İtlim
Mııllv I' tınıl» Iiıılnılı llitt-vınt-l. M ı Inrvıı. ılt-tll IMıJııtılt
İt»ynunuttu. Ivılm ll<l İmlin ttılılı r I• • |• nln vmınııl" ılntn|ı >.t
lı ı İtil lııin lıılni' ıl lım "
IVımlnıif'ı I q|-\ Ivnııln 1 vel. e il» IIhıittrl** 11 evllMtnıl'V. hin
ıîı9»ln4’ ınilnmıl ki; kıiıılı gitti sevlyt*r<ııl
lıli'i* knIııni k-ııniı ,\\nı »ntl» nilt-slnl lı»»ı sevlvı» lıınn ile
ıııılıiiılıııı nflfi'l cıliıtnıln Ulı İnin nnn knctıklnvtıv lıi'i ^eyifı iyi
nlm'iııinn sili İmin nnn ilılhıieı vnnlı.
Ivludcn l*ı»«ı»k »H.V»? lıûykıT^ı »ımhın m ırtı11
kılın nnm»l n/nn sllıe önce cennele pilmiyli
Moü) \ ini' ılı’ In'klı'ıli Vııuesiııin. meleklerin vı ı llsftmngt
İnl inin nnn ı nlınllnlınnnını hekimli Anın \’onoia\'0 nınyn ııivip in*
İlâlarına Molk ınn knlmosnn isimlisini söylemedi k tinse süvlc
medi Roderick İnle ınnııı iyin şiir yarmasına tnğıncn
\saâılık iHİnıü
Ortalık 'ine sessizleşti linin, cinle burnunu tutarak salon
ılaıı n\ ı ılınak üzere bazıdandı
1 Pffl Svıtton. MoU\‘>e “Cm." dedi Soma Kuzen Augusta'y a
baktı “llemeıı eve gidip 'atsın." dedi.
Kıızcn Augusta gözlüklerim yukarı kaldırarak. “Elbette.'
dedi. “Sana v arın lıcdıve > ok. kücuk bav an Hu Noel rezaleti ben
\ aşadığını sürece asla unutulmayacak."
Kuzen \ugusta yaşlı bir cadıydı. Daha dün bunumdaki göz­
lükleri bulmak iyin bütün e'i ayağa kaldırmıştı'.
Molly. Ham ‘le yan vana ge'di.
“Senden nefret ediyorum." diye fısıldadı ona.
“Hislerimiz karşılıklı." diye ce\ ap verdi Ham neşeli bir sesle.
Ve bu iki kelimeden sonra, iki baş belası genç, en sevdikleri
insanlardan uzaklaştı. İkisinin de geleceği, tek bir tutku hareke­
tiyle değişmişti; ikisi de kendini y alnız hissediy or, ikisi de y alnız
kalacağına inanıyordu...
Sonsuza kadar.
11
7. U öûi/n
Haziran 1816
Lord Harry Traemore, Londra’daki kulübünün özel odasın­
da yanındaki adamın, yere uzanıp horlamaya başlamış olan Lord
Wray’in, çoğu insana pasif bir adam gibi görüneceğini biliyor­
du. Ama fazla miktarda brendi etkisi altında olan Harry ve onun
Eton’dan eski okul arkadaşları, Wray’in bu halinin aslında kade­
rine cesurca (eslim olmasından kaynaklandığını fark etmişlerdi.
Ne de olsa Wray ertesi sabah evleniyordu. Ve herkes biliyordu
ki müstakbel karısı...
Tıpatıp annesine benziyordu.
Harry’nin arkadaşı, Vikont Lum/ey, Charles Thorpe elindeki
boş içki bardağını sallayarak “Üzülüyorum," dedi. “İyi bir arka­
daşımızın özgürlüğü elinden alınıyor."
Lumley son derece zengin bir adamdı. Harry’nin gördüğü en
güzel mavi gözleri ve gece yarısı Vauxhali Bahçeleri’ni her türlü
havai fişekten daha iyi aydınlatabilecek bir gülüşü vardı.
•u doğru değil,” dedi Kaptan Stephen Arrow. Altın şeritleri
ve düğmeleriyle göze çarpan donanma üniforması, koltuğunda
Beni Uzaklarda Arama
fazlasıyla yayılarak oturma şeklini dengeliyordu sanki. “İyi mü­
cadele etti, değil mi?”
Harry brendisinden bir yudum daha aldı. Artık tadını bile ala­
mıyordu. Dili... uyuşmuştu. Dudakları da. Hakkında söylenen
hikayelerin aksine, her zaman bu kadar çok içmezdi. Gerçi o hi­
kayeleri yalanlamaya uğraşmıyordu bile.
Ama bu gece farklıydı. Bu gece evlilik giyotinini boynunda
hissediyordu. Evlenmek istemiyordu. Uzun bir süre, ailesi onu
tamamen köşeye sıkıştırana kadar istemiyordu. Ve bildiği kada­
rıyla bu pek olası değildi.
Harry bu konuda rahattı. Ağabeyi Roderick, karısı Penelope
bir erkek çocuk - yani Mallan ailesinin bir sonraki vârisini - do­
ğurmadan nalları dikerse, o zaman Harry’nin damat olarak po­
tansiyeli önem kazanırdı. Penelope çoktan, dört tane kız dünya­
ya getirmişti - küçük tatlı yeğenleri Helen, Cassandra, Juliet ve
Imogen - tüm ailenin hevesle beklediği oğlan çocuğunu dünyaya
getirmesi de an meselesiydi.
Hizmetliler salonundaki fısıltılardan ve anne-babasının surat­
larındaki hayal kırıklığına uğramış ifadeden anlıyordu ki, ailenin
kara lekesi Harry - savaş kahramanı olması gereken ama olama­
mış Harry — dük unvanının vârisi olmaya bir kişi uzaktaydı.
Hayır, olamazdı.
Bu yüzden de evliliğe karşıydı zaten. Ona tepeden bakacak
birini neden hayatına alsındı ki?
Wray dudaklarını şapırdatarak yerde kıpırdandı.
Nicholas Staunton, Lord Maxwell sakin bir ses tonuyla “En
azından şu an acı çekmiyor,” dedi. Harry çok iyi biliyordu ki,
güçlü aristokratik köklerine rağmen havalı, gizemli ve sıra dışı
olmayı başaran Maxwell, gerçekten içinden gelmedikçe bir
gözlem belirtme gereği duymazdı. Sorgular bir tavırla kadehini
kaldırdı ve Wray’i gözlemlemeye devam etti. “Çok zor bir yıl
13