Aldatmak - Ahmet Altan

238 Pages·2002·0.79 MB·Turkish

by  Ahmet Altan

Ahmet Altan
ALDATMAK
Ahmet Altan, 1950 yılında doğdu. Orta ve lise öğrenimini
çeşitli okullarda dolaşarak tamamladıktan sonra Orta Doğu
Teknik Üniversitesi'ne devam etti, İstanbul Üniversitesi
İktisat Fakültesi'ni bitirdi. Yirmi dört yaşında gazeteciliğe
başladı. Gece muhabirliğinden genel yayın müdürlüğüne
kadar gazeteciliğin hemen hemen bütün kademelerinde
çalıştı. 1987 yılında köşe yazarı oldu, 1990'da genel yayın
müdürüyken gazeteciliğe ara verdi. Çeşitli televizyon
programlan hazırladı. Birçok yazısından dolayı yargılandı ve
1995 yılında bir buçuk yıl hapse mahkûm edildi. İlk romanı
Dört Mevsim Sonbahar 1982'de yayınlandı. 1985'te
yayınlanan ikinci kitabı Sudaki İz, toplatıldı ve
müstehcenlikten yargılanarak mahkeme kararıyla yakıldı.
Üçüncü romanı Yalnızlığın Özel Tarihi 1991'de basıldı.
Dördüncü romanı olan Tehlikeli Masallar 1996 Ekimi'nde
yayınlandı ve rekor sayılacak baskı sayısına ulaştı. Deneme
kitapları Geceyansı Sarkılan 1995'te, Karanlıkta Sabah
Kuşları 1997'de, Kristal Denizaltı 2001'de yayınlandı. Ahmet
Altan'ın 1998'de yayınlanan romanı Kılıç Yarası Gibi, 1999
yılı Yunus Nadi Roman Ödülü'nü kazandı. İsyan Günlerinde
Aşk 2001'de yayınlandı ve 150.000 baskı sayısına ulaştı.
Aldatmak, yazarın son romanıdır.
'Onunla bir kere daha buluşması, yaşadıklarını bir kaçamak
olmaktan çıkaracak, kendisini bir labirent gibi içine alıp bu
yaşananları bir daha kolay kolay dışına çıkılamayacak bir
maceraya dönüştürecekti. Bunu hissediyordu. Kaçacaksa
şimdi kaçmalıydı, daha sonra çok geç olacaktı. Böyle
olacağını hissettiği, hatta bildiği halde kaçmak istemiyordu.
Yaşadıklarının yarattığı heyecan ve zevk kadar, hatta belki de
daha çok, bundan sonra neleri nasıl yaşayacağına dair
içindeki merak, kaçmasına izin vermiyordu.'
Bu kitabı okuduktan sonra hayatınıza ve ilişkilerinize bir
kez daha bakacak, hepsinin size şimdi çok daha değişik
göründüğünü şaşırarak fark edeceksiniz.
Aşkı ve insanı pek az yazar onun gibi anlatabildi..
***
I
Sabırsızca söylenmiş tek bir kelime insanın hayatını nasıl
değiştirebilir diye çok düşünmüştü daha sonraları.
Gizli isteklerin, alışkanlıkların güvenilir kabuğunun altında
beslenip büyüyen günahkâr arzuların, unutulmuş anlamsız
öfkelerin, farkına bile varılmayan bıkkınlıkların, küçük çekiç
darbeleri gibi hayatı yontarak, o bildik hayatın içinden yeni
hayat biçimleri çıkardığına karar vermişti sonunda.
Her şeyin ne kadar masum bir nedenle başladığını
hatırlıyordu; bu rastlantıda kırıcı bir alaycılık bulmuş, hatta
masumiyetin kendisinden bile kuşku duymuştu.
Sarmaşıklı duvarlarıyla şehirden saklanmış, sokakları çiçek
ve parfüm kokan bakımlı ve geniş sitenin çocuk bahçesini
biraz daha büyütmek istemişlerdi.
Bahar sonlarında güneşli bir pazar günü genç anneler
toplanıp sorunu nasıl çözeceklerini tartışarak, çocuk bahçesini
sitede oturan mimarlardan birisine yaptırmaya karar
vermişler, aralarından biri de yüzme havuzuna bakan blokta
oturan asık suratlı genç mimarı hatırlamıştı. Birisi, "Orada
oturan kim var aramızda?" diye sormuştu.
Aydan da her zamanki sabırsızlığıyla atılıp, "Ben!" demişti.
Belki bir-iki saniye oyalansa onun yerine bir başkası 'ben'
diyecek ve hayatı böylesine karmakarışık olmayacaktı ama
bir sorunla karşılaştığında içinde beliriveren hemen çözme
isteği öylesine güçlüydü ki bir başkasının ortaya çıkmasını
bekleyememişti.
– Eve dönerken uğrar, kendisiyle konuşurum, demişti.
Toplantı dağıldığında sokaklarda pazar sabahlarının öğleye
yaklaşan saatlerinde hissedilen huzur vardı.
Geç kaldığını düşünüp hızlanmıştı. Selin'i annesine bırakıp,
kocasıyla birlikte ilk tanıştıklarından beri gittikleri balık
lokantasında yemek yiyeceklerdi.
Eve dönünce de, her pazar yaptıkları gibi sevişeceklerdi.
Bunun böylesine bilinen, hiç aksamadan tekrarlanan bir
sevişme olması Aydan'ın heyecanını azaltmıyor, aksine
olacakları daha önceden bilmek onun isteğini artırıyordu.
Hatta onun bu sevişmelerden sırf düzenli ve daha önceden
bilinir oldukları için hafta içindeki diğer sevişmelerinden
daha çok zevk aldığını söylemek bile mümkündü; gerek
sabırsızlığını akıtacak bir mecra, tezcanlılığını yatıştıracak bir
bilinirlik, yürünecek berrak bir yol ve açık bir hedef arayan
doğasından, gerekse başarılı olabilmek için çok düzenli ve
programlı olma zorunluluğunu ikinci bir benlik gibi kendi
varlığına katmasından, o, her zaman, bilinen, daha önceden
programlanmış şeylerden haz alır, onlarda başarıyı andıran
tuhaf bir zevk bulurdu. Başkalarında heyecan uyandıran yeni
ve ani gelişmeler, bilinmezlikler, sürprizler, belirsiz
maceralar, onu, ürkütmese bile sıkar, bütün heyecanını ve
şehvetini söndürürdü.
Doğuştan sahip olduğu benliğinin tadı, çevresi çikolatayla
kaplanmış bir üzüm tanesi gibi, ta ilkokuldan beri hayatını
saran başarının ve başarıyı getiren düzen ve disiplinin tadıyla
kaynaşmıştı. O düzen kaybolduğunda alıştığı tat da
kayboluyor, hayat ona yavan ve renksiz geliyordu, heyecanı
macerada değil başarıda buluyor, başarıyı yarattığına inandığı
programlı davranışlar, tıpkı başarının kendisi gibi, onu hep
heyecanlandırıyordu.
Çimenliklerin arasındaki asfalt yolda bu çocuk bahçesi
sorununu çözümleyeceğini düşünerek ve bir şeyi
çözümlemenin ona hep verdiği memnuniyeti hissederek
yürürken bir yandan da bedeninin çakırkeyif bir sevişmeye
daha şimdiden hazır olduğunu fark edip kendi kendine
gülümsüyordu.
Binanın önüne geldiğinde, mimarın hangi katta oturduğunu
anlamak için zillere baktı. Buraya taşınalı epey olmasına
karşın bir kere bile komşularının kim olduğunu merak
etmemişti. Dizi dizi isimler arasında Cem Kırkoğlu adını
aradı. Aradığı adı bulunca, tek başına yaşadığını söyledikleri
mimarın, sitenin, havuza bakan, en büyük ve en pahalı
dairesinde oturduğunu gördü. Adam çok zengindi. Bütün
zenginlerin, kendilerinden daha zengin birini gördüklerinde
hissettikleri o tuhaf ürküntüyü ve çekingenlikle karışık
saygıyı o da hissetti.
Asansöre binip en üst katın düğmesine bastıktan sonra
aynada zaten düzgün olan saçlarını bir daha düzeltti,
gömleğinin yakalarını çekiştirdi, düğmelerinden birini açtı.
Memelerinin arasındaki çizginin başlangıcı gözüktü açılan
düğmeden.
Adamı ayartmak ya da onunla kırıştırmak gibi bir
düşüncesi yoktu, yalnızca, karşısındaki erkeğin
zenginliğinden, zekâsından ya da gücünden etkilenen her
kadın gibi kendisini etkileyeni etkilemek istiyordu. Bu,
düşünülerek yapılmış hesaplı bir hareket değildi, kendilerim
etkileyen biriyle karşılaştıklarında kadınların hissettiği o belli
belirsiz panik duygusuyla açmıştı düğmesini. Adamın, daha
karşılaşmadan kendisini etkilemiş olmasının tuhaflığını ise
fark etmemişti.
Asansörden inince kapı numaralarına baktı, aradığı
numarayı bulunca kapının önünde durdu, saçlarını bir kez
daha düzeltip derin bir soluk aldıktan sonra vücudunu
dikleştirip kapıyı çaldı.
Bekledi.
Kapı açılmadı.
Zili bir daha çalmakla dönüp gitmek arasında kararsız
kaldı.
Ne yapacağına karar veremeden dururken kapı birden
açılıverdi, açılan kapıda beline bir havlu bağlamış, ıslak
saçlarını elindeki havluyla kurulayan, yarı çıplak bir adam
duruyordu. Sanki durumda hiçbir tuhaflık yokmuş gibi,
saçlarını kurulamaya devam ederek, sakin bir sesle,
"Buyrun?" dedi. "Kimi aramıştınız?"
Sesinde, duruşunda, çıplaklığına aldırmayışında,
dudaklarının kenarında beliriveren alaycı gülümseyişte kibirli
ve küstah bir güven, hareketlerinde neredeyse kadınsı
denilebilecek bir zarafet, konuşmasında kışkırtıcı bir
küçümseyiş, bakışlarında ise hayvansı bir saldırganlık vardı
ama bütün bu karmaşaya hiç uymayan ölçülü bir kibarlık,
mesafeli bir nezaket de hemen seziliyordu.
Bir bencilliğin işaretiymiş gibi gözüken sükûnetiyle
karşısındakini telaşlandıran, hemen hissedilen kendini
beğenmişliğiyle sinirlendiren, neredeyse itici, hiç tanımadığı
bir insandan kendine bir anda bir düşman yaratabilecek bir
adamdı, ama bütün bunlar, aralarında hemen hemen bir tek
bile övülecek yan bulunmayan bu kötü özellikler kaçınılmaz
bir biçimde karşılaştığı insanların ilgisini çekiyordu. Sanki
insanların kötülükleri çekici bulduğunu biliyormuş da onun
için böyle davranıyormuş gibiydi, hatta daha fenası sanki
kendisine bunu fısıldayan bir sesle doğmuştu, tavırlarındaki
doğallık onun böyle doğduğuna inandırabilirdi insanı.
Adamın aldırmaz duruşundaki hiç alışık olmadığı
saygısızlıktan öylesine utanmıştı ki, aslında çok da önemli
olmayan bu tuhaf karşılaşma, onda büyük felaketlerde
hissedilene benzer bir baş dönmesi yaratmış, gözleri
kararmıştı. Karşısındaki adamı tam olarak göremiyordu bile.
Bir hayvanın, rüzgârın uzaklardan taşıdığı belli belirsiz bir
kokuyu hissetmesi gibi adamın küçümseyici
aldırmazlığındaki iticiliğin kokusunu alıyor, bulanıklaşan
görüntünün arasından onun ince beli ve geniş omuzlarıyla bir
yüzücünün vücuduna sahip olduğunu hayal meyal fark ediyor,
bir başka sevişmeye hazırlanan bedeninin elinde olmadan bu
çıplaklıkla ilgilenmesine sinirleniyordu.
Sabırsızlığı yüzünden bir insanı habersizce rahatsız etmek
ve onu banyodan çıktığı sırada yakalamak, iğrentiye benzer
bir utanç yaratıyordu içinde. Bu, çocukluğundan beri aldığı
terbiyeye de, onun düzen ve program düşkünlüğüne de aykırı
bir davranıştı ve bazı bazı yaptığı gibi sabırsızlığı yüzünden
kuralları çiğnemek onu utanılacak bir duruma düşürmüştü.
Bütün bunlar tümüyle kendi hatası olmasına rağmen yalnızca
kendisine değil adama da kızıyordu.
Adam belindeki havlusuyla neredeyse çırılçıplak karşısında
durduğu için nereye bakacağını da kestiremiyor, bir yere
kararlı bir şekilde bakamamak şaşkınlığını ve kızgınlığını
artırıyordu. Bu adamı bu halde görmesinin kendi hatasından
kaynaklandığını düşünmese, adamın çıplaklığına da,
tavırlarına da aldırmazdı belki, ama utanılacak bir şey
yaptığını düşünmek utandırıyordu asıl onu.
Utancın, şaşkınlığın, kızgınlığın, alay edilecek bir duruma
düştüğüne inanmanın yarattığı duygu dalgalanmaları yüzüne
vuruyor, sabit bir yere bakamayan gözleri kırpışıp duruyor,
yüzünde birbiri ardına birçok ifade, rüzgârlı bir günde açık bir
pencerenin önündeki ince bir perde gibi kıpırdanıyordu.
Onun yüzündeki bu ifade dalgalanmaları birden adamın
aklında beklenmedik bir düşüncenin doğmasına neden oldu.
Sadece bedeniyle bu kadını baştan çıkarıp
çıkaramayacağını merak etti. Çıplaklığıyla, vücuduyla,
erkekliğiyle, bu kadının aklını çelip, onu bütün değerlerini
reddetmeye götürüp götüremeyeceğini düşündü aniden. Bir
kötülükten ziyade erkekliğini sınamaktı bu onun için, bir
erkek vücudunun kadın ruhu üstündeki etkisini görmek
arzusu, açığa vurulmayan bir kibirlenmeydi.
Birisi ona, yapmayı tasarladığı şeyin kötü ya da ahlaksızca
olduğunu söylese herhalde buna şaşardı. Bir kötülük yapmak
aklından bile geçmemişti. Şimdiye kadar kimseye bilerek
kötülük ettiği de görülmemişti. Öyle biri değildi. Ahlaksızlığı
ise hiç anlayamazdı, çoktandır kendisini toplumdan öylesine
kesin çizgilerle ayırıp koparmıştı ki, düşüncelerinin hiçbir
yerinde kalabalıklarla ortak bir değer yargısı kalmamıştı
neredeyse, onların ne ahlakına uymaya ne de ahlaksızca
davranmaya çalışıyordu.
Aslında onu böyle bir oyuna sürükleyen merak da değildi.
Merak gibi gözüken duygunun altında kıpırdanan istek çok
daha basit, çok daha korkunç bir istekti: yeni bir şey bulma