Table Of ContentCHR. VAN ABKOUDE
Nieuw omslag van G. VAN STRAATEN
DE COMPLETE PIETJE BELL SERIE VAN CHR. VAN ABKOUDE
PIETJE BELL »
PIETJE BELL'S GOOCHELTOEREN *
NIEUWE AVONTUREN VAN PIETJE BELL *
PIETJE BELL IS WEER AAN DE GANG
PIETJE BELL GAAT VLIEGEN*
DE VLEGELJAREN VAN PIETJE BELL*
PIETJE BELL IN AMERIKA *
DE ZONEN VAN PIETJE BELL
Hoofdstuk I
Pietje Bell en tante Cato
„Wel, wel," zei vader Bell op een morgen, toen hij met moeder en Pietje aan de
ontbijttafel zat, „daar hebben we zowaar een brief van die goeie tante Cato. Ik
ben benieuwd wat voor nieuws zij ons te vertellen heeft."
„Lees maar eens voor," zei moeder. De schoenmaker opende de brief, zette zijn
leesbril op en las:
Lieve broeder en zuster,
Het is alweer" een hele lange tijd geleden, sinds ik iets van mij heb laten horen,
maar och, jullie begrijpen wel dat een mens niet altijd zin heeft om een hoop
onzin neer te schrijven en papier en inkt te verknoeien met kletspraatjes te
vertellen, tenminste ik hoop dat het goed uitdraait en nu zal ik maar met de deur
in huis vallen en je vertellen, dat ik een uitnodiging heb gehad van neef Adriaan
in Alkmaar, je weet wel, die daar kaashandelaar is, en of ik een weekje bij hem
wil komen doorbrengen. Je begrijpt, dat is een hele reis voor een oud mens als
ik, die niet gewend is zulke grote afstanden te reizen en de kosten zijn nogal hoog
ook, maar daar geen nood over, want Adriaan stuurt een postwissel voor het
reisgeld. Maar nu komt het mooiste pas: Adriaan heeft zoveel gehoord van
Pietje, dat mooie zoontje van jullie, en nu wil hij met alle geweld dat ik de
jongen meebreng en ik houd mijn hart al vast bij de gedachte, dat ik die lastpost
mee op reis moet nemen, ik weet zeker, dat mijn leed niet te overzien is, maar als
hij mij wil beloven zich netjes en behoorlijk te gedragen en geen muziekkorpsen
mee te nemen naar het station, wil ik het er wel op wagen. Nu had ik zo gedacht,
als ik eerst eens een paar dagen bij jullie kwam logeren, dan kunnen we een en
ander bespreken en dan neem ik de trein van Rotterdam. Ik kan nog wel wat
meer praten, maar dat is maar inkt vermorsen, a/s het goed is, kom ik
aanstaande zaterdag, maar ik zeg niet met welke trein, anders mocht die lieve
Pietje weer eens de een of andere aardigheid bedenken en mij aan'het station de
stuipen op het lijf jagen; laat hij het niet proberen, want hij zal er van lusten.
Uw liefhebbende zuster Cato
„Dat is nog eens een aardige brief," zei vader lachend. „Ik heb tante toch niks
gedaan? " vroeg Pietje, zijn boterham in de melk soppend. „Wil je dat wel eens
laten! " riep moeder. Pietjes hand grijpend. Pietje schrok hier zo van, dat hij het
glas melk omstootte. „Kijk nu weer eens aan, ondeugende jongen! " „Ach
moeder, u liet me ook zo schrikken. Wacht ik zal het wel even oplikken." En Piet
voegde de daad bij het woord. Vader kon de verleiding niet weerstaan Pietjes
hoofd een duw te geven, zodat de jongen gevoelig met zijn neus tegen de tafel
bonsde. Piet gaf een schreeuw en vader bulderde van het lachen. „Kijk me toch
zo'n stel eens aan! " riep moeder wanhopig uit, „wat moet ik toch met jullie
beginnen? " „Och vrouw, wat geeft het, zolang we pret hebben! " „Ja, jullie
hebben pret, maar ik kan de vieze rommel opruimen." „Zeg Piet," vroeg vader,
„zou je graag met tante Cato naar Alkmaar willen gaan? " „Nou en of, reken
maar, joppig." „Dat zal wel weer op wat moois uitdraaien," zei moeder, terwijl
ze de gemorste melk met een doek opnam. „Tante Cato en Pietje samen op reis.
De krant zal er weer vol van staan." „0, die snertkrant heeft altijd wat van mij te
vertellen," merkte Pietje op. „Wanneer gaan we naar Alkmaar, vader? "
„Misschien de volgende week. Alkmaar is een mooie, heel oude stad, jongen, je
zult er veel leren." „Ja," voegde moeder erbij, ,,er is daar heel wat vaderlandse
geschiedenis gebeurd." „O, dat weet ik best," zei Pietje, „daar heeft Claudius
Civilus de Spanjaarden op d'r kop gegeven..." „Ga weg, dat waren de
Spanjaarden niet," verbeterde vader „dat waren de Fransen." „Hoor eens, ik weet
me niet zo veel meer te herinneren van wat ik op school geleerd heb," sprak
moeder, „maar Claudius Civilus was een Batavier en die vocht tegen de
Romeinen." „Nu, 't zal mij een zorg zijn," lachte vader. „Geef me nog maar een
kopje thee moeder, en laat die Romeinen het dan maar zelf uitvechten onder
mekaar."
Nadat Pietje drie boterhammen met kaas en vier met aardbeienjam had gegeteVi,
met nog een gekookt eitje, en een glas melk (niet het omgegooide), kreeg hij
toestemming om nog even buiten te spelen. Hij had zijn plan al klaar. Tante Cato
zou zaterdag komen en dat zou weer een hele pret geven. Pietje wist wel,dat
tante niet erg op zijn grapjes gesteld was, maar dat kwam, omdat er ook altijd
iets verkeerd was gegaan. Ditmaal zou hij wel beter oppassen en nu eens een
heel lieve verrassing voor tante bedenken. Geen muziekkorps aan het station,
maar een mooi welkomstlied, gezongen door de meisjes en jongens van zijn
klas, dat zou tante Cato toch bepaald wel heel, heel mooi vinden! En hij zou
morgen op school vertellen dat tante zaterdag in Rotterdam zou aankomen, dat
ze een echte kindervriendin was die hen vast op allerlei lekkers zou trakteren, als
de ontvangst goed afliep. De hele klas moest dan, netjes aangekleed,
zaterdagmiddag naar het station komen om het welkomstlied te zingen. Ze
zouden zeker allemaal komen, als er een beloning in het vooruitzicht was. Hij
was er vast van overtuigd dat ze na het zingen allemaal door tante Cato op
limonade getrakteerd zouden worden. Tante had wel niet verteld hoe laat zij zou
aankomen, maar Pietje wist bij ervaring dat tante altijd de middagtrein van twee
uur nam en hij verwachtte dat zij ook ditmaal niet van haar gewoonte zou
afwijken. Een kwartier later zaten in de geheime kelder van ,De Zwarte Hand'
rondom de tafel: Pietje, Peentje, Engeltje en nog twee nieuwe leden, Sproet en
Blikkie. Dat waren natuurlijk niet hun ware namen, maar zo waren ze in de buurt
bekend. Pietje kloof op een potloodje, terwijl een beduimeid stukje papier vóór
hem lag. „Hoor eens," zei hij, „zo krijgen we nooit een welkomstlied in elkaar.
Ik kan het niet alleen doen, jullie moeten me een handje helpen." „Laten we
ieder om de beurt een regel maken," stelde Engeltje voor. „Dat is een goed idee,"
zei Pietje, „begin jij dan maar met de eerste regel." „Wacht effetjes," bracht
Peentje in het midden. „Als het gezongen moet worden, moeten de woorden
natuurlijk passen." „O ja, da's waar ook," zei Sproet, „hoe vin-je de wijs van Piet
Hein? " „Nee, dat past niet," zei Pietje. „Zeker, hoor maar," vervolgde Sproet, en
hij zong: „Heb je niet gehoord van ons tantetje Cato? " „Ze is toch ónze tante
niet! " „Wat geeft dat? 't Klinkt toch aardig! " „Vooruit dan maar," zei Pietje.
„Nou jij, Blikkie." Blikkie prakkizeerde hard, stompte een paar malen tegen z'n
hoofd alsof hij daarmee de wieltjes van zijn denkmachine aan de gang kon
brengen. „Ik heb het! " riep hij eindelijk uit. „Hoor maar! " „ Van ons tantetje
Cato van Del-Ieft? " „Goed, da's prachtig! " zei Pietje en noteerde het. „Nou jij.
Peentje." „Jó, ik heb twee móórdregels, helemaal bij mezelf met mijn eigen
hoofd uitgedacht," zei Peentje trots. „Hoe vin-je dit?" „Ze is toch zo gul en als ze
wat heeft Dan geeft ze aan ons de hei-lef tl„ En nou ik," sprak Engeltje. „Ik heb
de mijne ook al." ,,Hojo! Hojol Wees welkom tante Cato! " „Sapperloot, da's
fijn! " riep Pietje. „En nou ikke." „Bij ons in Rotterdam, bij ons in Rotterdam,
We zijn zo blij, dat u eindelijk kwam! " (bis). „Fijn! Reuzegoed! " klonk het door
elkaar. Zo was het welkomstlied dan in elkander getimmerd en moesten de leden
van ,De Zwarte Hand' ervoor zorgen dat de jongens en meisjes van de klas er
allemaal een exemplaar van kregen. Pietje had een oud schrift en scheurde er wat
blaadjes uit, waarna ze aan het werk trokken en het vers achtentwintig maal
overschreven. Repetities waren niet nodig, ieder kende de wijs en in tien tellen
hadden de kinderen de woorden van buiten geleerd.
Die zaterdagmiddag waren ze allemaal present bij de uitgang van het station
waar Pietje hen netjes opstelde. „Zeg," zei Pietje tot zijn vriend Engeltje, „jij
kent tante Cato wel, niet waar? „Zeker wel," zei Engeltje, „ze heeft een lange
neus met een wrat erop." „Ja. Nou moet jij tante hierheen brengen, zie je. Ik blijf
hier, want ik ben de koordirecteur." „Ja, da's waar. Jij moet hierblijven." „En nou
nog wat," vervolgde Pietje. „Als tënte Cato mij in de gaten krijgt, denkt ze
natuurlijk weer dat ik haar voor de gek houd. Ik houd haar helemaal niet voor de
gek. En daarom zal ik met mijn rug naar het station gaan staan als ik de maat sla
voor het zingen. Jij brengt tante Cato hierheen en laat ze naar het welkomstlied
luisteren, en zó ziet ze niet, dat ik het ben! " „Gesnapt, ome," zei Engeltje. „Ik
zal er wel voor zorgen." Gierend kwam de trein tot staan. Portieren werden
geopend en de conducteur riep: „Rotterdam! Rotterdam! " Engeltje die zich op
de een of andere geheimzinnige manier toegang tot het perron had verschaft
zonder perronkaartje, trachtte tante Cato te midden van de passagiers te vinden.
Uit een tweede klas coupé stapte een dame met een lange neus en een wrat erop.
Engeltje stof op haar af en trok haar bij de mouw. „Dag tante! " riep hij uit. „De
kinderen staan allemaal klaar om het welkomstlied te zingen. Komt u maar mee!
" En zonder verder een woord te zeggen, trok hij haar mee naar de uitgang, waar
het opeens uit vele heldere kindermonden klonk:
Heb je niet gehoord van ons tantetje Cato?
Van ons tantetje Cato van Del-Ieft?
Ze is toch zo gul en als ze wat heeft
Dan geeft ze aan ons de hel-leftl
Ho-jo! Ho-jo!
Wees welkom, tante Ca-to!
Bij ons in Rotterdam, bij ons in Rotterdam
We zijn zo blij, dat u eindelijk kwam! (Bis).
Pietje had vergeten de toon aan te geven en daarom klonk het wel wat als een
gemengd koor, waarvan de stemmen de koers kwijt geraakt waren, maar de
mensen schenen het allemaal erg mooi te vinden. Pietje draaide zich om en
hoopte een goedkeurend woord van tante Cato te vernemen. Maar opeens schrok
hij: dat was tante Cato niet, dat was een vreemde mevrouw! Alle moppen wat
een stomme streek had die Engeltje nou uitgehaald. Ja, ze had wel een lange
neus met een veel te grote wrat erop, maar tante Cato was toch heel anders, zie
je, en lang niet zo mooi gekleed als déze dame! De vreemde dame liep
ondertussen naar de kinderen om een praatje te maken. Ze begreep maar niet,
waarmee ze zulk een alleraardigste ontvangst verdiend had en wie de leuke
zangertjes hierheen had gestuurd om haar een ovatie te brengen! De kinderen
wezen op Pietje Bell en deze kreeg een kleur als een tomaat. „Ach mevrouw, ik
zal het u maar vertellen," zei Pietje. „U is de verkeerde tante maar die stom... ik
bedoel, die domme knul daar dacht dat u tante Cato was en nou zou tante Cato
ons allemaal mee naar de lunchroom nemen voor limonade en nou hebben we de
verkeerde te pakken..." De dame begon hartelijk te lachen. „En waar is de
werkelijke tante Cato nu? " vroeg ze. „Dat weet ik niet, ze is zeker niet
meegekomen." „Dat is jammer kinderen. Maar ik weet er wat op. Ik zal nu maar
de rol van tante Cato spelen en jullie allemaal mee naar de lunchroom nemen..."
Dat gaf een hoeraatje en Pietje zei tegen Engeltje: „Zeg, ik had je eerst een
watjekou willen verkopen op je gezicht omdat je de verkeerde tante
meebracht..." „Wat zou dat... tante Cato of tante Mie... als wij maar ranja krijgen,
wat? " „Krek, dat is 't... want tante Cato zou 't wel lekker vertikt hebben om die
hele bende te trakteren en daar zat ik erg over in. Maar nou is het goed. Kom
mee, jó, daar gaan ze al! "
Hoofdstuk II
Pietje Bell in Alkmaar
Toen Pietje die middag thuiskwam, zat tante Cato heel rustig met moeder te
praten in de kamer achter de schoenwinkel. Tante scheen veel pret te hebben,
want ze lachte herhaaldelijk en snoot haar neus. Moeder lachte mee, maar toen
Pietje binnentrad, keek ze hem opeens heel ernstig aan. ,,Zeg-ereis," begon ze,
„wie heeft je toestemming gegeven om op zaterdagmiddag je zondagse kleren
aan te doen en stilletjes ermee de deur uit te stappen! ? En kijk eens op je schone
witte trui! Allemaal limonadevlekken! Wat heb je uitgevoerd? " „Ach moeder,"
zei Pietje verdrietig, „ik ben toch altijd zo ongelukkig als ik eens wat aardigs wil
doen... moet u horen." En toen vertelde hij wat er aan het station gebeurd was.
Maar zijn ogen puilden bijna uit zijn hoofd van verbazing, toen hij van tante
Cato vernam dat ze het hele geval met eigen ogen aanschouwd had en dadelijk
Pietje en zijn bende had herkend. Ze was op een afstand blijven-kijken en had
pret voor zes, vooral toen ze zag, hoe verbijsterd Pietje was bij de ontdekking dat
ze de verkeerde tante te pakken hadden.Vader werd even uit de winkel geroepen
om het verhaal nog eens aan te horen en vouwde dubbel van het lachen. Pietje
liet ze allemaal maar lachen en zei toen langs zijn neus weg, met een
veelbetekende blik op tante Cato: „Maar ze sloeg ons niet op ons kop met d'r
paraplu, zie je... we kregen allemaal ranja, nogal niet lekker... ze was heel erg
aardig hoor... en niks niet gierig... niks niet." Toen kwam de tocht naar Alkmaar
op te proppen en werd Pietje meegedeeld dat ze de volgende donderdagmorgen
de trein zouden nemen, die zowat om twaalf uur in Alkmaar aankwam. Hij
moest beloven geen gekke, dolle streken uit te halen, niemand te helpen of ook
maar op te vrolijken, en als een nette, brave Hendrik naast tante te lopen en zich
uiterst netjes en fatsoenlijk te gedragen. Ook verzocht moeder hem, tante geen
verdere bewijzen van zijn liefde te geven gedurende de eerstvolgende dagen,
daar al die grappen tante erg zenuwachtig maakten. Pietje beloofde alles. Hij
gedroeg zich voorbeeldig gedurende die zaterdagavond en de volgende zondag.'s
Middags wandelde hij met vader wat rond en Pietje begon over school te praten.
Er waren nog maar net een paar weken van de vakantie overgebleven, vertelde
hij. En dan weer naar school. Niks prettig, hoor, want dan moest je weer
jaartallen leren en naar de grootste gemene deler zoeken. „Naar de grootste
gemene deler zoeken? " riep vader verbaasd uit. „Hebben ze dat ding nog niet?
Toen ik zo oud was als jij, moesten wij er op school ook al naar zoeken." „Ja,"
zei Pietje, „en meester Long kan je soms de gekste vragen stellen. Op een keer
vroeg hij aan de kinderen waar ze op het ogenblik aan dachten. Peentje zei: aan
m'n verjaardag. Engeltje zei: aan mijn moeders tafelpoot, want daar gaat ze me
vanavond weer aan vastbinden." „En wat zei jij wel? " vroeg vader lachend. „Ik
zei: aan uw jaszak, meester, want daar heb ik juist twee kakkerlakken ingestopt."
Vader proestte het uit, wat natuurlijk onverstandig van hem was, want hij had
Pietje moeten straffen voor die ondeugendheid in school.
Donderdagmorgen. De trein rolde het station Alkmaar binnen en Pietje had zich,
met buitengewone inspanning, kalm en netjes gedragen in de trein. Hij had niet
eens op de fluit van de conducteur geblazen of ook maar eventjes aan de
noodrem getrokken. Tante was zeer tevreden over hem en gaf hem een
pepermuntje dat al weken in haar tas gezeten had. Pietje nam het gauw weer uit
zijn mond want 't was niet lekker meer, en schoot het tussen vinger en duim weg,
maar het kwam in de lange baard van een medepassagier terecht, waar het stil
bleef hangen. Een ogenblik later streek de man met de hand over zijn baard,
voelde het pepermuntje, bekeek het eens en stak het dan met een glimlach in de
mond. Maar verder had Pietje heus niets gedaan en hij was maar blij, toen de
trein eindelijk de plaats van bestemming bereikt had. „Kom jongen," zei tante
Cato, „pak je koffertje op. Neef Adriaan zal ons wel opwachten." Neef stond bij
de uitgang en had weldra tante Cato opgemerkt. Hij liep op haar toe met
uitgestoken handen en met een brede glimlach op zijn gezicht. Adriaan was een
jongeman van zowat dertig jaar, die er gezond uitzag; hij had bruin haar en
dorfkere ogen, die wel schenen te lachen. Hij zag er piekfijn uit. Je kon wel zien
dat neef Adriaan geen arme jongen was. Pietje vond hem al dadelijk aardig.
„Dag tante, welkom in Alkmaar! " zei neef op hartelijke toon. „Hoe gaat het met
u...? O ja, thuis is alles best... Mina is verlangend om kennis met u te maken...
we hebben de kamertjes klaar... En is dat nou Pietje... de vermaarde Pietje Bell,
van wie we zoveel gehoord en gelezen hebben? Jongen, wat heb ik vaak om jou
gelachen, je bent me een mooie hoor... maar we weten wel dat je een hart van
goud hebt." „Och neef," zei Pietje, ,,u moet het heus allemaal niet geloven wat ze
van mij vertellen... ik ben altijd toch zo ongelukkig, als ik eens wat doe..." „O,
dat zal wel loslopen jongen. Als je soms van plan bent, hier in Alkmaar een
beetje leven in de brouwerij te brengen, ga je gang dan maar hoor, maar pas op
dat de politie er niet de lucht van krijgt. Kom, tante, m'n wagen staat buiten het
station. Geef mij uw koffer maar." De Chevrolet van neef was niet bepaald
nieuw, maar keurig onderhouden. Je kon wel zien, dat de eigenaar er zorg aan
besteedde. Pietje vroeg of hij de wagen sturen mocht en ging maar alvast échter
het stuur zitten. Maar neef schoof hem lachend terzijde en nadat men had
plaatsgenomen, startte hij de auto. Langs de Stationsweg reden ze naar de stad
en Pietje zag dadelijk wel dat het hier heel anders uitzag dan in Rotterdam... Hier
en daar fraaie geveltjes, sommige zelfs eeuwen oud. „Ik zal je thuis wel eens het
een en ander van Alkmaar vertellen, Piet," sprak neef. „Dat daar is de Grote
Kerk. Ik zal jullie maar eens een beetje rondrijden, voor we naar huis gaan, dan
heeft Mina tegen die tijd de koffietafel wel klaar." „Fijn," zei Pietje, „ik rammel
van de honger." „Dat komt goed uit," antwoordde neef, „want m'n vrouw heeft
een grote appeltaart en verse broodjes met ham en heerlijke bruine
boterhammetjes met de fijnste kaas, en..." „Laten we maar liever eerst naar huis
gaan," zei Pietje, „en dan later wat rondrijden." „Ja, nu je erover praat, begint
mijn maag ook te rommelen," beaamde neef. „En ik begin de koffie ook al te
ruiken. We zullen dus maar regelrecht naar de Mient gaan." „De Mient? " vroeg
Pietje, „wat is dat? " „Daar wonen we, 't is niet ver hier vandaan en je moet
oppassen dat je er niet invalt." Pietje dacht dat het al een heel raar soort huis
moest wezen waarvoor je moest oppassen er niet in te vallen, maar toen ze er
aangekomen waren, zag hij dat de Mient een grachtje was met een brug erover
en alleraardigste huisjes eromheen. „Pas maar op," lachte neef. „Zie je die brug
daar? Dat is de Stenenbrug; daar stond vroeger de kaak en als je wat had
uitgehaald werd je daar tentoongesteld. En dat ding bewaren ze hier nog altijd,
haha, ik zie je al staan, Pietje! " Het huis dat neef Adriaan bewoonde, had ruime
kamers en was erg mooi. Daar maakten zij kennis met nicht Mina, een
allerliefste, jonge vrouw, die er al net zo blozend en gezond uitzag als haar
echtgenoot. „U bent net een appeltje," merkte Pietje op. „Dank je Pietje, da's een
aardig complimentje," zei nicht vrolijk. „Tante Cato, hier is uw kamertje en u
zult zich wel thuis voelen, naar ik hoop." „Gunst Mina," zei tante, „je moet zo'n
drukte niet voor mij maken. Ik ben het maar gewoontjes gewend, zie je. En dan
met die Pietje! Wie had ooit kunnen denken dat ik met die ondeugd nog eens op
reis zou gaan? Maar hij heeft zich netjes gedragen,"dat moet ik zeggen, 't Is me
anders thuis het lievertje wel! Een paar maanden geleden nog heeft-ie me de
stuipen op het lijf gejaagd door mijn gebit op een avond in de waskom te laten
dansen. Ik schrok wakker en daar zag ik de maan door mijn raam schijnen,
precies op het wastafeltje. Ik dacht dat het een spook was! Hij had een draad
door een gaatje in de zolder naar beneden gelaten en er toen de tanden
aangebonden. En de volgende avond had hij een aap in mijn bed gestopt. Mens,
ik bestierf het haast! " Neef Adriaan stikte bijna van het lachen. „Kom de tafel
staat klaar," vermaande Mina, „en de koffie pruttelt al."
Pietje was maar wat blij, dat ze eerst naar huis waren gegaan, in plaats van een
heel eind om te rijden. Hij maakte een heel gat in de stapel verse broodjes, maar
vergat toch niet de aanwezigen met zijn stadsavonturen te onderhouden. De
