Bir Kadeh Şampanya - Agatha Christie

318 Pages·1964·1.13 MB·Turkish

by  Agatha Christie

AGATHA CHRISTIE

BİR KADEH ŞAMPANYA

Kitabın Düzenlenmesi : Oral Orhon
Dizgi Ve Baskı : Yeni Matbaa
Ciltler : Tabes Cıltevi
Epub Düzenleme: Üç Nokta
Doğum günü masası yedi kişi için
hazırlanmıştı...
Masada attı kişi korkudan soğuk terler
dökerek, müthiş bir şeyin vukuunu
bekliyorlardı. Son derece güzel bir
kadının doğum gününü kutlamak üzere
toplanmışlardı. Ellerde şampanya
kadehleri vardı... Gözlerde korku yanıp
sönüyordu.
Nihayet ışıklar azaltıldı, numaralar
başladı...
Davulların öfkeli uğultusu sona ererken
ışıklar tekrar yandı... Doğum gününü
kutlayan güzel kadın, masanın üstüne
kapanmıştı. Yüzü mosmordu.
Parmakları takallüs etmişti... Artık
masada altı kişi idiler. Masadaki
erkeklerin kalplerine aşk ve cinayet
tohumları saçmış olan güzel kadın
ölmüştü.
Onu kim öldürmüştü?
Çılgına çevirdiği âşıklarından biri mi?
Kıskançlıktan kahrettiği kadınlardan
biri mi?

KİM?
KİM?
Rosemary Barton: Aşktan başka bir şey düşünmeyen, çok
güzel, çok zengin, çok genç bir kadın.
George Barton: Rosemary'nin munis, kendi halinde bir insan
olan kocası.
Iris Marle: Rosemary'nin küçük kızkardeşi. Ablasının
hatıralarını kafasından silmeye çalışan bir kız.
Stephen Farraday: Genç ve istikbali parlak bir politikacı.
Rosemary ile olan aşk macerasına nasıl son vereceğini
bilemeyen bir adam.
Sandra Farraday: Stephen'in karısı. Babasının nüfuzu
sayesinde çok sevdiği kocasını yükseltmeye çalışan, soğuk ve
çirkin bir kadın.
Ruth Lessing: George Barton'un sekreteri. Patronun
karısından nefret eden, haris, merhametsiz bir kadın.
Lucilla Drake: Rosemary'nin halası. Serseri oğlu yüzünden
başı belâdan kurtulmayan bir kadın.
Anthony Browne: Hapishaneye girip çıktığı Rosemary'den
başkası tarafından bilinmeyen, mazisi meçhuller içinde
kalmış bir genç adam.
Vıctor Drake: Lucilla halanın oğlu, bir baltaya sap olamayan,
serseri mizaçlı bir genç.
Albay Race: George Barton'un eski bir aile dostu. Altmış
yaşlarında, bronz yüzlü, beyaz saçlı bir adam.
Guiseppe Bolsano: Cinayet gecesi masaya hizmet eden
garson.
Başmüfettiş Kemp: Scotland Yard'a mensup bir polis.
ROSEMARY
Hatıraları kovmak için ne
yapabilirim
Gözlerimin önünden?
Bir yıl kadar önce ölen
Rosemary'yi
altı kişi düşünüyordu.
1 Iris Marle
Iris Marle kardeşi Rosemary'yi düşünüyordu.
Bir yıldan beri Rosemary'yi aklından çıkarmak için bütün
gücüyle gayret etmişti. Hatırlamak istemiyordu.
Bu hâtıra çok acıydı - çok korkunçtu!
Mosmor kesilmiş bir yüz, takallüs etmiş parmaklar...
Bu manzara ile, bir gün önceki neş'eli, güzel Rosemary
arasındaki tezat müthişti... Neş'eli kelimesi pek uygun
düşmüyordu ya, neyse... Ağır bir grip geçirmişti. Keyifsizdi,
dermansızdı... Bütün bunlar tahkikat sırasında ortaya çıkmıştı.
İris bizzat bu hususu belirtmek için gayret etmişti.
Rosemary'nin intiharına sebep olan şey de buydu zaten, öyle
değil mi?
Tahkikat sona erince, İris bütün olayı kafasından çıkarıp
atmaya çalışmıştı. Hatırlamanın ne faydası vardı artık?
Herşeyi unut, gitsin. Çıkar o korkunç hâdiseyi kafandan!
Ama şimdi hatırlaması gerektiğini arılıyordu. Geçmiş günleri
düşünmeye mecburdu artık... Tesadüf gibi görünen en küçük
teferruatı bile dikkatle hatırlaması lâzımdı.
George'la dün geceki o garip konuşma, olayı hatırlamanın
lüzumunu ortaya çıkarmıştı.
Bu konuşma o kadar umulmadık bir şekilde, öylesine korkunç
bir tarzda cereyan etmişti ki... Dur bir dakika - umulmadık bir
şekilde mi olmuştu? Daha önce hiç bir alâmet belirmemiş
miydi? George'un gittikçe artan dalgınlığı, unutkanlığı, garip
hareketleri, kısacası acaipliği nihayet dün gece patlak vermiş,
kendisini çalışma odasına çağırıp, çekmeceden mektupları
çıkarmıştı.
Artık çare yoktu. Rosemary'yi düşünmeye ve hatırlamaya
mecburdu.
Rosemary - ablası...
İris birden, Rosemary'yi hayatı boyunca ilk defa
düşündüğünün hayretle farkına vardı. Yani bir başka şahıs
olarak, afâkî bir şekilde onu ilk defa düşündüğünü anladı.
Rosemary'yi daima hiç düşünmeden kabul etmişti. İnsan
annesini, babasını, ablasını veya halasını pek fazla
düşünmezdi ki... Onlar sualsiz sorgusuz münasebet
çemberlerinin içinde var olurlardı, işte...
Ayrı ayrı fertler olarak düşünmezdiniz ki onları... Hattâ neye
benzediklerini, nasıl insanlar olduklarını bile kendi kendinize
sormazdınız.
Rosemary nasıl bir insandı?
Bu sual şu anda büyük bir önem kazanmış bulunuyordu. Bu
sualin üzerine pek çok şey istinat edebilirdi. İris zihninin
ışığını geçmiş yıllara doğru uzattı. Kendisiyle Rosemary'nin
çocukluk yıllarına...
Rosemary kendisinden altı yaş büyüktü.
Geçmiş yıllardan kısa sahneler canlandı gözlerinin önünde.
Kendisi sütüyle ekmeğini yiyen küçük bir çocuk, Rosemary,
örgülü saçları ile masada «ders yapan» önemli bir şahıs.
Deniz kıyısında geçen bir yaz... «Büyük kız» pozunda
yüzmesini öğrenen Rosemary ve onu kıskanan İris!
Leyli okula giden, tatillerde eve dönen Rosemary... Sonra
kendisinin okula gidişi... Nihayet, Paris'te, genç kızları
sosyete için hazırlayan lüks okuldan mezun olan Rosemary...
Bir zamanlar sadece kol ve bacaktan ibaret, hantal
Rosemary'nin yerine Paris'ten dönen o, insana huşu verecek
derecede şık, kadife sesli, zarif endamlı, kenarları siyah
kirpiklerle çevrili iri lâcivert gözlü, kızıl hârelerle dalgalanan
kumral saçlı Rosemary... Bambaşka bir dünyada yetişmiş,
insanın huzurunu kaçıracak kadar güzel bir mahlûk!
O günden sonra birbirlerini pek az görmeye başlamışlar,
aralarındaki altı yıllık fark, onları her zamankinden çok
birbirlerinden uzaklaştırmıştı.
İris hâlâ okuldaydı. Rosemary ise bütün çılgınlığı ile bir
«mevsim» yaşıyordu. İris eve dönükten sonra bile
aralarındaki fark kapanmadı. Rosemary'nin hayatı, sabahları
geç saatlere kadar yatakta tembellik etmek, sosyeteye mensup
genç kızlarla öğle yemeklerine gitmek, haftanın birkaç
gecesini danslarda geçirmekten ibaretti. İris ise Matmazel'le
saatlerce ders yapar, parkta yürüyüşe çıkar, saat dokuzda
yemeğini yiyip, 10 da da yatağa girerdi. İki kız kardeşin
temasları birkaç cümle teatisinden ibaret kalırdı hep...
- Merhaba İris, bana telefonla bir taksi çağırır mısın? Haydi
kuzucuğum, müthiş geç kalıyorum. .
Veya:
- Bu yeni elbiseni beğenmedim, Rosemary, sana
yakışmamış... fazla frapan...
Sonra, Rosemary George Barton'la nişanlandı. Heyecan ve
hay- huy içinde geçen günler, sonu gelmeyen alış veriş, eve
taşınan kucak dolusu paketler, nedimelerin esvapları...
Nihayet düğün. Rosemary'nin peşi sıra kilisenin mihrabına
doğru yürüyüş... Kulağına çarpan fısıltılar:
- Ne kadar güzel bir gelin olmuş...
Rosemary niçin George'la evlenmişti? O zaman bile İris
hayret etmekten kendisini alamamıştı. Rosemary'ye telefon
üstüne telefon yağdıran, onu her akşam gezmelere götüren
pek çok yakışıklı genç vardı.. Niçin, kendisinden on beş yaş
büyük, iyi kalbli, hoş, fakat tam manasiyle donuk bir insan
olan George'u seçmişti?
George'un hali vakti yerindeydi ama, zengin denemezdi.
Rosemary'nin kendi parası vardı .. Hem de yığınlarla.
Paul amcanın paraları...
İris zihnini dikkatle yokladı. Şimdiki ma'ûmatiyle, o zamanki
bildikleri arasında bir fark bulmaya çalıştı.. Meselâ Paul amca
hakkında?
Öz amcaları değildi Paul amca... İris bunu eskiden beri bilirdi.
Hiç bir şey açık açık anlatılmamıştı ama, genç kız bir takım
hakikatleri kesin olarak biliyordu. Paul Bennett annelerine
âşık olmuştu. Fakat, o daha fakir bir erkeği tercih etmiş, Paul
Bennett bu mağlûbiyeti romantik bir tevekkülle karşılamıştı.
Genç adam plâtonik bir sadakatle, aile dostu olarak kalmıştı.
Aile içinde Paul amca olup çıkmış, ilk doğan bebeğe,
Rosemary'ye vaftiz babalığı yapmış, öldüğü zaman da bütün
servetini, o sıralarda on üç yaşlarında bulunan vaftiz evlâdına
bırakmıştı.
Böylece, Rosemary, güzelliğinin yanı sıra, muazzam bir
servetin de vârisi olmuştu. Bu haliyle bir de kalkmış, uysal,
durgun bir adam olan George Barton'la evlenmişti.
Niçin? İris, o zaman da bu sualin cevabım bulamamıştı. Şimdi
de şaşıyordu. Rosemary'nin hiç bir zaman George Barton'u
sevmiş olacağına inanmamıştı İris. Ama. Rosemary onunla
çok mesut olduğu zehabını uyandırmıştı. Onu derin bir
sevgiyle seviyor gibi görünmüştü. Evet, George'a çok
düşkündü. İris'in bu durumu müşahede etmesi için eline fırsat
geçmişti. Rosemary'nin evlenmesinden bir yıl sonra, anneleri,
güzel ve zarif Viola Marle vefat etmiş, on yedi yaşında
kimsesiz kalan İris, ablasiyle eniştesinin evine gitmişti.
On yedi yaşında bir kız. İris kendi hayali üzerinde düşünmeye
koyuldu. Nasıl bir kızdı? Neler hissediyor, neler düşünüyor,
neler görüyordu?