Yenidendoğan Ejder - Robert Jordan

884 Pages·2004·2.99 MB·Turkish

by  Robert Jordan

Yenidendoğan Ejder
Zaman Çarkı 3
Robert Jordan
İngilizce aslından çeviren: Niran Elçi
İthaki Yayınları
İthaki Yayınları - 283
Zaman Çarkı 3. Cilt
Yenidendoğan Ejder
Robert Jordan
Özgün Adı: The Wheel of Time 3
The Dragon Reborn
İngilizceden Çeviren: Niran Elçi
Sertifika No: 11407
2. Baskı, Ocak 2012, İstanbul
E-kitap:
1. Sürüm, Ocak 2015
Ocak 2012 tarihli 2. baskısı esas alınarak hazırlanmıştır.
Türkçe Çeviri © Niran Elçi, 2004
© Robert Jordan, 1991
© İthaki Yayınları, 2004
Kapak Resmi: Donato Giancola
Harita: Ellisa Mitchell
Bu eserin tüm hakları Akcalı Telif Hakları Ajansı aracılığıyla satın
alınmıştır.
Yayıncının yazılı izni olmaksızın alıntı yapılamaz.
İthaki™ Penguen Kitap-Kaset Bas. Yay. Paz. Tic. Ltd. Şti.’nin yan
kuruluşudur.
Bahariye Cad. Dr. İhsan Ünlüer Sok. Ersoy Apt. A Blok No: 16/15
Kadıköy/İstanbul
Tel: [phone] / Faks: (0 216) 449 98 34
[email protected] - www.ithaki.com.tr - www.ilknokta.com
ROBERT JORDAN, 1948 yılında Charleston’da doğdu.
Dört yaşında okuma yazma öğrendi. Beş yaşına geldiğinde,
Mark Twain ve Jules Verne’in tutkunu olmuştu. Fizik eğitimi
alarak, Güney Carolina askeri okulu The Citadel’den mezun
oldu.
Dans ve tiyatro eleştirileri yazdı. Avcılık, balıkçılık ve
yelkencilik gibi doğa sporlarının yanı sıra, poker, satranç,
bilardo gibi salon oyunlarına meraklıydı ve büyük bir pipo
koleksiyonuna sahipti.
1977 yılından, uzun süredir savaştığı hastalığına yenik
düştüğü 2007 yılına kadar yazmayı hiç bırakmadı.

Ve yolları çok olacak. Ve adını kim bilecek; defalarca,
farklı kisveler altında doğacak aramıza, tıpkı şimdiye dek
yaptığı, bundan sonra da yapacağı gibi, sonsuz zamanda.
Gelişi sabanın keskin tarafı gibi olacak, yaşamlarımızı
sükûnet içinde yaşadığımız yerlerde saban izleri gibi
tersyüz edecek. Bağları kıran; zincirleri ören. Gelecekleri
inşa eden; kaderi çözen.
Ejder Kehanetleri Üzerine Yorumlar’dan.
Jurith Dorine, Almoren Kraliçesi’nin Sağ Eli,
KS 742, Üçüncü Çağ.
Önsöz
Işığın Kalesi
Pedron Niall’ın ihtiyar bakışları özel görüşme odasında
gezindi, ama düşüncelerle puslanmış kara gözleri hiçbir şey
görmedi. Bir zamanlar gençliğinin düşmanlarının savaş
sancakları olan lime lime kumaşlar, taş duvarlara kaplanmış
koyu renk ahşap panellerin üzerinde soluk renkleriyle pek
dikkat çekmiyorlardı: Duvarlar burada, Işığın Kalesi’nin
yüreğinde bile kalındı. Odadaki tek sandalye –ağır, yüksek
sırtlı, neredeyse taht gibi– odaya dağıtılmış ve dekorasyonu
tamamlayan birkaç sehpa kadar görünmezdi onun için.
Zemindeki geniş tahtalara işlenmiş büyük güneş patlamasının
üzerine diz çökmüş, hevesini zar zor zapt eden beyaz pelerinli
adam bile o an için zihninden uzaklaşmıştı, ki pek az kişi onu
bu kadar hafife alabilirdi.
Niall’a getirilmeden önce Jaret Byar’a yıkanması için
zaman verilmişti, ama hem miğferi, hem de göğüs zırhı
yolculuktan dolayı matlaşmış, fazla kullanılmaktan
yıpranmıştı. Karanlık, çökük gözleri, fazla etinin tamamı
eriyip gitmiş gibi görünen yüzünde hararetli, telaşlı bir ışıkla
parlıyordu. Kılıç takmıyordu –Niall’ın huzurunda kimsenin
takmasına izin verilmezdi– ama tasmasının bırakılmasını
bekleyen bir köpeği andırırcasına, şiddetin eşiğinde gibi
duruyordu.
Odanın iki ucundaki benzer şömineler içinde yanan
ateşler uzun süren kışın soğuğunu uzakta tutuyordu. Burası
sade, asker işi bir odaydı aslında, her şey iyi yapılmıştı, ama
güneş patlaması dışında hiçbir şey aşırı değildi. Odadaki
eşyalar, Işığın Evlatları’nın Lord Kumandanı mevkisine
yükselen adamla gelirdi; saf altından yapılmış alev alev
güneş, ricacı nesilleri tarafından aşındırılmış, sonra
yenilenmiş, sonra tekrar aşındırılmıştı. Amadicia’da herhangi
bir mülkü, hatta o mülkle gelecek asalet unvanını almaya
yetecek kadar altın. Niall on sene boyunca üzerinde yürümüş
olsa da o altın hakkında uzun uzadıya düşünmemişti, tıpkı
beyaz tuniğinin göğsüne işlenmiş güneş patlamasını
düşünmediği gibi. Altın Pedron Niall’ın ilgisini pek
çekmezdi.
Sonunda gözleri haritalar, dağınık mektuplar ve raporlarla
kaplı yanındaki masaya döndü. Yığının tepesinde üç gevşek
rulo duruyordu. Birini gönülsüzce aldı. Hangisi olduğu
önemli değildi; farklı ellerden çıkmış olsalar da hepsi aynı
sahneyi resmediyordu.
Niall’ın derisi kazınmış parşömen kadar inceydi, tamamen
kemik ve sinirden oluşuyormuş gibi görünen bedeninin
üzerine yaşlılıkla sıkı sıkı gerilmişti, ama adamda
kırılganlıktan eser yoktu. Saçına ak düşmemiş, en az Gerçeğin
Kubbesi’nin taşları kadar sert olmayan hiç kimse Niall’ın
bulunduğu makama kavuşamazdı. Yine de, aniden çizimi
tutan elinin sırtındaki tendon sıralarının farkına vardı, acele
etme gerekliliğini hissetti. Zaman daralıyordu. Kendi zamanı
daralıyordu. Yetmek zorundaydı. Yetirmek zorundaydı.