Sicilyali - Mario Puzo

492 Pages·2004·1.52 MB·Turkish

by  Mario Puzo

SİCİLYALI

MARIO PUZO

Çeviren Yeşim Özkardeşler Şallı
Kitabın orijinal adı: The Sicilian
Türkçe adı: Sicilyalı
Yazarı: Mario Puzo
Çeviren: Yeşim Özkardeşler Şallı
Copyright © Mario Puzo 1984

Bu kitabın tüm yayın hakları,
1001 Kitap yayınlarına aittir.
Yayıncının izni olmadan herhangi bir formda
yayımlanamaz, kopyalanamaz, çoğaltılamaz.

Yayın Yönetmeni: İsmail Şallı
Basın ve Halkla İlişkiler: Adil Şallı
Teknik Hazırlık: 1001 Kitap
Baskı: İdil Matbaacılık
Tel: [phone]
Adres: Emintaş Kazım Dinçol San. Sitesi 81/19 Topkapı/
İst.
Cilt: Yıldız Mücellit
İkinci Basım: Ocak 2009
Genel Dağıtım: Global Yayın Dağıtım San. Tic. Ltd. Şti.
Tel: [phone] Faks: 0212.528 70 04

100l Kitap Yayınları
Çatalçeşme Sokak No: 23/1 Cağaloğlu-İstanbul
Tel: [phone] Faks: 0212.528 70 04
www.1001kitap.com.tr
BİRİNCİ KİTAP
MICHAEL CORLEONE
1950
BİRİNCİ BÖLÜM

MICHAEL CORLEONE, Palermo’da uzun, tahta bir
iskele üzerinde durmuş, Amerika’ya gitmek üzere
okyanusa doğru yelken açan büyük gemiyi izliyordu. Bu
gemiye binmiş olması gerekiyordu fakat babasından
yeni talimatlar gelmişti.
Burada geçirdiği yıllarda onu koruyan ve şimdi de bu
iskeleye getiren, küçük balıkçı teknesindeki adamlarına
el salladı. Bu balıkçı teknesi, okyanus gemisinin
arkasında annesinin peşindeki bir ördek yavrusu gibi
ilerliyordu. İçinde kendisine el sallayan adamlarını; artık
göremeyecekti.
İskele, diğer gemilerin yüklerini boşaltarak
kamyonlara yükleyen kasketli, bol pantolonlu işçilerin
koşuşturmalarıyla capcanlıydı. İtalyan’dan çok Arap’a
benzeyen küçük, sırım gibi adamlardı, giydikleri
şapkaların kenarı yüzlerini örtüyordu. Aralarından
bazıları, burada Sicilya’da adlandırıldığı gibi Capo di
Capi “Babaların Babası” Don Croce Malo ile
karşılaşmadan önce bir zarar görmemesini sağlamakla
görevli yeni korumaları olabilirdi. Gazeteler ve dış
dünya, onları mafya diye adlandırırdı fakat Sicilya’da
sıradan yurttaşların ağzından mafya kelimesi asla
çıkmazdı. Don Croce Malo’yu asla, Capo di Capi olarak
da adlandırmazlardı, o yalnızca “İyi Adam”dı.
Sicilya’daki iki yıllık sürgün yaşamında, Michael, Don
Croce hakkında birçok hikâye duymuştu, bazıları
öylesine inanılmazdı ki, insanı neredeyse böyle bir
adamın varlığından bile kuşkulandırıyordu. Fakat
babasından gelen talimatlar açıktı: Don Croce ile tam da
bugün öğle yemeği yemesini emrediyordu. Ve ikisi
Sicilya’dan ülkenin en büyük eşkıyası Salvatore
Guiliano’nun kaçışını ayarlayacaklardı. Michael
Corleone, Sicilya’dan Guiliano olmadan ayrılamazdı.
Rıhtımın sonunda, 50 metreden uzak olmayan bir
mesafede büyük koyu renk bir araba dar sokakta park
etmişti. Önünde üç adam duruyordu, karanlık dikdörtgen
siluetleri güneşten altın bir duvar gibi düşen ışığın göz
kamaştırıcı etkisini kesiyordu. Michael onlara doğru
yürüdü. Bir an durakladı ve bir sigara yakarak şehre
şöyle bir baktı.
Palermo, sönmüş bir yanardağın oluşturduğu
çanağın eteğine yuvalanmıştı, üç tarafı dağlarla
çevriliydi ve Akdeniz’in göz kamaştırıcı mavisine kaçış
dördüncü taraftandı. Şehir, öğle güneşinin Sicilya’ya
özgü altın ışınları altında parıldıyordu. Kırmızı ışının
damarları, Sicilya topraklarında yüzyıllardır dökülen
kanları yansıtıyor gibi toprağa vuruyordu. Altın ışınlar
Yunan tapınaklarının mermer sütunlarını, Müslüman
minarelerini İspanyol katedrallerinin girift cephelerini,
antik Norman kalelerinin yamaçlarını yıkıyordu. Bunların
hepsi, İsa’nın doğuşundan önce başlayarak Sicilya’yı
yöneten farklı ve acımasız orduların mirasıydı. Kale
duvarlarının ötesinde koni şekilli dağlar, hafifçe kadınsı
Palermo şehrini kucaklamış gibiydi. Şehrin üstünde
sayısız minik kırmızı şahin göz kamaştıran mavi
gökyüzü boyunca dönüp durmaktaydı.
Michael, kendisini rıhtımın sonunda bekleyen üç
adama doğru yürüdü. Vücut hatları siyah dikdörtgenler
oluşturuyordu. Attığı her adımla, onları daha net
görebiliyordu, selamlarken hareketleri onu kuşatacak
şekilde birbirlerinden uzaklaşıyor gibi göründü.
Bu adamlardan üçü Michael’ın öyküsünü biliyordu.
Amerika’daki büyük ünü Sicilya’ya kadar yayılan Baba
Don Corleone’nin en genç oğluydu. Corleone
İmparatorluğunun düşmanlarından birini infaz ederken
New York şehrinin üst düzey bir polis şefini öldürmüştü.
Bu cinayetlerden dolayı burada, Sicilya’da saklanıyordu,
sürgündeydi ve neyse ki, sonunda sorunlar
“halledilmişti”; yerini almak, Corleone Ailesi’nin başına
geçmek için anavatanına dönmek üzere yola çıkmaya
hazırdı. Adamlar Michael’ı incelediler, hızlı ve rahat
hareketleri, ihtiyatlı tavırları, yüzünün bir yanındaki
çöküntü, ıstıraplara ve tehlikelere maruz kaldığı izlenimi
veriyordu. “Saygıdeğer” biri olduğu açıktı.
Michael, rıhtımdan inerken, onu ilk selamlayan adam
bir papazdı, tombul, cüppeli, başı yağlı bir şapka ile
taçlandırılmıştı. Beyaz papaz yakası kırmızı Sicilya tozu
ile kirlenmişti, yüzü etliydi.
Bu, Don Croce’nin kardeşi Peder Benjamino
Malo’ydu. Çekingen ve dini bütün bir hali vardı fakat
kendini ünlü akrabasına adamıştı ve şeytanın kendisine
bu kadar yakın olması onu hiç ürkütmemişti. Kötü
niyetliler, onun Don Croce’ye, günah çıkartma
hücresindeki sırları söylediğini bile fısıldıyordu.
Peder Benjamino, Michael’ın elini sıkarken gergin
şekilde gülümsedi, fakat Michael’ın arkadaşça sırıtması
onu rahatlatmıştı, ünlü bir katil için pek alışılmadık bir
ifadesi vardı.
İkinci adam bu kadar içten değildi fakat yeterince
nazikti. Bu, Sicilya’nın güvenliğinden sorumlu Polisi Şefi
Dedektif Frederico Velardi’ydi. Üç adam arasında
yüzünde memnuniyet gülümsemesi olmayan tek kişiydi.
İnce yapılıydı ve memur maaşı alan biri için çok güzel
giyinmişti, soğuk, mavi gözleri uzun süre önceki Norman
istilacılarından kalma genetik özelliklerdi. Dedektif
Velardi’nin, üst düzey polis şeflerini öldüren Amerikalıyı
sevmemesi doğaldı. Şansını Sicilya’da da deneyebilirdi.
Velardi ile Michael’ın el sıkışması, kılıçların dokunuşu
gibiydi.
Üçüncü adam daha uzun ve daha iriydi; diğer ikisinin
yanında dev gibi görünüyordu. Michael’ın elini
kavrayarak kendi elinin içine hapsetti, sonra kendine
doğru çekerek şefkatle kucakladı. “Kuzen Michael,”
dedi. “Palermo’ya hoş geldin.” Geri çekildi ve Michael’a
sevgi dolu fakat ihtiyatlı gözlerle baktı. “Ben Stefan
Andolini, baban ve ben Corleone’de birlikte büyüdük.
Seni Amerika’da, en son gördüğümde daha çocuktun.
Beni hatırlıyor musun?”
Michael ilginç şekilde onu hatırladı. Stefan Andolini
kızıl saçlı ender Sicilyalılardandı. Bu, onun için sorun
yaratıyordu. Sicilyalılar, Judas’ın kızıl saçlı olduğuna
inanırdı. Yüzü kolayca unutulmazdı. Ağzı kocaman ve
çarpıktı, kalın dudakları kanlı et parçaları gibiydi; burun
delikleri kıllı ve gözleri derin yuvalarında kocamandı.
Gülümsemesine rağmen yüzü, korkulu rüyalar
görmenize yol açardı.
Michael, papazla bağlantıyı hemen anladı. Fakat
Müfettiş Velardi sürpriz olmuştu. Andolini, bir akraba
sorumluluğuyla Michael’a Dedektif’in resmi hüviyetini
dikkatle açıkladı. Michael temkinliydi. Adamın burada ne
işi vardı? Velardi, Salvatore Guiliano’nun en amansız
takipçisi olarak ünlenmişti. Ve Dedektifle Stefan
Andolini’nin birbirlerinden hoşlanmadıkları açıktı;
davranışlarına birazdan yapacakları ölümüne düelloya
hazırlanan iki adamın resmi nezaketi hâkimdi. Şoför
onlara kapıyı açtı. Peder Benjamino ve Stefan Andolini
saygılı bir dokunuşla Michael’a arka koltukta yer
gösterdiler. Peder Benjamino ortaya geçerken Hıristiyan
tevazusu ile Michael’ın cam kenarında oturmasında
ısrar etti, Palermo’nun güzelliklerini görmeliydi. Andolini
de, koltuğun diğer tarafına yerleşti. Dedektif, sürücünün
yanına oturmuştu bile. Michael, Dedektif Velardi’nin kapı
kolunu çabucak açabilecek şekilde tuttuğunu fark etti.
Michael’ın aklından bir an, Peder Benjamino’nun kolay
hedef olmamak için ortada oturmak istemiş olabileceği
geçti.
Araba büyük siyah bir ejderha gibi Palermo
caddelerinde yavaşça ilerledi. Bu caddelerde Kuzeybatı
Afrikalı Müslümanlarınkine benzer zarif evler, büyük
Yunan tarzı sütunlara sahip kamu binaları ve İspanyol
katedralleri yükseliyordu. Evler, mavi, beyaz ve sarı
renklere boyanmıştı, hepsi de yukarıda ayrı bir yol gibi
uzanan çiçekli balkonlara sahipti. İtalyan Ulusal Polisi
Carabinieri ekipleri olmasa hoş bir manzara olabilirdi.
Ancak polisler, tüfekleri hazır vaziyette devriye
geziyorlardı. Ve daha da fazlası yukarıda
balkonlardaydı.
Bindikleri arabanın dev cüssesi, etraftaki diğer
araçları, özellikle de köylerden taze ürün taşıyan
katırların çektiği yük arabalarını olduğundan çok daha
küçük gösteriyordu. Bu arabaların her yanı, tekerleklere
varıncaya kadar neşeli, canlı renklere boyanmıştı.
Birçok yük arabasının dışa bakan yüzünde, miğferli
şövalyeleri ve taçlı kralları gösteren Sicilya folklorunun
antik kahramanları Charlemagne ve Roland
efsanelerinden dramatik sahnelerin bulunduğu duvar
resimleri vardı. Fakat bazı yük arabalarında, moleskin
pantolonlu, kolsuz beyaz gömlekli, belinde ve
omzundaki silahlarla, yakışıklı bir delikanlı figürünün
altında çiziktirilen yazılar Michael’ın dikkatini çekti,
bunlar kırmızı harflerle yazılmış GUILIANO ismiyle sona
eriyordu.
Sicilya’daki sürgünü sırasında, Michael, Salvatore
Guiliano hakkında çok şey duymuştu. Adı her zaman
gazetelerdeydi. İnsanlar her yerde ondan söz ederdi.
Michael’ın karısı Apollonia bile, Sicilya’daki hemen
hemen bütün çocuklar ve gençler gibi Guiliano’nun
emniyeti için her gece dua ettiğini itiraf etmişti.
Kendilerinden biriydi, her zaman olmayı hayal ettikleri
biriydi, ona hayranlık duyuyorlardı. Guiliano,
yirmilerinde, büyük komutan ilan edildi, çünkü ona karşı
gönderilen carabinieri ordularına karşı büyük bir savaş
vermişti. Yakışıklı ve cömertti, suç yoluyla
kazandıklarının çoğunu yoksullara dağıtmıştı.
Erdemliydi ve adamlarının kadınlara ya da din
adamlarına dokunmalarına asla izin vermemişti. Bir