Table Of ContentHİSSİZLİĞİN UYANIŞI
ya da
GECEYEN ÇEVMELER III
Engin Yurt
Fakülte Kitabevi Yayınları: 189
Felsefe Dizisi: 18
Hissizliğin Uyanışı ya da Geceyen Çevmeler III
Engin YURT
1. Baskı: Isparta, 2018
Genel Koordinatör: İbrahim ÖZDEMİR
Baskı Hazırlık: Furkan Barış ÖZDEMİR
Kapak Tasarım: İbrahim ÇELİK
Baskı ve Cilt: Fakülte Kitabevi Baskı Merkezi
Yayıncı Sertifika No:15770
ISBN: 978 – 605 – 4324 – 81 – 1
© Kitabın yayın hakkı yayıncısı ve yazarına aittir.
Yazılı izin almadan kısmen ya da tamamen alıntı yapılamaz.
Hiçbir şekilde kopya edilemez ve çoğaltılamaz.
Yayıncı
Fakülte Kitabevi Yayınları
Genel Dağıtım
Fakülte Kitabevi Yay. Dağ. Paz. Ltd. Şti.
Yeni Çarşamba Pazarı Kompleksi D. Blok. No:1–9
(Yeni Köy Garajı Yanı) Davraz Mah. / ISPARTA
Tel–Fax: (246) 233 03 74 GSM: 0 505 218 39 53
Web: fakultekitabevi.com
e–mail: [email protected]
İçindekiler
Teşekkür ................................................................................................................................. ii
Önsöz yerine: Hiç ve Hiçlik Üzerine bir Düşünme ................................................................ 1
Pepito‟nun Ataleti .................................................................................................................. 9
Morgana‟yı Özlemek ........................................................................................................... 12
Hannah‟ya Olası İlaçlarının Boşunalığı ............................................................................... 14
Chloe, Bileğinde bir Korsajla ............................................................................................... 16
Esther ve Kenneth ................................................................................................................ 18
Geç Sinema Biletlerinin Pürlüğü (Samantha Oyun Oynarken) ............................................ 20
Bir Başkasının Provası ......................................................................................................... 23
Diğerlerinden Biri ................................................................................................................ 25
Jane Eyre Uzaklaşırken ........................................................................................................ 27
Kırık Biblo Fil (Mary Tarafından Unutulmuş Olan) ............................................................ 29
Annie ve bir Günlüğün Hiç Bulunmamış Sayfaları .............................................................. 31
Lunapark Salıncakları ve Alice Mollinia Kingsleigh ........................................................... 33
Sarah‟nın Kokusu ................................................................................................................. 36
Boş Kalıntılar Yolu .............................................................................................................. 39
Baudelaire ve Tahmin Edilebilirliği ..................................................................................... 41
Angie ile Yolculuk Yapmak (ve Aşk–Ötesilik Hakkında Geriye Kalan Her Şey) ............... 43
Clara‟nın Peşinden Koşmak ................................................................................................. 46
Pencere ................................................................................................................................. 47
Yatağında Son Nefesini Vermekte Olan Yaşlı bir Teyzenin Elleri ...................................... 51
On Üç Sene Önce Ölmüş İlk Sevgilinin Ölüm Yıl Dönümünde Ağlamak ........................... 53
Sarah Rose‟u Özlemek (Ninnilerin El–Örgüsündeki o Yegâne Mevsim) ............................ 55
Kısa bir Türkçe Çeviri Şiir Kaynakçası (K–Z) ..................................................................... 59
Ek – 1. Jasmines that had Lost Their Scent, for Lara‟s Mausoleum ..................................... 69
Ek – 2. Yearning for Mary ................................................................................................... 71
Ek – 3. Misread Run–Awayness of Atafeh .......................................................................... 75
Ek – 4. Fall of the Name Lautrêamont ................................................................................. 78
i
Teşekkür
Metnin yayıma ve basıma hazırlık sürecinde büyük emeği geçen İbrahim
Özdemir ve İbrahim Çelik‟e; metnin editörlüğünü büyük bir titizlikle yapan Burcu
Kayadibi ve manevi desteğini kitabın yayıma hazırlanma süreci boyunca yanımda
hissettiğim Elif Elçi‟ye; kitabın oluşmasında sandığından daha büyük payı ve rolü
olan Sıla Burcu Başarır‟a; tüm hayatım boyunca desteklerini benden hiç
esirgememiş olan babam Aydın Yurt, annem Keziban Aydemir, kardeşim Eray
Yurt‟a tüm kalbimle teşekkür ederim.
ii
Önsöz yerine: Hiç ve Hiçlik Üzerine bir Düşünme
Yine de yavaş ilerlemek gerekir. Bir şeyin negasyona uğratılması demek,
onun bir anlamda çürütülmesini [bir önermenin yanlışlığının mantıksal olarak
ortaya çıkarılması anlamında değildir bu çürütmek ifadesi elbette], reddedilmesini,
dışlanmasını, dışarı atılmasını içeriyorsa, o zaman sessizliğin bu negasyonun
kendisine özgü terimleri açısından da incelenmesi gerekir. Hem dil hem de varlık
söz konusu olduğunda bir şeyin negasyonu ile ilgili üç terim özellikle öne çıkar:
(1) Değil, (2) Yok ve (3) Hiç. Bir şeyi negasyona uğratmak; o şeyi değillemek, o
şeyi yok kılmak, o şeyi hiçleştirmek gibi anlamları içerebilir. Elbette bunlar,
felsefenin üzerine konuşulması en zor terimleri ve kavramları olarak tamamen
kendilerine ait bir çalışmayı, incelemeyi hak eder. Ancak burada kısaca, sessizlikle
ilişkileri içinde bu üç öğeye, şeye dair kısa bir bakış atmak, sessizliğin işlevlerinin,
yapısının, içeriğinin ve derinliğinin biraz daha anlaşılmasında yardımcı olacaktır.
Öncelikle değillemek ile başlanacak olursa: Değilleme nedir? Bir şey
değillendiğinde o şeye ne yapılıyordur? Ya da daha önemli olarak; sessizlik nasıl
değiller? Sessizliğin değillemesinin anlamı nedir? Bu sorular bir düşünme
silsilesini gerektirir. Değilleme: Varoluşun mevcudiyetinde henüz kendi içinde,
kendisinin olmasına başlamadığı bir mutlak mevcudiyet öncesinde (bu öncesiliğin
başlangıcı ve ortası aynı iken sonu da onlar gibi mi değil mi asla
düşünülemeyecektir) salt kaotikliğe kendi adını veren şey [her–ne–ise artık bu],
isim verdiği şey ile (eğer bu zamansallık olsa idi sadece en ufak an bile
edemeyecek türdeki, fazdaki sürede) birbirlerine eş düşmeme hâlini yaşar. Bu eş–
düşmeme hâli, kendini sonradan bilinebilmeye açacak olan bir tür dokusuz–örüntü
gibidir ve sadece en ufak mekân noktasını oluşturulabilecek bir titremenin öncülü
olarak görülebilir. Bu eş–düşmeme hâlinin kendisi olgusallığa dair potansiyel için
yetersiz olsa bile bu hâlin kökeni salt kaotiklik içinde (o hâle henüz bağlı olmasa
da) bu kaotikliğe dolanmış olmaya sahipti [bu zamansal değil ama düşünsel bir
aidiyettir]. Bu eş düşmeme hâli ile başlayan mekânsallık [bir yerin mekân
olabilmesi] bu en seyrek mevcudiyet hâlinde ne zamana ne de bir yer olarak oraya
dairdir. Bu, ufak ve noktasal bir türde sadece ama sadece örüntü hâlindedir. Bu hâl
ne şeylik [thingness], ne yerlik [spaceness] ne de ontolojik bir lokalite [locality]
içerir. Mekânsallığın bu hâlinin sonraları üstü mevcudiyete ve varoluşa dair
fenomenolojik bir desen ile örtülebilir olsa da asla özsel olarak değiştirilemez.
Mekân bu yüzden modern zamanlarda asla insanı yutmayı, içine düşürmeyi,
etrafını kapsayıp kaplamayı bekleme hâlini kaybetmez, sadece başka şeyler
unutturur bunu. O yine de hep beklemektedir. İlk örüntü hâlinin kökensel özü olan
kaotiklik içinde titreme (ki bu titreme bir kendini–sadece–belirsiz–tekrar etme
değil ama kendini–kaotik–bozunarak–tekrar etmedir) ve bu titremenin öncülü olan
o bahsi edilen eş düşmeme hâli; ikisi birlikte bile salt kaotiklik içinde devinimsel
bir kırılma yaratmak için çok güçsüzdür. Bu güçsüzlükleri, kendi özlerini
1
belirleyen o tekrar–olma hâllerinden kaynaklanır. Bu tekrar–olma hâli; onları
hareket–etme olarak başlatan şey olsa da aynı anlamda durma hâli de (çünkü tekrar
etmek denilen şey hareket etmek ile bir anlamda çelişir) olarak onların güçsüzlüğü
ve sonlanacakları sınırdır. Ama durum sadece bu kadar değildir. Salt kaotiklik
içinde önceledikleri o dokusuz örüntü olma hâli, kendi zorunlu yapısı gereği bir
dokuya sahip olmak zorundadır [örüntüsellik; dokunmuşluk / dokusallık olmadan
kendi olamaz ya da kendi sonlanma sınırına ulaşamaz –buradaki “sonlanma”,
birbirine karşıt iki anlamda birden olmayı şimdiden içermeye başlamıştır– ki
“değillik” ile ilk burada karşılaşılır. Artık değillik, kendisinde olması açısından
kendi özünü belirsiz de olsa dengelemeye başlamış anlamına gelir bu karşılaşma].
Bu ihtiyaç içinde olma hâli bir açlık hâlidir ve bu örüntü tam da “yer”indedir çünkü
etrafın bir fenomenolojisi henüz olmasa [ve olanaklı olmasa] bile ona bu
fenomenolojiyi kazandıracak olan şey, yani salt kaotiklik, mevcuttur. Örüntü
hâlinde olmanın bu açlık hâli, onun salt kaotikliğe saldırmasına ve onu etrafında ve
orada olarak görmesini önceler. Bu görme, etraf fenomenini ve bir yer olarak orayı
kazanmasını getirir örüntüye.
Bu açlık hâlinin yarattığı çatışmada salt kaotikliğin kaybedeceğini
anladığındaki son hamlesidir zamansallık denilen şey. Bu çatışma sırasında salt
kaotiklik öyle bir kaotik forma zorlanır ve kendisini zorlar ki [örüntü hâlinde
olmanın baskısından kaçmak için], örüntü bu kaotik formun içine girmeye
çalıştığında orada sıkışır ve kendine çarpmaya başlar. Bu formun özünde
örüntüsellik erir. Bu formun özünde örüntüselliğin o ana kadar oluşturduğu doku
ve desen bozunmaya uğrayıp o kaotik forma benzemeye başlar. Bu formun bu
denli güçlü olabilmesinin kaynağı kaotikliğin bu form yapısına ulaşabilmesi için
kendi içine çökmesi gerektiğindedir [ki aslında “iç” denilen fenomene kaotiklik;
örüntüselliğin eridiği kısımlardan dolayı zorla sahip olur]. Bahsi geçen form yapısı
oluştuğu an, artık kaotiklik kaotik olmasını çoktan kaybetmiş ve an denilen şeyin
kendisi oluşmuştur. Bu form yapısı –ki kendisi artık zamansallık adını alır– o
örüntüyü mekânsal kılar.
Bu noktadan sonra değillemenin ve değilliğin iki ucunda varlık ve yokluk
kendiliklerini [selfness] kazanmaya ve olmaya başlar. Her ne kadar ikisi de
değilliğe bağlı olmaları açısından birbirleri ile ilişki içinde olsa da ve birbirlerine
benzeseler de bazı açılardan, bu “kendilik kazanma ve olma”yı kökensel olarak
farklı şekilde gerçekleştirirler.
Söz konusu yokluk [ya da yoklama] olduğunda ise durum nasıldır peki?
Varlığın varoluşa doğru yönelmesinin ilk evrelerinden sonra karşılaşılan ve
değilliğin bu iki ucundakiler her ne kadar kendi başlarına olsalar da yokluk‟un
varlık‟tan daha nüfuz sahibi olduğu söylenebilir. Çünkü varlık, olmasını koruduğu
her an, ilk ve öncelikle, varolanların varlığı olarak kendini oluş içinde
kılmaktayken; yokluk için bu söylenemez. Yokluk‟un oluş içinde olması, yok
olanlar üzerinden kendine yer edemez. Yok olanlar onun için ufak ve önemsiz
2
ayrıntılardan fazlası değildir. Bu yüzden yokluk daha bağımsızdır ve bu
bağımsızlık ona hiçlik‟e daha yakın olmasını verir. Bu anlamda eğer bu üç öğeye
dair en büyük resim izlenmek isteniyorsa o zaman gözlerin ona döneceği şey –eğer
henüz hiçlik görülemiyorsa– varlık değil yokluk olmalıdır.
Yokluğun özü varlığın özünün öyle olduğu gibi safhalar ve evreler şeklinde
kurulacak şekilde duygu ve anlam içermez, ama sadece dirençsel ve durgun
yapıdadır. Yokluk‟taki devinimin; yokluğun kendine dönmeye çalıştığı özünde
herhangi bir yeri yoktur ve bu yeri olmama hâlinin dâhil olduğu yokluğun kendisi
de devinimsel değildir. Çünkü burada bahsi geçen “olma hâli”; yokluğun salt bir
“hali” değildir, bir “olma” değildir. Aksine bu “yok olma hâli”; değilliğin ve
değillik üzerinden “olma ve varolma” sürecinin ilk defa hiçlik‟in mevcudiyeti ve
özü ile karşılaşmasıdır. Hiçlik‟te; olma‟nın başına neler geldiğinin bir ön
provasının yaşanmasıdır belki de. Varlık var olanların var olması ve var olmaması
üzerinden her zaman bir azalma, çoğalma, eksilme kurgusu içinde iken; yokluk
için bu söz konusu değildir. Bütün varlık; olma‟ya hükmetmeye başlasa bile
yokluk hâlâ kendi özü içinde kendisi olmaya ve kendi hâline devam edecektir. O,
bu hâlini [eğer istenirse buna „kendisini varlığın olanaklarına açmaması‟
denilebilir] hiçlik‟e yakın durmasından alır.
Yokluk, özünde, yokluğun yokluğudur. Yokluk, kendisinin yoksunluğu ile
özünü kurar ve sürdürür. Ancak hiçlik ve bu mutlak yokluk birbiriyle
karıştırılmasın. Mutlak yokluk; tüm varoluşun ve varlığın, bu yokluğun özü içine
girerek mevcudiyetin bir tür zamansızlık ve fenomenlerin yitimi ile felce uğraması
demektir. Hiçlik ise; varlık‟ın ve yokluk‟un, kendi özlerinin kökensel bozunumu ve
bu bozunum ile değilliğin kendi içine çökmesi ve sonra da bu üç öğenin kendilerini
kurması sürecinde en başından beri attığı adımların salt kaotikliğe nihai geri
dönüşü ya da doğrudan bu sürecin en sonuna, yolun sonlanmasındaki anti
kaotikliğin gelen seslerine yollanması anlamına gelir.
Eğer her zaman mevcudiyet ve varoluş içinde olmak zorunda olan canlılar
olmasaydı insanlar o zaman Yokluk‟un duyabildiği şeyi deneyimleyebilirdi. Çünkü
ses; kendini varlık içinde kendine diğer yakın şeyler gibi ortaya koymaz. Ses sanki
eğer isterse varlıkla onun içindeyken bile onun ötesine geçebilecekmiş gibi bir
tavır sergiler. Varlığın tüm Olma‟sını kendi üstünde taşıyabilecek bir tür hiçvari
yapıya sahipken, aynı zamanda onu –yani varlığı– istediği zaman üzerinden
atabilir. Ses [ve duymaya] yakın ya da onlarla bazı kıstaslara göre aynı yerde
tutulan, varoluş ve mevcudiyet içindeki diğer şeyler için bunlar söylenemez.
Diğerleri hep varlığın hem kendisinin hem de onlara koyduğu kuralların
dâhilindedir. Ancak ses [ve sessizliğin sesi] öyle değildir. O varlık ve yokluk
arasında iki yönlü oynayabilmeye, hareket edebilmeye yetilidir ve oynar da.
Yokluk; aranılabilen bir yapısının olmaması için yokluğun anlamının
önceden mevcut ve var olmayışı içinde yüzer. Bu hâl onun zamansallıkla olan
3
ilişkisinin nasıl olduğunu da belirleyen faktörlerin en önemlilerindendir. Yokluk,
bu hâl süresince zamana, varlığın zamana davrandığı gibi davranmaz. Varlık gibi
ona kucak açmaz ama ona bir tür ayna tutar. Yokluğun zamansallığa bu ayna
tutması zamansallık için katlanılmaz bir acı yaratır çünkü bu ayna tutma hâli
zamansallığın kendisini yakmasına, kendi özünü dışarı savurmasına sebep olur. Bu
yüzden zamansallık yokluk içinde (varlıkta olduğu gibi) kendine özgün ve rahat
köşeler bulamaz. Bulabildiği tek nokta; yokluğun kendi yapısında bulunan
geçmişinin bir epifanisi olmasıdır. Bu; yokluk içinde, zamansallığın özüyle aynı
öze sahip olmayan, ama bu özden tamamen de ayrı bir şey olmayan durgusal bir
ansallık [momentness] yaratır. Ve bununla birlikte yokluk; varlığa en yakınsayan
ve üzerine konuşulabilecek hâline gelmiş olur.
Bu üç öğe içinde son bir öğe olarak hiçlik kalır şimdi geriye. Hiç, kendisi
olma yolunda hiçme yeteneğini kazandığı ilk ve son kez bu yeteneği kendi üstüne
kullanarak onu kaybeder. Hiçliğin hipotetik ilk adımı bir tür terk ediş, bırakıp
gitme anlamındaki varoluş [existence] içinde gerçekleşir. Herhangi bir neliğe
[whatness] sahip olmayan bir çıkış olarak hiçlik, yönelim [being towardness
anlamında] içermez. Bu hâl; olma hâlinin, hiç ile hiçlik arasında solması demektir.
Ve bu anlamın sebep olduğu buruşturulmuşluk (bir kâğıtta olduğu gibi) hâli
hiçlik‟in, oluş içinden olma‟yı kazıması, oluş‟un içini oyarak olma‟yı çıkarıp
atması gibi bir tavrı içerir. Şeyin hiçliğinden sadece alegorik anlamda
bahsedilebilir ancak bu üstünkörü bir şekilde bahsedilebilir olma hâli, şeyin
özünün çöküşü demek olsa da asla demek değildir ki hiçlik, şeyi yutması
anlamında şeyi varlık, yokluk ya da değillik dışına çıkarır. Hayır, burada hiçlik‟in
sebep olduğu, şeyin şeyliğinin [thingness] kaybı, şeyin kendisinin özünün yok
olması ya da şeyin özünün başka bir öze dönüşmesi anlamına gelmez [bu türden
bir özün değişmesi, farklılaşması bu anlamda şeyin varlıksallığı (beingness) ve
belki de buna bağlı olarak değillik içinde gerçekleşebilir]. Burada bahsedilen özün
çöküşü; onun duraksaması ve boş–gözlerle–bakması anlamında bir bozunmadır.
Bir örnek bu yukarıda söylenenlerin nasıl olduğunu düşünebilmek, zihinde
canlandırabilmek için işlevseldir. Gece bilinmeyen bir yolda aynı anda hem
ilerleyen hem de ilerlemeyen bir arabanın radyosunda bir radyo kanalı aranırken
uygun olmayan ama düşünce uyandırması açısından işe yarar olan bir an,
düşünceyi eline alır. Herhangi bir kanalın bulunması anlamına gelen, düşünce ve
dil ile birbirine eş düşme hâline sahip ses yığını varlığa dairdir. Herhangi bir
kanalın bulunmadığı ancak sadece cızırtıların mekâna ve ana hükmettiği o
kulakları rahatsız edici uzay boşluğunda kayıp bir şekilde dolanma hâli
yoklukvaridir. Bu yoklukvari durum aynı zamanda bir habercidir ve bu dolanmanın
neye daha yakın durduğu, cızırtılar ya da herhangi bir ses duyulmasa bile orada
neyin, duyulabilirliğin –ve aynı zamanda duyulamazlığın– perdesinin arkasında
işlediğinin haberini verir. Ve radyoda salt sessizlik. İşte bu bir bilincin kendi
üstüne ikinci kez katlanmadan hiç ve hiçlik arasındaki noktada durmasının,
kendisini yoruma açan tek deneyimidir [zaten ikinci katlanma bu deneyimin
4
kaynağını kotorize etmek ve yazının en başında söylenen dokusuz örüntünün salt
kaotiklik içindeki potansiyeli içindir]. Sesselliğin ve sessizlikselliğin nihai
kaynaşması olarak burada hiçlik, tüm mevcudiyetin ve varoluşun ve olma‟nın
üstüne çıkarak, ötesine ulaşarak ona bakar. Bu bakış, olumsallığın hiçbir yerinden
görünmez [Sartre ve Heidegger de dâhil, konuştuğu şey üzerine konuşmayan tüm
varlık teorisyenlerinin en büyük hatalarından ilki işte bu görünmezliği, varlığın ya
da mevcudiyetin herhangi bir yerine mal etmeye, yamamaya çalışmalarıdır]. Bu
bakış sırasında hiçlik, kendi özüne sahip midir bilinemez ancak söylenebilir ki,
hiçme yeteneğini henüz kazanmamış ya da kazandıysa bile kendi üstünde
kullanabilecek bir seviyeye ulaşmamıştır. Bu seviyede hiçlik neredeyse uyuyor
gibidir. Sanki gece vakti nehrin sessizce akışı gibi. Hiç ile hiçlik arasında cereyan
eden bu bakış, olabildiğince soğuktur. Bir şeyin hiçsel olmasının olanaksızlığı
kadar soğuk. Elbette hiçsellik hakkında herhangi bir şey söylenemez ya da
düşünülemez ancak bu “arasında” bir patika olarak herhalde hiçselliği yaratan
şeydir ve bu yaratım da çıkarımsal veya sezgisel olmayarak benzetilirse soğuktur
herhalde. Bu bakışın kendisi bitene kadar “hiçmek” diye bir şey yoktur, ya da daha
doğru tabiriyle henüz kendi vaktinden öncedir. Bu vakitsizlik bir başlangıç ifade
etmez ama. Hatta bu, hiçmek daha doğmamış bile olsa ölümü yaklaşmış biri gibi
nefes alır anlamına gelir. Bu durum; vakitsizliğin kendini sonlandırmasıyla iki zıt
anlamlı olarak biter. Bu bitme [bitme–başlama ikililiğinde bir bitme] ile söz
konusu olan bakış da son bulur. Bu son bulma, burada bahsedilen tüm süreci ve
tüm söylenenleri olumsuz bir yönde etkileme olanağına sahiptir. Bir bulaşma
olarak değil ama aksine örüntünün salt kaotiklik üzerinde yaratıp onu “örttüğü” var
olanları ve mevcudiyeti uzaklaştırma olarak [tıpkı bir masanın ya da şeyin
üstündeki tozları üflemek gibi]. Ancak bu üfleme sırasında ve sonrasında hiçlik
kaotiklik ile karşı karşıya, yüz yüze kalamaz çünkü üfleme sırasında hiçlik, salt
kaotikliği de bozar. Daha uygun tabiriyle kaotikliği daha da kaotikleştirir ve bir
kaosa dönüştürür. Bu kaos kılma denilebilecek şey [ki bu “hiçmek” demektir
aslında] ile salt kaotiklik karılır [shuffle] ve örüntü hâli için eş düşmeme hâli
mevcut olacak şekilde bu hâli sahiplenir. Bu sahiplenme hâli hiç‟in az önce
bahsedilen uyuklamasını ortadan kaldırır ve ortadan kaldırılmasıdır da [ki hiçlik
zaten bunu ister gbidir]. Ve böylece [hiçliğin, eş düşmemeye olanak vermesi, onun
mevcudiyetini bir çeşit önceden olmayarak ve önsüzce öncelemesi ile] bir, tüm,
bazı, [ve bir zarf olarak hiç] anlamlarda hiç, kendisini hiçmiştir artık.
Sessizlik tüm bu anlatılan sürecin içinde, her bir üç öğe ile de yakından
ilişkili olarak kendi işlevselliğini bu sürecin içinden alır. Sessizlik bir şeyi hiçebilir,
sessizlik bir şeyi yok kılabilir ya da sessizlik bir şeyi değilleyebilir. Sessizliğin
yapabileceği bu üç eylem de sessizliği bir negasyon olarak olabildiğince
derinleştirir. Sessizliğin bu işlevi sadece dilsel ya da düşünsel değil ancak aynı
zamanda varlık, yokluk ve hiçlik açısından da bir karşılık bulur kendisine.
Sessizlik ve ölüm arasında kurulan ilişkinin temeli ve özü de aslında bu
duruma dayanır. İnsanlıktan ve daha da önemlisi tüm canlılıktan, bu canlılığın
5
