Deniz kadar aç - Wilbur Smith

437 Pages·1980·1.35 MB·Turkish

by  Wilbur Smith

Çeviren: Gülten Suveren
Yayın Yılı: 2010
Orjinal Adı: Hungry As The Sea
ISBN:9752112452

(C) Copyright: Wilbur Smith / ONK Ajansı /
ALTIN KİTAPLAR / 1980
Nicholas Berg projektörlerle aydınlatılmış rıhtımda taksiden
inerek durup bir süre Büyücü‘ye baktı. Deniz yükseldiği için
gemi taş iskelenin oldukça yukarısında kalıyordu.
Bu yüzden tepesindeki kule gibi vinçler bile onu
cüceleştirememişti. Kafasını bulutlandıran, kaslarının
tutulmasına neden olan yorgunluğa karşın, yine de gemiye
bakarken o eski gururu duydu adam. Büyücü yüksek burnu,
uyumlu hatlarıyla daha çok zarif, tehlikeli bir savaş gemisini
andırıyordu.
Kasara çelikten ve kırılmaz camlardan oluşmuştu. Bu
camların arkasında pırıl pırıl ışıklar yanıyordu. Kaptan
köprüsünün geriye doğru uzanan biçimli kanatlarının üstü en
acımasız havalarda, en öldürücü denizlerde çalışması gereken
adamları korumak üzere kapatılmıştı. İkinci kumanda köprüsü
de kıç güverteye bakıyordu. Usta bir gemici, oradan büyük
vinçleri, çelik halat makaralarını yönetebilir, hidrolik sistemle
çalışan palamarları kontrol edebilirdi. Yalpaya düşen bir
tankeri ya da fırtınada ağır hasara uğramış bir transatlantiği
çekebilirdi.
Geminin karanlık gökyüzüne doğru yükselen çift kulesi,
eski tip kurtarma teknelerindeki yassı bacaların yerini almıştı.
Üst güvertedeki yangın topları da teknenin bir savaş gemisine
daha da benzemesine neden olmaktaydı. Bu toplarla yanan bir
geminin üstüne saatle bin beş yüz ton su sıkılabiliyordu.
Kulelerden uzatılan kurtarma merdivenleri sayesinde
gemiciler kolaylıkla bir başka tekneye geçebilirlerdi.
Kulelerin gerisinde de küçük helikopter alanı vardı. Karinaya
güverteler, yani geminin tamamı ateşe dayanacak biçimde
kaplanmıştı. Böylece gemi, kazaya uğramış bir tankerin
tutuşan petrolünün neden olduğu cehenneme dayanabilirdi.
Nicholas Berg umutsuzluğunun, ruhunu kaplayan
bitkinliğin biraz hafiflediğini hissetti ama vücudu hâlâ
sancıyor, iskeleye doğru giderken yaşlı bir adam gibi
yürüyordu.
Hepsinin belasını versin, diye düşündü. Onu ben yaptım.
Güçlü ve iyi bir gemi…
Saat gece yarısını geçmişti fakat Büyücü’nün mürettebatı
bulabildiği her yerden dışarısını gözetliyordu. Yağcılar bile
haberi alınca makine dairesinden ayrılıp yukarıya çıkmışlar,
kıçtaki güvertede dolaşıyorlardı.
David Allen yanında baş makinistle, camlı kaptan köşkünde
duruyordu. Elinde bavuluyla gölgeli rıhtımda ilerleyen yalnız
adama bakmaktaydı. David hayranlık ve saygı dolu bir sesle,
«Demek bu adam o,» dedi. Güverte birinci subayı güneşten
sararmış saçlarıyla bir okul çocuğuna benziyordu.
Baş makinist Vinny Baker düşmekte olan pantolonunu iki
dirseğiyle yukarıya çekti. «Tanrının belası bir film yıldızı.»
Büyük bir hor görüyle, «Burnu havada bir züppe,» diye
söylendi.
David yine hayranlığını belirten bir tavırla, «Jules
Levoisin’in birinci süvarisiymiş,» dedi. «Üstelik de oldukça
eski bir gemi kurtarmacı.»
«O dediğin on beş yıl önceydi.» Vinny Baker dirseklerini
pantolonundan çekip gözlüğünü burun köküne doğru itince
pantolonu yine aşağıya doğru kaydı. «Ondan sonra da
Tanrının belası yakışıklı bir kaptan ve mal sahibi oldu.»
«Evet,» diye karşılık veren David Allen’in çocuğumsu yüzü
biraz kırışır gibi olmuştu. Süvari ve mal sahibi denilen iki
efsane yaratığının tek bir canavarda birleşmesini
düşünüyordu. Şimdi o canavar Büyücü‘nün iskelesine
tırmanmak üzereydi.
Vinny, «Gidip onu yumuşak yerinden öpmelisin,» diye
söylenerek uzaklaştı. İki güverte aşağıda kendi makine dairesi
vardı. Orada ne süvariler, ne gemi sahipleri kendisine
ilişebilirdi. Hemen oraya gidiyordu.
David Allen giriş kaportasına eriştiğinde yüzü kızarmış,
soluk soluğa kalmıştı. Yeni kaptan iskelenin ortasına geldiği
sırada başını kaldırdı. Güverte birinci subayına bakarak
ilerleyip gemiye girdi.
Nicholas Berg ortadan biraz uzundu. Fakat çok uzunmuş
izlenimini veriyordu. Mavi kaşmir ceketin altındaki omuzlar
geniş ve güçlüydü. Şapka giymemişti; çizgisiz geniş alnından
geriye doğru taranmış koyu renk saçları çok gürdü. Burnu
irice, yüzü kemikli, çenesi küttü. Gözleri biraz çukura kaçmış,
altlarında mavimsi gölgeler belirmişti. Fakat David. Allen’i
asıl şaşırtan adamın soluk yüzü oldu. Sanki şahdamarı kesilip
kanı akıtılmıştı. Ancak öldürücü bir hastalığa yakalanan ya da
çok bitkin düşen birinin rengi bu denli solgun olabilirdi.
David, Christy Nakliyatın Altın Prensinin böyle olacağını
ummamıştı. Dünyanın dört köşesindeki gazete ve dergilerde
resimlerini gördüğü yüz değildi bu Şaşkınlığı yüzünden âdeta
dili tutulmuş bir halde durup ona baktı.
Nicholas Berg hafif sesle, «Allen?» dedi. Sesi yumuşak ve
düzgündü. Vurgusuz konuşuyordu. Bu seste şaşılacak bir
derinlik ve titreşim vardı.
«Evet, efendim. Gemiye hoşgeldiniz, efendim.»
Yeni kaptan gülümseyince yüzündeki hastalık ve
yorgunluğun neden olduğu çizgiler silindi. Eli serindi ama el
sıkışı David’i şaşırtacak kadar güçlüydü.
David onun elindeki Louis Vuitton bavulu aldı. «Size
yerinizi göstereyim, efendim.»
Nick Berg, «Yolu biliyorum,» diye cevap verdi. «Bu
geminin planını ben çizdim.»
Kaptan gündüz kamarasında dururken ayaklarının altında
güvertenin oynadığını hissetti. Oysa Büyücü iskeleye bağlı ve
sabitti. Bacak kasları titriyordu. «Cenaze töreni iyi oldu mu?»
«Cesedi yaktılar, efendim. Kendisi öyle istemişti. Küllerin
eve, Mary’e gönderilmesi için gerekeni yaptım. Mary onun
karısıydı, efendim.»
Nick Berg, «Biliyorum,» diye cevap verdi. «Londra’dan
ayrılmadan önce onu gördüm. Vaktiyle Mac’le aynı gemide
çalışmıştık.»
«Bana anlatmıştı. Bununla övünürdü.»
Nick süvari dairesine göz atarak, «Onun bütün eşyalarını
topladınız mı?» diye sordu.
«Evet, efendim. Burada hiçbir şeyi kalmadı.»
«İyi bir insandı.» Nick ayakta sallanarak özlemle divana
baktı. Fakat yatacak yerde iskele tarafına gidip rıhtıma bir göz
attı. «Bu iş nasıl oldu?»
«Raporumda…»
«Anlat!» Nicholas Berg’in sesi bir kırbaç gibi şaklamıştı.
«Ana çekme halatı ayrıldı, efendim. O kıç güvertedeydi.
Halat bir kamçı gibi inerek başını uçurdu.»
Nick bir an sessiz durdu. Bir çekme halatının gerilim
yüzünden ayrıldığını bir kez görmüştü. O olayda üç adamı
öldürmüştü halat. «Pekâlâ.» Bir an durakladı. Bitkinlik onu
ağırlattırmış, yumuşamasına neden olmuştu. Mac’in yerine
başka birini yollayacak yerde neden kendisinin geldiğini
anlatmak istiyordu. Yenilmiş, dizüstü çökmüş ve ruhunun
derinliklerine kadar yorulmuştu. Biriyle dertleşmenin yararı
olabilirdi. Tekrar sallandı, sonra kendisini zorlayarak bu
istekten vazgeçti. Ömründe hiç anlayış isteyerek
sızlanmamıştı.
«Pekâlâ,» diye yineledi. «Lütfen subaylarından benim için
özür dile. Son iki haftadır pek uyuyamadım. Heathrow’dan
buraya uçakla gelmek de her zamanki gibi bir felaketti.
Onlarla sabah konuşacağım. Aşçıya bir tepsiyle yemeğimi
yollamasını söyle.»
Aşçı kar gibi beyaz önlükle sahneye yakışacak bir şef
bonesi giymiş dev gibi bir adamdı. Nick yanındaki masaya
tepsiyi bırakan aşçıya bakakaldı. Adam omuzlarına kadar
inen, berberde yapılmış saçlarını sağa toplamış ve delik olan
sol kulak memesine küçük bir pırlanta küpe takmıştı. Tepsinin
üstündeki peçeteyi bir erkek gorilinki kadar kıllı olan eliyle
kaldırdı. Fakat sesi genç bir kızınki gibi tatlıydı; uzun,
kıvırcık kirpikleri yanaklarını gölgeliyordu.
«Nefis bir çorba ve bir pot-au feu yaptım. Özel
yemeklerimden biri. Bayılacaksın.» Geri çekilerek kocaman
ellerini kalçalarına dayayıp Nick Berg’i süzdü. «Ancak
gemiye ayak bastığın an sana baktım ve neye gereksinmen
olduğunu anladım.» Bir sihirbaz gibi önlüğünün cebinden
küçük bir şişe viski çıkardı. «Yemeğinle bundan biraz iç.
Sonra da girip yatağına yat, zavallı şekerim.»
O güne dek hiçbir erkek Nicholas Berg’e ‘şekerim’
dememişti, Ama aşçıya karşılık veremeyecek kadar
ağırlaşmıştı dili. Uzaklaşan adamın arkasından bakarak bitkin
bitkin gülümsedi, sonra elindeki şişeyi tarttı. «Allah kahretsin,
buna gerçekten ihtiyacım var,» diye mırıldanarak bir bardak
bulmaya gitti. Bardağa yarısına kadar içki doldurup kanepeye
döndü. Viskiyi yudumlarken çorba kasesinin kapağını açtı.
Yemeğin mis gibi kokusu ağzını sulandırmıştı. Midesindeki
sıcak yemek ve içki son gücünü de yok etti. Nicholas Berg
ayakkabılarını çıkarıp sendeleyerek gece kamarasına gitti.
Uyandığı zaman öfkeliydi. Sen iki haftadır hiç kızmamıştı
ve bu da ne denli umutsuz olduğunu gösteriyordu.
Traş olduğu zaman aynadaki çok soluk ve çökük yüz ona hâlâ
yabancıydı. Lombozdan süzülen güneş ışığı şakağına vurunca
ilk kez kır telleri fark etti. Belki o güne dek saçlarına dikkat
etmemiş ya da bunlar yeni belirmişti. Kırk, diye düşündü.
Gelecek haziranda kırkıma basacağım.
Bir erkeğin kırkına gelmeden önce büyük dalgayı
yakalayamazsa bir daha bunu başaramayacağına inanırdı.
Bu durumda, otuzundan önce büyük dalganın üstünde hızla
ilerleyip yükselen ve kırkına varmadan aşağıya, kaynayan
suların içine düşen bir adam için kurallar neydi? Nick aynada
kendisini süzerken içindeki öfkenin biçim değiştirdiğini,
yönlenip işe yarar hal aldığını hissetti.
Duş yapıp giyinerek özel merdiveninden üst güverteye çıktı.
O anda hızla esen rüzgâr ıslak saçlarını yüzüne yapıştırdı.
Güneydoğudan gelen rüzgâr beş kuvvetindeydi; kentin ve
limanın tepesinde kalan dağın üstünden esiyordu.
Nick üstü düz dağa bakarak, «Fırtınalar Burnu,» diye
mırıldandı. Bu korunan rıhtımdaki sular bile kaynayıp beyaz
beyaz köpürüyordu.
Afrika’nın güney ucu dünyanın en tehlikeli sularından
birine doğru uzanmaktaydı. Burada iki okyanus, Point
Burnunun kayalık tepelerinin orada hızla birbirine gidiyor,
sonra dalgalar halinde Agulhas kıyısına çarpıyordu. Burada
rüzgârla akıntı sonsuza dek sürüp giden bir savaşa
tutuşmuştu. Beklenmedik dalgaların doğduğu yerdi burası.
Gemiciler buna ‘yüzyılık dalga’ derlerdi. Çünkü istatistiklere
göre bu dalganın yüzyılda bir gözükmesi gerekiyordu. Fakat
yüzyıllık dalga doğmak için her an Agulhas kıyısının açığında
rüzgâr ve akıntının uygun şekilde birleşmesini beklemekteydi.
Dalga boyu otuz, otuz beş metreye varırdı.
Nick bu sularda pek çok geminin kaybolduğunu biliyordu.
Bununla birlikte dünyanın en kalabalık su yollarından biriydi
bu. Tankerler Basra Körfeziyle batı dünyası arasında
durmadan işlerlerken bu kayalık burnu dönüp geçiyorlardı.
Oysa ne denli büyük olurlarla olsunlar, o süper tankerler
kadar zayıf tekneler bulunamazdı. Bunlar çok büyük, hantal,
zayıf ve değerliydiler. Nick farkına varmadan dudaklarını
yaladı. Yüklü büyük bir tankerin değeri otuz milyon dolardı.
Bu yüzden Büyücü‘yü Kap’a getirmişti. Birden güçlendiğini,
heyecanlandığını hissetti.
Evet, o büyük dalgadan aşağıya düşmüştü. Artık yukarıda
değildi, yarışmıyordu. Köpüklü, beyaz suların içine düşmüştü.
Ama başı suyun üstüne çıkmıştı ve bir dalganın yaklaştığını
hissediyordu. Onu yakalayıp üstüne çıkacağını, yarışacak
güce hâlâ sahip olduğunu biliyordu.
Yüksek sesle, «Bunu bir kez yaptım,» dedi. «Allah
kahretsin bir kez daha yapabilirim.» Sonra kahvaltı için
aşağıya indi.
Yemek salonuna girdiği an kimse onu fark etmedi.
Adamlar bir konuya dalmışlardı. Baş makinist, Lloyds
Listesi’nin eski bir sayısını bulmuş, baş sayfadaki yazıyı
yüksek sesle okuyordu. Nicholas onun bu eski gazeteyi
nereden bulduğunu merak etti.
«Yeni yönetim kurulu başkanı ve üyeler yazılı bir bildiride
bulunarak Christy Nakliyata on beş yıl sadakatle hizmet eden
Mr.Nicholas Berg’i övmüşlerdir.»
Beş subay kahvaltıyı unutmuş, heyecanla dinliyorlardı ama
David Allen başını kaldırınca, kapıda duran adamı gördü.
«Sayın süvarimiz,» diye bağırarak ayağa fırlarken, Vinny
Baker’in elindeki gazeteyi de çekip masanın altına soktu.
«Efendim, size Büyücü‘nün subaylarını tanıtmama izin
verin.»
Genç subaylar sıkılıp çekinerek Nicholas Berg’in elini
sıktılar, sonra soğumuş kahvaltılarını sessiz sedasız yemeye
koyuldular. Nick Berg o kasvetli sessizlikte uzun masanın